امت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = امت
| موضوع مرتبط = امت
| عنوان مدخل  = [[امت]]
| عنوان مدخل  = امت
| مداخل مرتبط = [[امت در قرآن]] - [[امت در فقه سیاسی]] - [[امت در معارف دعا و زیارات]] - [[امت در معارف و سیره سجادی]] - [[امت در معارف و سیره رضوی]]
| مداخل مرتبط = [[امت در لغت]] - [[امت در قرآن]] - [[امت در فقه سیاسی]] - [[امت در معارف دعا و زیارات]] - [[امت در معارف و سیره سجادی]] - [[امت در معارف و سیره رضوی]] - [[امت در معارف و سیره حسینی]]
| پرسش مرتبط  =  
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[امّت]] در لغت به هر جماعتی که امری واحد، مانند [[دین]] واحد یا [[زمان]] واحد یا مکان واحد، موجب [[اجتماع]] آنها گردد گفته می‌شود<ref>مفردات الفاظ القرآن.</ref>. [[قرآن کریم]] هر نوع از جنبندگان و پرندگان را یک [[امت]] دانسته است: {{متن قرآن|وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ}}<ref>«و هیچ جنبنده‌ای در زمین نیست و نیز هیچ پرنده‌ای که با دو بال خود می‌پرد، جز اینکه گروه‌هایی همچون شما هستند» سوره انعام، آیه ۳۸.</ref>. قرآن کریم [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} را به [[تنهایی]] یک امت و [[قائم مقام]] یک [[جماعت]] در [[عبادت خدا]] معرفی کرده است: {{متن قرآن|إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ}}<ref>«به راستی ابراهیم (به تنهایی) امتی فروتن برای خداوند بود» سوره نحل، آیه ۱۲۰.</ref>.
[[امّت]] در لغت به هر جماعتی که امری واحد، مانند [[دین]] واحد یا [[زمان]] واحد یا مکان واحد، موجب [[اجتماع]] آنها گردد گفته می‌شود<ref>مفردات الفاظ القرآن.</ref>. [[قرآن کریم]] هر نوع از جنبندگان و پرندگان را یک [[امت]] دانسته است: {{متن قرآن|وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ}}<ref>«و هیچ جنبنده‌ای در زمین نیست و نیز هیچ پرنده‌ای که با دو بال خود می‌پرد، جز اینکه گروه‌هایی همچون شما هستند» سوره انعام، آیه ۳۸.</ref>. قرآن کریم [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} را به [[تنهایی]] یک امت و [[قائم مقام]] یک [[جماعت]] در [[عبادت خدا]] معرفی کرده است: {{متن قرآن|إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ}}<ref>«به راستی ابراهیم (به تنهایی) امتی فروتن برای خداوند بود» سوره نحل، آیه ۱۲۰.</ref>.


[[امام سجاد]]{{ع}} در [[صحیفه]] [[خدای متعال]] را به خاطر [[نعمت]] وجود [[پیامبر اکرم]]{{صل}} که امت‌های قبلی از آن [[محروم]] بودند [[حمد]] و [[ستایش]] نموده و می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَليْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ- صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ‏ السَّالِفَةِ}}<ref>دعای ۲.</ref>؛ «حمد و [[سپاس]] خداوندی را که بر ما [[منت]] نهاد و [[پیامبر]] خود [[محمد]]{{صل}} را به [[رسالت]] ما فرستاد. این نعمت ویژه ما بود و امت‌های گذشته که در قرن‌های پیشین می‌زیستند بی‌بهره از آن بودند».
[[امام سجاد]] {{ع}} در [[صحیفه]] [[خدای متعال]] را به خاطر [[نعمت]] وجود [[پیامبر اکرم]] {{صل}} که امت‌های قبلی از آن [[محروم]] بودند [[حمد]] و [[ستایش]] نموده و می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَليْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ- صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ‏ السَّالِفَةِ}}<ref>دعای ۲.</ref>؛ «حمد و [[سپاس]] خداوندی را که بر ما [[منت]] نهاد و [[پیامبر]] خود [[محمد]] {{صل}} را به [[رسالت]] ما فرستاد. این نعمت ویژه ما بود و امت‌های گذشته که در قرن‌های پیشین می‌زیستند بی‌بهره از آن بودند».


آن [[حضرت]] [[امت اسلام]] را به [[برکت]] [[ماه مبارک رمضان]] از سایر امم [[برتر]] دانسته است: «(بار خدایا) چون [[رمضان]] را به ما [[عطا]] کردی ما را بر دیگر [[امت‌ها]] [[فضیلت]] نهادی و از میان [[پیروان]] دیگر [[کیش‌ها]] برگزیدی»<ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref><ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی؛ مفردات الفاظ القرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، دارالقلم، بیروت، ۱۴۱۲، چاپ اول.</ref><ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «امت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۹۲.</ref>
آن [[حضرت]] [[امت اسلام]] را به [[برکت]] [[ماه مبارک رمضان]] از سایر امم [[برتر]] دانسته است: «(بار خدایا) چون [[رمضان]] را به ما [[عطا]] کردی ما را بر دیگر [[امت‌ها]] [[فضیلت]] نهادی و از میان [[پیروان]] دیگر [[کیش‌ها]] برگزیدی»<ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref><ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی؛ مفردات الفاظ القرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، دارالقلم، بیروت، ۱۴۱۲، چاپ اول.</ref><ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «امت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۹۲.</ref>

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۸

مقدمه

امّت در لغت به هر جماعتی که امری واحد، مانند دین واحد یا زمان واحد یا مکان واحد، موجب اجتماع آنها گردد گفته می‌شود[۱]. قرآن کریم هر نوع از جنبندگان و پرندگان را یک امت دانسته است: ﴿وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ[۲]. قرآن کریم حضرت ابراهیم (ع) را به تنهایی یک امت و قائم مقام یک جماعت در عبادت خدا معرفی کرده است: ﴿إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ[۳].

امام سجاد (ع) در صحیفه خدای متعال را به خاطر نعمت وجود پیامبر اکرم (ص) که امت‌های قبلی از آن محروم بودند حمد و ستایش نموده و می‌فرماید: «وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَليْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ- صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ‏ السَّالِفَةِ»[۴]؛ «حمد و سپاس خداوندی را که بر ما منت نهاد و پیامبر خود محمد (ص) را به رسالت ما فرستاد. این نعمت ویژه ما بود و امت‌های گذشته که در قرن‌های پیشین می‌زیستند بی‌بهره از آن بودند».

آن حضرت امت اسلام را به برکت ماه مبارک رمضان از سایر امم برتر دانسته است: «(بار خدایا) چون رمضان را به ما عطا کردی ما را بر دیگر امت‌ها فضیلت نهادی و از میان پیروان دیگر کیش‌ها برگزیدی»[۵][۶][۷]

منابع

پانویس

  1. مفردات الفاظ القرآن.
  2. «و هیچ جنبنده‌ای در زمین نیست و نیز هیچ پرنده‌ای که با دو بال خود می‌پرد، جز اینکه گروه‌هایی همچون شما هستند» سوره انعام، آیه ۳۸.
  3. «به راستی ابراهیم (به تنهایی) امتی فروتن برای خداوند بود» سوره نحل، آیه ۱۲۰.
  4. دعای ۲.
  5. نیایش چهل‌و‌پنجم.
  6. صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی؛ مفردات الفاظ القرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، دارالقلم، بیروت، ۱۴۱۲، چاپ اول.
  7. شیرزاد، امیر، مقاله «امت»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۹۲.