کرم الله وجهه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

جملۀ دعا و درود که اهل سنت دربارۀ امیر المؤمنین(ع) به‌کار می‌برند، یعنی خداوند چهره‌اش را گرامی بدارد و بر مقامش بیفزاید. آنان دربارۀ سایر صحابه "رضی اللّه عنه" به کار می‌برند (خدا از او راضی باشد) امّا دربارۀ حضرت علی(ع) پس از نامش "کرّم اللّه وجهه" می‌گویند. جلال الدین دوانی دربارۀ علّت آن به دو نکته اشاره کرده، می‌گوید: در میان صحابه تنها علی(ع) بود که قبل از بلوغ، اسلام آورد و هرگز بت‌پرستی نکرد. زمانی که فاطمۀ بنت اسد به آن حضرت حامله بود، هرگاه حضرت محمّد(ص) را می‌دید به احترامش برمی‌خاست و احترام می‌کرد. حضرت روزی به او گفت: تو حامله‌ای، من راضی نیستم برای من اینگونه از جا برخیزی، گفت: سوگند به خدا، هرگاه شما را می‌بینم، بچه‌ای که در رحم دارم به‌گونه‌ای جابه‌جا می‌شود که مرا ناگزیر می‌سازد تا از جا بلند شوم[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. آئینۀ حق‌نما، ص۲۲ به نقل از «نور الهدایه» علامه دوانی.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۱۲.