عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

ابومحمد عبدالوهاب بن عبدالمجید بن صلت بصری ثقفی اهل بصره بود[۱] و در سال ۱۰۸ [۲] یا ۱۱۰ هـ [۳] متولد شد و از اصحاب امام صادق(ع) به شمار می‌‌آمد[۴] و از آن حضرت، محمد بن مسلم طائفی و ایوب سختیانی روایت نقل کرده است. محدثانی چون احمد بن حنبل، محمد بن ادریس شافعی[۵] و سلیمان بن داوود منقری[۶] از ایشان روایت کرده‌اند. او محدث بوده است[۷] و در زمان منصور خلیفه عباسی به بغداد آمده و حدیث می‌‌گفته است.[۸] رجال‌نویسان او را ثقه و مورد اعتماد توصیف کرده‌اند.[۹] ابن سعد می‌‌نویسد که او ثقه بود، ولی در ایشان ضعفی نیز وجود دارد.[۱۰] در مذهبش اختلاف است. برخی او را عامی،[۱۱] و برخی دیگر امامی[۱۲] می‌‌دانند. گفته شده که در سال‌های پایانی عمرش به اختلال حواس مبتلا شد.[۱۳] کتابی در زمینه حدیث از خود برجای گذاشت که یحیی بن سعید آن را نقل کرده است.[۱۴] وی در سال ۱۸۴[۱۵] یا ۱۹۴ هـ در بصره درگذشت[۱۶].[۱۷]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. الثقات ۷ / ۱۳۳.
  2. الطبقات الکبری ۷ / ۲۸۹.
  3. سیر اعلام النبلاء ۹ / ۲۳۸.
  4. رجال الطوسی ۲۳۸.
  5. تهذیب الکمال ۱۸ / ۵۰۳ ـ ۵۰۷.
  6. جامع الرواة ۱ / ۵۲۳.
  7. معجم المؤلفین ۶ / ۲۲۴.
  8. تاریخ بغداد ۱۱ / ۱۸.
  9. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۶ / ۴۵۰.
  10. الطبقات الکبری ۷ / ۲۸۹.
  11. قاموس الرجال ۶/۱۹۵.
  12. تنقیح المقال ۲ / ۲۳۴.
  13. تهذیب الکمال ۱۸/۵۰۶.
  14. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۶ / ۴۵۰.
  15. الثقات ۷ / ۱۳۳.
  16. الطبقات الکبری ۷ / ۲۸۹.
  17. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۵۰۱.