بحث:آیا اعتقاد به علم غیب معصوم شرک نیست؟ (پرسش)

تعلیم علم غیب به برخی از بندگان

غیب هر آن چیزی است که در دایرۀ محسوسات نباشد. عالم به علوم غیب، فقط خداوند است و اوست که به پیامبران و رسولان خود، غیب را تعلیم می‌دهد و دلیل و مانعی وجود ندارد که خداوند به برخی از بندگانش مقداری از علم غیب، علم ما کان و ما یکون، علم آسمان‌ها و زمین، علم اولین و آخرین و علم فرشتگان و رسولان را تعلیم دهد.

در این گونه موارد، هیچ‌گاه تصور اینکه انسان با خداوند شریک در علم غیب و یا علم ظاهری است نمی‌‌شود و میان این دو علم تفاوت بسیار زیادی است؛ علم غیب، بالذات و بالاصاله برای خداوند است و مقداری از آن را به غیر خود تعلیم می‌دهد که این قسم علم غیب تبعی محسوب می‌شود و لذاست که با علم غیب خداوندی تفاوت دارد.

شرک نبودن برخورداری معصوم از علم غیب

برخی معتقدند، علم غیب و هرگونه مشاهدۀ غیبی‌ منحصراً از آن خداوند است و اشتراک معصوم با خداوند در داشتن علم غیب و نسبت دادن آن به غیر خدا شرک است و خداوند تنها به برخی از انبیا، علم غیب داده، آن هم در محدودۀ احکام شریعت و به واسطۀ وحی و علم غیب داشتن آنان، معجزه و دلیل نبوت آنان بوده است، لذا غیر از انبیاء احدی از علم غیب برخوردار نیست چون معتقد بودن به علم غیب برای پیامبر(ص) یا اولیای الهی، مستلزم تساوی میان خداوند متعال و آنان است، همان ‌گونه که مشرکان می‌گفتند: "ما شما را با پروردگار عالمیان مساوی می‌دانستیم".

این ادعا به دلایل مختلفی مورد نقد واقع شده است:

1. برخلاف نص قرآن کریم است: ﴿عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ﴾، خدای‌ متعال در این آیه ابتدا تسلط بر غیب را از غیر خود نفی‌ می‌‏کند، اما در ادامه رسول را استثنا می‌‏نماید و استثنا مقید به دنیا و غیر دنیا نیست.
2. آیاتی که علم غیب را از رسول اکرم(ص) نفی‌ می‌‏نمایند، همه ناظر به استقلال و قدرت ذاتی‌ است و کسانی که به تبع آیات و روایات به علم غیب اولیا و در رأس آنها پیامبر اسلام(ص) عقیده پیدا کرده‌اند، اصل غیب و استقلال آن را برای خداوند دانسته و برای پیامبر(ص) از راه وحی‌ و در ائمه(ع) و اولیا، از راه وراثت و تعلم از رسول خدا(ص) و به اذن و اراده و مشیت و عنایت الهی می‌‌دانند. بنابراین علم همۀ مخلوقات نسبت به غیب و نسبت به امور مشهود، فقط به واسطه تعلیم خداوند به آنها حاصل می‌شود و اگر تعلیم خداوند نباشد نسبت به هیچ یک از امور مشهود و غیبی علم پیدا نمی‌کنند، لذا این اعتقاد شرک به خداوند سبحان نیست.
3. میان علم خدا و معصوم تفاوت وجود دارد مانند:
   1. علم خدا قدیم و علم امام حادث و موهوبی از جانب خداست.
   2. علم خدا ذاتی و عین ذاتش است، علم امام بالغیر و مأذون از جانب خداوند و دادنی و زائد بر ذات اوست.
   3. علم خدا ازلی است، ولی علم امام مسبوق به عدم است.
   4. علم خدا لایتناهی و غیر محدود است اما علم امام متناهی و محدود است.
   5. علم خدا واجب لذاته و علم امام ممکن لذاته است.
   6. علم خدا غیر مخلوق و علم امام مخلوق است.
   7. علم خدا غیر مقدور و علم امام مقدور و مغلوب است.
   8. علم خدا واجب البقاء و علم امام جایز الفناست.
   9. در علم خدا تغییر ممتنع است ولی در علم امام تبدّل ممکن است.

نتیجه گیری

شرک دانستن علم غیب معصوم، ناشی از برداشت نادرست از برخی آیات و عدم توجّه به آیات دیگر است.