خطبه ۱۵۲ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '''']]؛' به '''']]') |
|||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نهج البلاغه | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[امام]] {{ع}} در این [[خطبه]] نیز به بیان مطالبی چند پرداخته است. در بخشی از این [[خطبه]] به مسئله [[امامت]] و [[ولایت]] [[اهل بیت]] {{عم}} بر [[مردمان]] اشاره شده است. [[امامان]] [[حق]]، [[کارگزاران]] [[خدا]] بر [[بندگان]] و [[کارشناسان دین]] هستند. [[امام]] {{ع}} [[سعادت]] و [[شقاوت]] [[مردمان]] را در [[دنیا]] و [[آخرت]] در گرو [[ایمان]] به [[ولایت]] آنان و [[پیروی]] از دستوراتشان بیان می‌کند. [[امام]] {{ع}} [[مردمان]] را به [[آیین اسلام]] [[دعوت]] می‌کند تا در سایه [[دین خدا]] متنعّم شوند و از ظلمات و تاریکی‌ها برهند. نشانه‌های آشکار [[دین اسلام]]، [[قرآن]] و [[سنت]] و نشانه‌های پنهان آن، [[دانش]] و [[خرد]] است. | |||
== | == مطالب مهم [[خطبه]] == | ||
# بیان صفات [[خداوند]]؛ | |||
# نشانه‌های [[خداشناسی]]؛ | |||
# وصف [[اسلام]]؛ | |||
# وصف [[امام]] و [[امامت]]؛ | |||
# سفارش به [[عبرت‌پذیری]] از [[دنیا]] و آماده‌شدن برای سفر آخرت؛ | |||
# بیان منکراتی که باعث عدم پذیرش اعمال می‌شوند. | |||
== | == فرارزی از [[خطبه]] == | ||
[[بنده]] را سود نکند که خود را در [[عبادت]] به [[رنج]] افکند و در اعمالش [[خلوص]] [[نیت]] به خرج دهد، آن‌گاه که از [[دنیا]] بیرون رود و خدایش را [[ملاقات]] کند، در حالی‌که یکی از این [[گناهان]] به گردن او باشد و از آن [[توبه]] نکرده باشد و آن‌ها چنین‌اند: در عبادتی که [[خداوند]] برای او مقرر کرده کسی را شریک [[خدا]] قرار دهد، یا [[خشم]] خود را فرونشاند به کشتن دیگری، یا کار زشتی را که دیگری مرتکب شده بر زبان راند، یا [[حاجت]] خود را با گذاشتن بدعتی در [[دین]] برآورده سازد، یا با [[مردم]] [[دورویی]] و دوزبانی کند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۵۰-۳۵۱.</ref>. | |||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{ | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:خطبه‌های نهج البلاغه]] | ||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۷
مقدمه
امام (ع) در این خطبه نیز به بیان مطالبی چند پرداخته است. در بخشی از این خطبه به مسئله امامت و ولایت اهل بیت (ع) بر مردمان اشاره شده است. امامان حق، کارگزاران خدا بر بندگان و کارشناسان دین هستند. امام (ع) سعادت و شقاوت مردمان را در دنیا و آخرت در گرو ایمان به ولایت آنان و پیروی از دستوراتشان بیان می‌کند. امام (ع) مردمان را به آیین اسلام دعوت می‌کند تا در سایه دین خدا متنعّم شوند و از ظلمات و تاریکی‌ها برهند. نشانه‌های آشکار دین اسلام، قرآن و سنت و نشانه‌های پنهان آن، دانش و خرد است.
مطالب مهم خطبه
- بیان صفات خداوند؛
- نشانه‌های خداشناسی؛
- وصف اسلام؛
- وصف امام و امامت؛
- سفارش به عبرت‌پذیری از دنیا و آماده‌شدن برای سفر آخرت؛
- بیان منکراتی که باعث عدم پذیرش اعمال می‌شوند.
فرارزی از خطبه
بنده را سود نکند که خود را در عبادت به رنج افکند و در اعمالش خلوص نیت به خرج دهد، آن‌گاه که از دنیا بیرون رود و خدایش را ملاقات کند، در حالی‌که یکی از این گناهان به گردن او باشد و از آن توبه نکرده باشد و آن‌ها چنین‌اند: در عبادتی که خداوند برای او مقرر کرده کسی را شریک خدا قرار دهد، یا خشم خود را فرونشاند به کشتن دیگری، یا کار زشتی را که دیگری مرتکب شده بر زبان راند، یا حاجت خود را با گذاشتن بدعتی در دین برآورده سازد، یا با مردم دورویی و دوزبانی کند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۱، ص ۳۵۰-۳۵۱.