ابوالورد: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر به ابوالورد بن قیس بن فهر حذف شد)
برچسب: تغییرمسیر حذف شد
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +))
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوالورد در تراجم و رجال]] - [[ابوالورد در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوالورد در تراجم و رجال]] - [[ابوالورد در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">



نسخهٔ ‏۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۳۶

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

به گفته ابن حجر[۱]، ابن منده از ابوایوب انصاری خبری نقل کرده است که بر پایه آن ابوایوب می‌گوید: به همراه پسرعمویم و مردی سرخگون که با رسول خدا(ص) بیعت کرد، خدمت آن حضرت رسیدیم. رسول خدا(ص) آن مرد را ابوورد خطاب کرد. نیز از ابودرداء نقل شده است که رسول خدا(ص) مردی سرخگون را دید و فرمود: تو ابوالورد هستی. برخی منابع، این خبر را از قول خود ابوالورد آورده‌اند[۲]؛ اگرچه برخی آن را منکَر دانسته‌اند[۳]. پاره‌ای منابع، این ابوالورد را با ابوالورد مازنی یکی دانسته و مطالب مربوط به آنان را ذیل یک مدخل آورده‌اند[۴] ظاهراً تنها ابن حجر[۵] آنان را در دو مدخل جداگانه آورده است. الاستیعاب از وی یاد نکرده است.[۶]

منابع

پانویس

  1. الاصابه، ج۷، ص۳۷۳.
  2. ابن حبان، ج۱، ص۲۲۱؛ طبرانی، ج۲۲، ص۳۸۳؛ هیثمی، ج۸، ص۵۶.
  3. مزی، ج۴، ص۴۹۲.
  4. ر.ک: ابن قانع، ج۲، ص۱۸۶؛ ابونعیم، ج۶، ص۳۰۴۳؛ ابن اثیر، ج۶، ص۳۲۱.
  5. الاصابه، ج۷، ص۳۷۲-۳۷۳؛ همو، تهذیب، ج۱۲، ص۲۴۵.
  6. خانجانی، قاسم، مقاله «ابوالورد»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۵۵۲.