احمد بن یوسف تیمی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام رضا| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[احمد بن یوسف تیمی در معارف و سیره رضوی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
از [[اصحاب امام رضا]] {{ع}} [[احمد بن یوسف]] از [[موالی]] تَیم بود<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال ابن داوود، ص۴۶.</ref>. بطون تعدادی از قبائل [[عرب]] به [[تیم]] منسوب شدهاند، از جمله [[قضاعه]]، [[قریش]]، طی، [[خزرج]] و غیره<ref>تنقیح المقال، ج۸، ص۲۶۰- ۲۶۱.</ref> که مشخص نیست [[احمد]] به کدامیک از آنها منسوب است. او را کوفیالاصل خواندهاند که در [[بصره]] سکونت داشت و در [[بغداد]] [[وفات]] یافت<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال ابن داوود، ص۴۶.</ref>. [[شیخ طوسی]]<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۱.</ref> و پس از او دیگران، وی را در زمرۀ اصحاب امام رضا {{ع}} جای دادهاند<ref>خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال، ابن داوود، ص۴۶؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۸۱؛ جامع الرواة، ج۱، ص۷۵؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۵۱۵.</ref>. اما روایتی که او از [[امام رضا]] {{ع}} نقل کرده باشد، یافت نشد. شیخ طوسی در الفهرست از احمد بن یوسف نام برده و با عبارت {{عربی|له رِواياتٌ}} وجود روایتهایی از او را یادآور شده است<ref>الفهرست، طوسی، ص۴۸.</ref>. اگر همانگونه که برخی معتقدند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۶۱؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۵۰.</ref> فرد مذکور [[احمد بن یوسف تیمی]] فرض شود، میتوان روایتهایی از او در منابع یافت که البته با واسطههایی از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده است. این [[روایتها]] در باب [[فضیلت]] [[زیارت]] [[مزار]] [[امام حسین]] {{ع}}<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۷۸؛ المزار، ص۱۸۵.</ref>، منع [[ازدواج]] با برخی افراد<ref>الکافی، ج۵، ص۳۵۲؛ وسائل الشیعة، ج۱۴، ص۵۵.</ref> و سخنگفتن [[امام]] با برخی حیوانات است که [[روایت]] اخیر بیشتر در منابع معجزهنگاری و مناقبی مورد توجه قرار گرفته است<ref>الاختصاص، ص۲۹۳؛ دلائل الإمامة، ص۲۸۳؛ بصائر الدرجات، محمد بن حسن ص۳۶۲؛ مدینة المعاجز، ج۵، ص۴۱۳.</ref>. | از [[اصحاب امام رضا]] {{ع}} [[احمد بن یوسف]] از [[موالی]] تَیم بود<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال ابن داوود، ص۴۶.</ref>. بطون تعدادی از قبائل [[عرب]] به [[تیم]] منسوب شدهاند، از جمله [[قضاعه]]، [[قریش]]، طی، [[خزرج]] و غیره<ref>تنقیح المقال، ج۸، ص۲۶۰- ۲۶۱.</ref> که مشخص نیست [[احمد]] به کدامیک از آنها منسوب است. او را کوفیالاصل خواندهاند که در [[بصره]] سکونت داشت و در [[بغداد]] [[وفات]] یافت<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال ابن داوود، ص۴۶.</ref>. [[شیخ طوسی]]<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۱.</ref> و پس از او دیگران، وی را در زمرۀ اصحاب امام رضا {{ع}} جای دادهاند<ref>خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال، ابن داوود، ص۴۶؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۸۱؛ جامع الرواة، ج۱، ص۷۵؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۵۱۵.</ref>. اما روایتی که او از [[امام رضا]] {{ع}} نقل کرده باشد، یافت نشد. شیخ طوسی در الفهرست از احمد بن یوسف نام برده و با عبارت {{عربی|له رِواياتٌ}} وجود روایتهایی از او را یادآور شده است<ref>الفهرست، طوسی، ص۴۸.</ref>. اگر همانگونه که برخی معتقدند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۶۱؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۵۰.</ref> فرد مذکور [[احمد بن یوسف تیمی]] فرض شود، میتوان روایتهایی از او در منابع یافت که البته با واسطههایی از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده است. این [[روایتها]] در باب [[فضیلت]] [[زیارت]] [[مزار]] [[امام حسین]] {{ع}}<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۷۸؛ المزار، ص۱۸۵.</ref>، منع [[ازدواج]] با برخی افراد<ref>الکافی، ج۵، ص۳۵۲؛ وسائل الشیعة، ج۱۴، ص۵۵.</ref> و سخنگفتن [[امام]] با برخی حیوانات است که [[روایت]] اخیر بیشتر در منابع معجزهنگاری و مناقبی مورد توجه قرار گرفته است<ref>الاختصاص، ص۲۹۳؛ دلائل الإمامة، ص۲۸۳؛ بصائر الدرجات، محمد بن حسن ص۳۶۲؛ مدینة المعاجز، ج۵، ص۴۱۳.</ref>. |
نسخهٔ ۷ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۰
آشنایی اجمالی
از اصحاب امام رضا (ع) احمد بن یوسف از موالی تَیم بود[۱]. بطون تعدادی از قبائل عرب به تیم منسوب شدهاند، از جمله قضاعه، قریش، طی، خزرج و غیره[۲] که مشخص نیست احمد به کدامیک از آنها منسوب است. او را کوفیالاصل خواندهاند که در بصره سکونت داشت و در بغداد وفات یافت[۳]. شیخ طوسی[۴] و پس از او دیگران، وی را در زمرۀ اصحاب امام رضا (ع) جای دادهاند[۵]. اما روایتی که او از امام رضا (ع) نقل کرده باشد، یافت نشد. شیخ طوسی در الفهرست از احمد بن یوسف نام برده و با عبارت له رِواياتٌ وجود روایتهایی از او را یادآور شده است[۶]. اگر همانگونه که برخی معتقدند[۷] فرد مذکور احمد بن یوسف تیمی فرض شود، میتوان روایتهایی از او در منابع یافت که البته با واسطههایی از امام صادق (ع) نقل شده است. این روایتها در باب فضیلت زیارت مزار امام حسین (ع)[۸]، منع ازدواج با برخی افراد[۹] و سخنگفتن امام با برخی حیوانات است که روایت اخیر بیشتر در منابع معجزهنگاری و مناقبی مورد توجه قرار گرفته است[۱۰].
منابع به اتفاق او را ثقه میدانند[۱۱] و توثیقات فراوانی که از سوی رجالیون درباره او وجود دارد، موجب شده روایتهایش قابل اعتماد و صحیح دانسته شود[۱۲]. ابوالقاسم خویی و به تبع او برخی دیگر از محققان معاصر، احمد بن یوسف تیمی را با احمد بن یوسف بن یعقوب جعفی یکی دانسته و در اثبات این مدعا دلایلی ارائه کردهاند. از جمله اینکه هر دو در بصره سکونت داشتند، هر دو از اصحاب امام رضا (ع) بودهاند، شیخ طوسی دو نفر را به این نام ذکر نکرده است، و اینکه جعفیبودن با مولای بنیتیم بودن منافاتی ندارد[۱۳]. در هر حال، به نظر نمیرسد این دلایل برای یکیدانستن این دو کافی باشد. خویی در جایی دیگر احمد بن یوسف تیمی را با احمد بن یوسف بن زیاد جعفی قصبانی همسان دانسته است[۱۴]، اما داوری صریح و روشن در اینباره کار آسانی نیست.[۱۵]
منابع
پانویس
- ↑ رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال ابن داوود، ص۴۶.
- ↑ تنقیح المقال، ج۸، ص۲۶۰- ۲۶۱.
- ↑ رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال ابن داوود، ص۴۶.
- ↑ رجال الطوسی، ص۳۵۱.
- ↑ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال، ابن داوود، ص۴۶؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۸۱؛ جامع الرواة، ج۱، ص۷۵؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۵۱۵.
- ↑ الفهرست، طوسی، ص۴۸.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۶۱؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۵۰.
- ↑ تهذیب الأحکام، ج۶، ص۷۸؛ المزار، ص۱۸۵.
- ↑ الکافی، ج۵، ص۳۵۲؛ وسائل الشیعة، ج۱۴، ص۵۵.
- ↑ الاختصاص، ص۲۹۳؛ دلائل الإمامة، ص۲۸۳؛ بصائر الدرجات، محمد بن حسن ص۳۶۲؛ مدینة المعاجز، ج۵، ص۴۱۳.
- ↑ رجال الطوسی، ص۳۵۱؛ خلاصة الأقوال، ص۶۲؛ کتاب الرجال، ابن داوود، ص۴۶؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۸۱؛ جامع الرواة، ج۱، ص۷۵.
- ↑ تنقیح المقال، ج۸، ص۲۶۳.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۶۳؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۵۰.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۶۲.
- ↑ اخلاقی، معصومه، مقاله «احمد بن یوسف تیمی»، دانشنامه امام رضا ج۲ ص ۹.