امنیت سیاسی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امنیت | عنوان مدخل = امنیت سیاسی | مداخل مرتبط = امنیت سیاسی در حدیث - امنیت سیاسی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== امنیت در حوزه سیاست در ارتباط با شهروندان هر جامعه قابل ...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهامزدایی |
(←مقدمه) |
||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
[[امنیت]] در حوزه [[سیاست]] در [[ارتباط]] با [[شهروندان]] هر [[جامعه]] قابل [[تصور]] است. [[حکومتها]] موظف هستند امنیت سیاسی را برای شهروندان جامعه خود فراهم نمایند. یکی از اساسیترین مفاهیم در حوزه سیاست، [[آزادی]] است و در [[حقیقت]] آزادی رابطه عمیق و ناگسستنی با امنیت سیاسی دارد. اگر [[حکومتی]] بتواند آزادی اعم از [[سیاسی]]، [[فرهنگی]]، [[اجتماعی]] و [[حقوقی]] را در جامعه نهادینه کند و محقق نماید، میتواند ادعا کند که امنیت سیاسی را برای شهروندان فراهم نموده است. جامعهای که در آن [[آزادی بیان]]، قلم و مطبوعات به رسمیت شناخته شود و [[گفتگو]] در میان متفکران و [[سیاستمداران]] محترم تلقی گردد، این چنین جامعهای را میتوان برخوردار از امنیت سیاسی دانست. بنابراین امنیت سیاسی به معنای ایجاد فضای مناسب برای طرح اندیشههای [[پاک]] و سالم است که [[انسان]] را به قله [[کمالات]] رهنمون سازد. | [[امنیت]] در حوزه [[سیاست]] در [[ارتباط]] با [[شهروندان]] هر [[جامعه]] قابل [[تصور]] است. [[حکومتها]] موظف هستند امنیت سیاسی را برای شهروندان جامعه خود فراهم نمایند. یکی از اساسیترین مفاهیم در حوزه سیاست، [[آزادی]] است و در [[حقیقت]] آزادی رابطه عمیق و ناگسستنی با امنیت سیاسی دارد. اگر [[حکومتی]] بتواند آزادی اعم از [[سیاسی]]، [[فرهنگی]]، [[اجتماعی]] و [[حقوقی]] را در جامعه نهادینه کند و محقق نماید، میتواند ادعا کند که امنیت سیاسی را برای شهروندان فراهم نموده است. جامعهای که در آن [[آزادی بیان]]، قلم و مطبوعات به رسمیت شناخته شود و [[گفتگو]] در میان متفکران و [[سیاستمداران]] محترم تلقی گردد، این چنین جامعهای را میتوان برخوردار از امنیت سیاسی دانست. بنابراین امنیت سیاسی به معنای ایجاد فضای مناسب برای طرح اندیشههای [[پاک]] و سالم است که [[انسان]] را به قله [[کمالات]] رهنمون سازد. | ||
بر همین اساس میتوان مؤلفهها و ویژگیهای امنیت سیاسی را در موارد ذیل خلاصه نمود: | بر همین اساس میتوان مؤلفهها و ویژگیهای امنیت سیاسی را در موارد ذیل خلاصه نمود: | ||
# [[معارف]] سیاسی در جامعه به دور از [[نفاق]]، دوگونهگویی و دوگونهاندیشی باشد. | |||
# [[امانتداری]] [[سیاستمداران]] نسبت به بیان مسائل سیاسی رعایت شود. | |||
# متصدیان بیان و مطبوعات و [[اصحاب رسانه]] در جامعه از [[دروغ]]، [[تقلب]] و [[فریب]] [[احتراز]] نمایند. | |||
# [[اهل قلم]] سیاهنمایی ننمایند و [[نقد]] منصفانه داشته باشند که در غیر این صورت [[ناامنی]] در جامعه ایجاد خواهد شد<ref>حضرت آیتالله خامنهای، بیانات، ۱۰/۶/۱۳۷۸.</ref>.<ref>[[نجف علی غلامی|غلامی، نجف علی]]، [[نظام امنیتی دفاعی اسلام - غلامی (مقاله)|مقاله «نظام امنیتی دفاعی اسلام»]]، [[منظومه فکری آیتالله العظمی خامنهای ج۲ (کتاب)|منظومه فکری آیتالله العظمی خامنهای ج۲]] ص ۱۰۰۵.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۵ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۵۰
مقدمه
امنیت در حوزه سیاست در ارتباط با شهروندان هر جامعه قابل تصور است. حکومتها موظف هستند امنیت سیاسی را برای شهروندان جامعه خود فراهم نمایند. یکی از اساسیترین مفاهیم در حوزه سیاست، آزادی است و در حقیقت آزادی رابطه عمیق و ناگسستنی با امنیت سیاسی دارد. اگر حکومتی بتواند آزادی اعم از سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و حقوقی را در جامعه نهادینه کند و محقق نماید، میتواند ادعا کند که امنیت سیاسی را برای شهروندان فراهم نموده است. جامعهای که در آن آزادی بیان، قلم و مطبوعات به رسمیت شناخته شود و گفتگو در میان متفکران و سیاستمداران محترم تلقی گردد، این چنین جامعهای را میتوان برخوردار از امنیت سیاسی دانست. بنابراین امنیت سیاسی به معنای ایجاد فضای مناسب برای طرح اندیشههای پاک و سالم است که انسان را به قله کمالات رهنمون سازد.
بر همین اساس میتوان مؤلفهها و ویژگیهای امنیت سیاسی را در موارد ذیل خلاصه نمود:
- معارف سیاسی در جامعه به دور از نفاق، دوگونهگویی و دوگونهاندیشی باشد.
- امانتداری سیاستمداران نسبت به بیان مسائل سیاسی رعایت شود.
- متصدیان بیان و مطبوعات و اصحاب رسانه در جامعه از دروغ، تقلب و فریب احتراز نمایند.
- اهل قلم سیاهنمایی ننمایند و نقد منصفانه داشته باشند که در غیر این صورت ناامنی در جامعه ایجاد خواهد شد[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ حضرت آیتالله خامنهای، بیانات، ۱۰/۶/۱۳۷۸.
- ↑ غلامی، نجف علی، مقاله «نظام امنیتی دفاعی اسلام»، منظومه فکری آیتالله العظمی خامنهای ج۲ ص ۱۰۰۵.