پرش به محتوا

صیحه آسمانی که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

صیحه آسمانی که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۲:۵۶

۲۵۰ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱
جز
جایگزینی متن - '\. \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به '. $1 '
دیداریویکی‌متن
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-}} {{پاسخ پرسش +}} {{پاسخ پرسش ))
جز (جایگزینی متن - '\. \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به '. $1 ')
خط ۶۴: خط ۶۴:
:::::*روایاتی که از دو گونه ندا سخن می‌گوید: ندای [[حق]] و ندای [[باطل]] که یکی پس از دیگری روی خواهد داد:
:::::*روایاتی که از دو گونه ندا سخن می‌گوید: ندای [[حق]] و ندای [[باطل]] که یکی پس از دیگری روی خواهد داد:
::::::[[صدوق]] به [[سند]] خود از میمون البان و او هم از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] کرده است که فرمود:{{متن حدیث|يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ إِنَّ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ هُوَ اَلْإِمَامُ بِاسْمِهِ وَ يُنَادِي إِبْلِيسُ مِنَ اَلْأَرْضِ كَمَا نَادَى بِرَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَيْلَةَ اَلْعَقَبَةِ}}<ref>الصدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة (نسخه خطی).</ref>. ندادهندهای از آسمان ندا می‌دهد که [[فلان]] بن [[فلان]] [[امام]] است و اسمش را هم می‌آورد. [[ابلیس]] [[ملعون]] نیز از [[زمین]] ندا می‌کند، همان طور که در شب [[پیمان عقبه]]، به [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} ندا کرد.
::::::[[صدوق]] به [[سند]] خود از میمون البان و او هم از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] کرده است که فرمود:{{متن حدیث|يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ إِنَّ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ هُوَ اَلْإِمَامُ بِاسْمِهِ وَ يُنَادِي إِبْلِيسُ مِنَ اَلْأَرْضِ كَمَا نَادَى بِرَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَيْلَةَ اَلْعَقَبَةِ}}<ref>الصدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة (نسخه خطی).</ref>. ندادهندهای از آسمان ندا می‌دهد که [[فلان]] بن [[فلان]] [[امام]] است و اسمش را هم می‌آورد. [[ابلیس]] [[ملعون]] نیز از [[زمین]] ندا می‌کند، همان طور که در شب [[پیمان عقبه]]، به [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} ندا کرد.
::::::[[نعمانی]] روایتی طولانی از [[ابو بصیر]] و او هم از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] می‌کند که فرمود:{{متن حدیث|يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ بِاسْمِ اَلْقَائِمِ فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ، لاَ يَبْقَى رَاقِدٌ إِلاَّ اِسْتَيْقَظَ، وَ لاَ قَائِمٌ إِلاَّ قَعَدَ، وَ لاَ قَاعِدٌ إِلاَّ قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ فَزِعاً مِنْ ذَلِكَ اَلصَّوْتِ، فَرَحِمَ اَللَّهُ عَبْداً سَمِعَ ذَلِكَ اَلصَّوْتَ فَأَجَابَ، فَإِنَّ اَلصَّوْتَ اَلْأَوَّلَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ اَلرُّوحِ اَلْأَمِينِ، ثُمَّ قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ اَلصَّوْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ جُمُعَةٍ لَيْلَةِ ثَلاَثَةٍ وَ عِشْرِينَ فَلاَ تَشُكُّوا فِي ذَلِكَ وَ اِسْمَعُوا وَ أَطِيعُوا وَ فِي آخِرِ اَلنَّهَارِ صَوْتُ اَلْمَلْعُونِ إِبْلِيسَ، يُنَادِي: أَلاَ إِنَّ فُلاَناً قُتِلَ مَظْلُوماً لِيُشَكِّكَ اَلنَّاسَ وَ يُفَتِّنَهُمْ، فَكَمْ ذَلِكَ اَلْيَوْمِ مِنْ شَاكٍّ مُتَحَيِّرٍ قَدْ هَوَى فِي اَلنَّارِ، فَإِذَا سَمِعْتُمْ اَلصَّوْتَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فَلاَ تَشُكُّوا أَنَّهُ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ عَلاَمَةُ ذَلِكَ أَنَّهُ يُنَادِي بِاسْمِ اَلْقَائِمِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ حَتَّى تَسْمَعَهُ اَلْعَذْرَاءُ فِي خِدْرِهَا، فَتُحَرِّضَ أَبَاهَا وَ أَخَاهَا عَلَى اَلْخُرُوجِ فاتبَعوا الصوت الأول و إیاکم و الأخیر أن تفتنوا به ..}}<ref>النعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة؛ ص ۱۳۴.</ref>. ندادهندهای از آسمان نام [[قائم]] را می‌برد آن طور که همه اهل شرق و غرب [[جهان]] آن را می‌شنوند. از هراس و وحشت آن صدا، خفتگان بیدار و همه ایستادگان نشسته و همه نشستگان بپا می‌خیزند. [[خداوند]] [[رحمت]] خویش را شامل حال بندهای کند که به آن صدا توجه نموده، پاسخش را بدهد؛ چون آن صدا، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است. آن صدا در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] به گوش خواهد رسید پس [[شک]] به [[دل]] راه مدهید و به آن گوش فرا دهید و [[اطاعت]] کنید. در آخر روز [[ابلیس]] لعین ندا می‌دهد: [[آگاه]] باشید فلانی مظلومانه کشته شد تا [[مردم]] را به [[فتنه]] و [[شک]] در اندازد و چه بسیارند [[شک]] کنندگان سرگردانی که در [[دوزخ]] فرو می‌غلتند. پس اگر آن صدا را در ماه [[رمضان]] شنیدید در آن [[تردید]] نکنید؛ صدای [[جبرئیل]] است. نشانهاش هم آنست که به نام [[قائم]] و پدرش {{عم}} ندا می‌دهد. این صدا را حتی دوشیزگان پرده‌نشین خواهند شنید و پدران و برادرانشان را به بیرون رفتن از خانه (به دنبال آن صدا) وامیدارند ... از صدای نخست [[پیروی]] نمایید و از صدای دوم حذر، مبادا که در [[فتنه]] افتید ....
 
::::::[[سیوطی]] از نعیم بن حماد [[روایت]] کرده است که [[امام علی بن ابی طالب]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|إِذَا نَادَى مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ اَلْحَقَّ فِي آلِ مُحَمَّدٍ فَعِنْدَ ذَلِكَ يَظْهَرُ اَلْمَهْدِيُّ عَلَى أَفْوَاهِ اَلنَّاسِ، وَ يُشْرَبُونَ حُبَّهُ، فَلاَ يَكُونُ لَهُمْ ذِكْرُ غَيْرِهِ}}<ref>السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۴۰.</ref>. هرگاه این ندا از آسمان برخاست که: "[[حق]] با [[آل محمد]] {{عم}} است" در آن هنگام نام [[مهدی]] بر سر زبان‌ها افتد، [[مردم]] از [[دوستی]] او سیراب شوند و جز او را یاد نکنند.
[[نعمانی]] روایتی طولانی از [[ابو بصیر]] و او هم از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] می‌کند که فرمود:{{متن حدیث|يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ بِاسْمِ اَلْقَائِمِ فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ، لاَ يَبْقَى رَاقِدٌ إِلاَّ اِسْتَيْقَظَ، وَ لاَ قَائِمٌ إِلاَّ قَعَدَ، وَ لاَ قَاعِدٌ إِلاَّ قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ فَزِعاً مِنْ ذَلِكَ اَلصَّوْتِ، فَرَحِمَ اَللَّهُ عَبْداً سَمِعَ ذَلِكَ اَلصَّوْتَ فَأَجَابَ، فَإِنَّ اَلصَّوْتَ اَلْأَوَّلَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ اَلرُّوحِ اَلْأَمِينِ، ثُمَّ قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ اَلصَّوْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ جُمُعَةٍ لَيْلَةِ ثَلاَثَةٍ وَ عِشْرِينَ فَلاَ تَشُكُّوا فِي ذَلِكَ وَ اِسْمَعُوا وَ أَطِيعُوا وَ فِي آخِرِ اَلنَّهَارِ صَوْتُ اَلْمَلْعُونِ إِبْلِيسَ، يُنَادِي: أَلاَ إِنَّ فُلاَناً قُتِلَ مَظْلُوماً لِيُشَكِّكَ اَلنَّاسَ وَ يُفَتِّنَهُمْ، فَكَمْ ذَلِكَ اَلْيَوْمِ مِنْ شَاكٍّ مُتَحَيِّرٍ قَدْ هَوَى فِي اَلنَّارِ، فَإِذَا سَمِعْتُمْ اَلصَّوْتَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فَلاَ تَشُكُّوا أَنَّهُ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ عَلاَمَةُ ذَلِكَ أَنَّهُ يُنَادِي بِاسْمِ اَلْقَائِمِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ حَتَّى تَسْمَعَهُ اَلْعَذْرَاءُ فِي خِدْرِهَا، فَتُحَرِّضَ أَبَاهَا وَ أَخَاهَا عَلَى اَلْخُرُوجِ فاتبَعوا الصوت الأول و إیاکم و الأخیر أن تفتنوا به ..}}<ref>النعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة؛ ص ۱۳۴.</ref>. ندادهندهای از آسمان نام [[قائم]] را می‌برد آن طور که همه اهل شرق و غرب [[جهان]] آن را می‌شنوند. از هراس و وحشت آن صدا، خفتگان بیدار و همه ایستادگان نشسته و همه نشستگان بپا می‌خیزند. [[خداوند]] [[رحمت]] خویش را شامل حال بندهای کند که به آن صدا توجه نموده، پاسخش را بدهد؛ چون آن صدا، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است. آن صدا در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] به گوش خواهد رسید پس [[شک]] به [[دل]] راه مدهید و به آن گوش فرا دهید و [[اطاعت]] کنید. در آخر روز [[ابلیس]] لعین ندا می‌دهد: [[آگاه]] باشید فلانی مظلومانه کشته شد تا [[مردم]] را به [[فتنه]] و [[شک]] در اندازد و چه بسیارند [[شک]] کنندگان سرگردانی که در [[دوزخ]] فرو می‌غلتند. پس اگر آن صدا را در ماه [[رمضان]] شنیدید در آن [[تردید]] نکنید؛ صدای [[جبرئیل]] است. نشانهاش هم آنست که به نام [[قائم]] و پدرش {{عم}} ندا می‌دهد. این صدا را حتی دوشیزگان پرده‌نشین خواهند شنید و پدران و برادرانشان را به بیرون رفتن از خانه (به دنبال آن صدا) وامیدارند ... از صدای نخست [[پیروی]] نمایید و از صدای دوم حذر، مبادا که در [[فتنه]] افتید ....
::::::[[سیوطی]] همچنین از نعیم بن حماد [[نقل]] کرده است که [[امام باقر|امام محمد باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|ینادی مناد من السماء: إن الحق فی [[آل محمد]]. و ینادی مناد من الأرض: إن الحق فی آل [[عیسی]] - أو قال: العباس شک فیه - و إنما الصوت الأسفل کلمة الشیطان و الصوت الأعلی کلمة الله العلیا}}<ref>السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۵۱.</ref>. ندایی از آسمان بر می‌خیزد که "[[حق]] با [[آل محمد]] است" و ندایی از [[زمین]] که "[[حق]] با آل [[عیسی]] یا آل [[عباس]] است". ([[شک]] از [[راوی]] است) صدای پایین، از [[شیطان]] است و صدای بالا از [[خداوند]] بلند [[مرتبه]]. قندوزی، بخشی از این [[روایت]] را در [[ینابیع المودة]] آورده است.
 
[[سیوطی]] از نعیم بن حماد [[روایت]] کرده است که [[امام علی بن ابی طالب]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|إِذَا نَادَى مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ اَلْحَقَّ فِي آلِ مُحَمَّدٍ فَعِنْدَ ذَلِكَ يَظْهَرُ اَلْمَهْدِيُّ عَلَى أَفْوَاهِ اَلنَّاسِ، وَ يُشْرَبُونَ حُبَّهُ، فَلاَ يَكُونُ لَهُمْ ذِكْرُ غَيْرِهِ}}<ref>السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۴۰.</ref>. هرگاه این ندا از آسمان برخاست که: "[[حق]] با [[آل محمد]] {{عم}} است" در آن هنگام نام [[مهدی]] بر سر زبان‌ها افتد، [[مردم]] از [[دوستی]] او سیراب شوند و جز او را یاد نکنند.
 
[[سیوطی]] همچنین از نعیم بن حماد [[نقل]] کرده است که [[امام باقر|امام محمد باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|ینادی مناد من السماء: إن الحق فی [[آل محمد]]. و ینادی مناد من الأرض: إن الحق فی آل [[عیسی]] - أو قال: العباس شک فیه - و إنما الصوت الأسفل کلمة الشیطان و الصوت الأعلی کلمة الله العلیا}}<ref>السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۵۱.</ref>. ندایی از آسمان بر می‌خیزد که "[[حق]] با [[آل محمد]] است" و ندایی از [[زمین]] که "[[حق]] با آل [[عیسی]] یا آل [[عباس]] است". ([[شک]] از [[راوی]] است) صدای پایین، از [[شیطان]] است و صدای بالا از [[خداوند]] بلند [[مرتبه]]. قندوزی، بخشی از این [[روایت]] را در [[ینابیع المودة]] آورده است.
:::::*روایاتی که از ندای به نام [[قائم]] {{ع}} بدون پرداختن به ندای [[باطل]]، [[خبر]] می‌دهند:
:::::*روایاتی که از ندای به نام [[قائم]] {{ع}} بدون پرداختن به ندای [[باطل]]، [[خبر]] می‌دهند:
::::::[[صدوق]] به [[سند]] خود از [[محمد بن مسلم]] [[روایت]] کرده است که [[امام باقر|امام محمد باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|وَ إِنَّ مِنْ عَلاَمَاتِ خُرُوجِهِ خُرُوجَ اَلسُّفْيَانِيِّ ... وَ مُنَادٍ يُنَادِي بِاسْمِهِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ}}<ref>الصدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة (نسخه خطی).</ref>.
::::::[[صدوق]] به [[سند]] خود از [[محمد بن مسلم]] [[روایت]] کرده است که [[امام باقر|امام محمد باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|وَ إِنَّ مِنْ عَلاَمَاتِ خُرُوجِهِ خُرُوجَ اَلسُّفْيَانِيِّ ... وَ مُنَادٍ يُنَادِي بِاسْمِهِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ}}<ref>الصدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة (نسخه خطی).</ref>.
::::::از [[نشانه‌های ظهور]]، [[خروج سفیانی]] و ... ندادهندهای است که به نام او ([[قائم]] {{ع}}) و پدرش ندا می‌دهد. [[نعمانی]] به [[سند]] خود از [[ابو بصیر]] [[نقل]] کرده است که به [[امام صادق|حضرت صادق]] {{ع}} عرض کردم: {{متن حدیث|جُعِلْتُ فِدَاكَ مَتَى خُرُوجُ اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ لاَ نُوَقِّتُ وَ قَدْ قَالَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ كَذَبَ اَلْوَقَّاتُونَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ قُدَّامَ هَذَا اَلْأَمْرِ خَمْسَ عَلاَمَاتٍ أُولاَهُنَّ اَلنِّدَاءُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ وَ خُرُوجُ اَلسُّفْيَانِيِّ وَ خُرُوجُ اَلْخُرَاسَانِيِّ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ اَلزَّكِيَّةِ وَ خَسْفٌ بِالْبَيْدَاءِ ثُمَّ قَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّهُ لاَ بُدَّ أَنْ يَكُونَ قُدَّامَ ذَلِكَ اَلطَّاعُونَانِ اَلطَّاعُونُ اَلْأَبْيَضُ وَ اَلطَّاعُونُ اَلْأَحْمَرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ أَيُّ شَيْءٍ هُمَا فَقَالَ أَمَّا اَلطَّاعُونُ اَلْأَبْيَضُ فَالْمَوْتُ اَلْجَارِفُ وَ أَمَّا اَلطَّاعُونُ اَلْأَحْمَرُ فَالسَّيْفُ وَ لاَ يَخْرُجُ اَلْقَائِمُ حَتَّى يُنَادَى بِاسْمِهِ مِنْ جَوْفِ اَلسَّمَاءِ فِي لَيْلَةِ ثَلاَثٍ وَ عِشْرِينَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ لَيْلَةِ جُمُعَةٍ قُلْتُ بِمَ يُنَادَى قَالَ بِاسْمِهِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ أَلاَ إِنَّ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوهُ فَلاَ يَبْقَى شَيْءٌ خَلَقَ اَللَّهُ فِيهِ اَلرُّوحَ إِلاَّ يَسْمَعُ اَلصَّيْحَةَ فَتُوقِظُ اَلنَّائِمَ وَ يَخْرُجُ إِلَى صَحْنِ دَارِهِ وَ تُخْرِجُ اَلْعَذْرَاءَ مِنْ خِدْرِهَا وَ يَخْرُجُ اَلْقَائِمُ مِمَّا يَسْمَعُ وَ هِيَ صَيْحَةُ جَبْرَئِيلَ}}<ref>النعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة؛ ص ۱۳۴.</ref>. فدایت شوم، [[ظهور قائم]] در چه زمانی است؟ فرمود: ای ابا [[محمد]]، ما [[اهل بیت]] وقتی را [برای [[ظهور]]] تعیین نمی‌کنیم ... [[قائم]] [[ظهور]] نمی‌کند مگر آن که در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] منادیی در آسمان به اسم او ندا در دهد. پرسیدم: چه چیزی را ندا می‌دهد؟ فرمود: نام [[قائم]] و پدرش را این گونه می‌برد: "[[آگاه]] باشید [[فلان]] بن [[فلان]] [[قائم آل محمد]] است. به سخنش گوش فرا دهید و اطاعتش نمایید". در آن حال هیچ چیز از آفریده‌های [[خدا]] که در آنها [[روح]] دمیده شده نخواهد بود مگر آن که آن صدا را می‌شنود. آن چنان که شخص خفته، بیدار می‌شود و به حیاط خانه‌اش می‌رود و نیز دوشیزگان از سرا پردهها بیرون می‌روند. آن صدا، صدای [[جبرئیل]] است.
 
::::::[[نعمانی]] به [[سند]] خود از [[محمد بن مسلم]] [[روایت]] کرده است که [[امام صادق|حضرت صادق]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|نَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ بِاسْمِ اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَيَسْمَعُ مَا بَيْنَ اَلْمَشْرِقِ إِلَى اَلْمَغْرِبِ فَلاَ يَبْقَى رَاقِدٌ إِلاَّ قَامَ وَ لاَ قَائِمٌ إِلاَّ قَعَدَ وَ لاَ قَاعِدٌ إِلاَّ قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ مِنْ ذَلِكَ اَلصَّوْتِ وَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ اَلرُّوحِ اَلْأَمِينِ}}<ref>النعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة؛ ص ۲۷۴.</ref>. منادیی از آسمان به نام [[قائم]] صدا می‌زند و بیدرنگ همه اهل شرق و غرب [[جهان]] آن را می‌شنوند؛ در نتیجه خفته‌ای نیست مگر آن که برمی‌خیزد و می‌ایستد و ایستاده‌ای نیست جز آن که می‌نشیند و هیچ نشسته‌ای نیست مگر آن که می‌ایستد. این صدا، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است. همچنین [[ابو بصیر]] [[روایت]] کرده است که [[امام صادق]]{{ع}} فرمود:{{متن حدیث| إِنَّ اَلْقَائِمَ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ يُنَادَى اِسْمُهُ لَيْلَةَ ثَلاَثٍ وَ عِشْرِينَ...}}<ref>الطوسی، محمد بن الحسن، الغیبة؛ ص ۲۷۴.</ref>. بی‌تردید در شب بیست و سوم ماه [[رمضان]]، به نام [[قائم]] - که [[درود]] [[خدا]] بر او باد - ندا داده می‌شود ... از مجموع این [[اخبار]] و [[اخبار]] گذشته به دست می‌آید که [[روایات]] "صدا و [[صیحه]]"، "هول و هراس" و "ندا"، هر سه دسته به مفهومی مشترک و رویدادی واحد اشاره می‌کنند و در [[حقیقت]]، تعارضی بین آنها نیست. هر چند شیوه‌های بیان [[خبر]]، گوناگون می‌باشد.
از [[نشانه‌های ظهور]]، [[خروج سفیانی]] و ... ندادهندهای است که به نام او ([[قائم]] {{ع}}) و پدرش ندا می‌دهد. [[نعمانی]] به [[سند]] خود از [[ابو بصیر]] [[نقل]] کرده است که به [[امام صادق|حضرت صادق]] {{ع}} عرض کردم: {{متن حدیث|جُعِلْتُ فِدَاكَ مَتَى خُرُوجُ اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ لاَ نُوَقِّتُ وَ قَدْ قَالَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ كَذَبَ اَلْوَقَّاتُونَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ قُدَّامَ هَذَا اَلْأَمْرِ خَمْسَ عَلاَمَاتٍ أُولاَهُنَّ اَلنِّدَاءُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ وَ خُرُوجُ اَلسُّفْيَانِيِّ وَ خُرُوجُ اَلْخُرَاسَانِيِّ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ اَلزَّكِيَّةِ وَ خَسْفٌ بِالْبَيْدَاءِ ثُمَّ قَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّهُ لاَ بُدَّ أَنْ يَكُونَ قُدَّامَ ذَلِكَ اَلطَّاعُونَانِ اَلطَّاعُونُ اَلْأَبْيَضُ وَ اَلطَّاعُونُ اَلْأَحْمَرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ أَيُّ شَيْءٍ هُمَا فَقَالَ أَمَّا اَلطَّاعُونُ اَلْأَبْيَضُ فَالْمَوْتُ اَلْجَارِفُ وَ أَمَّا اَلطَّاعُونُ اَلْأَحْمَرُ فَالسَّيْفُ وَ لاَ يَخْرُجُ اَلْقَائِمُ حَتَّى يُنَادَى بِاسْمِهِ مِنْ جَوْفِ اَلسَّمَاءِ فِي لَيْلَةِ ثَلاَثٍ وَ عِشْرِينَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ لَيْلَةِ جُمُعَةٍ قُلْتُ بِمَ يُنَادَى قَالَ بِاسْمِهِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ أَلاَ إِنَّ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوهُ فَلاَ يَبْقَى شَيْءٌ خَلَقَ اَللَّهُ فِيهِ اَلرُّوحَ إِلاَّ يَسْمَعُ اَلصَّيْحَةَ فَتُوقِظُ اَلنَّائِمَ وَ يَخْرُجُ إِلَى صَحْنِ دَارِهِ وَ تُخْرِجُ اَلْعَذْرَاءَ مِنْ خِدْرِهَا وَ يَخْرُجُ اَلْقَائِمُ مِمَّا يَسْمَعُ وَ هِيَ صَيْحَةُ جَبْرَئِيلَ}}<ref>النعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة؛ ص ۱۳۴.</ref>. فدایت شوم، [[ظهور قائم]] در چه زمانی است؟ فرمود: ای ابا [[محمد]]، ما [[اهل بیت]] وقتی را [برای [[ظهور]]] تعیین نمی‌کنیم ... [[قائم]] [[ظهور]] نمی‌کند مگر آن که در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] منادیی در آسمان به اسم او ندا در دهد. پرسیدم: چه چیزی را ندا می‌دهد؟ فرمود: نام [[قائم]] و پدرش را این گونه می‌برد: "[[آگاه]] باشید [[فلان]] بن [[فلان]] [[قائم آل محمد]] است. به سخنش گوش فرا دهید و اطاعتش نمایید". در آن حال هیچ چیز از آفریده‌های [[خدا]] که در آنها [[روح]] دمیده شده نخواهد بود مگر آن که آن صدا را می‌شنود. آن چنان که شخص خفته، بیدار می‌شود و به حیاط خانه‌اش می‌رود و نیز دوشیزگان از سرا پردهها بیرون می‌روند. آن صدا، صدای [[جبرئیل]] است.
::::::برای این سخن در خود این [[اخبار]]، قراینی وجود دارد:
 
[[نعمانی]] به [[سند]] خود از [[محمد بن مسلم]] [[روایت]] کرده است که [[امام صادق|حضرت صادق]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|نَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ بِاسْمِ اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَيَسْمَعُ مَا بَيْنَ اَلْمَشْرِقِ إِلَى اَلْمَغْرِبِ فَلاَ يَبْقَى رَاقِدٌ إِلاَّ قَامَ وَ لاَ قَائِمٌ إِلاَّ قَعَدَ وَ لاَ قَاعِدٌ إِلاَّ قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ مِنْ ذَلِكَ اَلصَّوْتِ وَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ اَلرُّوحِ اَلْأَمِينِ}}<ref>النعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة؛ ص ۲۷۴.</ref>. منادیی از آسمان به نام [[قائم]] صدا می‌زند و بیدرنگ همه اهل شرق و غرب [[جهان]] آن را می‌شنوند؛ در نتیجه خفته‌ای نیست مگر آن که برمی‌خیزد و می‌ایستد و ایستاده‌ای نیست جز آن که می‌نشیند و هیچ نشسته‌ای نیست مگر آن که می‌ایستد. این صدا، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است. همچنین [[ابو بصیر]] [[روایت]] کرده است که [[امام صادق]]{{ع}} فرمود:{{متن حدیث| إِنَّ اَلْقَائِمَ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ يُنَادَى اِسْمُهُ لَيْلَةَ ثَلاَثٍ وَ عِشْرِينَ...}}<ref>الطوسی، محمد بن الحسن، الغیبة؛ ص ۲۷۴.</ref>. بی‌تردید در شب بیست و سوم ماه [[رمضان]]، به نام [[قائم]] - که [[درود]] [[خدا]] بر او باد - ندا داده می‌شود ... از مجموع این [[اخبار]] و [[اخبار]] گذشته به دست می‌آید که [[روایات]] "صدا و [[صیحه]]"، "هول و هراس" و "ندا"، هر سه دسته به مفهومی مشترک و رویدادی واحد اشاره می‌کنند و در [[حقیقت]]، تعارضی بین آنها نیست. هر چند شیوه‌های بیان [[خبر]]، گوناگون می‌باشد.
 
برای این سخن در خود این [[اخبار]]، قراینی وجود دارد:
:::::#[[صیحه]] و ندا، به طور مستفیض هر دو به [[جبرئیل]] نسبت داده شده است.
:::::#[[صیحه]] و ندا، به طور مستفیض هر دو به [[جبرئیل]] نسبت داده شده است.
:::::#زمان وقوع آن دو در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] میباشد.
:::::#زمان وقوع آن دو در [[شب جمعه]] بیست و سوم ماه [[رمضان]] میباشد.
:::::#همه آنها ([[صیحه]]، هول و هراس و ندا) موجب جلب توجه فراوان خواهند شد.
:::::#همه آنها ([[صیحه]]، هول و هراس و ندا) موجب جلب توجه فراوان خواهند شد.
:::::#[[صیحه]] و ندا از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] هستند.
:::::#[[صیحه]] و ندا از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] هستند.
::::::در نهایت با حمل مطلق بر [[مقید]] و نیز مجمل بر مفصل به نتایج زیر میرسیم:
 
در نهایت با حمل مطلق بر [[مقید]] و نیز مجمل بر مفصل به نتایج زیر میرسیم:
:::::#مقصود از ندایی که حتمی است، ندای [[جبرئیل]] به نام [[قائم]] {{ع}} است.
:::::#مقصود از ندایی که حتمی است، ندای [[جبرئیل]] به نام [[قائم]] {{ع}} است.
:::::#مراد از "ندای به [[حق]]"، جز این ندا نیست.
:::::#مراد از "ندای به [[حق]]"، جز این ندا نیست.
خط ۸۳: خط ۹۰:
:::::#هول و هراسی که دوشیزگان را از پس پردههایشان بیرون می‌آورد، حاصل همین نداست.
:::::#هول و هراسی که دوشیزگان را از پس پردههایشان بیرون می‌آورد، حاصل همین نداست.
:::::#زمان تعیین شده برای ندا نیز بیست و سوم ماه [[رمضان]] است.
:::::#زمان تعیین شده برای ندا نیز بیست و سوم ماه [[رمضان]] است.
::::::دسته سوم از [[اخبار]] پیرامون ندا ([[ندا به اسم قائم]] {{ع}} و پدرش) از آن نظر که [[اخبار]] "[[صیحه]]" و "هول و هراس" در آن است، خاصترین تمام این [[روایات]] میباشد؛ در نتیجه میتواند مفسر و شارح آنها باشد. همچنین [[اوصاف]] دیگری که در این [[اخبار]] آمده مانند: حتمی بودن و زمان آن، [[ویژگی]] ندا نیز میباشد.
 
::::::هرگاه این [[فهم]] کلی حاصل شود، اخباری که بر این مفهوم مشترک [[دلالت]] می‌کند، [[متواتر]] - بلکه بیشتر از حد [[تواتر]] - خواهد بود؛ زیرا [[اخبار]] ندا به تنهایی مستفیض است و هرگاه آن را به [[اخبار]] "صدا و [[صیحه]]" و "هول و هراس" بیفزاییم، [[متواتر]] خواهند شد<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]، [[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۱۱۵-۱۱۸.</ref>.
دسته سوم از [[اخبار]] پیرامون ندا ([[ندا به اسم قائم]] {{ع}} و پدرش) از آن نظر که [[اخبار]] "[[صیحه]]" و "هول و هراس" در آن است، خاصترین تمام این [[روایات]] میباشد؛ در نتیجه میتواند مفسر و شارح آنها باشد. همچنین [[اوصاف]] دیگری که در این [[اخبار]] آمده مانند: حتمی بودن و زمان آن، [[ویژگی]] ندا نیز میباشد.
 
هرگاه این [[فهم]] کلی حاصل شود، اخباری که بر این مفهوم مشترک [[دلالت]] می‌کند، [[متواتر]] - بلکه بیشتر از حد [[تواتر]] - خواهد بود؛ زیرا [[اخبار]] ندا به تنهایی مستفیض است و هرگاه آن را به [[اخبار]] "صدا و [[صیحه]]" و "هول و هراس" بیفزاییم، [[متواتر]] خواهند شد<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]، [[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۱۱۵-۱۱۸.</ref>.
}}
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
خط ۱۰۵: خط ۱۱۴:
::::#[[ندای آسمانی]]، فقط به زبان عربی فصیح باشد و صدایی عظیم در کره زمین و در مدت کمی پخش شود و فقط کسانی که لغت عربی را می‌دانند، این صدا را می‌شنوند و معنایش را در همان وقت می‌فهمند. اما کسانی که زبان عربی را به خوبی نمی‌دانند، آن ندا را می‌شنوند؛ ولی معنایش را آن موقع نمی‌فهمند؛ پرس و جو می‌کنند به آن می‌رسند و بعید نیست که شبکه‌های خبری در دنیا، این خبر را پخش کنند و آن را با زبان‌های مختلف به دنیا بفرستند؛ پس آن ندا در چند لحظه، ترجمه می‌شود و هر کسی به زبان خودش، آن را می‌شنود یا از رادیو یا تلویزیون- که بدون واسطه هستند- و یا از کسی که آن را شنیده، می‌شنود. به این نکته توجه داشته باشید واضح است که [[پیامبر]] {{صل}} و [[امامان]]{{عم}}، هنگامی که با مردم سخن می‌گفتند، رعایت سطح فکر مردم را می‌کردند؛ پس فهم‌ها و درک‌ها در آن روز وسایل اعلامی- که امروزه به فراوانی یافت می‌شود- را درک نمی‌کند و نمی‌فهمیدند که در انتشار اخبار با کمترین سرعتِ ممکن، چه قدرتی دارند و به این دلیل و بنابر احتمال اول، [[امام صادق]]{{ع}} به گفتن "هر کسی با زبان خودش، آن را می‌شنود" اکتفا کرد و به چگونگی شنیدن آن ندای آسمانی به بیشتر از این کلام، اشاره‌ای نفرمود.
::::#[[ندای آسمانی]]، فقط به زبان عربی فصیح باشد و صدایی عظیم در کره زمین و در مدت کمی پخش شود و فقط کسانی که لغت عربی را می‌دانند، این صدا را می‌شنوند و معنایش را در همان وقت می‌فهمند. اما کسانی که زبان عربی را به خوبی نمی‌دانند، آن ندا را می‌شنوند؛ ولی معنایش را آن موقع نمی‌فهمند؛ پرس و جو می‌کنند به آن می‌رسند و بعید نیست که شبکه‌های خبری در دنیا، این خبر را پخش کنند و آن را با زبان‌های مختلف به دنیا بفرستند؛ پس آن ندا در چند لحظه، ترجمه می‌شود و هر کسی به زبان خودش، آن را می‌شنود یا از رادیو یا تلویزیون- که بدون واسطه هستند- و یا از کسی که آن را شنیده، می‌شنود. به این نکته توجه داشته باشید واضح است که [[پیامبر]] {{صل}} و [[امامان]]{{عم}}، هنگامی که با مردم سخن می‌گفتند، رعایت سطح فکر مردم را می‌کردند؛ پس فهم‌ها و درک‌ها در آن روز وسایل اعلامی- که امروزه به فراوانی یافت می‌شود- را درک نمی‌کند و نمی‌فهمیدند که در انتشار اخبار با کمترین سرعتِ ممکن، چه قدرتی دارند و به این دلیل و بنابر احتمال اول، [[امام صادق]]{{ع}} به گفتن "هر کسی با زبان خودش، آن را می‌شنود" اکتفا کرد و به چگونگی شنیدن آن ندای آسمانی به بیشتر از این کلام، اشاره‌ای نفرمود.
::::#شنیدن این [[ندای آسمانی]] برای هر قومی به زبان خودشان، به صورت معجزه انجام می‌شود به طوری که همه در آن موقع، صدا را به زبان خودشان و بدون هیچ ترجمه‌ای بشنوند و شبکه‌های خبری، این خبر را دریافت می‌کنند. این احتمال دور از ذهن نیست؛ چون خداوند بر انجام هر کاری تواناست و [[ظهور امام زمان]] {{ع}} با این معجزات مقرون است به اضافه اینکه، این احتمال از طرف مادیون محال نیست؛ چون امروزه، انسان می‌تواند، وسیله‌ای بسازد که یک سخن را به چند زبان مختلف و در مدت زمان کوتاهی ترجمه کند و این وسیله در اجتماعات دولتی به کار گرفته می‌شود به طوری که سفیر هر دولتی، گوشی خاصی به گوش هایش می‌گذارد و ترجمه هر کلامی را به زبان خودش می‌شنود.
::::#شنیدن این [[ندای آسمانی]] برای هر قومی به زبان خودشان، به صورت معجزه انجام می‌شود به طوری که همه در آن موقع، صدا را به زبان خودشان و بدون هیچ ترجمه‌ای بشنوند و شبکه‌های خبری، این خبر را دریافت می‌کنند. این احتمال دور از ذهن نیست؛ چون خداوند بر انجام هر کاری تواناست و [[ظهور امام زمان]] {{ع}} با این معجزات مقرون است به اضافه اینکه، این احتمال از طرف مادیون محال نیست؛ چون امروزه، انسان می‌تواند، وسیله‌ای بسازد که یک سخن را به چند زبان مختلف و در مدت زمان کوتاهی ترجمه کند و این وسیله در اجتماعات دولتی به کار گرفته می‌شود به طوری که سفیر هر دولتی، گوشی خاصی به گوش هایش می‌گذارد و ترجمه هر کلامی را به زبان خودش می‌شنود.
::::::آیا خداوند سبحان نمی‌تواند، این ندا را در یک لحظه و به همه بشنواند؛ پس هر گروهی به زبان خودش، آن را می‌شنود. از مجموع احادیث به دست می‌آید که نداهای آسمانی، متعدد و از حیث زمانی از هم دور و از حیث زبان و معنا، مختلف هستند؛ پس ندای اول در ماه رجب، ندای دوم در ماه رمضان و ندای سوم در ماه محرم است. ظاهر احادیث این است که ندایی که اهمیت بیشتری دارد و از علایم حتمی شمرده شده، همان ندایی است که در ماه رمضان، شنیده می‌شود. این ندا، بزرگ‌ترین بشارتی است که اهل آسمان به اهل زمین می‌دهند و بزرگ‌ترین تهدید و ترساندن برای طغیان گران ستمکاری است که هیچ وقت در برابر حق، سر تسلیم فرود نمی‌آورند. ما نمی‌توانیم درباره انعکاس آن ندا در جوامع بشری، گمانی داشته باشیم که در آن روز، شادمانی بر صورت‌های مؤمنین آشکار می‌شود و پریشانی و ترس بر قلب‌های گناهکاران حاکم می‌گردد. به خصوص هنگامی که بدانند، نمی‌توانند از سلطه آن حاکم- که اهل آسمان، قبل از اهل زمین در یاری او شرکت کرده‌اند- فرار کنند و باید در برابر حکم او- که تمام طبیعت و بلکه ماورای طبیعت هم به او یاری می‌رسانند- تسلیم باشند. درود و سلام خدا بر [[پیامبر]] و [[اهل بیت]] پاک او که انگشت روی جای حساس می‌گذارند و هرچه که راجع به آن ندا لازم است به مقداری که عقول آن موقع، تحمل می‌کردند، بیان فرموده‌اند! بعضی از احادیث در این مورد: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود:"ندایی که در ماه رمضان است در شب جمعه- که بیست و سه روز از ماه رمضان گذشته شنیده می‌شود"<ref>{{متن حدیث|" الصَّيْحَةُ الَّتِي‏ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ تَكُونُ‏ لَيْلَةَ الْجُمُعَةِ لِثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ مَضَيْنَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ کمال الدین؛ صدوق؛ ج ۲، ص ۶۵۰.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[ندای آسمانی]] در شب بیست و سوم ماه رمضان خواهد بود هر موجودی که خداوند در او روح قرار داده، این صدا را می‌شنود و هر کس که خواب است، بیدار می‌شود و از خانه‌های خود خارج می‌شوند و زنان جوان از پشت پرده بیرون می‌آیند"<ref>{{متن حدیث|" الصَّوْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ . قَالَ : فَلَا يَبْقَى شَيْ‏ءٍ خَلَقَ اللَّهُ فِيهِ الرُّوحَ إِلَّا سَمِعَ الصَّيْحَةِ ، فتوقظ النَّائِمِ وَ يَخْرُجُ الَىَّ صَحْنِ الْعَذْرَاءِ فِي خِدْرِهَا‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ نعمانی، ص ۲۵۵ و بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۲۳۰.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "اولین کسی که با [[قائم]]{{ع}} بیعت می‌کند، جبرییل است که به صورت پرنده‌ای سفید نازل می‌شود و با او بیعت می‌کند؛ سپس یک پایش را بر خانه خدا و پای دیگرش را در [[بیت المقدس]] قرار می‌دهد و با صدایی رسا و فصیح- که همه آن را می‌شنوند- صدا می‌کند: "امر خدا آمد، پس آن را به عجله نخواهید"<ref>{{متن حدیث|" أَوَّلُ مَنْ يُبَايِعُ الْقَائِمَ ع جَبْرَئِيلُ يَنْزِلُ‏ فِي‏ صُورَةِ طَيْرٍ أَبْيَضَ‏ فَيُبَايِعُهُ‏ ثُمَّ يَضَعُ رِجْلًا عَلَى بَيْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ وَ رِجْلًا عَلَى بَيْتِ الْمَقْدِسِ ثُمَّ يُنَادِي بِصَوْتٍ طَلِقٍ تَسْمَعُهُ الْخَلَائِقُ‏}} {{متن قرآن|أَتى‏ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوه‏‏‏‏‏‏}}؛ بحار الأنوار، مجلسی، ج ۵۲، ص ۲۸۵.</ref>. [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: "در ماه رجب، سه صدا از آسمان می‌آید: یک صدا، این است: لعنت خدا بر ظالمین باد! صدای دوم، این است:‌ ای گروه مؤمنین! آن پدیده نزدیک شونده، نزدیک شد. صدای سوم، این است: خداوند، فلانی را برانگیخت؛ پس به سخنان او گوش دهید و از دستوراتش اطاعت کنید"<ref>{{متن حدیث|" يُنَادَوْنَ‏ فِي‏ رَجَبٍ‏ ثَلَاثَةَ أَصْوَاتٍ‏ مِنَ‏ السَّمَاءِ: صَوْتاً: ﴿{{متن قرآن| أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ وَ الصَّوْتَ الثَّانِيَ: ﴿{{متن قرآن| أَزِفَتِ الْآزِفَةُ يَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِينَ. وَ الصَّوْتَ الثَّالِثَ: إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ فُلَاناً فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ طوسی؛ ص ۲۶۸.</ref>. [[زراره بن اعین]] گفت: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "منادی ندا می‌دهد: "فقط [[امام علی|علی]]{{ع}} و پیروانش رستگار هستند". گفتم: پس چه کسی بعد از این با [[مهدی]]{{ع}} جنگ می‌کند؟ فرمود: "شیطان نیز صدا می‌کند: فقط فلانی (یکی از مردان [[بنی امیه]]) و پیروانش رستگارند. گفتم: پس چه کسی، راستگو را از دروغگو تشخیص می‌دهد؟ فرمود: "کسانی که حدیث ما را روایت می‌کنند، راستگویان را می‌شناسند و می‌گویند: او قبل از اینکه باشد، بوده است و می‌دانند که آنها بر حق و راستگو هستند"<ref>{{متن حدیث|" زُرَارَةَ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ‏ يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ إِنَّ فُلَاناً هُوَ الْأَمِيرُ وَ يُنَادِي مُنَادٍ إِنَّ عَلِيّاً وَ شِيعَتَهُ هُمُ الْفَائِزُونَ قُلْتُ فَمَنْ‏ يُقَاتِلُ‏ الْمَهْدِيَ‏ بَعْدَ هَذَا فَقَالَ إِنَّ الشَّيْطَانَ يُنَادِي إِنَّ فُلَاناً وَ شِيعَتَهُ هُمُ الْفَائِزُونَ لِرَجُلٍ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ قُلْتُ فَمَنْ يَعْرِفُ الصَّادِقَ مِنَ الْكَاذِبِ قَالَ يَعْرِفُهُ الَّذِينَ كَانُوا يَرْوُونَ حَدِيثَنَا وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ يَكُونُ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ وَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ هُمُ الْمُحِقُّونَ الصَّادِقُونَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ نعمانی؛ ص ۲۶۴.</ref>»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۳۰۸-۳۱۴.</ref>.
 
آیا خداوند سبحان نمی‌تواند، این ندا را در یک لحظه و به همه بشنواند؛ پس هر گروهی به زبان خودش، آن را می‌شنود. از مجموع احادیث به دست می‌آید که نداهای آسمانی، متعدد و از حیث زمانی از هم دور و از حیث زبان و معنا، مختلف هستند؛ پس ندای اول در ماه رجب، ندای دوم در ماه رمضان و ندای سوم در ماه محرم است. ظاهر احادیث این است که ندایی که اهمیت بیشتری دارد و از علایم حتمی شمرده شده، همان ندایی است که در ماه رمضان، شنیده می‌شود. این ندا، بزرگ‌ترین بشارتی است که اهل آسمان به اهل زمین می‌دهند و بزرگ‌ترین تهدید و ترساندن برای طغیان گران ستمکاری است که هیچ وقت در برابر حق، سر تسلیم فرود نمی‌آورند. ما نمی‌توانیم درباره انعکاس آن ندا در جوامع بشری، گمانی داشته باشیم که در آن روز، شادمانی بر صورت‌های مؤمنین آشکار می‌شود و پریشانی و ترس بر قلب‌های گناهکاران حاکم می‌گردد. به خصوص هنگامی که بدانند، نمی‌توانند از سلطه آن حاکم- که اهل آسمان، قبل از اهل زمین در یاری او شرکت کرده‌اند- فرار کنند و باید در برابر حکم او- که تمام طبیعت و بلکه ماورای طبیعت هم به او یاری می‌رسانند- تسلیم باشند. درود و سلام خدا بر [[پیامبر]] و [[اهل بیت]] پاک او که انگشت روی جای حساس می‌گذارند و هرچه که راجع به آن ندا لازم است به مقداری که عقول آن موقع، تحمل می‌کردند، بیان فرموده‌اند! بعضی از احادیث در این مورد: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود:"ندایی که در ماه رمضان است در شب جمعه- که بیست و سه روز از ماه رمضان گذشته شنیده می‌شود"<ref>{{متن حدیث|" الصَّيْحَةُ الَّتِي‏ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ تَكُونُ‏ لَيْلَةَ الْجُمُعَةِ لِثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ مَضَيْنَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ کمال الدین؛ صدوق؛ ج ۲، ص ۶۵۰.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[ندای آسمانی]] در شب بیست و سوم ماه رمضان خواهد بود هر موجودی که خداوند در او روح قرار داده، این صدا را می‌شنود و هر کس که خواب است، بیدار می‌شود و از خانه‌های خود خارج می‌شوند و زنان جوان از پشت پرده بیرون می‌آیند"<ref>{{متن حدیث|" الصَّوْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ . قَالَ : فَلَا يَبْقَى شَيْ‏ءٍ خَلَقَ اللَّهُ فِيهِ الرُّوحَ إِلَّا سَمِعَ الصَّيْحَةِ ، فتوقظ النَّائِمِ وَ يَخْرُجُ الَىَّ صَحْنِ الْعَذْرَاءِ فِي خِدْرِهَا‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ نعمانی، ص ۲۵۵ و بحار؛ مجلسی؛ ج ۵۲، ص ۲۳۰.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "اولین کسی که با [[قائم]]{{ع}} بیعت می‌کند، جبرییل است که به صورت پرنده‌ای سفید نازل می‌شود و با او بیعت می‌کند؛ سپس یک پایش را بر خانه خدا و پای دیگرش را در [[بیت المقدس]] قرار می‌دهد و با صدایی رسا و فصیح- که همه آن را می‌شنوند- صدا می‌کند: "امر خدا آمد، پس آن را به عجله نخواهید"<ref>{{متن حدیث|" أَوَّلُ مَنْ يُبَايِعُ الْقَائِمَ ع جَبْرَئِيلُ يَنْزِلُ‏ فِي‏ صُورَةِ طَيْرٍ أَبْيَضَ‏ فَيُبَايِعُهُ‏ ثُمَّ يَضَعُ رِجْلًا عَلَى بَيْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ وَ رِجْلًا عَلَى بَيْتِ الْمَقْدِسِ ثُمَّ يُنَادِي بِصَوْتٍ طَلِقٍ تَسْمَعُهُ الْخَلَائِقُ‏}} {{متن قرآن|أَتى‏ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوه‏‏‏‏‏‏}}؛ بحار الأنوار، مجلسی، ج ۵۲، ص ۲۸۵.</ref>. [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: "در ماه رجب، سه صدا از آسمان می‌آید: یک صدا، این است: لعنت خدا بر ظالمین باد! صدای دوم، این است:‌ ای گروه مؤمنین! آن پدیده نزدیک شونده، نزدیک شد. صدای سوم، این است: خداوند، فلانی را برانگیخت؛ پس به سخنان او گوش دهید و از دستوراتش اطاعت کنید"<ref>{{متن حدیث|" يُنَادَوْنَ‏ فِي‏ رَجَبٍ‏ ثَلَاثَةَ أَصْوَاتٍ‏ مِنَ‏ السَّمَاءِ: صَوْتاً: ﴿{{متن قرآن| أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ وَ الصَّوْتَ الثَّانِيَ: ﴿{{متن قرآن| أَزِفَتِ الْآزِفَةُ يَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِينَ. وَ الصَّوْتَ الثَّالِثَ: إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ فُلَاناً فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ طوسی؛ ص ۲۶۸.</ref>. [[زراره بن اعین]] گفت: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "منادی ندا می‌دهد: "فقط [[امام علی|علی]]{{ع}} و پیروانش رستگار هستند". گفتم: پس چه کسی بعد از این با [[مهدی]]{{ع}} جنگ می‌کند؟ فرمود: "شیطان نیز صدا می‌کند: فقط فلانی (یکی از مردان [[بنی امیه]]) و پیروانش رستگارند. گفتم: پس چه کسی، راستگو را از دروغگو تشخیص می‌دهد؟ فرمود: "کسانی که حدیث ما را روایت می‌کنند، راستگویان را می‌شناسند و می‌گویند: او قبل از اینکه باشد، بوده است و می‌دانند که آنها بر حق و راستگو هستند"<ref>{{متن حدیث|" زُرَارَةَ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ‏ يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ إِنَّ فُلَاناً هُوَ الْأَمِيرُ وَ يُنَادِي مُنَادٍ إِنَّ عَلِيّاً وَ شِيعَتَهُ هُمُ الْفَائِزُونَ قُلْتُ فَمَنْ‏ يُقَاتِلُ‏ الْمَهْدِيَ‏ بَعْدَ هَذَا فَقَالَ إِنَّ الشَّيْطَانَ يُنَادِي إِنَّ فُلَاناً وَ شِيعَتَهُ هُمُ الْفَائِزُونَ لِرَجُلٍ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ قُلْتُ فَمَنْ يَعْرِفُ الصَّادِقَ مِنَ الْكَاذِبِ قَالَ يَعْرِفُهُ الَّذِينَ كَانُوا يَرْوُونَ حَدِيثَنَا وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ يَكُونُ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ وَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ هُمُ الْمُحِقُّونَ الصَّادِقُونَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ نعمانی؛ ص ۲۶۴.</ref>»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۳۰۸-۳۱۴.</ref>.
}}
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
خط ۱۱۳: خط ۱۲۳:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[سید جعفر موسوی‌نسب]]'''، در کتاب ''«[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[سید جعفر موسوی‌نسب]]'''، در کتاب ''«[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«یکی از ویژگی‌های [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و خصائص آن حضرت در هنگام [[ظهور]] مبارک ایشان [[ندای آسمانی]] است به نام مبارک آن حضرت و در این موضوع هم [[شاهد]] قرآنی وجود دارد و هم [[شاهد]] روائی اما [[شاهد]] قرآنی: گوش فراداده هنگامی که منادی از نقطه نزدیکی ندا سر می‌دهد آنروز به [[حق]] آن [[صیحه]] را می‌شنوند که آن‌روز روز [[خروج]] است<ref>سوره ق، آیه ۴۱ و ۴۲.</ref>.
::::::«یکی از ویژگی‌های [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و خصائص آن حضرت در هنگام [[ظهور]] مبارک ایشان [[ندای آسمانی]] است به نام مبارک آن حضرت و در این موضوع هم [[شاهد]] قرآنی وجود دارد و هم [[شاهد]] روائی اما [[شاهد]] قرآنی: گوش فراداده هنگامی که منادی از نقطه نزدیکی ندا سر می‌دهد آنروز به [[حق]] آن [[صیحه]] را می‌شنوند که آن‌روز روز [[خروج]] است<ref>سوره ق، آیه ۴۱ و ۴۲.</ref>.
::::::در [[تفسیر]] [[علی]] بن [[ابراهیم]] ذیل [[آیه]] مبارکه روایتی از [[امام صادق]] [[نقل]] شده است که منادی در این [[آیه]] ندا می‌کند به اسم [[امام مهدی|قائم]] و پدر بزرگوارش<ref>نجم الثاقب، باب سوم، فصل دوم.</ref> [[امام صادق]] {{ع}} بانگ آسمانی را برای ما مجسم می‌کند که این صدا را همه اهل [[عالم]] از شرق تا غرب می‌شنوند و صدایی است که هر گوشی را نوازش می‌دهد و به هر گوشی با هر لهجه‌ای که انس دارد و با زبانی که دقیقا آشناست این صدا می‌رسد.
 
::::::و عظمت این [[صیحه]] و صدا بقدری است که [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرمایند که هیچ [[انسان]] خفته‌ای در [[خواب]] نمی‌ماند یعنی همه از [[خواب]] بیدار می‌شوند یا یک حالت وحشت و هر انسانی که [[ایستاده]] باشد از [[ترس]] می‌نشیند و هر انسانی که نشسته باشد بلند می‌شود<ref>معجم احادیث الامام مهدى، ج ۳، ص ۲۵۳.</ref>.
در [[تفسیر]] [[علی]] بن [[ابراهیم]] ذیل [[آیه]] مبارکه روایتی از [[امام صادق]] [[نقل]] شده است که منادی در این [[آیه]] ندا می‌کند به اسم [[امام مهدی|قائم]] و پدر بزرگوارش<ref>نجم الثاقب، باب سوم، فصل دوم.</ref> [[امام صادق]] {{ع}} بانگ آسمانی را برای ما مجسم می‌کند که این صدا را همه اهل [[عالم]] از شرق تا غرب می‌شنوند و صدایی است که هر گوشی را نوازش می‌دهد و به هر گوشی با هر لهجه‌ای که انس دارد و با زبانی که دقیقا آشناست این صدا می‌رسد.
::::::محتوای [[صیحه آسمانی]] آنچه در [[روایات]] در این موضوع آمده است تعبیرهایی از قبیل صوت، فزعه، ندا، به [[کار]] رفته است.
 
::::::این احتمال هست که هر یک از آنها سه رویداد جدا از هم باشند بدین گونه که ابتدا صدایی عظیم و وحشتناک به گوش می‌رسد و همه اهل [[عالم]] را متوجه خود می‌کند که [[صیحه]] نامیده می‌شود به دنبال آن صدایی مهیب و هولناک شنیده می‌شود که دل‌های [[مردم]] را به وحشت می‌اندازد که فزعه نام دارد آنگاه صدایی از سوی آسمان شنیده می‌شود که [[مردم]] را به سوی [[امام مهدی|مهدی]] فرا می‌خواند که ندا نامیده می‌شود محتوای این [[پیام آسمانی]] [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] و [[بیعت]] با [[مهدی]] است با تعبیرهای {{متن حدیث|"إن الحق لعلي‏ و شيعته‏ و إن الحق‏ في آل محمد"}}<ref>مهدى از ظهور تا پیروزى، ص ۲۷۸.</ref>»<ref>[[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۸، ۵۹.</ref>.
و عظمت این [[صیحه]] و صدا بقدری است که [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرمایند که هیچ [[انسان]] خفته‌ای در [[خواب]] نمی‌ماند یعنی همه از [[خواب]] بیدار می‌شوند یا یک حالت وحشت و هر انسانی که [[ایستاده]] باشد از [[ترس]] می‌نشیند و هر انسانی که نشسته باشد بلند می‌شود<ref>معجم احادیث الامام مهدى، ج ۳، ص ۲۵۳.</ref>.
 
محتوای [[صیحه آسمانی]] آنچه در [[روایات]] در این موضوع آمده است تعبیرهایی از قبیل صوت، فزعه، ندا، به [[کار]] رفته است.
 
این احتمال هست که هر یک از آنها سه رویداد جدا از هم باشند بدین گونه که ابتدا صدایی عظیم و وحشتناک به گوش می‌رسد و همه اهل [[عالم]] را متوجه خود می‌کند که [[صیحه]] نامیده می‌شود به دنبال آن صدایی مهیب و هولناک شنیده می‌شود که دل‌های [[مردم]] را به وحشت می‌اندازد که فزعه نام دارد آنگاه صدایی از سوی آسمان شنیده می‌شود که [[مردم]] را به سوی [[امام مهدی|مهدی]] فرا می‌خواند که ندا نامیده می‌شود محتوای این [[پیام آسمانی]] [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] و [[بیعت]] با [[مهدی]] است با تعبیرهای {{متن حدیث|"إن الحق لعلي‏ و شيعته‏ و إن الحق‏ في آل محمد"}}<ref>مهدى از ظهور تا پیروزى، ص ۲۷۸.</ref>»<ref>[[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۸، ۵۹.</ref>.
}}
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
خط ۱۲۴: خط ۱۳۸:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«ندا، بلند شدن صدا و [[ظاهر]] شدن آن است و گاهی فقط به صدا اطلاق می‌‏شود<ref>راغب، المفردات، ماده ندا</ref>. این‏جا منظور از [[ندای آسمانی]]، صدایی است که در آستانه [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ همه [[مردم]]، آن را از آسمان می‌‏شنوند. روایاتی که درباره مورد این نشانه‌‏ها از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] رسیده فراوان، بلکه‏ [[متواتر]] است<ref>ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۵۹</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: " نداکننده‏‌ای از آسمان، نام [[قائم]] را ندا می‏‌کند؛ پس هرکس در شرق و غرب است، آن را می‌‏شنود. از وحشت این صدا، خوابیده‌‏ها بیدار، ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می‌‏ایستند. [[رحمت]] [[خدا]] بر کسی که از این صدا عبرت گیرد و آن را اجابت کند! زیرا صدای نخست، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است"<ref>  امام باقر {{ع}} {{متن حدیث|" يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ {{ع}} فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ لَا يَبْقَى رَاقِدٌ إِلَّا اسْتَيْقَظَ وَ لَا قَائِمٌ إِلَّا قَعَدَ وَ لَا قَاعِدٌ إِلَّا قَامَ‏ عَلَى‏ رِجْلَيْهِ‏ فَزِعاً مِنْ‏ ذَلِكَ‏ الصَّوْت‏‏‏‏... هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ الرُّوحِ الْأَمِينِ {{ع}}‏"}}، نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۳، ح ۱۳</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص ۴۴۱ - ۴۴۳.</ref>.
::::::«ندا، بلند شدن صدا و [[ظاهر]] شدن آن است و گاهی فقط به صدا اطلاق می‌‏شود<ref>راغب، المفردات، ماده ندا</ref>. این‏جا منظور از [[ندای آسمانی]]، صدایی است که در آستانه [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ همه [[مردم]]، آن را از آسمان می‌‏شنوند. روایاتی که درباره مورد این نشانه‌‏ها از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] رسیده فراوان، بلکه‏ [[متواتر]] است<ref>ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۵۹</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: " نداکننده‏‌ای از آسمان، نام [[قائم]] را ندا می‏‌کند؛ پس هرکس در شرق و غرب است، آن را می‌‏شنود. از وحشت این صدا، خوابیده‌‏ها بیدار، ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می‌‏ایستند. [[رحمت]] [[خدا]] بر کسی که از این صدا عبرت گیرد و آن را اجابت کند! زیرا صدای نخست، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است"<ref>  امام باقر {{ع}} {{متن حدیث|" يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ {{ع}} فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ لَا يَبْقَى رَاقِدٌ إِلَّا اسْتَيْقَظَ وَ لَا قَائِمٌ إِلَّا قَعَدَ وَ لَا قَاعِدٌ إِلَّا قَامَ‏ عَلَى‏ رِجْلَيْهِ‏ فَزِعاً مِنْ‏ ذَلِكَ‏ الصَّوْت‏‏‏‏... هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ الرُّوحِ الْأَمِينِ {{ع}}‏"}}، نعمانی، الغیبة، ص ۲۵۳، ح ۱۳</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص ۴۴۱ - ۴۴۳.</ref>.
::::::از مجموع [[روایات]] در این ‏باره می‏‌توان چند نکته را استفاده کرد:
 
از مجموع [[روایات]] در این ‏باره می‏‌توان چند نکته را استفاده کرد:
:::::#[[ندای آسمانی]]، از نشانه‌‏های حتمی [[ظهور]] شمرده شده است و [[شیخ طوسی]]، [[نعمانی]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ صدوق]]، و ... به حتمی بودن آن اشاره کرده‌‏اند<ref>  ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۳۵، ح ۴۲۵؛ شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۷۰</ref>.
:::::#[[ندای آسمانی]]، از نشانه‌‏های حتمی [[ظهور]] شمرده شده است و [[شیخ طوسی]]، [[نعمانی]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ صدوق]]، و ... به حتمی بودن آن اشاره کرده‌‏اند<ref>  ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۳۵، ح ۴۲۵؛ شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۷۰</ref>.
:::::#این صدا، از آسمان شنیده می‌‏شود؛ به گونه‏‌ای که همه [[مردم]] کره زمین- در شرق و غرب- آن را می‌‏شنوند و به خود می‌‏آیند. از برخی [[روایات]] استفاده می‏‌شود هر جمعیتی آن صدا را به زبان خود خواهد شنید<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۶۵۰، ح ۸</ref>.  
:::::#این صدا، از آسمان شنیده می‌‏شود؛ به گونه‏‌ای که همه [[مردم]] کره زمین- در شرق و غرب- آن را می‌‏شنوند و به خود می‌‏آیند. از برخی [[روایات]] استفاده می‏‌شود هر جمعیتی آن صدا را به زبان خود خواهد شنید<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۶۵۰، ح ۸</ref>.  
خط ۱۳۰: خط ۱۴۵:
:::::#هم‏زمان با شنیده شدن این صدا از آسمان یا کمی پس از آن، روی [[زمین]] نیز صدایی شنیده می‏‌شود. ندا دهنده آن، [[شیطان]] است که [[مردم]] را به [[گمراهی]] فرا می‌‏خواند و می‌‏کوشد با ایجاد [[تردید]] در [[مردم]]، آنان را از [[حمایت]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} و اجابت [[دعوت آسمانی]]، بازدارد
:::::#هم‏زمان با شنیده شدن این صدا از آسمان یا کمی پس از آن، روی [[زمین]] نیز صدایی شنیده می‏‌شود. ندا دهنده آن، [[شیطان]] است که [[مردم]] را به [[گمراهی]] فرا می‌‏خواند و می‌‏کوشد با ایجاد [[تردید]] در [[مردم]]، آنان را از [[حمایت]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} و اجابت [[دعوت آسمانی]]، بازدارد
:::::#[[جبرئیل]]، [[مردم]] را به [[حق]] فرا می‌‏خواند و [[شیطان]] و نیروهای شیطانی و [[پیروان]] [[سفیانی]] به [[باطل]].
:::::#[[جبرئیل]]، [[مردم]] را به [[حق]] فرا می‌‏خواند و [[شیطان]] و نیروهای شیطانی و [[پیروان]] [[سفیانی]] به [[باطل]].
::::::از [[ظاهر]] [[روایات]]، با توجه به ویژگی‌‏هایی که برای آن بیان شده است، فهمیده می‏شود که تحقّق آن، طبیعی نخواهد بود. [[خداوند]] سبحانه و تعالی، برای آن‏که شروع این [[انقلاب جهانی]] را اعلان کند و به همگان برساند که‏ انقلابی بزرگ در حال شکل‌‏گیری است و [[حق]] بودن [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} را بنمایاند و به [[یاران]] و [[دوستان]] و علاقه‏‌مندان به چنین رستاخیزی [[خبر]] بدهد، [[صیحه آسمانی]] را [[معجزه‌آسا]] به گوش همگان می‏‌رساند.
 
::::::این نشانه در [[روایات]] [[اهل سنت]] نیز مورد اشاره قرار گرفته است<ref>ر. ک: مقدسی شافعی، عقد الدرر، ص ۱۳۵، فرائد السمطین، ج ۲، ص ۳۱۶، ح ۵۶۶ و ۵۶۹؛ متقی هندی، کنز العمال، ح ۱۴، ص ۵۸۸، ح ۳۹۶۶۵</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص ۴۴۱ - ۴۴۳.</ref>.
از [[ظاهر]] [[روایات]]، با توجه به ویژگی‌‏هایی که برای آن بیان شده است، فهمیده می‏شود که تحقّق آن، طبیعی نخواهد بود. [[خداوند]] سبحانه و تعالی، برای آن‏که شروع این [[انقلاب جهانی]] را اعلان کند و به همگان برساند که‏ انقلابی بزرگ در حال شکل‌‏گیری است و [[حق]] بودن [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} را بنمایاند و به [[یاران]] و [[دوستان]] و علاقه‏‌مندان به چنین رستاخیزی [[خبر]] بدهد، [[صیحه آسمانی]] را [[معجزه‌آسا]] به گوش همگان می‏‌رساند.
 
این نشانه در [[روایات]] [[اهل سنت]] نیز مورد اشاره قرار گرفته است<ref>ر. ک: مقدسی شافعی، عقد الدرر، ص ۱۳۵، فرائد السمطین، ج ۲، ص ۳۱۶، ح ۵۶۶ و ۵۶۹؛ متقی هندی، کنز العمال، ح ۱۴، ص ۵۸۸، ح ۳۹۶۶۵</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص ۴۴۱ - ۴۴۳.</ref>.
}}
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
خط ۱۳۹: خط ۱۵۶:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[عبدالمجید زهادت]]'''، در کتاب ''«[[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[عبدالمجید زهادت]]'''، در کتاب ''«[[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[ندای آسمانی]] یکی دیگر از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] که در کنار سفیاین، بیشترین [[روایات]] را به خود اختصاص داده [[صیحه]] و [[ندای آسمانی]] است. منظور از [[صیحه]]، صدایی است که در آستانۀ [[ظهور]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} طنین انداز شده و همۀ [[مردم]] آن را می‌شوند. در [[روایات]]، غیر از این [[صیحه]]، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" نیز استفاده شده است.
::::::«[[ندای آسمانی]] یکی دیگر از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] که در کنار سفیاین، بیشترین [[روایات]] را به خود اختصاص داده [[صیحه]] و [[ندای آسمانی]] است. منظور از [[صیحه]]، صدایی است که در آستانۀ [[ظهور]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} طنین انداز شده و همۀ [[مردم]] آن را می‌شوند. در [[روایات]]، غیر از این [[صیحه]]، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" نیز استفاده شده است.
::::::در مورد این نشانه باید به چند مطلب اشاره کرد:
 
در مورد این نشانه باید به چند مطلب اشاره کرد:
::::::'''۱.''' وقوع آن به گونه‌ای خواهد بود که همه [[مردم]] را متوجه [[ظهور]] خواهد کرد.
::::::'''۱.''' وقوع آن به گونه‌ای خواهد بود که همه [[مردم]] را متوجه [[ظهور]] خواهد کرد.
::::::'''۲.''' مضمون ندا معرفی و [[حقانیت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} خواهد بود. در [[حدیث]] صحیح [[ابی یعفور]] می‌گوید: [[امام صادق]] {{ع}} به من فرمود: {{متن حدیث|أَمْسِكْ بِيَدِكَ هَلاَكَ اَلْفُلاَنِيِّ اِسْمُ رَجُلٍ مِنْ بَنِي اَلْعَبَّاسِ وَ خُرُوجُ اَلسُّفْيَانِيِّ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ وَ جَيْشُ اَلْخَسْفِ وَ اَلصَّوْتُ قُلْتُ وَ مَا اَلصَّوْتُ أَ هُوَ اَلْمُنَادِي فَقَالَ نَعَمْ وَ بِهِ يُعْرَفُ صَاحِبُ هَذَا اَلْأَمْرِ}}؛ هلاک فلانی (مردی از [[بنی عباس]] را نام برد) را با دستت نگه دار و [[خروج سفیانی]] و کشته شدن [[نفس]] (زکیه) و سپاهی که در [[زمین]] فرو می‌رود و آواز را. پرسیدم: صوت چیست، آیا همان منادی است؟ فرمود: آری و [[صاحب]] این [[امر]] به وسیله او شناخته می‌شود.<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۸۴، ح ۱۶.</ref>.
 
::::::'''۳.''' با توجه به [[کینه]] توزی و دشمنی [[شیطان]] نسبت به [[فرزندان آدم]] و سعی در [[گمراه]] نمودن آنان، از طرف او نیز ندایی به گوش رسیده و باعث سردرگمی [[مردم]] می‌شود.
'''۲.''' مضمون ندا معرفی و [[حقانیت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} خواهد بود. در [[حدیث]] صحیح [[ابی یعفور]] می‌گوید: [[امام صادق]] {{ع}} به من فرمود: {{متن حدیث|أَمْسِكْ بِيَدِكَ هَلاَكَ اَلْفُلاَنِيِّ اِسْمُ رَجُلٍ مِنْ بَنِي اَلْعَبَّاسِ وَ خُرُوجُ اَلسُّفْيَانِيِّ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ وَ جَيْشُ اَلْخَسْفِ وَ اَلصَّوْتُ قُلْتُ وَ مَا اَلصَّوْتُ أَ هُوَ اَلْمُنَادِي فَقَالَ نَعَمْ وَ بِهِ يُعْرَفُ صَاحِبُ هَذَا اَلْأَمْرِ}}؛ هلاک فلانی (مردی از [[بنی عباس]] را نام برد) را با دستت نگه دار و [[خروج سفیانی]] و کشته شدن [[نفس]] (زکیه) و سپاهی که در [[زمین]] فرو می‌رود و آواز را. پرسیدم: صوت چیست، آیا همان منادی است؟ فرمود: آری و [[صاحب]] این [[امر]] به وسیله او شناخته می‌شود.<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۸۴، ح ۱۶.</ref>.
::::::[[زراره]] می‌گوید: به [[امام صادق]] {{ع}} عرض کردم: {{متن حدیث|عجبت اصلحك الله و اني لا عجب من القائم كيف يقاتل مع ما يرون من العجائب من [[خسف]] البيداء بالجيش و من النداء الذي تكون من السماء؟ فقال: إن الشيطان لا يدعهم حتي ينادي كما نادي برسول الله {{صل}} يوم العقبة}}؛ در شگفتم [[خداوند]] [[[امر]]] شما را [[اصلاح]] کند (یا شما را به سلامت دارد) و من در عجبم از [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} که چگونه با او [[جنگ]] می‌کنند با وجود آنچه از شگفتی‌ها می‌بینند از فرو بردن [[زمین]] [[سپاه]] را و آن صدا که از آسمان می‌باشد؟ پس حضرت فرمود: همانا [[شیطان]] آنا را رها نمی‌کند؟ تا جایی که ندا کند، همچنان که [مربوط] به [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]در روز عقبه ندا کرد.<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۶۴، ح ۲۹</ref>.
 
::::::البته این صدا با ندای [[دعوت]] به سوی حضرت متفاوت بوده و اگر [[انسان]] به آن دو ندا توجه کرده و با هم مقایسه کند پی به صحّت و درستی ندای [[حق]] می‌برد. زیرا اگر امکان تشخیص صدای [[شیطان]] نباشد قطعاً با هدف از علامت ندا برای [[ظهور]] منافات خواهد داشت و این خود نوعی تقویت جبهه [[باطل]] است در حالی که هدف از وجود علامت، توجه دادن [[مردم]] به [[قیام]] حضرت است.
'''۳.''' با توجه به [[کینه]] توزی و دشمنی [[شیطان]] نسبت به [[فرزندان آدم]] و سعی در [[گمراه]] نمودن آنان، از طرف او نیز ندایی به گوش رسیده و باعث سردرگمی [[مردم]] می‌شود.
::::::برای تشخیص ندای [[حق]] و [[باطل]] راه‌هایی گفته شده است:
 
[[زراره]] می‌گوید: به [[امام صادق]] {{ع}} عرض کردم: {{متن حدیث|عجبت اصلحك الله و اني لا عجب من القائم كيف يقاتل مع ما يرون من العجائب من [[خسف]] البيداء بالجيش و من النداء الذي تكون من السماء؟ فقال: إن الشيطان لا يدعهم حتي ينادي كما نادي برسول الله {{صل}} يوم العقبة}}؛ در شگفتم [[خداوند]] [[[امر]]] شما را [[اصلاح]] کند (یا شما را به سلامت دارد) و من در عجبم از [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} که چگونه با او [[جنگ]] می‌کنند با وجود آنچه از شگفتی‌ها می‌بینند از فرو بردن [[زمین]] [[سپاه]] را و آن صدا که از آسمان می‌باشد؟ پس حضرت فرمود: همانا [[شیطان]] آنا را رها نمی‌کند؟ تا جایی که ندا کند، همچنان که [مربوط] به [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]در روز عقبه ندا کرد.<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۶۴، ح ۲۹</ref>.
 
البته این صدا با ندای [[دعوت]] به سوی حضرت متفاوت بوده و اگر [[انسان]] به آن دو ندا توجه کرده و با هم مقایسه کند پی به صحّت و درستی ندای [[حق]] می‌برد. زیرا اگر امکان تشخیص صدای [[شیطان]] نباشد قطعاً با هدف از علامت ندا برای [[ظهور]] منافات خواهد داشت و این خود نوعی تقویت جبهه [[باطل]] است در حالی که هدف از وجود علامت، توجه دادن [[مردم]] به [[قیام]] حضرت است.
 
برای تشخیص ندای [[حق]] و [[باطل]] راه‌هایی گفته شده است:
:::::#روایاتی که تصریح دارد ندای [[حق]] از طرف آسمان به گوش می‌رسد و ندای [[باطل]] [[زمینی]] است، یعنی تفاوت آسمانی و [[زمینی]] بودن در نداها وجود دارد و این برای [[مردم]] قابل تشخیص است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|لابد من هذين الصوتين قبل [[خروج]] القائم صوت من السماء و هو صوت جبرئيل [باسم هذا الأمر و اسم أبيه] و الصوت الثاني من الأرض و هو صوت إبليس اللعين}}؛ ناگزیر قبل از [[خروج]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} این دو صدا بر خواهد خاست، صدایی از آسمان و آن آوای [[جبرائیل]] است [به نام [[صاحب]] این [[امر]] و اسم پدرش] و صدای دوم از [[زمین]] است که آن صدای [[ابلیس]] لعین است.<ref>همان، ص ۲۵۳، ح ۱۳.</ref>.
:::::#روایاتی که تصریح دارد ندای [[حق]] از طرف آسمان به گوش می‌رسد و ندای [[باطل]] [[زمینی]] است، یعنی تفاوت آسمانی و [[زمینی]] بودن در نداها وجود دارد و این برای [[مردم]] قابل تشخیص است. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|لابد من هذين الصوتين قبل [[خروج]] القائم صوت من السماء و هو صوت جبرئيل [باسم هذا الأمر و اسم أبيه] و الصوت الثاني من الأرض و هو صوت إبليس اللعين}}؛ ناگزیر قبل از [[خروج]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} این دو صدا بر خواهد خاست، صدایی از آسمان و آن آوای [[جبرائیل]] است [به نام [[صاحب]] این [[امر]] و اسم پدرش] و صدای دوم از [[زمین]] است که آن صدای [[ابلیس]] لعین است.<ref>همان، ص ۲۵۳، ح ۱۳.</ref>.
:::::#[[رجوع]] به [[راویان]] [[حدیث]] ([[علما]]) و نیز [[آگاهی]] مناسب نسبت به [[معارف مهدوی]] [[زاره]] می‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|"يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ فُلاَناً هُوَ اَلْأَمِيرُ وَ يُنَادِي مُنَادٍ أَنَّ عَلِيّاً وَ شِيعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ قُلْتُ فَمَنْ يُقَاتِلُ اَلْمَهْدِيَّ بَعْدَ هَذَا فَقَالَ إِنَّ اَلشَّيْطَانَ يُنَادِي أَنَّ فُلاَناً وَ شِيعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ لِرَجُلٍ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ قُلْتُ فَمَنْ يَعْرِفُ اَلصَّادِقَ مِنَ اَلْكَاذِبِ قَالَ يَعْرِفُهُ اَلَّذِينَ كَانُوا يَرْوُونَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ يَكُونُ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ وَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ هُمُ اَلْمُحِقُّونَ اَلصَّادِقُونَ"}}؛ ندا کنندهای از آسمان ندا می‌کند که "فقط فلانی [[امیر]] است" و آواز دهندهای دیگر ندا می‌کند فقط [[امام علی|علی]]{{ع}} و [[پیروان]] او پیروزند. گفتم: پس چه کسی پس از این با [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} می‌جنگد؟ فرمود؟ [[شیطان]] آواز می‌دهد "همانا فلانی و پیروانش پیروزند". شعار به نفع مردی از بنی امیّه. عرض کردم: پس چه کسی می‌تواند راست را از [[دروغ]] باز شناسد؟ [[امام]] فرمودند: آن را می‌شناسد کسانی که [[احادیث]] ما را [[روایت]] می‌کنند و آن را بیان می‌کنند قبل از آن که واقع شود و می‌دانند که آنان دارای حقّند و [[صادق]] می‌باشند<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۶۴، ح ۲۸.</ref><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]، ص۲۶۶، ۲۶۷.</ref>.
:::::#[[رجوع]] به [[راویان]] [[حدیث]] ([[علما]]) و نیز [[آگاهی]] مناسب نسبت به [[معارف مهدوی]] [[زاره]] می‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|"يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ فُلاَناً هُوَ اَلْأَمِيرُ وَ يُنَادِي مُنَادٍ أَنَّ عَلِيّاً وَ شِيعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ قُلْتُ فَمَنْ يُقَاتِلُ اَلْمَهْدِيَّ بَعْدَ هَذَا فَقَالَ إِنَّ اَلشَّيْطَانَ يُنَادِي أَنَّ فُلاَناً وَ شِيعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ لِرَجُلٍ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ قُلْتُ فَمَنْ يَعْرِفُ اَلصَّادِقَ مِنَ اَلْكَاذِبِ قَالَ يَعْرِفُهُ اَلَّذِينَ كَانُوا يَرْوُونَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ يَكُونُ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ وَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ هُمُ اَلْمُحِقُّونَ اَلصَّادِقُونَ"}}؛ ندا کنندهای از آسمان ندا می‌کند که "فقط فلانی [[امیر]] است" و آواز دهندهای دیگر ندا می‌کند فقط [[امام علی|علی]]{{ع}} و [[پیروان]] او پیروزند. گفتم: پس چه کسی پس از این با [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} می‌جنگد؟ فرمود؟ [[شیطان]] آواز می‌دهد "همانا فلانی و پیروانش پیروزند". شعار به نفع مردی از بنی امیّه. عرض کردم: پس چه کسی می‌تواند راست را از [[دروغ]] باز شناسد؟ [[امام]] فرمودند: آن را می‌شناسد کسانی که [[احادیث]] ما را [[روایت]] می‌کنند و آن را بیان می‌کنند قبل از آن که واقع شود و می‌دانند که آنان دارای حقّند و [[صادق]] می‌باشند<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۶۴، ح ۲۸.</ref><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]، ص۲۶۶، ۲۶۷.</ref>.
خط ۱۶۹: خط ۱۹۲:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] دکتر '''[[سید نذیر حسنی]]'''، در کتاب ''«[[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = [[حجت الاسلام و المسلمین]] دکتر '''[[سید نذیر حسنی]]'''، در کتاب ''«[[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«برخی [[روایت‌ها]] اشاره کرده‌اند که [[صیحه]] یا [[ندای آسمانی]] یکی از [[علایم حتمی]] است. [[نعمانی]] با ذکر [[سند]] از [[ابو عبد الله]] {{ع}} می‌گوید: ندا یکی از [[علایم حتمی]] است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۲.</ref>.
::::::«برخی [[روایت‌ها]] اشاره کرده‌اند که [[صیحه]] یا [[ندای آسمانی]] یکی از [[علایم حتمی]] است. [[نعمانی]] با ذکر [[سند]] از [[ابو عبد الله]] {{ع}} می‌گوید: ندا یکی از [[علایم حتمی]] است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۲.</ref>.
::::::همچنین، از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که: از جمله [[علایم حتمی]] پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} [[خروج سفیانی]] و [[خسف بیداء]] و کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[ندای آسمانی]] است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۶۴.</ref>.
 
::::::کلینی در کتاب الکافی با ذکر [[سند]] از [[محمد]] بن [[علی]] حلبی [[روایت]] می‌کند: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که فرمود: [[اختلاف]] عباسیان و ندا حتمی است<ref>الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰.</ref>.
همچنین، از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که: از جمله [[علایم حتمی]] پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} [[خروج سفیانی]] و [[خسف بیداء]] و کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[ندای آسمانی]] است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۶۴.</ref>.
::::::مؤلف مستدرک سفینة البحار، [[صیحه]] را جزو [[علایم حتمی]] نام برده است<ref>مستدرک سفینة البحار، ج ۲، ص ۱۷۸.</ref>. روایت‌های بسیاری این نشانه را ذکر کرده‌اند از جمله: از [[ابو جعفر]] {{ع}} در مورد این [[آیه]] که می‌فرماید: ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً}}<ref>سوره شعراء، آیه ۴.</ref>؛ اگر بخواهیم، از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم. [[روایت]] شده که ایشان فرمود: [[ندای آسمانی]] به نام مردی و به نام پدرش است<ref>مختصر البصائر الدرجات، ص ۲۰۶.</ref>.
 
::::::[[ابو عبد الله]] {{ع}} می‌فرماید: [[ندای آسمانی]] به نام [[قائم]] {{ع}} صراحتا در [[قرآن]] آمده است. [[راوی]] می‌گوید: [[سؤال]] کردم، [[خداوند]] کارهای تو را سامان بخشد و تو را نیکوحال گرداند، در کجا آمده است؟ فرمود: در این آیه‌ ‌{{متن قرآن|تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ}}<ref>«این‌هاست آیات این کتاب روشنگر» سوره شعراء، آیه ۲.</ref>. و این آیه‌ ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر بخواهیم، از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم که در برابر آن به خضوع سر فرود آورند» سوره شعراء، آیه ۴.</ref>‌<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۶۳.</ref>.
کلینی در کتاب الکافی با ذکر [[سند]] از [[محمد]] بن [[علی]] حلبی [[روایت]] می‌کند: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که فرمود: [[اختلاف]] عباسیان و ندا حتمی است<ref>الکافی، ج ۸، ص ۳۱۰.</ref>.
::::::[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: به نام او در آسمان ندا می‌دهند<ref>تأویل الآیات، ج ۱، ص ۳۸۶.</ref>. لازم به ذکر است که بعضی [[روایت‌ها]]، ندا را به [[صیحه]] تعبیر نموده‌اند.
 
::::::در کتاب الفتن ابن حماد<ref>ابن حماد، الفتن، ص ۶۰.</ref> با ذکر [[سند]] از ابن مسعود از [[رسول خدا]] {{صل}} [[روایت]] شده است که: هنگامی که [[صیحه]] در ماه [[رمضان]] روی دهد ... الخ. ابن مسعود می‌گوید: گفتیم [[صیحه]] چیست یا [[رسول]] الله؟ فرمود: صدایی سهمگین در [[شب جمعه]] نیمه ماه [[رمضان]] ... خوابیده را بیدار می‌کند و [[ایستاده]] را می‌نشاند و زنان از پرده‌هایشان بیرون می‌آورد.
مؤلف مستدرک سفینة البحار، [[صیحه]] را جزو [[علایم حتمی]] نام برده است<ref>مستدرک سفینة البحار، ج ۲، ص ۱۷۸.</ref>. روایت‌های بسیاری این نشانه را ذکر کرده‌اند از جمله: از [[ابو جعفر]] {{ع}} در مورد این [[آیه]] که می‌فرماید: ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً}}<ref>سوره شعراء، آیه ۴.</ref>؛ اگر بخواهیم، از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم. [[روایت]] شده که ایشان فرمود: [[ندای آسمانی]] به نام مردی و به نام پدرش است<ref>مختصر البصائر الدرجات، ص ۲۰۶.</ref>.
::::::[[ابو جعفر]] [[محمد]] بن [[علی]] {{ع}} می‌فرماید: در ماه [[رمضان]] [[منتظر]] [[صیحه]] و [[ظهور قائم]] {{ع}} باشید و [[خدا]] هرچه بخواهد، انجام می‌دهد<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۳.</ref>.
 
::::::[[ابو بصیر]] از [[ابو عبد الله]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند: گفتم فدایت شوم [[ظهور قائم]] چه زمانی است؟ فرمود: ... تنها هنگامی که منادی از [[دل]] آسمان در شب [[بیست و سوم رمضان]] در [[شب جمعه]] به نام او ندا دهد، [[قائم]] {{ع}} می‌آید. گفتم چه ندایی می‌دهد؟ فرمود: به نام او و پدرش و می‌گوید: [[آگاه]] باشید که فلانی پسر فلانی [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} است، به سخن او گوش فرا دهید و از او [[اطاعت]] کنید و هر چیزی‌که [[خدا]] خلق کرده و [[روح]] دارد [[صیحه]] را می‌شنود<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۸۹.</ref>.
[[ابو عبد الله]] {{ع}} می‌فرماید: [[ندای آسمانی]] به نام [[قائم]] {{ع}} صراحتا در [[قرآن]] آمده است. [[راوی]] می‌گوید: [[سؤال]] کردم، [[خداوند]] کارهای تو را سامان بخشد و تو را نیکوحال گرداند، در کجا آمده است؟ فرمود: در این آیه‌ ‌{{متن قرآن|تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ}}<ref>«این‌هاست آیات این کتاب روشنگر» سوره شعراء، آیه ۲.</ref>. و این آیه‌ ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر بخواهیم، از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم که در برابر آن به خضوع سر فرود آورند» سوره شعراء، آیه ۴.</ref>‌<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۶۳.</ref>.
::::::در بعضی [[روایت‌ها]] این ندا به فزعه (وحشت و هراس) تعبیر شده است، از [[امیر المؤمنین]] {{ع}} درباره این [[کلام]] [[خداوند]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|فَاخْتَلَفَ الأَحْزَابُ مِن بَيْنِهِمْ}}<ref>«گروه‌ها باهم اختلاف کردند» سوره مریم، آیه ۳۷.</ref>. [[سؤال]] کردند و ایشان فرمود: در سه نشانه [[منتظر]] [[فرج]] باشید. گفته شد یا [[امیر المؤمنین]] آنها چیست؟ فرمود: [[اختلاف]] [[مردم]] [[شام]]، [[پرچم‌های سیاه از خراسان]]، فزعه (بیم و وحشت) در ماه [[رمضان]]. گفته شد: فزع [[رمضان]] چیست؟ فرمود: آیا این [[آیه]] [[خداوند]] را در [[قرآن]] نشنیده‌اید که می‌فرماید: ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر بخواهیم از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم که در برابر آن به خضوع سر فرود آورند» سوره شعراء، آیه ۴.</ref>‌.
 
::::::اما در مورد مضمون این [[صیحه]] یا ندا در [[روایت‌ها]]، مطالب مختلفی آمده است. برخی [[روایت‌ها]]، ندا را با این مضمون که گفته‌اند [[حق]] با [[علی]] و شیعیانش است آورده‌اند و این را [[ابو جعفر]] {{ع}} فرموده است: ندای آسمان در اول روز این است که [[حق]] با [[علی]] و شیعیانش است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۱.</ref>.
[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: به نام او در آسمان ندا می‌دهند<ref>تأویل الآیات، ج ۱، ص ۳۸۶.</ref>. لازم به ذکر است که بعضی [[روایت‌ها]]، ندا را به [[صیحه]] تعبیر نموده‌اند.
::::::روایت‌های دیگری وجود دارد که می‌گوید: [[صیحه]] به نام [[مهدی]] و پدرش خواهد بود. از [[ابو عبد الله]] {{ع}} [[نقل]] است که ایشان فرمود: یک منادی از آسمان به نام [[قائم]] و پدرش ندا می‌دهد<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۱۸۱.</ref>.
 
::::::و برخی نیز نام [[قائم]] {{ع}} را نیاورده‌اند و به این بسنده نموده‌اند که به نام مردی ندا می‌دهد، همان‌طور که از [[ابو جعفر]] {{ع}} در مورد آیه‌ ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً}} [[نقل]] شده است، فرمود: آن ندا از آسمان به نام مردی و نام پدرش است<ref>البرهان، ج ۳، ۱۸۱.</ref>.
در کتاب الفتن ابن حماد<ref>ابن حماد، الفتن، ص ۶۰.</ref> با ذکر [[سند]] از ابن مسعود از [[رسول خدا]] {{صل}} [[روایت]] شده است که: هنگامی که [[صیحه]] در ماه [[رمضان]] روی دهد ... الخ. ابن مسعود می‌گوید: گفتیم [[صیحه]] چیست یا [[رسول]] الله؟ فرمود: صدایی سهمگین در [[شب جمعه]] نیمه ماه [[رمضان]] ... خوابیده را بیدار می‌کند و [[ایستاده]] را می‌نشاند و زنان از پرده‌هایشان بیرون می‌آورد.
::::::البته این اختلافی جزیی و ساده است و با کمی تأمل و دقت در این [[روایات]] این [[اختلاف]] حل می‌شود، زیرا عبارت [[حق]] با [[علی]] و [[شیعیان]] او است تعبیری رمزی است‌ از ندای به نام [[مهدی]] و نام پدرش و نشان‌دهنده درستی نظریه [[تشیع]] و درستی ناقلان آن است. در مورد روایتی که مضمون آن ندا به نام مردی و پدرش است. روایتی که بر ذکر نام این مرد و نام پدرش تأکیدکرده، آن‌را [[تفسیر]] می‌کند.
 
::::::درباره این نشانه اشکالی واردشده و آن این است که اگر این [[صیحه]] را تمام موجودات روح‌دار بشوند همان‌طور که در برخی [[روایت‌ها]] است ناچار به [[ایمان آوردن]] به آن می شوند، [[ایمان]] اجباری و نه از روی [[اختیار]]، بنابراین این [[ایمان]]، ارزش ثوابی ندارد!
[[ابو جعفر]] [[محمد]] بن [[علی]] {{ع}} می‌فرماید: در ماه [[رمضان]] [[منتظر]] [[صیحه]] و [[ظهور قائم]] {{ع}} باشید و [[خدا]] هرچه بخواهد، انجام می‌دهد<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۳.</ref>.
 
[[ابو بصیر]] از [[ابو عبد الله]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند: گفتم فدایت شوم [[ظهور قائم]] چه زمانی است؟ فرمود: ... تنها هنگامی که منادی از [[دل]] آسمان در شب [[بیست و سوم رمضان]] در [[شب جمعه]] به نام او ندا دهد، [[قائم]] {{ع}} می‌آید. گفتم چه ندایی می‌دهد؟ فرمود: به نام او و پدرش و می‌گوید: [[آگاه]] باشید که فلانی پسر فلانی [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} است، به سخن او گوش فرا دهید و از او [[اطاعت]] کنید و هر چیزی‌که [[خدا]] خلق کرده و [[روح]] دارد [[صیحه]] را می‌شنود<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۸۹.</ref>.
 
در بعضی [[روایت‌ها]] این ندا به فزعه (وحشت و هراس) تعبیر شده است، از [[امیر المؤمنین]] {{ع}} درباره این [[کلام]] [[خداوند]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|فَاخْتَلَفَ الأَحْزَابُ مِن بَيْنِهِمْ}}<ref>«گروه‌ها باهم اختلاف کردند» سوره مریم، آیه ۳۷.</ref>. [[سؤال]] کردند و ایشان فرمود: در سه نشانه [[منتظر]] [[فرج]] باشید. گفته شد یا [[امیر المؤمنین]] آنها چیست؟ فرمود: [[اختلاف]] [[مردم]] [[شام]]، [[پرچم‌های سیاه از خراسان]]، فزعه (بیم و وحشت) در ماه [[رمضان]]. گفته شد: فزع [[رمضان]] چیست؟ فرمود: آیا این [[آیه]] [[خداوند]] را در [[قرآن]] نشنیده‌اید که می‌فرماید: ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر بخواهیم از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم که در برابر آن به خضوع سر فرود آورند» سوره شعراء، آیه ۴.</ref>‌.
 
اما در مورد مضمون این [[صیحه]] یا ندا در [[روایت‌ها]]، مطالب مختلفی آمده است. برخی [[روایت‌ها]]، ندا را با این مضمون که گفته‌اند [[حق]] با [[علی]] و شیعیانش است آورده‌اند و این را [[ابو جعفر]] {{ع}} فرموده است: ندای آسمان در اول روز این است که [[حق]] با [[علی]] و شیعیانش است<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۲۵۱.</ref>.
 
روایت‌های دیگری وجود دارد که می‌گوید: [[صیحه]] به نام [[مهدی]] و پدرش خواهد بود. از [[ابو عبد الله]] {{ع}} [[نقل]] است که ایشان فرمود: یک منادی از آسمان به نام [[قائم]] و پدرش ندا می‌دهد<ref>النعمانی، الغیبة، ص ۱۸۱.</ref>.
 
و برخی نیز نام [[قائم]] {{ع}} را نیاورده‌اند و به این بسنده نموده‌اند که به نام مردی ندا می‌دهد، همان‌طور که از [[ابو جعفر]] {{ع}} در مورد آیه‌ ‌{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً}} [[نقل]] شده است، فرمود: آن ندا از آسمان به نام مردی و نام پدرش است<ref>البرهان، ج ۳، ۱۸۱.</ref>.
 
البته این اختلافی جزیی و ساده است و با کمی تأمل و دقت در این [[روایات]] این [[اختلاف]] حل می‌شود، زیرا عبارت [[حق]] با [[علی]] و [[شیعیان]] او است تعبیری رمزی است‌ از ندای به نام [[مهدی]] و نام پدرش و نشان‌دهنده درستی نظریه [[تشیع]] و درستی ناقلان آن است. در مورد روایتی که مضمون آن ندا به نام مردی و پدرش است. روایتی که بر ذکر نام این مرد و نام پدرش تأکیدکرده، آن‌را [[تفسیر]] می‌کند.
 
درباره این نشانه اشکالی واردشده و آن این است که اگر این [[صیحه]] را تمام موجودات روح‌دار بشوند همان‌طور که در برخی [[روایت‌ها]] است ناچار به [[ایمان آوردن]] به آن می شوند، [[ایمان]] اجباری و نه از روی [[اختیار]]، بنابراین این [[ایمان]]، ارزش ثوابی ندارد!
::::::پاسخ این است که: وجود [[صیحه]] به معنی این نیست که الزاما همه شنوندگان به آن [[ایمان]] می‌آورند، بلکه ممکن است بسیاری هم به آن [[ایمان]] نیاورند، هرچند که آن ندا به گوششان می‌رسد و این در روزگار [[پیامبران]] گذشته نیز بسیار دیده شده است؛ آنها از [[حدود]] و چارچوب‌های [[قوانین]] طبیعت پا فراتر گذشته‌اند و معجزاتی داشته‌اند، اما نه تنها [[مردم]] به آنها [[ایمان]] نیاورده‌اند بلکه آنها را متهم به سحر و جادو کرده‌اند»<ref>[[سید نذیر حسنی|حسنی، سید نذیر]]، [[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]، ص۲۰۷.</ref>.
::::::پاسخ این است که: وجود [[صیحه]] به معنی این نیست که الزاما همه شنوندگان به آن [[ایمان]] می‌آورند، بلکه ممکن است بسیاری هم به آن [[ایمان]] نیاورند، هرچند که آن ندا به گوششان می‌رسد و این در روزگار [[پیامبران]] گذشته نیز بسیار دیده شده است؛ آنها از [[حدود]] و چارچوب‌های [[قوانین]] طبیعت پا فراتر گذشته‌اند و معجزاتی داشته‌اند، اما نه تنها [[مردم]] به آنها [[ایمان]] نیاورده‌اند بلکه آنها را متهم به سحر و جادو کرده‌اند»<ref>[[سید نذیر حسنی|حسنی، سید نذیر]]، [[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]، ص۲۰۷.</ref>.
}}
}}
خط ۲۲۰: خط ۲۵۷:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی رضا امامی میبدی]]'''، در کتاب ''«[[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی رضا امامی میبدی]]'''، در کتاب ''«[[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«از دیگر علائمی که در [[روایت]] آمده است، [[صیحه آسمانی]] که به معنای صدای بسیار بلندی که در فضای [[زمین]] و [[آسمان]] به گوش می‌رسد می‌‌باشد. [[علامه]] در چند موضع از کتاب [[المیزان]] از این [[صیحه]] که در [[زمان ظهور]] به گوش می‌‌رسد، سخن گفته و روایاتی را ذکر کرده است<ref>همان، جلد ۷، صفحه ۱۴۹ و۱۵۰ و جلد ۱۵، صفحه ۲۵۴.</ref>. از جمله در [[تفسیر]] سوره شعراء از [[علی بن ابراهیم]] قمی [[نقل]] می‌‌کند که در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر می‌‌خواستیم از آسمان آیه‌‌ای به ایشان نازل می‌‌کردیم که گردن‌هایشان در مقابل آن خاضع شود». شعراء: ۴.</ref> می‌‌گوید پدرم از ابن ابی عمیر از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرد که فرمود: گردن‌‌هایشان -یعنی گردن‌‌های بنی‌‌امیه - با آمدن صیحه‌‌ای آسمانی به نام صاحب‌‌الامر نرم و خاضع می‌شود<ref>تفسیر قمی، جلد ۲، صفحه ۱۱۸؛ بحارالانوار، جلد ۹، صفحه ۲۲۸.</ref>.
::::::«از دیگر علائمی که در [[روایت]] آمده است، [[صیحه آسمانی]] که به معنای صدای بسیار بلندی که در فضای [[زمین]] و [[آسمان]] به گوش می‌رسد می‌‌باشد. [[علامه]] در چند موضع از کتاب [[المیزان]] از این [[صیحه]] که در [[زمان ظهور]] به گوش می‌‌رسد، سخن گفته و روایاتی را ذکر کرده است<ref>همان، جلد ۷، صفحه ۱۴۹ و۱۵۰ و جلد ۱۵، صفحه ۲۵۴.</ref>. از جمله در [[تفسیر]] سوره شعراء از [[علی بن ابراهیم]] قمی [[نقل]] می‌‌کند که در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر می‌‌خواستیم از آسمان آیه‌‌ای به ایشان نازل می‌‌کردیم که گردن‌هایشان در مقابل آن خاضع شود». شعراء: ۴.</ref> می‌‌گوید پدرم از ابن ابی عمیر از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرد که فرمود: گردن‌‌هایشان -یعنی گردن‌‌های بنی‌‌امیه - با آمدن صیحه‌‌ای آسمانی به نام صاحب‌‌الامر نرم و خاضع می‌شود<ref>تفسیر قمی، جلد ۲، صفحه ۱۱۸؛ بحارالانوار، جلد ۹، صفحه ۲۲۸.</ref>.
::::::[[علامه]] پس از [[نقل]] این [[حدیث]]، به وجود [[روایات]] مشابه آن، در کتاب‌‌هایی مثل: روضه کافی، [[کمال الدین]]، [[ارشاد]] مفید و [[غیبت]] [[طوسی]]، اشاره می‌‌کند<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۲۵۴.</ref>. با توجه به عنایت ایشان به [[روایات]] [[نقل]] شده در این کتاب ها، آنها را ذکر می‌‌کنیم.
 
::::::مرحوم مفید از [[ابوبصیر]] [[روایت]] می‌‌کند که می‌‌گوید: از [[امام باقر]] {{ع}} شنیدم درباره [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}} فرمود: [[خداوند]] این را در آینده انجام خواهد داد. پرسیدم: درباره چه کسانی؟ فرمود: [[بنی امیه]] و [[پیروان]] آنها. گفتنم: [[آیه]] و علامتی که اتفاق می‌افتد چیست؟ فرمود: [[خورشید]] از ظهر تا بعد از ظهر ثابت می‌ماند و صورت و سینه‌‌ای در آن پدیدار می‌شود...»<ref>ارشاد، جلد ۲، صفحه ۳۷۳.</ref>.
[[علامه]] پس از [[نقل]] این [[حدیث]]، به وجود [[روایات]] مشابه آن، در کتاب‌‌هایی مثل: روضه کافی، [[کمال الدین]]، [[ارشاد]] مفید و [[غیبت]] [[طوسی]]، اشاره می‌‌کند<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۲۵۴.</ref>. با توجه به عنایت ایشان به [[روایات]] [[نقل]] شده در این کتاب ها، آنها را ذکر می‌‌کنیم.
::::::[[شیخ صدوق]]، کلینی و [[شیخ طوسی]] از [[عمر]] بن حنظله [[نقل]] می‌‌کند که می‌‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که فرمود: پنج علامت قبل از [[قیام قائم]] {{ع}} اتفاق می‌‌افتد: [[صیحه آسمانی]] و [[خروج سفیانی]] و فرو رفتن در [[زمین]]، [[قتل نفس زکیه]] و [[خروج یمانی]]... وراوی می‌گوید من [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}} را قرائت کردم و پرسیدم آیا مقصود از آن [[صیحه]] است؟ [[امام]] فرمود: اگر چنین شود گردن‌های [[دشمنان]] [[خدا]] خاضع شود<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، جلد ۲، صفحه ۶۵۰؛ الکافی، جلد ۸، صفحه ۳۱۰؛ الغیبه للطوسی، صفحه ۴۳۶. چنانچه ملاحظه می‌‌شود، در این احادیث علاوه بر صیحه آسمانی علائم دیگری مانند پیدا شدن صورت و سینه در خورشید، قتل نفس زکیه، خروج یمانی و غیره نیز آمده است، که به علت پرداخته نشدن به آنها در آثار علامه، از توضیح آنها خودداری می‌کنیم.</ref>.
 
::::::البته در دیگر [[روایات]] و نیز در کتاب‌‌های مربوط به [[مهدویت]] درباره ماهیت این [[صیحه]] و چگونگی آن و نیز کسی که این فریاد را سر می‌‌دهد، بیان‌های گوناگون و بحث‌های مفصل مطرح شده است؛ که به علت عدم تعرض [[علامه]] به این بخش از مباحث از ذکر آن خودداری می‌‌کنیم<ref>مراجعه شود به منابع مربوطه و به خصوص به منابع مذکور در پاورقی قبل.</ref>»<ref>[[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۱۹۷.</ref>.
مرحوم مفید از [[ابوبصیر]] [[روایت]] می‌‌کند که می‌‌گوید: از [[امام باقر]] {{ع}} شنیدم درباره [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}} فرمود: [[خداوند]] این را در آینده انجام خواهد داد. پرسیدم: درباره چه کسانی؟ فرمود: [[بنی امیه]] و [[پیروان]] آنها. گفتنم: [[آیه]] و علامتی که اتفاق می‌افتد چیست؟ فرمود: [[خورشید]] از ظهر تا بعد از ظهر ثابت می‌ماند و صورت و سینه‌‌ای در آن پدیدار می‌شود...»<ref>ارشاد، جلد ۲، صفحه ۳۷۳.</ref>.
 
[[شیخ صدوق]]، کلینی و [[شیخ طوسی]] از [[عمر]] بن حنظله [[نقل]] می‌‌کند که می‌‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} شنیدم که فرمود: پنج علامت قبل از [[قیام قائم]] {{ع}} اتفاق می‌‌افتد: [[صیحه آسمانی]] و [[خروج سفیانی]] و فرو رفتن در [[زمین]]، [[قتل نفس زکیه]] و [[خروج یمانی]]... وراوی می‌گوید من [[آیه]] {{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}} را قرائت کردم و پرسیدم آیا مقصود از آن [[صیحه]] است؟ [[امام]] فرمود: اگر چنین شود گردن‌های [[دشمنان]] [[خدا]] خاضع شود<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، جلد ۲، صفحه ۶۵۰؛ الکافی، جلد ۸، صفحه ۳۱۰؛ الغیبه للطوسی، صفحه ۴۳۶. چنانچه ملاحظه می‌‌شود، در این احادیث علاوه بر صیحه آسمانی علائم دیگری مانند پیدا شدن صورت و سینه در خورشید، قتل نفس زکیه، خروج یمانی و غیره نیز آمده است، که به علت پرداخته نشدن به آنها در آثار علامه، از توضیح آنها خودداری می‌کنیم.</ref>.
 
البته در دیگر [[روایات]] و نیز در کتاب‌‌های مربوط به [[مهدویت]] درباره ماهیت این [[صیحه]] و چگونگی آن و نیز کسی که این فریاد را سر می‌‌دهد، بیان‌های گوناگون و بحث‌های مفصل مطرح شده است؛ که به علت عدم تعرض [[علامه]] به این بخش از مباحث از ذکر آن خودداری می‌‌کنیم<ref>مراجعه شود به منابع مربوطه و به خصوص به منابع مذکور در پاورقی قبل.</ref>»<ref>[[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۱۹۷.</ref>.
}}
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
خط ۲۴۰: خط ۲۸۱:
::::::«در این مورد سه دسته [[روایت]] وجود دارد:
::::::«در این مورد سه دسته [[روایت]] وجود دارد:
::::::#روایاتی که [[دلالت]] بر وجود ندا به صورت اجمال دارد، و اینکه این ندا از [[نشانه‌های حتمی ظهور|علایم حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}است<ref>کمال الدین، ص ۶۴۹.</ref>.
::::::#روایاتی که [[دلالت]] بر وجود ندا به صورت اجمال دارد، و اینکه این ندا از [[نشانه‌های حتمی ظهور|علایم حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}است<ref>کمال الدین، ص ۶۴۹.</ref>.
::::::#دسته دوم روایاتی است که [[دلالت]] بر دو گونه ندا دارد: یکی ندای به حقّ که در ابتدا پدید می‌آید، و دیگری ندای به [[باطل]] که بعد از آن است <ref>الغیبه، نعمانی، ص ۲۵۴.</ref>
 
#دسته دوم روایاتی است که [[دلالت]] بر دو گونه ندا دارد: یکی ندای به حقّ که در ابتدا پدید می‌آید، و دیگری ندای به [[باطل]] که بعد از آن است <ref>الغیبه، نعمانی، ص ۲۵۴.</ref>
::::::#در برخی از [[روایات]] نیز اشاره شده که [[ندا به اسم قائم]] است <ref>کمال الدین، ص ۳۲۸، ح ۷.</ref>.
::::::#در برخی از [[روایات]] نیز اشاره شده که [[ندا به اسم قائم]] است <ref>کمال الدین، ص ۳۲۸، ح ۷.</ref>.
::::::با نظری به مجموع [[احادیث]] «[[صیحه]] و فزع و [[ندای آسمانی]]» پی می‌بریم که تمام آنها به یک معنای مشترک اشاره دارند، گر چه با تعبیرهای مختلف آمده‌اند و بر این ادّعا می‌توان شواهدی اقامه نمود:
 
با نظری به مجموع [[احادیث]] «[[صیحه]] و فزع و [[ندای آسمانی]]» پی می‌بریم که تمام آنها به یک معنای مشترک اشاره دارند، گر چه با تعبیرهای مختلف آمده‌اند و بر این ادّعا می‌توان شواهدی اقامه نمود:
:::::::الف. [[صیحه]] و ندا هر دو به [[جبرئیل]] نسبت داده شده است.
:::::::الف. [[صیحه]] و ندا هر دو به [[جبرئیل]] نسبت داده شده است.
:::::::ب. وقت هر دو در یک زمان یعنی [[شب جمعه]]، بیست و سوم ماه [[رمضان]] معین شده است.
 
:::::::ج. آثار این دو یکسان بیان شده است. ::::::«این دو علامت در [[روایات]] به عنوان [[نشانه‌های ظهور|علایم ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} معرفی شده است. از [[امام باقر]]{{ع}} در حدیثی [[نقل]] شده: {{متن حدیث|"وَ إِنَّ مِنْ عَلَامَاتِ خُرُوجِه‏... صَيْحَةً مِنَ السَّمَاءِ فِي شَهْرِ رَمَضَان‏"}} <ref>و همانا از علایم خروج مهدی... حدوث صیحه‌ای در ماه رمضان است؛ کمال الدین، ص ۳۲۸، ح ۷.</ref>
:ب. وقت هر دو در یک زمان یعنی [[شب جمعه]]، بیست و سوم ماه [[رمضان]] معین شده است.
 
:ج. آثار این دو یکسان بیان شده است. ::::::«این دو علامت در [[روایات]] به عنوان [[نشانه‌های ظهور|علایم ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} معرفی شده است. از [[امام باقر]]{{ع}} در حدیثی [[نقل]] شده: {{متن حدیث|"وَ إِنَّ مِنْ عَلَامَاتِ خُرُوجِه‏... صَيْحَةً مِنَ السَّمَاءِ فِي شَهْرِ رَمَضَان‏"}} <ref>و همانا از علایم خروج مهدی... حدوث صیحه‌ای در ماه رمضان است؛ کمال الدین، ص ۳۲۸، ح ۷.</ref>
::::::از [[امام صادق]]{{ع}} در حدیثی [[نقل]] شده: {{متن حدیث|"... وَ الْفَزْعَةُ فِي شَهْرِ رَمَضَان‏... هِيَ آيَةٌ تُخْرِجُ الْفَتَاة مِنْ خِدْرِهَا وَ تُوقِظُ النَّائِمَ وَ تُفْزِعُ الْيَقْظَان‏"}}<ref>و فزعی در ماه رمضان حادث خواهد شد که زنان جوان را سراسیمه از پشت پرده‌ها بیرون می‌آورد و انسان خواب را بیدار و بیدار را به فزع وا می‌دارد؛ الغیبه، نعمانی، ص ۲۵۲.</ref>
::::::از [[امام صادق]]{{ع}} در حدیثی [[نقل]] شده: {{متن حدیث|"... وَ الْفَزْعَةُ فِي شَهْرِ رَمَضَان‏... هِيَ آيَةٌ تُخْرِجُ الْفَتَاة مِنْ خِدْرِهَا وَ تُوقِظُ النَّائِمَ وَ تُفْزِعُ الْيَقْظَان‏"}}<ref>و فزعی در ماه رمضان حادث خواهد شد که زنان جوان را سراسیمه از پشت پرده‌ها بیرون می‌آورد و انسان خواب را بیدار و بیدار را به فزع وا می‌دارد؛ الغیبه، نعمانی، ص ۲۵۲.</ref>
::::::[[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} در [[توقیع]] خود به [[علی بن محمد سمری]] فرمود: «... [[آگاه]] باش، هر کس قبل از [[خروج سفیانی]] و [[صیحه]]، ادعای مشاهده کند او [[دروغگو]] و افترا زننده است».<ref>احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۹۷.</ref>
::::::[[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} در [[توقیع]] خود به [[علی بن محمد سمری]] فرمود: «... [[آگاه]] باش، هر کس قبل از [[خروج سفیانی]] و [[صیحه]]، ادعای مشاهده کند او [[دروغگو]] و افترا زننده است».<ref>احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۹۷.</ref>
خط ۲۵۸: خط ۳۰۳:
| پاسخ = آقای '''[[محمد باقری‌زاده اشعری]]'''، در کتاب ''«[[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = آقای '''[[محمد باقری‌زاده اشعری]]'''، در کتاب ''«[[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[ندای آسمانی]]، یکی از [[نشانه‌های حتمی]] برای [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} است که در [[احادیث]] بسیاری، از جمله در این [[حدیث]] [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: [[قائم]]، [[قیام]] نمی‌کند، تا آن که ندا دهنده‌ای از آسمان، ندایی می‌دهد که دخترکان در کنج خانه نیز آن را می‌شنوند و شرق و غرب گیتی نیز آن را می‌شنوند و دربارل این موضوع، [[آیه]] "اگر بخواهیم، نشانه‌ای از آسمان برایشان فرود آوریم که در برابرش سر [[خم]] کنند"<ref>{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}} شعرا، آیه ۴.</ref> نازل شده است<ref>الغیبة، طوسی، ص ۱۷۷، ح ۱۳۴.</ref>.
::::::«[[ندای آسمانی]]، یکی از [[نشانه‌های حتمی]] برای [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} است که در [[احادیث]] بسیاری، از جمله در این [[حدیث]] [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: [[قائم]]، [[قیام]] نمی‌کند، تا آن که ندا دهنده‌ای از آسمان، ندایی می‌دهد که دخترکان در کنج خانه نیز آن را می‌شنوند و شرق و غرب گیتی نیز آن را می‌شنوند و دربارل این موضوع، [[آیه]] "اگر بخواهیم، نشانه‌ای از آسمان برایشان فرود آوریم که در برابرش سر [[خم]] کنند"<ref>{{متن قرآن|إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}} شعرا، آیه ۴.</ref> نازل شده است<ref>الغیبة، طوسی، ص ۱۷۷، ح ۱۳۴.</ref>.
::::::[[امام باقر]] {{ع}} نیز درباره [[آیه]] "اگر بخواهیم، نشانه‌ای از آسمان برایشان فرود می‌آوریم" می‌فرماید: مقصود، ندا از آسمان به نام آن مرد و نام پدرش است<ref>مختصر بصائر الدرجات، ص ۲۰۶.</ref>.
 
::::::زمان این ندا در [[احادیث]]، گوناگون (ماه [[رمضان]]، [[ماه رجب]]، ماه [[محرم]] و [[روز عاشورا]]) گفته شده است. [[ویژگی]] این ندا آن است که هر کس در [[زمین]] است، آن را به زبان خود می‌شنود. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "ندا دهنده‌ای به نام [[قائم]]، ندا می‌دهد... به ندایی عمومی، به گونه‌ای که هر ملتی آن را به زبان خود می‌شنود<ref>کمال الدین، ص ۶۵۰، ح ۸.</ref>.
[[امام باقر]] {{ع}} نیز درباره [[آیه]] "اگر بخواهیم، نشانه‌ای از آسمان برایشان فرود می‌آوریم" می‌فرماید: مقصود، ندا از آسمان به نام آن مرد و نام پدرش است<ref>مختصر بصائر الدرجات، ص ۲۰۶.</ref>.
::::::از برخی [[احادیث]] استفاده می‌شود که این ندا، ندای [[جبرئیل]] به منظور معرفی [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} به [[مردم]] [[جهان]] است. از جمله، [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: ندای [[جبرئیل]] است و نشانه آن نیز این است که نام [[قائم]] و نام پدر او را ندا می‌دهد<ref>الغیبة، نعمانی، ص ۲۵۳، ح ۱۳.</ref>.
 
::::::درباره محتوا ندا، در [[حدیث]] [[امام رضا]] {{ع}} آمده است: [[منادی آسمانی]] در فراخوان [[مردم]] به سوی او، چنان ندایی می‌دهد که همه زمینیان، آن را می‌شنوند. می‌گوید: "هان! [[حجت خدا]] نزد [[خانه خدا]] [[ظهور]] کرده است. پس، از او [[پیروی]] کنید، که [[حق]] با او و در اوست، و آن، همان سخن [[خدای جل جلاله]] است: "اگر بخواهیم، نشانه‌ای از آسمان فرود می‌آوریم که در برابرش گردن [[خم]] کنند"<ref>کمال الدین، ص ۳۷۱، ح ۵.</ref>
زمان این ندا در [[احادیث]]، گوناگون (ماه [[رمضان]]، [[ماه رجب]]، ماه [[محرم]] و [[روز عاشورا]]) گفته شده است. [[ویژگی]] این ندا آن است که هر کس در [[زمین]] است، آن را به زبان خود می‌شنود. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "ندا دهنده‌ای به نام [[قائم]]، ندا می‌دهد... به ندایی عمومی، به گونه‌ای که هر ملتی آن را به زبان خود می‌شنود<ref>کمال الدین، ص ۶۵۰، ح ۸.</ref>.
 
از برخی [[احادیث]] استفاده می‌شود که این ندا، ندای [[جبرئیل]] به منظور معرفی [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} به [[مردم]] [[جهان]] است. از جمله، [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: ندای [[جبرئیل]] است و نشانه آن نیز این است که نام [[قائم]] و نام پدر او را ندا می‌دهد<ref>الغیبة، نعمانی، ص ۲۵۳، ح ۱۳.</ref>.
 
درباره محتوا ندا، در [[حدیث]] [[امام رضا]] {{ع}} آمده است: [[منادی آسمانی]] در فراخوان [[مردم]] به سوی او، چنان ندایی می‌دهد که همه زمینیان، آن را می‌شنوند. می‌گوید: "هان! [[حجت خدا]] نزد [[خانه خدا]] [[ظهور]] کرده است. پس، از او [[پیروی]] کنید، که [[حق]] با او و در اوست، و آن، همان سخن [[خدای جل جلاله]] است: "اگر بخواهیم، نشانه‌ای از آسمان فرود می‌آوریم که در برابرش گردن [[خم]] کنند"<ref>کمال الدین، ص ۳۷۱، ح ۵.</ref>
::::::[[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} نیز در این باره فرموده است: هنگام [[قیام]] [[قائم]]، [[منادی آسمانی]] ندا می‌دهد: "ای [[مردم]]! مدت [[حکومت زورگویان]] بر شما، به پایان رسید و [[کار]] را [[بهترین]] فرد [[امت محمد]] به عهده گرفت. خود را به [[مکه]] برسانید". پس از این ندا، بزرگان از [[مصر]] و [[نیکان]] از [[شام]] و زاهدان عراق –که خلوت‌گزینان شب و شیران روز و دل‌هایشان به سان پاره آهن است-، بیرون می‌آیند و با او میان رکن [[حجر الاسود]] و [[مقام]] [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]] [[بیعت]] می‌کنند<ref>الاختصاص، ص ۲۰۸.</ref>.
::::::[[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} نیز در این باره فرموده است: هنگام [[قیام]] [[قائم]]، [[منادی آسمانی]] ندا می‌دهد: "ای [[مردم]]! مدت [[حکومت زورگویان]] بر شما، به پایان رسید و [[کار]] را [[بهترین]] فرد [[امت محمد]] به عهده گرفت. خود را به [[مکه]] برسانید". پس از این ندا، بزرگان از [[مصر]] و [[نیکان]] از [[شام]] و زاهدان عراق –که خلوت‌گزینان شب و شیران روز و دل‌هایشان به سان پاره آهن است-، بیرون می‌آیند و با او میان رکن [[حجر الاسود]] و [[مقام]] [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]] [[بیعت]] می‌کنند<ref>الاختصاص، ص ۲۰۸.</ref>.
::::::درباره بازتاب [[ندای آسمانی]]، [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: هنگامی که [[منادی آسمانی]] ندا دهد: "[[حق]] در [[آل محمد|خاندان محمد]] است"، زمانی است که نام [[امام مهدی|مهدی]] بر سر زبان [[مردم]] می‌افتد و مشتاقش می‌شوند و به چیز دیگری نمی‌اندیشند<ref>کنزالعمال، ج ۱۴، ص ۵۸۸، ح ۳۹۶۶۵.</ref><ref>ر.ک: [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۷، ص ۱۷۵–۲۰۱.</ref>»<ref>[[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۸۱، ۸۲.</ref>.
 
درباره بازتاب [[ندای آسمانی]]، [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: هنگامی که [[منادی آسمانی]] ندا دهد: "[[حق]] در [[آل محمد|خاندان محمد]] است"، زمانی است که نام [[امام مهدی|مهدی]] بر سر زبان [[مردم]] می‌افتد و مشتاقش می‌شوند و به چیز دیگری نمی‌اندیشند<ref>کنزالعمال، ج ۱۴، ص ۵۸۸، ح ۳۹۶۶۵.</ref><ref>ر.ک: [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۷، ص ۱۷۵–۲۰۱.</ref>»<ref>[[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۸۱، ۸۲.</ref>.
}}
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
Heydari
۴۱۵٬۰۷۸

ویرایش

برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/wiki/ویژه:تفاوت_گوشی_همراه/772152»