عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = اصحاب امام صادق| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | |||
[[رده:اصحاب امام صادق]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام صادق است. عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابومحمد عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت بصری ثقفی اهل بصره بود[۱] و در سال ۱۰۸ [۲] یا ۱۱۰ هـ [۳] متولد شد و از اصحاب امام صادق(ع) به شمار می‌‌آمد[۴] و از آن حضرت، محمد بن مسلم طائفی و ایوب سختیانی روایت نقل کرده است. محدثانی چون احمد بن حنبل، محمد بن ادریس شافعی[۵] و سلیمان بن داوود منقری[۶] از ایشان روایت کرده‌اند. او محدث بوده است[۷] و در زمان منصور خلیفه عباسی به بغداد آمده و حدیث می‌‌گفته است.[۸] رجال‌نویسان او را ثقه و مورد اعتماد توصیف کرده‌اند.[۹] ابن سعد می‌‌نویسد که او ثقه بود، ولی در ایشان ضعفی نیز وجود دارد.[۱۰] در مذهبش اختلاف است. برخی او را عامی،[۱۱] و برخی دیگر امامی[۱۲] می‌‌دانند. گفته شده که در سال‌های پایانی عمرش به اختلال حواس مبتلا شد.[۱۳] کتابی در زمینه حدیث از خود برجای گذاشت که یحیی بن سعید آن را نقل کرده است.[۱۴] وی در سال ۱۸۴[۱۵] یا ۱۹۴ هـ در بصره درگذشت[۱۶].[۱۷]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ الثقات ۷ / ۱۳۳.
- ↑ الطبقات الکبری ۷ / ۲۸۹.
- ↑ سیر اعلام النبلاء ۹ / ۲۳۸.
- ↑ رجال الطوسی ۲۳۸.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۸ / ۵۰۳ ـ ۵۰۷.
- ↑ جامع الرواة ۱ / ۵۲۳.
- ↑ معجم المؤلفین ۶ / ۲۲۴.
- ↑ تاریخ بغداد ۱۱ / ۱۸.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۶ / ۴۵۰.
- ↑ الطبقات الکبری ۷ / ۲۸۹.
- ↑ قاموس الرجال ۶/۱۹۵.
- ↑ تنقیح المقال ۲ / ۲۳۴.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۸/۵۰۶.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۶ / ۴۵۰.
- ↑ الثقات ۷ / ۱۳۳.
- ↑ الطبقات الکبری ۷ / ۲۸۹.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۵۰۱.