شجاعت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'اینرو' به 'اینرو') |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
==احادیث مرتبط== | ==احادیث مرتبط== | ||
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "ما، بدون تردید کسی که [[عاقل]]، فهیم، دین‌شناس، بردبار، [[مدارا]] کننده، [[صبور]]، راستگو و [[وفادار]] باشد را، [[دوست]] داریم. [[حضرت]] [[حق]] [[انبیاء]] را به [[اخلاقی]] [[نیکو]] اختصاص داده، از | #[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "ما، بدون تردید کسی که [[عاقل]]، فهیم، دین‌شناس، بردبار، [[مدارا]] کننده، [[صبور]]، راستگو و [[وفادار]] باشد را، [[دوست]] داریم. [[حضرت]] [[حق]] [[انبیاء]] را به [[اخلاقی]] [[نیکو]] اختصاص داده، از اینرو هرکس این [[اخلاق]] را در خود یابد، باید [[خداوند]] را بر آن [[سپاس]] گوید؛ و هرکس دارای این [[اخلاق]] نباشد، باید به درگاه [[الهی]] [[تضرّع]] نموده التماس نماید تا این صفات را دریابد. [[راوی]] گوید: [[خدمت]] [[امام]] عرض کردم: فدایت شوم! این [[اخلاق]] که ویژه انبیاست کدام است؟ فرمود: [[پرهیزگاری]]، [[قناعت]]، [[صبر]]، [[شکر]]، [[بردباری]]، حیاء، [[بخشندگی]]، [[شجاعت]]، [[غیرت]]، [[نیکوکاری]]، راست گفتاری، و [[امانت‌داری]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّا لَنُحِبُّ مَنْ كَانَ عَاقِلًا فَهِماً فَقِيهاً حَلِيماً مُدَارِياً صَبُوراً صَدُوقاً وَفِيّاً إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ الْأَنْبِيَاءَ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَمَنْ كَانَتْ فِيهِ فَلْيَحْمَدِ اللَّهَ عَلَى ذَلِكَ وَ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ فَلْيَتَضَرَّعْ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لْيَسْأَلْهُ إِيَّاهَا. قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ! وَ مَا هُنَّ؟ قَالَ: هُنَّ الْوَرَعُ وَ الْقَنَاعَةُ وَ الصَّبْرُ وَ الشُّكْرُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحَيَاءُ وَ السَّخَاءُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْغَيْرَةُ وَ الْبِرُّ وَ صِدْقُ الْحَدِيثِ وَ أَدَاءُ الْأَمَانَةِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۶.</ref>؛ | ||
#[[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "به ما [[اهل بیت]] هفت صفت بخشیده شده، که نه پیش از ما و نه پس از ما به این اندازه کسی از این صفات بهره‌مند نبوده و نخواهد بود. آن هفت صفت عبارتند از: نیکومنظری، خوش گفتاری، [[بزرگواری]]، [[شجاعت]]، [[دانش]] و علاقه به [[زنان]]"<ref>{{متن حدیث| قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أُعْطِينَا أَهْلَ الْبَيْتِ سَبْعاً لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَا يُعْطَاهُنَّ أَحَدٌ بَعْدَنَا الصَّبَاحَةُ وَ الْفَصَاحَةُ وَ السَّمَاحَةُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْعِلْمُ وَ الْمَحَبَّةُ فِي النِّسَاءِ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۹، ص۴۳۰.</ref>؛ | #[[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "به ما [[اهل بیت]] هفت صفت بخشیده شده، که نه پیش از ما و نه پس از ما به این اندازه کسی از این صفات بهره‌مند نبوده و نخواهد بود. آن هفت صفت عبارتند از: نیکومنظری، خوش گفتاری، [[بزرگواری]]، [[شجاعت]]، [[دانش]] و علاقه به [[زنان]]"<ref>{{متن حدیث| قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أُعْطِينَا أَهْلَ الْبَيْتِ سَبْعاً لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَا يُعْطَاهُنَّ أَحَدٌ بَعْدَنَا الصَّبَاحَةُ وَ الْفَصَاحَةُ وَ السَّمَاحَةُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْعِلْمُ وَ الْمَحَبَّةُ فِي النِّسَاءِ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۹، ص۴۳۰.</ref>؛ | ||
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[خداوند]] پیامبرانش را به [[اخلاقی]] [[شایسته]] و [[نیکو]] ویژه ساخته است؛ شما نیز خودتان را [[امتحان]] کنید، اگر این صفات را در خود یافتید [[خداوند]] را [[سپاس]] گوئید و بدانید که این خیر ونیکی است، و اگر در خود نیافتید از [[خداوند]] درخواست نموده رغبت نمائید که به شما نیز این صفات را بخشد. [[امام]] این صفات را اینگونه برشمردند: [[یقین]]، [[قناعت]]، [[صبر]]، شکرگذاری، [[بردباری]]، خوش خُلقی، [[بخشندگی]]، [[غیرت]]، [[شجاعت]] و [[مروت]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ رُسُلَهُ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَامْتَحِنُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنْ كَانَتْ فِيكُمْ فَاحْمَدُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ ذَلِكَ مِنْ خَيْرٍ وَ إِنْ لَا تَكُنْ فِيكُمْ فَاسْأَلُوا اللَّهَ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ فِيهَا. قَالَ فَذَكَرَهَا عَشَرَةً الْيَقِينَ وَ الْقَنَاعَةَ وَ الصَّبْرَ وَ الشُّكْرَ وَ الْحِلْمَ وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ السَّخَاءَ وَ الْغَيْرَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمُرُوءَةَ}}؛اصول کافی، ج۲، ص۵۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۴۰۷-۴۰۸.</ref>. | #[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[خداوند]] پیامبرانش را به [[اخلاقی]] [[شایسته]] و [[نیکو]] ویژه ساخته است؛ شما نیز خودتان را [[امتحان]] کنید، اگر این صفات را در خود یافتید [[خداوند]] را [[سپاس]] گوئید و بدانید که این خیر ونیکی است، و اگر در خود نیافتید از [[خداوند]] درخواست نموده رغبت نمائید که به شما نیز این صفات را بخشد. [[امام]] این صفات را اینگونه برشمردند: [[یقین]]، [[قناعت]]، [[صبر]]، شکرگذاری، [[بردباری]]، خوش خُلقی، [[بخشندگی]]، [[غیرت]]، [[شجاعت]] و [[مروت]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ رُسُلَهُ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَامْتَحِنُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنْ كَانَتْ فِيكُمْ فَاحْمَدُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ ذَلِكَ مِنْ خَيْرٍ وَ إِنْ لَا تَكُنْ فِيكُمْ فَاسْأَلُوا اللَّهَ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ فِيهَا. قَالَ فَذَكَرَهَا عَشَرَةً الْيَقِينَ وَ الْقَنَاعَةَ وَ الصَّبْرَ وَ الشُّكْرَ وَ الْحِلْمَ وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ السَّخَاءَ وَ الْغَيْرَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمُرُوءَةَ}}؛اصول کافی، ج۲، ص۵۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۴۰۷-۴۰۸.</ref>. | ||
نسخهٔ ۹ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۱:۵۵
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شجاعت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
احادیث مرتبط
- امام صادق(ع) فرمودند: "ما، بدون تردید کسی که عاقل، فهیم، دین‌شناس، بردبار، مدارا کننده، صبور، راستگو و وفادار باشد را، دوست داریم. حضرت حق انبیاء را به اخلاقی نیکو اختصاص داده، از اینرو هرکس این اخلاق را در خود یابد، باید خداوند را بر آن سپاس گوید؛ و هرکس دارای این اخلاق نباشد، باید به درگاه الهی تضرّع نموده التماس نماید تا این صفات را دریابد. راوی گوید: خدمت امام عرض کردم: فدایت شوم! این اخلاق که ویژه انبیاست کدام است؟ فرمود: پرهیزگاری، قناعت، صبر، شکر، بردباری، حیاء، بخشندگی، شجاعت، غیرت، نیکوکاری، راست گفتاری، و امانت‌داری"[۱]؛
- پیامبر اکرم(ص) فرمودند: "به ما اهل بیت هفت صفت بخشیده شده، که نه پیش از ما و نه پس از ما به این اندازه کسی از این صفات بهره‌مند نبوده و نخواهد بود. آن هفت صفت عبارتند از: نیکومنظری، خوش گفتاری، بزرگواری، شجاعت، دانش و علاقه به زنان"[۲]؛
- امام صادق(ع) فرمودند: "خداوند پیامبرانش را به اخلاقی شایسته و نیکو ویژه ساخته است؛ شما نیز خودتان را امتحان کنید، اگر این صفات را در خود یافتید خداوند را سپاس گوئید و بدانید که این خیر ونیکی است، و اگر در خود نیافتید از خداوند درخواست نموده رغبت نمائید که به شما نیز این صفات را بخشد. امام این صفات را اینگونه برشمردند: یقین، قناعت، صبر، شکرگذاری، بردباری، خوش خُلقی، بخشندگی، غیرت، شجاعت و مروت"[۳][۴].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ « عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: إِنَّا لَنُحِبُّ مَنْ كَانَ عَاقِلًا فَهِماً فَقِيهاً حَلِيماً مُدَارِياً صَبُوراً صَدُوقاً وَفِيّاً إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ الْأَنْبِيَاءَ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَمَنْ كَانَتْ فِيهِ فَلْيَحْمَدِ اللَّهَ عَلَى ذَلِكَ وَ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ فَلْيَتَضَرَّعْ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لْيَسْأَلْهُ إِيَّاهَا. قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ! وَ مَا هُنَّ؟ قَالَ: هُنَّ الْوَرَعُ وَ الْقَنَاعَةُ وَ الصَّبْرُ وَ الشُّكْرُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحَيَاءُ وَ السَّخَاءُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْغَيْرَةُ وَ الْبِرُّ وَ صِدْقُ الْحَدِيثِ وَ أَدَاءُ الْأَمَانَةِ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۶.
- ↑ « قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) أُعْطِينَا أَهْلَ الْبَيْتِ سَبْعاً لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَا يُعْطَاهُنَّ أَحَدٌ بَعْدَنَا الصَّبَاحَةُ وَ الْفَصَاحَةُ وَ السَّمَاحَةُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْعِلْمُ وَ الْمَحَبَّةُ فِي النِّسَاءِ»؛ بحار الأنوار، ج۶۹، ص۴۳۰.
- ↑ « عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ رُسُلَهُ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَامْتَحِنُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنْ كَانَتْ فِيكُمْ فَاحْمَدُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ ذَلِكَ مِنْ خَيْرٍ وَ إِنْ لَا تَكُنْ فِيكُمْ فَاسْأَلُوا اللَّهَ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ فِيهَا. قَالَ فَذَكَرَهَا عَشَرَةً الْيَقِينَ وَ الْقَنَاعَةَ وَ الصَّبْرَ وَ الشُّكْرَ وَ الْحِلْمَ وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ السَّخَاءَ وَ الْغَيْرَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمُرُوءَةَ»؛اصول کافی، ج۲، ص۵۶.
- ↑ مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۱، ص ۴۰۷-۴۰۸.