آخرین خلیفه عصر غیبت صغری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۷: خط ۷:


== مقدمه ==
== مقدمه ==
"[[راضی بالله]]" آخرین [[خلیفه]] دوران [[غیبت صغری]] بود. اسم او [[محمد بن مقتدر]] است. در سال ٣٢٢ هجری قمری به [[خلافت]] رسید و تا سال ٣٢٩ هجری قمری دوام داشت و در همان سال، در [[بغداد]] به [[مرگ طبیعی]] از [[دنیا]] رفت. "[[راضی]]" مردی خردمند و شاعر و [[فصیح]] بود. [[دانشمندان]] و ادیبان را می‌نواخت و با آنها می‌نشست و به آنان [[بخشش]] بسیار می‌کرد. در زمان [[خلافت]] وی، [[محمد بن علی شلمغانی]] -که یکی از [[مدّعیان دروغین نیابت]] در زمان [[نیابت]] [[حسین بن روح نوبختی]] بود- به [[دستور]] "[[راضی]]" به دار آویخته شد. "[[راضی]]" به قدری بر [[نایب چهارم]] -[[علی بن محمد سمری]]- سخت گرفت که او نتوانست به فعالیت خود ادامه دهد<ref>زندگانی نواب خاص [[امام زمان]] {{ع}}، علی غفارزاده، ص ۵۰.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۴.</ref>
"[[راضی بالله]]" آخرین [[خلیفه]] دوران [[غیبت صغری]] بود. اسم او محمد بن مقتدر است. در سال ٣٢٢ هجری قمری به [[خلافت]] رسید و تا سال ٣٢٩ هجری قمری دوام داشت و در همان سال، در [[بغداد]] به [[مرگ طبیعی]] از [[دنیا]] رفت. "[[راضی]]" مردی خردمند و شاعر و [[فصیح]] بود. دانشمندان و ادیبان را می‌نواخت و با آنها می‌نشست و به آنان [[بخشش]] بسیار می‌کرد. در زمان [[خلافت]] وی، [[محمد بن علی شلمغانی]] -که یکی از مدّعیان دروغین نیابت در زمان [[نیابت]] [[حسین بن روح نوبختی]] بود- به [[دستور]] "[[راضی]]" به دار آویخته شد. "[[راضی]]" به قدری بر [[نایب چهارم]] -[[علی بن محمد سمری]]- سخت گرفت که او نتوانست به فعالیت خود ادامه دهد<ref>زندگانی نواب خاص [[امام زمان]] {{ع}}، علی غفارزاده، ص ۵۰.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۴.</ref>


== پرسش مستقیم ==
== پرسش مستقیم ==
خط ۲۵: خط ۲۵:
* [[پیگیری اخبار امام مهدی توسط حکومت عباسی]]
* [[پیگیری اخبار امام مهدی توسط حکومت عباسی]]
* [[تدابیر امام مهدی برای اثبات امامت]]
* [[تدابیر امام مهدی برای اثبات امامت]]
* [[تعداد خلفای عصر غیبت صغری]]
* [[پایان غیبت صغری]]
* [[پایان غیبت صغری]]
{{پایان مدخل وابسته}}
{{پایان مدخل وابسته}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۸

مقدمه

"راضی بالله" آخرین خلیفه دوران غیبت صغری بود. اسم او محمد بن مقتدر است. در سال ٣٢٢ هجری قمری به خلافت رسید و تا سال ٣٢٩ هجری قمری دوام داشت و در همان سال، در بغداد به مرگ طبیعی از دنیا رفت. "راضی" مردی خردمند و شاعر و فصیح بود. دانشمندان و ادیبان را می‌نواخت و با آنها می‌نشست و به آنان بخشش بسیار می‌کرد. در زمان خلافت وی، محمد بن علی شلمغانی -که یکی از مدّعیان دروغین نیابت در زمان نیابت حسین بن روح نوبختی بود- به دستور "راضی" به دار آویخته شد. "راضی" به قدری بر نایب چهارم -علی بن محمد سمری- سخت گرفت که او نتوانست به فعالیت خود ادامه دهد[۱].[۲]

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

  1. غیبت صغرا به چه معناست؟ و چرا از همان ابتدا غیبت کامل صورت نگرفت؟ (پرسش)
  2. علت و سبب پیدایش غیبت صغری امام مهدی چیست؟ (پرسش)
  3. نقش و تأثیر غیبت صغری در غیبت کبری چیست؟ (پرسش)
  4. مبدأ غیبت صغری از چه زمانی به حساب می‌‏آید؟ (پرسش)
  5. ویژگی‌های دوران غیبت صغری چیست؟ (پرسش)
  6. حکمت غیبت صغری قبل از غیبت کبری چه بوده است؟ (پرسش)
  7. امتیاز عصر غیبت صغری بر غیبت کبری چیست؟ (پرسش)
  8. آیا دولت عباسی پیگیر اخبار امام مهدی بودند؟ (پرسش)
  9. امام مهدی برای اثبات وجود خود در عصر غیبت صغری چه تدابیری اندیشید؟ (پرسش)
  10. آیا قبل از غیبت کبری غیبت صغری ضروری بوده است؟ (پرسش)
  11. مسئولیت امام مهدی در غیبت صغرا چیست؟ (پرسش)
  12. برخی از مورخان غیبت صغرا و کبرا نواب اربعه و داستان جعفر کذاب را دیدگاه متکلمین شیعه و شاگردانشان می‏دانند؟ (پرسش)
  13. پایان غیبت صغرا چه زمانی است؟ (پرسش)
  14. ماجرای تلاش نافرجام برای دستگیری امام مهدی چیست؟ (پرسش)
  15. اولین کسی که به دروغ ادعای نیابت خاص امام مهدی کرد چه کسی بود؟ (پرسش)
  16. خلفای دوران غیبت صغری چه کسانی بودند؟ (پرسش)
  17. خلفای عباسی در دوران غیبت صغری چه اقدام‌هایی انجام دادند؟ (پرسش)
  18. آخرین خلیفه عصر غیبت صغری چه کسی بود؟ (پرسش)
  19. سالی که آخرین نائب خاص امام مهدی وفات یافت چه نام دارد؟‌ (پرسش)
  20. چگونه می‌توان نیابت نواب خاص امام مهدی را اثبات کرد؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. زندگانی نواب خاص امام زمان (ع)، علی غفارزاده، ص ۵۰.
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۴۴.