خطبۀ ۲۲۶: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵، مرحله دوم) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نهج البلاغه/بالا}} | {{نهج البلاغه/بالا}}==مقدمه== | ||
==مقدمه== | |||
* [[خطبه]] ۲۲۶ درددلی حزنانگیز است که [[امام علی]] {{ع}} هنگام بهخاکسپاری [[پیامبر]] {{صل}} با او در میان مینهد. [[امام علی]] {{ع}} در تمام لحظات [[زندگی]] [[پیامبر]] و نیز لحظات [[بیماری]] و [[احتضار]] در کنار [[پیامبر]] {{صل}} حضور داشت و دمی از آن وجود [[نورانی]] غافل نشد. او در تمام دوران حیات [[پیامبر]]، با وجود [[دانش]] و خِرَد فراوانی که داشت، امّا [[ادب]] [[علمی]] او چنین ایجاب میکرد که در زمان [[پیامبر]] همه گوش باشد و چشم. [[پیامبر]] در حالی [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] کرد که سر در دامان [[علی]] داشت. پس از [[ارتحال]] آن بزرگوار، [[امام]] به [[غسل]] [[پیامبر]] و خاکسپاری آن پیکر [[پاک]] پرداخت. در این هنگام برخی در [[فکر]] [[جانشینی پیامبر]] و بر تن کردن قبای [[خلافت]]، امر تجهیز را فراموش کردند و ابتدا در [[مسجد]] سخن از زنده بودن و بازگشت [[پیامبر]] بر زبان راندند و پس از آن با اجتماع در [[سقیفه بنیساعده]] قبای [[خلافت]] را از [[امام]] گرفتند و بر تن کردند. | * [[خطبه]] ۲۲۶ درددلی حزنانگیز است که [[امام علی]] {{ع}} هنگام بهخاکسپاری [[پیامبر]] {{صل}} با او در میان مینهد. [[امام علی]] {{ع}} در تمام لحظات [[زندگی]] [[پیامبر]] و نیز لحظات [[بیماری]] و [[احتضار]] در کنار [[پیامبر]] {{صل}} حضور داشت و دمی از آن وجود [[نورانی]] غافل نشد. او در تمام دوران حیات [[پیامبر]]، با وجود [[دانش]] و خِرَد فراوانی که داشت، امّا [[ادب]] [[علمی]] او چنین ایجاب میکرد که در زمان [[پیامبر]] همه گوش باشد و چشم. [[پیامبر]] در حالی [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] کرد که سر در دامان [[علی]] داشت. پس از [[ارتحال]] آن بزرگوار، [[امام]] به [[غسل]] [[پیامبر]] و خاکسپاری آن پیکر [[پاک]] پرداخت. در این هنگام برخی در [[فکر]] [[جانشینی پیامبر]] و بر تن کردن قبای [[خلافت]]، امر تجهیز را فراموش کردند و ابتدا در [[مسجد]] سخن از زنده بودن و بازگشت [[پیامبر]] بر زبان راندند و پس از آن با اجتماع در [[سقیفه بنیساعده]] قبای [[خلافت]] را از [[امام]] گرفتند و بر تن کردند. | ||
==فرازی از [[خطبه]]== | ==فرازی از [[خطبه]]== |
نسخهٔ ۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۰
این مدخل وابسته به نهج البلاغه و تحت نگارش، توسعه یا بازبینی قرار دارد. |
==مقدمه==
- خطبه ۲۲۶ درددلی حزنانگیز است که امام علی (ع) هنگام بهخاکسپاری پیامبر (ص) با او در میان مینهد. امام علی (ع) در تمام لحظات زندگی پیامبر و نیز لحظات بیماری و احتضار در کنار پیامبر (ص) حضور داشت و دمی از آن وجود نورانی غافل نشد. او در تمام دوران حیات پیامبر، با وجود دانش و خِرَد فراوانی که داشت، امّا ادب علمی او چنین ایجاب میکرد که در زمان پیامبر همه گوش باشد و چشم. پیامبر در حالی جان به جان آفرین تسلیم کرد که سر در دامان علی داشت. پس از ارتحال آن بزرگوار، امام به غسل پیامبر و خاکسپاری آن پیکر پاک پرداخت. در این هنگام برخی در فکر جانشینی پیامبر و بر تن کردن قبای خلافت، امر تجهیز را فراموش کردند و ابتدا در مسجد سخن از زنده بودن و بازگشت پیامبر بر زبان راندند و پس از آن با اجتماع در سقیفه بنیساعده قبای خلافت را از امام گرفتند و بر تن کردند.
فرازی از خطبه
- پدر و مادرم فدایت ای رسول خدا، به راستی که با ارتحالت رشتههایی گست که با مرگ هیچ کس نمیگسست، یعنی "نبوّت"، "اخبار غیبی" و "وحی آسمانی" همه از دست شد. مرگ تو از سویی ویژه است، یعنی به اندازهای جانکاه و بزرگ است که دیگر مصیبتها در برابر آن سهل و کوچک، و هر مصیبتزده، مصیبت خود را از یاد برَد؛ و از دیگر سو یکسان با دیگران، که اولاد آدم از عالی و دانی باید شربت مرگ بچشند و از این دنیا کوچ کنند. اگر نبود فرمان تو بر شکیبایی و نهی از بیتابی و ناشکیبایی، چشمههای اشکمان در ماتم تو میخشکید و بیماری فراق تو به درازا میکشید و اندوع و غم مقیم میشد، که این هر دو ناچیزند. امّا چه میشود کرد که این ناموس الهی است و گریز و گریزی از آن نیست. پدر و مادرم به فدایت، ما را در پیشگاه پروردگارت به یاد آر و در خاطرت نگاه دار[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 367-368.