موعظه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۴ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۴

مقدمه

از آنجا که عمده مباحث موعظه در مدخل تبلیغ آمده است؛ تنها به آیاتی که در آن این واژه آمده، اشاره شده و نتیجه‌گیری می‌شود:

﴿...وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا﴾^[۱].
﴿ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ﴾^[۲].
﴿قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى﴾^[۳].
﴿وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ﴾^[۴].

نکات

در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

موعظه و نصیحت به مردم با زبانی رسا وظیفه پیامبر: ﴿...وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا﴾؛
پیامبر مأمور دعوت مردم به توحید و راه خداوند با موعظه حسنه؛
موعظه پیامبر به زیدبن‌حارثه برای نگهداری همسرش و توصیه به تقوای الهی: ﴿وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ﴾^[۵].

نصیحت

نصحیت در فرهنگ قرآن که بار تربیتی و اصلاحی و درجه‌ای بالاتر از نقد و انتقاد دارد و در آن معنای مشفقانه و خالصانه در آن نهفته و این کلمه با هیئت‌های مختلف فعلی و اسمی در قرآن ۱۲ بار به کار رفته است، و البته دو جنبه دارد، یکی نصحیت پیامبران به مؤمنین و دیگری نصحیت مؤمنین به پیامبران. مثل: ﴿أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ﴾^[۶]. یا مثل نصحیت آن اسرائیلی به موسی: ﴿وَجَاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ يَسْعَى قَالَ يَا مُوسَى إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ فَاخْرُجْ إِنِّي لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ﴾^[۷] چنان‌که گاهی جنبه فریبکارانه آن در قرآن در حق شیطان نقل شده که مدعی نصحیت بنی‌آدم بود و بر این مطلب هم سوگند یاد کرد: ﴿فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ... وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ﴾^[۸]. اما درباره پیامبر اسلام یک بار به کار رفته و آن هم در جایی است که برای خدا و پیامبرش قصد و نیت خیرخواهی دارند: ﴿نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ﴾^[۹] یعنی شرکت نکردن آنان به خاطر عذر و مشکلات بوده و قصد فرار نداشته‌اند و خیرخواهی خدا و رسول می‌کنند. دل‌ها و نیاتشان از خیانت و غش دور بوده، و نخواسته‌اند در امر جهاد تقاعد و کارشکنی کنند. مثل توبه واقعی و نصوح که نوعی خلوص در نیت را می‌طلبد: ﴿تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا﴾^[۱۰] این معنا اندکی از معنای متعارف نصحیت به دور است.

﴿لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾^[۱۱].

نتیجه: در آیه فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

معذوران و معاف‌شدگان از جهاد مصون از هرگونه تعرض آحاد جامعه اسلامی در صورت نصیحت و خیرخواهی برای خدا، دین و پیامبر رهبر جامعه اسلامی ﴿لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ﴾؛
نصیحت و خیرخواهی در راه خدا و رضای پیامبر خدا موجب قرار گرفتن در زمره محسنان ﴿مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ﴾؛
معذوران و ناتوانان از جهاد، در صورت نصیحت و خیرخواهی در راه خدا و پیامبر مشمول مغفرت، لطف و رحمت الهی ﴿وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾^[۱۲].

منابع

سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲

پانویس

↑ «... و پندشان ده و به آنان سخنی رسا که در دلشان جایگیر شود، بگوی» سوره نساء، آیه ۶۳.
↑ «(مردم را) به راه پروردگارت با حکمت و پند نیکو فرا خوان و با آنان با روشی که بهتر باشد چالش ورز!» سوره نحل، آیه ۱۲۵.
↑ «بگو: تنها شما را به (سخن) یگانه‌ای اندرز می‌دهم و آن اینکه: دو تن دو تن و تک تک برای خداوند قیام کنید» سوره سبأ، آیه ۴۶.
↑ «و (یاد کن) آنگاه را که به کسی که خداوند و خود تو بدو نعمت رسانده بودید گفتی که: همسرت را برای خویش نگه دار (و طلاق مده) و از خداوند پروا کن» سوره احزاب، آیه ۳۷.
↑ سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲، ص ۸۵۰.
↑ «پیام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم و من برای شما خیرخواهی امینم» سوره اعراف، آیه ۶۸.
↑ «و مردی از دورترین جای شهر شتابان آمد؛ گفت: ای موسی! سرکردگان (شهر) در کار تو همدل شده‌اند تا تو را بکشند پس (از شهر) بیرون رو که من از خیرخواهان توام» سوره قصص، آیه ۲۰.
↑ «پس شیطان آن دو را به وسوسه افکند... و برای آن دو سوگند خورد که من از خیرخواهان شمایم» سوره اعراف، آیه ۲۰-۲۱.
↑ «چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست» سوره توبه، آیه ۹۱.
↑ «ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.
↑ «بر ناتوانان و بیماران و آنان که چیزی برای بخشیدن (به راه و راهیان جهاد) نمی‌یابند چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست؛ (آری) بر نیکوکاران ایرادی نیست و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۹۱.
↑ سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲، ص ۸۸۵.

[1] «... و پندشان ده و به آنان سخنی رسا که در دلشان جایگیر شود، بگوی» سوره نساء، آیه ۶۳.

[2] «(مردم را) به راه پروردگارت با حکمت و پند نیکو فرا خوان و با آنان با روشی که بهتر باشد چالش ورز!» سوره نحل، آیه ۱۲۵.

[3] «بگو: تنها شما را به (سخن) یگانه‌ای اندرز می‌دهم و آن اینکه: دو تن دو تن و تک تک برای خداوند قیام کنید» سوره سبأ، آیه ۴۶.

[4] «و (یاد کن) آنگاه را که به کسی که خداوند و خود تو بدو نعمت رسانده بودید گفتی که: همسرت را برای خویش نگه دار (و طلاق مده) و از خداوند پروا کن» سوره احزاب، آیه ۳۷.

[5] سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲، ص ۸۵۰.

[6] «پیام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم و من برای شما خیرخواهی امینم» سوره اعراف، آیه ۶۸.

[7] «و مردی از دورترین جای شهر شتابان آمد؛ گفت: ای موسی! سرکردگان (شهر) در کار تو همدل شده‌اند تا تو را بکشند پس (از شهر) بیرون رو که من از خیرخواهان توام» سوره قصص، آیه ۲۰.

[8] «پس شیطان آن دو را به وسوسه افکند... و برای آن دو سوگند خورد که من از خیرخواهان شمایم» سوره اعراف، آیه ۲۰-۲۱.

[9] «چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست» سوره توبه، آیه ۹۱.

[10] «ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.

[11] «بر ناتوانان و بیماران و آنان که چیزی برای بخشیدن (به راه و راهیان جهاد) نمی‌یابند چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست؛ (آری) بر نیکوکاران ایرادی نیست و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۹۱.

[12] سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲، ص ۸۸۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

@@ خط ۱۱: / خط ۱۱: @@
 #{{متن قرآن|ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ}}<ref>«(مردم را) به راه پروردگارت با حکمت و پند نیکو فرا خوان و با آنان با روشی که بهتر باشد چالش ورز!» سوره نحل، آیه ۱۲۵.</ref>.
 #{{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى}}<ref>«بگو: تنها شما را به (سخن) یگانه‌ای اندرز می‌دهم و آن اینکه: دو تن دو تن و تک تک برای خداوند قیام کنید» سوره سبأ، آیه ۴۶.</ref>.
-#{{متن قرآن|وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که به کسی که خداوند و خود تو بدو نعمت رسانده بودید گفتی که: همسرت را برای خویش نگه دار (و طلاق مده) و از خداوند پروا کن» سوره احزاب، آیه ۳۷.</ref>
+#{{متن قرآن|وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که به کسی که خداوند و خود تو بدو نعمت رسانده بودید گفتی که: همسرت را برای خویش نگه دار (و طلاق مده) و از خداوند پروا کن» سوره احزاب، آیه ۳۷.</ref>.
 == نکات ==
 در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
 # [[موعظه]] و [[نصیحت]] به [[مردم]] با زبانی رسا [[وظیفه پیامبر]]: {{متن قرآن|...وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا}}؛
 # [[پیامبر]] [[مأمور]] [[دعوت]] [[مردم]] به [[توحید]] و راه [[خداوند]] با [[موعظه]] [[حسنه]]؛
-# [[موعظه]] [[پیامبر]] به زیدبن‌حارثه برای نگهداری همسرش و توصیه به [[تقوای الهی]]: {{متن قرآن|وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۸۵۰.</ref>.
+# [[موعظه]] [[پیامبر]] به زیدبن‌حارثه برای نگهداری همسرش و توصیه به [[تقوای الهی]]: {{متن قرآن|وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲]]، ص ۸۵۰.</ref>.
-== نصیحت در فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲==
+== نصیحت ==
 نصحیت در [[فرهنگ قرآن]] که بار [[تربیتی]] و اصلاحی و درجه‌ای بالاتر از نقد و [[انتقاد]] دارد و در آن معنای مشفقانه و خالصانه در آن نهفته و این کلمه با هیئت‌های مختلف فعلی و اسمی در [[قرآن]] ۱۲ بار به کار رفته است، و البته دو جنبه دارد، یکی نصحیت [[پیامبران]] به [[مؤمنین]] و دیگری نصحیت [[مؤمنین]] به [[پیامبران]]. مثل: {{متن قرآن|أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ}}<ref>«پیام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم و من برای شما خیرخواهی امینم» سوره اعراف، آیه ۶۸.</ref>. یا مثل نصحیت آن [[اسرائیلی]] به [[موسی]]: {{متن قرآن|وَجَاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ يَسْعَى قَالَ يَا مُوسَى إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ فَاخْرُجْ إِنِّي لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ}}<ref>«و مردی از دورترین جای شهر شتابان آمد؛ گفت: ای موسی! سرکردگان (شهر) در کار تو همدل شده‌اند تا تو را بکشند پس (از شهر) بیرون رو که من از خیرخواهان توام» سوره قصص، آیه ۲۰.</ref> چنان‌که گاهی جنبه فریبکارانه آن در [[قرآن]] در [[حق]] [[شیطان]] [[نقل]] شده که مدعی نصحیت [[بنی‌آدم]] بود و بر این مطلب هم [[سوگند]] یاد کرد: {{متن قرآن|فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ... وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ}}<ref>«پس شیطان آن دو را به وسوسه افکند... و برای آن دو سوگند خورد که من از خیرخواهان شمایم» سوره اعراف، آیه ۲۰-۲۱.</ref>. اما درباره [[پیامبر اسلام]] یک بار به کار رفته و آن هم در جایی است که برای [[خدا]] و پیامبرش قصد و [[نیت]] [[خیرخواهی]] دارند: {{متن قرآن|نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ}}<ref>«چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست» سوره توبه، آیه ۹۱.</ref> یعنی شرکت نکردن آنان به خاطر عذر و [[مشکلات]] بوده و قصد فرار نداشته‌اند و [[خیرخواهی]] [[خدا]] و [[رسول]] می‌کنند. [[دل‌ها]] و نیاتشان از [[خیانت]] و [[غش]] دور بوده، و نخواسته‌اند در امر [[جهاد]] تقاعد و کارشکنی کنند. مثل [[توبه]] واقعی و نصوح که نوعی [[خلوص]] در [[نیت]] را می‌طلبد: {{متن قرآن|تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا}}<ref>«ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.</ref> این معنا اندکی از معنای متعارف نصحیت به دور است.
 #{{متن قرآن|لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بر ناتوانان و بیماران و آنان که چیزی برای بخشیدن (به راه و راهیان جهاد) نمی‌یابند چون خیرخواه خداوند و پیامبرش باشند گناهی نیست؛ (آری) بر نیکوکاران ایرادی نیست و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره توبه، آیه ۹۱.</ref>.
@@ خط ۲۵: / خط ۲۶: @@
 # معذوران و معاف‌شدگان از [[جهاد]] مصون از هرگونه تعرض آحاد [[جامعه اسلامی]] در صورت [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] برای [[خدا]]، [[دین]] و [[پیامبر]] [[رهبر]] [[جامعه اسلامی]] {{متن قرآن|لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ}}؛
 # [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] در [[راه خدا]] و رضای [[پیامبر خدا]] موجب قرار گرفتن در زمره محسنان {{متن قرآن|مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ}}؛
-# معذوران و [[ناتوانان]] از [[جهاد]]، در صورت [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] در [[راه خدا]] و [[پیامبر]] مشمول [[مغفرت]]، [[لطف]] و [[رحمت الهی]] {{متن قرآن|وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۸۸۵.</ref>.
+# معذوران و [[ناتوانان]] از [[جهاد]]، در صورت [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] در [[راه خدا]] و [[پیامبر]] مشمول [[مغفرت]]، [[لطف]] و [[رحمت الهی]] {{متن قرآن|وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲]]، ص ۸۸۵.</ref>.
 == منابع ==
 {{منابع}}
-# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم''']]
+# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲''']]
 {{پایان منابع}}