عبیدة بن قیس سلمانی کوفی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = عبیدة بن قیس سلمانی کوفی | عنوان مدخل  = عبیدة بن قیس سلمانی کوفی | مداخل مرتبط = [[عبیدة بن قیس سلمانی کوفی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = عبیدة بن قیس سلمانی کوفی | عنوان مدخل  = عبیدة بن قیس سلمانی کوفی | مداخل مرتبط = [[عبیدة بن قیس سلمانی کوفی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}


== عبیدة بن سلمان کارگزار قزوین ==
== مقدمه ==
با این عنوان نامی از وی در [[کتاب‌های رجالی]] نیافتیم. تنها [[ابن حجر]] روایتی درباره [[معاهده]] [[پیامبر]]{{صل}} با [[مشرکان مکه]] و دیگر [[مشرکان]] از [[ضحاک]] [[روایت]] کرده که پس از این معاهده، [[سوره]] [[برائت]] نازل شد و [[عهد]] آنها را وانهاد و آنان و دیگران را که [[پیمان]] نداشتند تا چهار ماه مهلت داد تا انتهای شهرهای [[حرام]]<ref>ابن حجر، فتح الباری، ج۸، ص۲۳۹.</ref>.
با این عنوان نامی از وی در [[کتاب‌های رجالی]] نیافتیم. تنها [[ابن حجر]] روایتی درباره [[معاهده]] [[پیامبر]]{{صل}} با [[مشرکان مکه]] و دیگر [[مشرکان]] از [[ضحاک]] [[روایت]] کرده که پس از این معاهده، [[سوره]] [[برائت]] نازل شد و [[عهد]] آنها را وانهاد و آنان و دیگران را که [[پیمان]] نداشتند تا چهار ماه مهلت داد تا انتهای شهرهای [[حرام]]<ref>ابن حجر، فتح الباری، ج۸، ص۲۳۹.</ref>.



نسخهٔ ‏۱۱ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۴۷

مقدمه

با این عنوان نامی از وی در کتاب‌های رجالی نیافتیم. تنها ابن حجر روایتی درباره معاهده پیامبر(ص) با مشرکان مکه و دیگر مشرکان از ضحاک روایت کرده که پس از این معاهده، سوره برائت نازل شد و عهد آنها را وانهاد و آنان و دیگران را که پیمان نداشتند تا چهار ماه مهلت داد تا انتهای شهرهای حرام[۱].

بنابراین، احتمال دارد که وی همان عبیدة بن عمرو سلمانی باشد که به عنوان کارگزار فرات ذکر شد. و چون وی و ربیع بن خثیم از شاگردان ابن مسعود بودند با هم به آن منطقه اعزام شده‌اند؛ زیرا نوشته‌اند اولین پرچمی که علی(ع) برای جهاد بر افراشت، ربیع بن خثیم را به مرز ری اعزام کرد[۲]. قزوین مرز برای جهاد با کفار بوده است[۳].

منابع

پانویس

  1. ابن حجر، فتح الباری، ج۸، ص۲۳۹.
  2. بحارالأنوار، ج۳۲، ص۴۰۶.
  3. ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص ۵۱۲-۵۱۳.