عمرو بن قیس مشرقی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = عمرو بن قیس مشرقی | |||
| عنوان مدخل = [[عمرو بن قیس مشرقی]] | |||
| مداخل مرتبط = [[عمرو بن قیس مشرقی در تاریخ اسلامی]] - [[عمرو بن قیس مشرقی در تراجم و رجال]] - [[عمرو بن قیس مشرقی در معارف و سیره حسینی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
عمرو بن قیس مشرقی و پسر عموی او، هر دو از جمله کسانی بودند که همای [[سعادت]] بر سر آنها سایه افکند، اما [[توفیق]] بهره برداری از آن را نیافتند. بدین دلیل نام عمرو بن قیس و پسر عمویش را در این اثر ذکر می‌‌کنیم چون این دو با [[امام]] {{ع}} روبه رو شدند و [[حضرت]] آنان را [[دعوت]] به [[یاری]] نمود، اما به بهانه‌های مختلف، از [[یاری امام]] {{ع}} [[امتناع]] کردند. | |||
[[مرحوم صدوق]] در «ثواب الاعمال و عقاب الاعمال» به [[سند]] خود از عمرو بن قیس مشرفی نقل می‌‌کند که گفت: من با پسرعمویم در منزلگاه [[قصر بنی مقاتل]] با [[کاروان امام حسین]]{{ع}} روبه رو شدیم و بر حضرت [[سلام]] کردیم، پسر عمویم به امام گفت: «این سیاهی که در [[محاسن]] شما می‌‌بینم از [[خضاب]] است یا رنگ طبیعی موی شماست؟!». | [[مرحوم صدوق]] در «ثواب الاعمال و عقاب الاعمال» به [[سند]] خود از عمرو بن قیس مشرفی نقل می‌‌کند که گفت: من با پسرعمویم در منزلگاه [[قصر بنی مقاتل]] با [[کاروان امام حسین]] {{ع}} روبه رو شدیم و بر حضرت [[سلام]] کردیم، پسر عمویم به امام گفت: «این سیاهی که در [[محاسن]] شما می‌‌بینم از [[خضاب]] است یا رنگ طبیعی موی شماست؟!». | ||
امام{{ع}} فرمود: «خضاب است؛ زیرا ما [[بنی هاشم]] زود پیر می‌‌شویم!» آنگاه امام از ما پرسید: «آیا برای یاری من آمدید؟». | امام {{ع}} فرمود: «خضاب است؛ زیرا ما [[بنی هاشم]] زود پیر می‌‌شویم!» آنگاه امام از ما پرسید: «آیا برای یاری من آمدید؟». | ||
در پاسخ گفتم: | در پاسخ گفتم: «من عیالوارم و امانت‌هایی از [[مردم]] نزد من است و نمی‌دانم کار به کجا می‌‌انجامد و خوش ندارم امانت‌های مردم از بین برود!» و پسر عمویم همین که این جمله را به امام {{ع}} عرضه داشت. | ||
امام{{ع}} به ما فرمود: «پس هر چه زود از اینجا بروید و فریاد مرا نشنوید و [[مظلومیت]] مرا [[شاهد]] نباشید؛ زیرا هرکس فریاد مرا بشنود و یا مظلومیت ما را ببیند و دعوت ما را [[اجابت]] نکند و یاریمان ننماید، بر [[خداوند عزوجل]] است که او را در [[آتش]] سرنگون کند!»<ref>{{متن حدیث|فَانْطَلِقَا فَلاَ تَسْمَعَا لِي وَاعِيَةً وَ لاَ تَرَيَا لِي سَوَاداً فَإِنَّهُ مَنْ سَمِعَ وَاعِيَتَنَا أَوْ رَأَى سَوَادَنَا فَلَمْ يُجِبْنَا وَ لَمْ يُغِثْنَا كَانَ حَقّاً عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُكِبَّهُ عَلَى مَنْخِرَيْهِ فِي اَلنَّارِ}}؛نفس المهموم، ص۱۹۵. (این جمله امام{{ع}} در اینجا، مشابه همان جمله است که به عبیدالله بن حر جعفی فرمود که از قافله ما فاصله بگیر و استغاثه ما به گوش تو نخورد و تنهایی ما را نبینی که هرکس چنین باشد، در قیامت با صورت به آتش می‌‌افتد. رک: ترجمه عبیدالله بن حر جعفی، در همین اثر معلوم میشود یاری نکردن امام از گناهان بزرگ بوده اما کسی که حاضر باشد مظلومیت امام{{ع}} را شاهد باشد و او را یاری نکند، گناه او سنگین‌تر و غیر قابل بخشش خواهد بود.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۳۹-۵۴۰.</ref> | امام {{ع}} به ما فرمود: «پس هر چه زود از اینجا بروید و فریاد مرا نشنوید و [[مظلومیت]] مرا [[شاهد]] نباشید؛ زیرا هرکس فریاد مرا بشنود و یا مظلومیت ما را ببیند و دعوت ما را [[اجابت]] نکند و یاریمان ننماید، بر [[خداوند عزوجل]] است که او را در [[آتش]] سرنگون کند!»<ref>{{متن حدیث|فَانْطَلِقَا فَلاَ تَسْمَعَا لِي وَاعِيَةً وَ لاَ تَرَيَا لِي سَوَاداً فَإِنَّهُ مَنْ سَمِعَ وَاعِيَتَنَا أَوْ رَأَى سَوَادَنَا فَلَمْ يُجِبْنَا وَ لَمْ يُغِثْنَا كَانَ حَقّاً عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُكِبَّهُ عَلَى مَنْخِرَيْهِ فِي اَلنَّارِ}}؛نفس المهموم، ص۱۹۵. (این جمله امام {{ع}} در اینجا، مشابه همان جمله است که به عبیدالله بن حر جعفی فرمود که از قافله ما فاصله بگیر و استغاثه ما به گوش تو نخورد و تنهایی ما را نبینی که هرکس چنین باشد، در قیامت با صورت به آتش می‌‌افتد. رک: ترجمه عبیدالله بن حر جعفی، در همین اثر معلوم میشود یاری نکردن امام از گناهان بزرگ بوده اما کسی که حاضر باشد مظلومیت امام {{ع}} را شاهد باشد و او را یاری نکند، گناه او سنگین‌تر و غیر قابل بخشش خواهد بود.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۳۹-۵۴۰.</ref> | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100374.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|'''اصحاب امام حسین''']] | # [[پرونده:1100374.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|'''اصحاب امام حسین''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: عمرو بن قیس مشرقی | [[رده:عمرو بن قیس مشرقی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث عمرو بن قیس مشرقی است. عمرو بن قیس مشرقی از چند منظر متفاوت، بررسی میشود: عمرو بن قیس مشرقی در تاریخ اسلامی - عمرو بن قیس مشرقی در تراجم و رجال - عمرو بن قیس مشرقی در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
عمرو بن قیس مشرقی و پسر عموی او، هر دو از جمله کسانی بودند که همای سعادت بر سر آنها سایه افکند، اما توفیق بهره برداری از آن را نیافتند. بدین دلیل نام عمرو بن قیس و پسر عمویش را در این اثر ذکر می‌‌کنیم چون این دو با امام (ع) روبه رو شدند و حضرت آنان را دعوت به یاری نمود، اما به بهانه‌های مختلف، از یاری امام (ع) امتناع کردند.
مرحوم صدوق در «ثواب الاعمال و عقاب الاعمال» به سند خود از عمرو بن قیس مشرفی نقل می‌‌کند که گفت: من با پسرعمویم در منزلگاه قصر بنی مقاتل با کاروان امام حسین (ع) روبه رو شدیم و بر حضرت سلام کردیم، پسر عمویم به امام گفت: «این سیاهی که در محاسن شما می‌‌بینم از خضاب است یا رنگ طبیعی موی شماست؟!».
امام (ع) فرمود: «خضاب است؛ زیرا ما بنی هاشم زود پیر می‌‌شویم!» آنگاه امام از ما پرسید: «آیا برای یاری من آمدید؟».
در پاسخ گفتم: «من عیالوارم و امانت‌هایی از مردم نزد من است و نمی‌دانم کار به کجا می‌‌انجامد و خوش ندارم امانت‌های مردم از بین برود!» و پسر عمویم همین که این جمله را به امام (ع) عرضه داشت.
امام (ع) به ما فرمود: «پس هر چه زود از اینجا بروید و فریاد مرا نشنوید و مظلومیت مرا شاهد نباشید؛ زیرا هرکس فریاد مرا بشنود و یا مظلومیت ما را ببیند و دعوت ما را اجابت نکند و یاریمان ننماید، بر خداوند عزوجل است که او را در آتش سرنگون کند!»[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ «فَانْطَلِقَا فَلاَ تَسْمَعَا لِي وَاعِيَةً وَ لاَ تَرَيَا لِي سَوَاداً فَإِنَّهُ مَنْ سَمِعَ وَاعِيَتَنَا أَوْ رَأَى سَوَادَنَا فَلَمْ يُجِبْنَا وَ لَمْ يُغِثْنَا كَانَ حَقّاً عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُكِبَّهُ عَلَى مَنْخِرَيْهِ فِي اَلنَّارِ»؛نفس المهموم، ص۱۹۵. (این جمله امام (ع) در اینجا، مشابه همان جمله است که به عبیدالله بن حر جعفی فرمود که از قافله ما فاصله بگیر و استغاثه ما به گوش تو نخورد و تنهایی ما را نبینی که هرکس چنین باشد، در قیامت با صورت به آتش می‌‌افتد. رک: ترجمه عبیدالله بن حر جعفی، در همین اثر معلوم میشود یاری نکردن امام از گناهان بزرگ بوده اما کسی که حاضر باشد مظلومیت امام (ع) را شاهد باشد و او را یاری نکند، گناه او سنگین‌تر و غیر قابل بخشش خواهد بود.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۵۳۹-۵۴۰.