مخالفان امام علی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[دوستی]] [[جاه و مقام]]، یکی دیگر از علل [[مخالفت]] با [[حکومت امام علی]]{{ع}} بود؛ به ویژه در جنگ‌های [[جمل]] و [[صفین]]. شورای تعیین شده از سوی [[عمر]]، سبب گردید تا کسانی مانند [[طلحه]] و [[زبیر]] چشم [[طمع]] به [[خلافت]] بدوزند و خود را هم‌سنگ [[امام علی]]{{ع}} بپندارند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۲۸؛ و ر.ک: ابن قتیبه، الامامة و السیاسه، ج۱، ص۷۵.</ref>. جز آن، عوامل دیگری نیز وجود داشت که [[امید]] آن دو را برای دست‌یابی به خلافت تقویت می‌کرد؛ عواملی همچون [[ارتباط]] نزدیک با [[عایشه]]<ref>ر.ک: الشیخ المفید، الارشاد، ج۱، ص۲۴۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۳۳.</ref>، یکی از سرسخت‌ترین و پرنفوذترین منتقدان [[عثمان]]؛ نا [[آگاهی]] [[نسل]] جدید [[مسلمانان]] از [[احادیث نبوی]] در [[شأن امام علی]]{{ع}}؛ [[انزوای سیاسی]] [[امام]] و پیروانش در دوران ۲۵ ساله [[حکومت]] [[خلفا]]، و پیشینه درخشان طلحه و زبیر در [[صدر اسلام]]<ref>ر.ک: تاریخ الطبری، ج۳، ص۴۷۲؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۱۵.</ref>. این عوامل و نیز نقش کلیدی طلحه و زبیر در فراخوانی معترضان [[سیاسی]] از گوشه و کنار [[جهان اسلام]] برای [[شورش]] علیه عثمان<ref>ر.ک: ابن شبه، تاریخ المدینة المنوره، ج۴، ص۱۱۶۹؛ ابن قتیبه، الامامة والسیاسة، ج۱، ص۳۵؛ ابن عبد ربه، العقد الفرید، ج۴، ص۲۸۰؛ البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۶، ص۲۰۱.</ref>، سبب شده بود که هم خود و هم بسیاری از [[مردم]] آنان را خلیفه‌های بالقوه بدانند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۲۸ - ۲۹.</ref>.

پس از آن‌که [[مراسم]] بیعت به پایان رسید، [[طلحه]] و [[زبیر]] نزد [[امام]] آمده، خواستار مشارکت در امر حکومت شدند<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۷۹ – ۱۸۰.</ref> و چنین ادعا کردند که بیعت آنان از آغاز به همین [[انگیزه]] بوده است<ref>ابن قتیبه، الامامة والسیاسه، ج۱، ص۵۱.</ref>، و باید در [[امور حکومتی]] با آنان رای‌زنی کند<ref>نهج البلاغه، خطبة ۲۰۵؛ المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۲، ص۵۰.</ref>. اما پاسخ‌های منطقی [[امیرمؤمنان]]، این مقصود را برای آنان دست نایافتنی می‌نمود. از این رو، از امام خواستند تا دست‌کم برخی از مناطق، همچون [[بصره]] و [[کوفه]]<ref>البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۸؛ و ر.ک: مصنفات الشیخ المفید، ج۱، الجمل، ص۱۶۴.</ref> را به آنان واگذارد و ستمی را که در [[زمان عثمان]] بر آنان رفته است، جبران نماید<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۳۱.</ref>. امام در برابر این پیشنهاد، یادآور شد که تنها کسانی را به [[زمامداری]] بر می‌گزیند که به [[دین]] باوری و [[امانت‌داری]] شان [[اطمینان]] یابد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۳۱.</ref>. این سخنان، بذر [[نومیدی]] را در [[دل]] [[طلحه]] و [[زبیر]] پاشید و [[اندیشه]] [[براندازی]] [[حکومت]] نوپای [[امام علی]]{{ع}} را در [[ذهن]] آنان پرورانید<ref>ر.ک: ابن قتیبه، الامامة و السیاسه، ج۱، ص۵۱- ۵۲؛ مصنفات الشیخ المفید، ج۱، الجمل، ص۱۶۴.</ref>.