مره بن شراحیل همدانی در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}})) |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
* [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | * [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:مره بن شراحیل همدانی]] | [[رده:مره بن شراحیل همدانی]] | ||
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۴۱
مقدمه
شیخ طوسی، مره بن شراحیل همدانی[۱] را از اصحاب امیرمؤمنین(ع) به شمار آورده است[۲].
ابن سعد می‌نویسد: یاران عبدالله بن مسعود پنج نفر بودند و همه از علما به شمار می‌آمدند. این پنج نفر عبارتند از: عبیده سلمانی مرادی، علقمه بن قیس نخعی، مسروق بن اجدع، شریح و همدانی (که احتمال دارد مراد او از همدانی همان مره بن شراحیل همدانی باشد)[۳]. ولی صاحب الغارات، مره بن شراحیل همدانی و شریح و مسروق را از دشمنان علی(ع) معرفی کرده است[۴].
حمدالله مستوفی در تاریخ گزیده در فصل حکّام قزوین می‌نویسد: در زمان خلافت امیرالمؤمنین علی(ع)، ربیع بن خثیم (خواجه ربیع)، ابو العریف ارجحی، مره بن شراحیل همدانی، عبیدة بن عمرو سلمانی و قرظة بن ارطات یکی بعد از دیگری والی (قزوین) بودند[۵].
از مجموع آنچه گذشت معلوم شد که مره بن شراحیل همدانی اگر چه شیخ طوسی او را از یاران امیرالمؤمنین(ع) ذکر کرده و حمدالله مستوفی وی را از کارگزاران امام(ع) در قزوین به شمار آورده، ولی آیة الله خوئی؛ می‌نویسد: افراد زیادی گفته‌اند مُرّه، با حضرت علی(ع) دشمنی داشته و به آن حضرت ایمان نیاورده است[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ در کتاب تاریخ گزیده تألیف حمد الله مستوفی، او را فرزند «شراحیل» دانسته و با نام «مُرّة بن شراحیل همدانی» ذکر کرده است.
- ↑ رجال طوسی، ص۵۹، ش۳۳.
- ↑ طبقات الکبری، ج۶، ص۱۰ و ۱۱.
- ↑ الغارات، ج۲، ص۵۵۷ به نقل از: سیمای کارگزاران، ج۱، ص۲۳۲.
- ↑ تاریخ گزیده، ص۷۹۳ به نقل از: سیمای کارگزاران، ج۱، ص۴۱۴.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۱۸، ص۱۲۸.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۲۸۶.