خطبه ۱۴۹ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نهج البلاغه | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==کلیات خطبه== | صد و چهل و نهمین خطبه از [[نهج البلاغه]]، از خطبه‌های [[امام علی]] {{ع}} که شامل سخنان و معارفی است که امام {{ع}} پیش از [[شهادت]] برای آخرین بار به مردم می‌آموزند. | ||
== کلیات خطبه == | |||
این [[خطبه]] شامل سخنانی است که [[امام]] پیش از [[شهادت]] با [[مردمان]] در میان گذاشته و بسیار بااهمیت است، زیرا چکیده معارفی است که برای آخرین بار به [[مردمان]] می‌آموزاند. [[امام]] {{ع}} [[مردمان]] را به موضوع [[توحید]] و حفظ [[سنت پیامبر]] سفارش می‌کند و این دو رکنرا چون دو چراغی به تصویر می‌کشد که [[مردمان]] در پرتو [[نور]] آن [[هدایت]] می‌جویند. [[امام]] روزگار خود را بر [[مردمان]] امری عبرت‌انگیز می‌داند و آنان‌را به [[تفکر]] در این مورد فرامی‌خواند و با آن‌ها وداع می‌کند. | این [[خطبه]] شامل سخنانی است که [[امام]] پیش از [[شهادت]] با [[مردمان]] در میان گذاشته و بسیار بااهمیت است، زیرا چکیده معارفی است که برای آخرین بار به [[مردمان]] می‌آموزاند. [[امام]] {{ع}} [[مردمان]] را به موضوع [[توحید]] و حفظ [[سنت پیامبر]] سفارش می‌کند و این دو رکنرا چون دو چراغی به تصویر می‌کشد که [[مردمان]] در پرتو [[نور]] آن [[هدایت]] می‌جویند. [[امام]] روزگار خود را بر [[مردمان]] امری عبرت‌انگیز می‌داند و آنان‌را به [[تفکر]] در این مورد فرامی‌خواند و با آن‌ها وداع می‌کند. | ||
==مطالب مهم [[خطبه]]== | == مطالب مهم [[خطبه]] == | ||
#دانستن زمان [[مرگ]]، امری مختص به [[خداوند]]؛ | # دانستن زمان [[مرگ]]، امری مختص به [[خداوند]]؛ | ||
#وضعیت [[انسان]] در [[دنیا]]؛ | # وضعیت [[انسان]] در [[دنیا]]؛ | ||
#[[عبرت]] از [[مرگ]] دیگران؛ | # [[عبرت]] از [[مرگ]] دیگران؛ | ||
#[[شناخت امام]] پس از [[مرگ]] او | # [[شناخت امام]] پس از [[مرگ]] او. | ||
== | == فرازی از [[خطبه]] == | ||
امّا [[وصیّت]] من آن‌که [[خدا]] را در نظر داشته باشید و چیزی را شریک او میارید و [[محمّد]] {{صل}} را گرامی دارید و [[سنّت]] او را ضایع مگذارید. این دو ستون را برپا دارید و این دو چراغ را افروخته نگه دارید؛ و نگوهشی بر شما نیست مادام که پراکنده نیستند و پایدارید. هر کس به اندازه توان خود بکوشد و بر نادانان آسان گیرد و نخروشید؛ که پروردگارتان [[مهربان]] است و دینتان راست و امامتان [[دانا]]. من دیروز [[یار]] شما بودم و امروز برای شما مایه [[پند]] و اعتبار و فردا از شما جدا و به کنار. [[خدا]] مرا و شما را بیامرزاد<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۴۹-۳۵۰.</ref>. | |||
==پانویس== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:خطبه‌های نهج البلاغه]] | [[رده:خطبه‌های نهج البلاغه]] | ||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۵
صد و چهل و نهمین خطبه از نهج البلاغه، از خطبه‌های امام علی (ع) که شامل سخنان و معارفی است که امام (ع) پیش از شهادت برای آخرین بار به مردم می‌آموزند.
کلیات خطبه
این خطبه شامل سخنانی است که امام پیش از شهادت با مردمان در میان گذاشته و بسیار بااهمیت است، زیرا چکیده معارفی است که برای آخرین بار به مردمان می‌آموزاند. امام (ع) مردمان را به موضوع توحید و حفظ سنت پیامبر سفارش می‌کند و این دو رکنرا چون دو چراغی به تصویر می‌کشد که مردمان در پرتو نور آن هدایت می‌جویند. امام روزگار خود را بر مردمان امری عبرت‌انگیز می‌داند و آنان‌را به تفکر در این مورد فرامی‌خواند و با آن‌ها وداع می‌کند.
مطالب مهم خطبه
- دانستن زمان مرگ، امری مختص به خداوند؛
- وضعیت انسان در دنیا؛
- عبرت از مرگ دیگران؛
- شناخت امام پس از مرگ او.
فرازی از خطبه
امّا وصیّت من آن‌که خدا را در نظر داشته باشید و چیزی را شریک او میارید و محمّد (ص) را گرامی دارید و سنّت او را ضایع مگذارید. این دو ستون را برپا دارید و این دو چراغ را افروخته نگه دارید؛ و نگوهشی بر شما نیست مادام که پراکنده نیستند و پایدارید. هر کس به اندازه توان خود بکوشد و بر نادانان آسان گیرد و نخروشید؛ که پروردگارتان مهربان است و دینتان راست و امامتان دانا. من دیروز یار شما بودم و امروز برای شما مایه پند و اعتبار و فردا از شما جدا و به کنار. خدا مرا و شما را بیامرزاد[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۱، ص ۳۴۹-۳۵۰.