ایمان در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\>\n\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\>\n\n' به '{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = $2 | عنوان مدخل = $4 | مداخل مرتبط = $6 | پرسش مرتبط = }} ') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
[[حضرت علی]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|الْإِيمَانُ أَعْلَى غَايَةٍ}}<ref>گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۶.</ref>. | [[حضرت علی]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|الْإِيمَانُ أَعْلَى غَايَةٍ}}<ref>گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۶.</ref>. | ||
از [[روایات]] حضرت علی{{ع}} درباره [[ایمان]]، چند نکته به دست می‌آید: نکته اول درباره مفهوم ایمان است. حضرت علی{{ع}} در تعریف جامعی از ایمان می‌فرماید: «ایمان، [[معرفت به قلب]]، [[اقرار]] به لسان و [[عمل به ارکان]] است»<ref>ترجمه نهج البلاغه، حکمت ۲۱۸.</ref>. در این [[کلام]] [[حضرت]]، [[معرفت قلبی]]، معطوف به همین عنصر است. عمل جارحی، مجلای خارجی ایمان است. از این رو است که حضرت علی{{ع}}، اعمالی همچون [[انصاف]]<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَفْضَلَ الْإِيمَانِ إِنْصَافُ الرَّجُلِ مِنْ نَفْسِهِ}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۶).</ref>، [[امانتداری]]<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ الْإِيمَانِ الْأَمَانَةُ}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۵).</ref> و [[احسان]]<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ الْإِيمَانِ الْإِخْلَاصُ وَ الْإِحْسَانُ}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۵).</ref> را به ایمان نسبت داده است. نکته دوم درباره نسبت میان [[علم]] و ایمان است. حضرت علی{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الْإِيمَانُ وَ الْعِلْمُ أَخَوَانِ تَوْأَمَانِ وَ رَفِيقَانِ لَا يَفْتَرِقَانِ}}<ref>گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۴.</ref>؛ برای علم و ایمان، از حیث تحقق هر دو، یا یکی و یا هیچ یک از آنها در یک شخص، چهار حالت تصورپذیر است: عالم [[مؤمن]]، عالم [[کافر]]، [[جاهل]] متنسک و جاهل کافر<ref>ر.ک: تبیین براهین اثبات خدا، ص۱۱۶.</ref>. [[هدف]] از [[تربیت عقلانی]]، به یک معنا، [[تربیت]] «عالم مؤمن» است. درست در همین مرتبه است که [[عقل نظری]] و [[عقل عملی]]، یگانه می‌شوند<ref> ر.ک: تبیین براهین اثبات خدا، ص۷۶ و ۱۱۷.</ref>. نکته سوم درباره نسبت میان ایمان و [[قرب]] است. از [[سخنان امام]]، بر می‌آید که قرب به [[خدای سبحان]]، وابسته به ایمان است و هرچه ایمان، نیرومندتر باشد، قرب نیز بیشتر می‌شود<ref>{{متن حدیث|أَقْرَبُ النَّاسِ مِنَ اللَّهِ أَحْسَنُهُمْ إِيمَاناً}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۵).</ref>. پیش‌تر اشاره شد که هر نوع فعل اختیاری [[مشروع]]، اگر تنها برای جلب رضای [[پروردگار]] صورت پذیرد، حاصلش قرب است. بر این اساس، می‌توان این [[روایت]] را نیز ناظر به مفهوم قرب، به عنوان [[غایت]] مترتب بر ایمان، تلقی کرد: {{متن حدیث|غَايَةُ الْإِيمَانِ الْمُوَالاةُ فِي اللَّهِ وَ الْمُعَادَاةُ فِي اللَّهِ وَ التَّبَاذُلُ فِي اللَّهِ وَ التَّوَاصُلُ فِي اللَّهِ سُبْحَانَهُ}}<ref>گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۲۱.</ref> | از [[روایات]] حضرت علی{{ع}} درباره [[ایمان]]، چند نکته به دست می‌آید: نکته اول درباره مفهوم ایمان است. حضرت علی{{ع}} در تعریف جامعی از ایمان می‌فرماید: «ایمان، [[معرفت به قلب]]، [[اقرار]] به لسان و [[عمل به ارکان]] است»<ref>ترجمه نهج البلاغه، حکمت ۲۱۸.</ref>. در این [[کلام]] [[حضرت]]، [[معرفت قلبی]]، معطوف به همین عنصر است. عمل جارحی، مجلای خارجی ایمان است. از این رو است که حضرت علی{{ع}}، اعمالی همچون [[انصاف]]<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَفْضَلَ الْإِيمَانِ إِنْصَافُ الرَّجُلِ مِنْ نَفْسِهِ}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۶).</ref>، [[امانتداری]]<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ الْإِيمَانِ الْأَمَانَةُ}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۵).</ref> و [[احسان]]<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ الْإِيمَانِ الْإِخْلَاصُ وَ الْإِحْسَانُ}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۵).</ref> را به ایمان نسبت داده است. نکته دوم درباره نسبت میان [[علم]] و ایمان است. حضرت علی{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الْإِيمَانُ وَ الْعِلْمُ أَخَوَانِ تَوْأَمَانِ وَ رَفِيقَانِ لَا يَفْتَرِقَانِ}}<ref>گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۴.</ref>؛ برای علم و ایمان، از حیث تحقق هر دو، یا یکی و یا هیچ یک از آنها در یک شخص، چهار حالت تصورپذیر است: عالم [[مؤمن]]، عالم [[کافر]]، [[جاهل]] متنسک و جاهل کافر<ref>ر.ک: تبیین براهین اثبات خدا، ص۱۱۶.</ref>. [[هدف]] از [[تربیت عقلانی]]، به یک معنا، [[تربیت]] «عالم مؤمن» است. درست در همین مرتبه است که [[عقل نظری]] و [[عقل عملی]]، یگانه می‌شوند<ref> ر.ک: تبیین براهین اثبات خدا، ص۷۶ و ۱۱۷.</ref>. نکته سوم درباره نسبت میان ایمان و [[قرب]] است. از [[سخنان امام]]، بر می‌آید که قرب به [[خدای سبحان]]، وابسته به ایمان است و هرچه ایمان، نیرومندتر باشد، قرب نیز بیشتر می‌شود<ref>{{متن حدیث|أَقْرَبُ النَّاسِ مِنَ اللَّهِ أَحْسَنُهُمْ إِيمَاناً}}؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۱۵).</ref>. پیش‌تر اشاره شد که هر نوع فعل اختیاری [[مشروع]]، اگر تنها برای جلب رضای [[پروردگار]] صورت پذیرد، حاصلش قرب است. بر این اساس، می‌توان این [[روایت]] را نیز ناظر به مفهوم قرب، به عنوان [[غایت]] مترتب بر ایمان، تلقی کرد: {{متن حدیث|غَايَةُ الْإِيمَانِ الْمُوَالاةُ فِي اللَّهِ وَ الْمُعَادَاةُ فِي اللَّهِ وَ التَّبَاذُلُ فِي اللَّهِ وَ التَّوَاصُلُ فِي اللَّهِ سُبْحَانَهُ}}<ref>گفتار امیرالمؤمنین علی{{ع}}، ج۱، ص۱۲۱.</ref><ref>[[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۴، ص ۱۷۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:1368102.jpg|22px]] [[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|'''دانشنامه امام علی ج۴''']] | # [[پرونده:1368102.jpg|22px]] [[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|'''دانشنامه امام علی ج۴''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۴۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ایمان است. ایمان از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ایمان در لغت - ایمان در قرآن - ایمان در حدیث - ایمان در کلام اسلامی - ایمان در نهج البلاغه - ایمان در معارف دعا و زیارات - ایمان در اخلاق اسلامی - ایمان در فقه اسلامی - ایمان در فقه سیاسی - ایمان از دیدگاه برون‌دینی - ایمان معصوم - مقام ایمان - ایمان در معارف و سیره علوی - ایمان در معارف و سیره حسینی - ایمان در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
حضرت علی(ع) فرموده است: «الْإِيمَانُ أَعْلَى غَايَةٍ»[۱].
از روایات حضرت علی(ع) درباره ایمان، چند نکته به دست می‌آید: نکته اول درباره مفهوم ایمان است. حضرت علی(ع) در تعریف جامعی از ایمان می‌فرماید: «ایمان، معرفت به قلب، اقرار به لسان و عمل به ارکان است»[۲]. در این کلام حضرت، معرفت قلبی، معطوف به همین عنصر است. عمل جارحی، مجلای خارجی ایمان است. از این رو است که حضرت علی(ع)، اعمالی همچون انصاف[۳]، امانتداری[۴] و احسان[۵] را به ایمان نسبت داده است. نکته دوم درباره نسبت میان علم و ایمان است. حضرت علی(ع) می‌فرماید: «الْإِيمَانُ وَ الْعِلْمُ أَخَوَانِ تَوْأَمَانِ وَ رَفِيقَانِ لَا يَفْتَرِقَانِ»[۶]؛ برای علم و ایمان، از حیث تحقق هر دو، یا یکی و یا هیچ یک از آنها در یک شخص، چهار حالت تصورپذیر است: عالم مؤمن، عالم کافر، جاهل متنسک و جاهل کافر[۷]. هدف از تربیت عقلانی، به یک معنا، تربیت «عالم مؤمن» است. درست در همین مرتبه است که عقل نظری و عقل عملی، یگانه می‌شوند[۸]. نکته سوم درباره نسبت میان ایمان و قرب است. از سخنان امام، بر می‌آید که قرب به خدای سبحان، وابسته به ایمان است و هرچه ایمان، نیرومندتر باشد، قرب نیز بیشتر می‌شود[۹]. پیش‌تر اشاره شد که هر نوع فعل اختیاری مشروع، اگر تنها برای جلب رضای پروردگار صورت پذیرد، حاصلش قرب است. بر این اساس، می‌توان این روایت را نیز ناظر به مفهوم قرب، به عنوان غایت مترتب بر ایمان، تلقی کرد: «غَايَةُ الْإِيمَانِ الْمُوَالاةُ فِي اللَّهِ وَ الْمُعَادَاةُ فِي اللَّهِ وَ التَّبَاذُلُ فِي اللَّهِ وَ التَّوَاصُلُ فِي اللَّهِ سُبْحَانَهُ»[۱۰][۱۱]
منابع
پانویس
- ↑ گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۱۶.
- ↑ ترجمه نهج البلاغه، حکمت ۲۱۸.
- ↑ «إِنَّ أَفْضَلَ الْإِيمَانِ إِنْصَافُ الرَّجُلِ مِنْ نَفْسِهِ»؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۱۶).
- ↑ «أَفْضَلُ الْإِيمَانِ الْأَمَانَةُ»؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۱۵).
- ↑ «أَفْضَلُ الْإِيمَانِ الْإِخْلَاصُ وَ الْإِحْسَانُ»؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۱۵).
- ↑ گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۱۴.
- ↑ ر.ک: تبیین براهین اثبات خدا، ص۱۱۶.
- ↑ ر.ک: تبیین براهین اثبات خدا، ص۷۶ و ۱۱۷.
- ↑ «أَقْرَبُ النَّاسِ مِنَ اللَّهِ أَحْسَنُهُمْ إِيمَاناً»؛ (گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۱۵).
- ↑ گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۱، ص۱۲۱.
- ↑ بهشتی، سعید، مقاله «تربیت عقلانی»، دانشنامه امام علی، ج۴، ص ۱۷۹.