|
|
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{مدخل مرتبط | | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = مفسران| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[احمد بن زیاد بن جعفر همدانی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} |
| | موضوع مرتبط = | | == مقدمه == |
| | عنوان مدخل = احمد بن زیاد بن جعفر همدانی | | کنیه احمد بن زیاد بن جعفر را ابوعلی گفته‌اند<ref>[[امالی]] [[صدوق]]، مجلس هفتاد، [[حدیث]] دهم، ص۴۶۲.</ref> و از وی که در برخی منابع با عناوینی همچون [[احمد بن زیاد]] و [[احمد بن زیاد همدانی]] نیز از او نام برده شده است، در شمار [[مشایخ]] [[شیخ صدوق]] نام برده‌اند. احمد بن زیاد از [[راویان]] [[روایات]] [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] است و شیخ صدوق روایاتی را از او در کتبش نقل کرده است. وی در مشیخه در چند مورد احمد بن زیاد را [[ترضی]] (ذکر رضوان الله علیه بعد ذکر اسم او) کرده است. |
| | مداخل مرتبط = [[احمد بن زیاد بن جعفر همدانی در تراجم و رجال]] | |
| | پرسش مرتبط = | |
| }} | |
| == آشنایی اجمالی == | |
| [[احمل بن زیاد بن جعفر الهمدانی]]<ref>ر.ک: الرجال (إبن داود)، ص۲۸، ش۷۷؛ خلاصة الأقوال (رجال العلامة الحلی)، ص۱۹، ش۳۷؛ نقد الرجال، ج۱، ص۱۲۵، ش۲۳۵؛ جامع الرواة، ج۱، ص۵۰؛ إکلیل المنهج، ص۱۱۱، ش۹۱؛ منتهی المقال، ج۱، ص۲۶۶، ش۱۵۲؛ طرائف المقال، ج۱، ص۱۵۶، ش۷۷۲؛ ج۲، ص۲۰۲، ش۴۷۵؛ أعیان الشیعة، ج۲، ص۵۸۹، ش۳۷۸۳؛ ج۱۰، ص۲۷۱؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۳۱۸، ش۹۹۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۲۸، ش۵۸۳.</ref> در سند نُه [[روایت]] [[تفسیر کنز الدقائق]]<ref>ر.ک: تفسیر کنز الدقائق، ج۱، ص۹۴، ج۲، ص۶۳، ج۴، ص۵۰۳، ج۶، ص۱۸۰؛ ج۸، ص۴۰۷.</ref> به نقل از کتاب‌های [[کمال الدین]]، [[معانی الأخبار]]، [[عیون أخبار الرضا]]{{ع}} و [[توحید]] [[شیخ صدوق]] قرار گرفته است؛ مانند:
| |
|
| |
|
| {{متن حدیث|فی عیون الأخبار: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِيَادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدَانِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِيِّ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا{{ع}}: يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا تَقُولُ فِي حَدِيثٍ رُوِيَ عَنِ الصَّادِقِ{{ع}} أَنَّهُ قَالَ إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ{{ع}} قَتَلَ ذَرَارِيَّ قَتَلَةِ الْحُسَيْنِ{{ع}} بِفِعَالِ آبَائِهِمْ فَقَالَ{{ع}} هُوَ كَذَلِكَ. | | شیخ صدوق از احمد بن زیاد همدانی با تعبیر {{عربی|"وكان رجلا، ثقة، دینا، فاضلا، رحمة الله علیه و رضوانه"}} یاد کرده<ref>[[کمال الدین]]، ج۲، ص۳۶۹.</ref> و در راه بازگشت از [[حج]] [[بیت الله الحرام]]، در [[همدان]] از او روایت شنیده است<ref>وی این حدیث را در کتاب کمال الدین و اتمام النعمه باب ما روی عن ابی الحسن موسی بن جعفر{{ع}} فی النص علی القائم{{ع}} نقل کرده است.</ref>. وی در الامالی، [[کنیه]] احمد بن زیاد را ابوعلی ذکر کرده است<ref>امالی، مجلس هفتاد، حدیث دهم، ص۴۶۲.</ref>. |
| فَقُلْتُ وَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى}}<ref>«و هیچ باربرداری بار (گناه) دیگری را بر نمی‌دارد» سوره انعام، آیه ۱۶۴.</ref> مَا مَعْنَاهُ قَالَ صَدَقَ اللَّهُ فِي جَمِيعِ أَقْوَالِهِ وَ لَكِنْ ذَرَارِيُّ قَتَلَةِ الْحُسَيْنِ{{ع}} يَرْضَوْنَ بِأَفْعَالِ آبَائِهِمْ وَ يَفْتَخِرُونَ بِهَا وَ مَنْ رَضِيَ شَيْئاً كَانَ كَمَنْ أَتَاهُ وَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا قُتِلَ بِالْمَشْرِقِ فَرَضِيَ بِقَتْلِهِ رَجُلٌ فِي الْمَغْرِبِ لَكَانَ الرَّاضِي عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ شَرِيكَ الْقَاتِلِ وَ إِنَّمَا يَقْتُلُهُمُ الْقَائِمُ{{ع}} إِذَا خَرَجَ لِرِضَاهُمْ بِفِعْلِ آبَائِهِمْ}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۴، ص۵۰۳، به نقل از: عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۲۷۳، ح۵.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۷۹-۲۸۰.</ref>
| |
|
| |
|
| == شرح حال [[راوی]] ==
| | از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] [[راوی]] اطلاعی در دست نیست، اما با در نظر گرفتن تاریخ ولادت و وفات اساتید و شاگردانش می‌‌توان گفت وی در نیمه دوم [[قرن سوم]] و نیمه اول [[قرن چهارم]] میزیسته است؛ زیرا یکی از مهم‌ترین اساتیدش [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] است که در سال ۳۰۷ ق زنده بوده<ref>{{متن حدیث|... قَالَ أَخْبَرَنِي عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ سَنَةَ سَبْعٍ وَ ثَلَاثِمِائَةٍ قَالَ...}}؛ الامالی (صدوق)، ص۶۱، ح۱۱. {{متن حدیث|... قَالُوا حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ سَنَةٍ سَبْعٍ وَ ثَلَاثِمِائَةٍ قَالَ...}}؛ الخصال، ج۲، ص۴۵۱، ح۵۷.</ref> و حدود سال ۳۱۰ ق وفات کرده است<ref>{{عربی|کان حیا فی سنة ۳۰۷ و مات حدوداً ۳۱۰}}؛ الموسوعة الرجالیة، ج۱، ص۱۱۹.</ref> و شیخ صدوق که از [[راویان]] و شاگردانش است، در سال ۳۸۱ ق وفات یافته است<ref>ر.ک: رجال النجاشی، ص۳۹۲، ش۱۰۴۹.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص۲۸۰ ـ ۲۸۱.</ref> |
| در [[کتب رجالی]] از راوی نام برده نشده است، ولی در طرق و اسناد واقع گردیده که از بعضی اسناد استفاده می‌شود که نام کامل وی «[[ابوعلی احمد بن زیاد بن جعفر همدانی]]»<ref>الأمالی (صدوق)، ص۴۶۲، ح۱۰ و ۵۴۰، ح۴.</ref> یا «همذانی»<ref>در ضبط کلمه «الهمدانی» که پسوند اسمی بعضی راویان، از جمله «احمد بن زیاد بن جعفر» قرار گرفته اختلاف است، بعضی «ذال» ضبط کردند و برخی دیگر «دال»، که توضیح آن در عنوان «ابراهیم بن محمد الهمدانی» گذشت.</ref> است و [[شیخ صدوق]] در کتاب‌های خود با عناوین گوناگون، مانند: «احمد بن زیاد»، «أبوعلی احمد بن زیاد همدانی»، «احمد بن زیاد بن جعفر همدانی»، «احمد بن زیاد بن جعفر» و «احمد بن زیاد بن حفص همدانی» از او [[روایت]] نقل کرده است<ref>ر.ک: الأمالی (صدوق)، ص۱۳، ح۲ و ۴۶۲، ح۱۰؛ کمال الدین، ج۱، ص۲۶۱، ج۷؛ من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۵۷.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۰.</ref> | |
|
| |
|
| == [[طبقه راوی]] == | | == جایگاه [[حدیثی]] راوی == |
| از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] [[راوی]] اطلاعی در دست نیست، اما با در نظر گرفتن تاریخ ولادت و وفات اساتید و شاگردانش می‌‌توان گفت وی در نیمه دوم [[قرن سوم]] و نیمه اول [[قرن چهارم]] میزیسته است؛ زیرا یکی از مهم‌ترین اساتیدش [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] است که در سال ۳۰۷ ق زنده بوده<ref>{{متن حدیث|... قَالَ أَخْبَرَنِي عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ سَنَةَ سَبْعٍ وَ ثَلَاثِمِائَةٍ قَالَ...}}؛ الامالی (صدوق)، ص۶۱، ح۱۱. {{متن حدیث|... قَالُوا حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ سَنَةٍ سَبْعٍ وَ ثَلَاثِمِائَةٍ قَالَ...}}؛ الخصال، ج۲، ص۴۵۱، ح۵۷.</ref> و حدود سال ۳۱۰ ق وفات کرده است<ref>{{عربی|کان حیا فی سنة ۳۰۷ و مات حدوداً ۳۱۰}}؛ الموسوعة الرجالیة، ج۱، ص۱۱۹.</ref>، و شیخ صدوق که از [[راویان]] و شاگردانش است، در سال ۳۸۱ ق وفات یافته است<ref>ر.ک: رجال النجاشی، ص۳۹۲، ش۱۰۴۹.</ref>.
| | شیخ صدوق با توجه به این که «احمد بن زیاد» شیخ و استاد او بوده، در کتاب [[کمال الدین]] او را این چنین توصیف می‌کند: {{عربی|"لم أسمع هذا الحديث إلا من أحمد بن زياد بن جعفر الهمداني بهمدان عند منصرفي من حج بيت الله الحرام، وكان رجلاً ثقةً ديناً فاضلاً رحمة الله عليه و رضوانه"}}<ref>کمال الدین، ج۲، ص۳۶۹، ح۶.</ref> که نشان‌گر [[اعتماد]] بالای شیخ صدوق به [[روایات]] اوست. |
|
| |
|
| [[آیة الله]] [[بروجردی]]، احمد بن زیاد همدانی را از طبقه نهم یا دهم<ref>الموسوعة الرجالیة (طبقات رجال التهذیب)، ص۵۸.</ref> دانسته است؛ بنابراین وی با [[محمد بن یعقوب کلینی]]، از جهت طبقه رجالی، نزدیک به هم هستند و هر دو از [[شاگردان]] مهم [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] (صاحب کتاب [[تفسیر القمی]]) به شمار می‌آیند.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۱.</ref> | | [[علامه حلی]] نیز با اشاره به عبارت کمال الدین، نام وی را در قسم اول [[خلاصة الأقوال]]، یعنی [[راویان]] مورد اعتماد، ذکر کرده است<ref>ر.ک: خلاصة الأقوال (رجال العلامة الحلی)، ص۷۰، ش۳۷.</ref>؛ چنان که [[ابن داوود]] نیز او را توثیق کرده و نامش را در زمره [[ممدوحین]] آورده است<ref>ر.ک: الرجال (إبن داوود)، ص۳۸، ش۷۷.</ref>. |
|
| |
|
| == استادان و [[شاگردان راوی]] ==
| | بنابراین «احمد بن زیاد بن جعفر همدانی» بی‌تردید فردی مورد [[وثوق]] و قابل [[اعتماد]] است<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۲-۲۸۳.</ref>. |
| بیش‌ترین [[روایات]] وی از [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] است<ref>ر.ک: تفسیر کنز الدقائق، ج۱، ص۹۴؛ ج۲، ص۶۳؛ ج۴، ص۵۰۳؛ ج۶، ص۱۸۰؛ ج۹، ص۴۵۷؛ و....</ref>. همچنین از [[محمد بن معقل قرمیسینی]]<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۶۴، ح۳۲.</ref>، [[عمر بن سهل بن اسماعیل دینوری]]<ref>الأمالی (صدوق)، ص۴۶۷، ح۱۰.</ref> و [[جعفر بن احمد علوی رقی]] [[ابوالقاسم عریضی]]<ref>{{عربی|أحمد بن زیاد بن جعفر الهمدانی قال: حدثنا أبوالقاسم جعفر بن أحمد العلوی الرقی العریضی قال: حدثنی أبوالحسن علی بن أحمد العقیقی}}؛ کمال الدین، ص۴۷۰، ح۲۴. {{عربی|جعفر بن أحمد العلوی الرقی أبوالقاسم العریضی... روی عنه أحمد بن زیاد بن جعفر»؛ لسان المیزان، ج۲، ص۱۱۰، ش۴۴۵.</ref> [[روایت]] کرده است؛ چنان که بیشتر روایاتش توسط شاگردش [[محمد بن علی بن حسین بن بابویه]] ([[شیخ صدوق]])» نقل شده است. همچنین [[احمد بن عبدون]]<ref>الفهرست (طوسی)، ص۴، ش۵. </ref>، [[ابوعبدالله بن عیاش]]»<ref>تهذیب الأحکام، ج۴، ص۳۰۵، ح۹۲۲.</ref>، «[[احمد بن محمد بن عباس جوهری]]<ref>بشارة المصطفی{{صل}}، ص۱۱۲.</ref> و [[محمد بن احمد علوی]]<ref>الإختصاص، ص۲۱۳.</ref> نیز از شاگردانش شمرده شده‌اند.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۱-۲۸۲.</ref>
| |
| | |
| == جایگاه [[حدیثی]] [[راوی]] ==
| |
| شیخ صدوق با توجه به این که «احمد بن زیاد» شیخ و استاد او بوده، در کتاب [[کمال الدین]] او را این چنین توصیف می‌کند: {{عربی|"لم أسمع هذا الحديث إلا من أحمد بن زياد بن جعفر الهمداني بهمدان عند منصرفي من حج بيت الله الحرام، وكان رجلاً ثقةً ديناً فاضلاً رحمة الله عليه و رضوانه"}}<ref>کمال الدین، ج۲، ص۳۶۹، ح۶.</ref>، که نشان‌گر [[اعتماد]] بالای شیخ صدوق به [[روایات]] اوست.
| |
| | |
| [[علامه حلی]] نیز با اشاره به عبارت کمال الدین، نام وی را در قسم اول [[خلاصة الأقوال]]، یعنی [[راویان]] مورد اعتماد، ذکر کرده است<ref>ر.ک: خلاصة الأقوال (رجال العلامة الحلی)، ص۷۰، ش۳۷.</ref>؛ چنان که [[ابن داود]] نیز او را توثیق کرده و نامش را در زمره [[ممدوحین]] آورده است<ref>ر.ک: الرجال (إبن داود)، ص۳۸، ش۷۷.</ref>.
| |
| | |
| [[آیة الله خویی]] و [[علامه شوشتری]]، با اشاره به توثیق [[شیخ صدوق]] در کتاب [[کمال الدین]]، بدون وارد کردن اشکالی، از کنار آن عبور کرده‌اند<ref>ر.ک: معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۲۸، ش۵۸۳؛ قاموس الرجال، ج۱، ص۵۹۸، ش۵۴۲.</ref>، و این [[رفتار]]، نشانه پذیرش توثیق و اعتباریابی راوی نزد آنان است؛ علاوه بر آن، [[آیة الله]] خویی [[حکم]] به [[صحت]] تعدادی از طرق [[شیخ صدوق]] در مشیخه کرده، که در میان آنها نام [[احمد بن زیاد بن جعفر همدانی]] به چشم می‌خورد؛ مانند طریق شیخ صدوق به [[سهل بن الیسع]]<ref>ر.ک: من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۶۲؛ معجم رجال الحدیث، ج۹، ص۳۷۳، ش۵۶۴۹.</ref>، [[زکریا بن آدم]]<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۷۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۸۴، ش۴۶۹۶.</ref>، [[معمر بن خلاد]]<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۷۲؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۲۸۶، ش۱۲۵۴۸.</ref> و [[ابی زکریا اعور]]<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۶۴؛ معجم رجال الحدیث، ج۲۲، ص۱۷۱، ش۱۴۳۰۰.</ref>.
| |
| | |
| و نیز در «کتاب الخمس» پس از نقل روایتی که در سند آن [[احمد بن زیاد بن جعفر]] قرار گرفته و حکم به «صحیح» بودن آن [[روایت]]، نوشته است: {{عربی|"فإن أحمد بن زیاد بن جعفر الهمداني هو شيخ الصدوق و قد وثقه صريحاً فقال: ثقة فاضل دين و إن لم يتعرض له في كتب الرجال}}<ref>موسوعة الامام الخوئی، ج۲۵، ص۷۱.</ref>.
| |
| | |
| بنابراین «احمد بن زیاد بن جعفر همدانی» بی‌تردید فردی مورد [[وثوق]] و قابل [[اعتماد]] است.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۲-۲۸۳.</ref> | |
| | |
| == احمد بن زیاد بن جعفر همذانی ==
| |
| «احمد بن زیاد بن جعفر همذانی» تنها در سند یک [[روایت]] [[تفسیر کنز الدقائق]]، به نقل از کتاب [[توحید]] [[شیخ صدوق]] آمده است:
| |
| | |
| {{متن حدیث|حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِيَادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدَانِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ قَالَ سَمِعْتُ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ{{ع}} حَدِیثٌ طَویلٌ، وَ فِیه: فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَالشَّفَاعَةُ لِمَنْ تَجِبُّ مِنَ الْمُذْنِبِينَ؟
| |
| فَقَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِيٍّ{{ع}} قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} يَقُولُ إِنَّمَا شَفَاعَتِي لِأَهْلِ الْكَبَائِرِ مِنْ أُمَّتِي فَأَمَّا الْمُحْسِنُونَ مِنْهُمْ فَمَا عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ.
| |
| قَالَ ابْنُ أَبِي عُمَيْرٍ فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَكَيْفَ تَكُونُ الشَّفَاعَةُ لِأَهْلِ الْكَبَائِرِ وَ اللَّهُ تَعَالَى ذِكْرُهُ يَقُولُ: {{متن قرآن|وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى}}<ref>«آینده و گذشته آنان را می‌داند و (آنان) جز برای کسی که (خداوند) از او خرسند باشد میانجیگری نمی‌کنند و خود از بیم او هراسانند» سوره انبیاء، آیه ۲۸.</ref> وَ مَنْ يَرْتَكِبُ الْكَبَائِرَ لَا يَكُونُ مُرْتَضًى فَقَالَ يَا أَبَا أَحْمَدَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَرْتَكِبُ ذَنْباً إِلَّا سَاءَهُ ذَلِكَ وَ نَدِمَ عَلَيْهِ وَ قَدْ قَالَ النَّبِيُّ{{صل}} كَفَى بِالنَّدَمِ تَوْبَةً وَ قَالَ{{ع}}: وَ مَنْ سَرَّتْهُ حَسَنَتُهُ وَ سَاءَتْهُ سَيِّئَتُهُ فَهُوَ مُؤْمِنٌ فَمَنْ لَمْ يَنْدَمْ عَلَى ذَنْبٍ يَرْتَكِبُهُ فَلَيْسَ بِمُؤْمِنٍ وَ لَمْ تَجِبْ لَهُ الشَّفَاعَةُ وَ كَانَ ظَالِماً وَ اللَّهُ تَعَالَى ذِكْرُهُ يَقُولُ: {{متن قرآن|مَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَلَا شَفِيعٍ يُطَاعُ}}<ref>«ستمکاران را هیچ دوست و میانجی که درخواست وی را بپذیرند نخواهد بود» سوره غافر، آیه ۱۸.</ref>...}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۸، ص۴۰۷، به نقل از: التوحید، ص۴۰۷، ح۶.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۴-۲۸۵.</ref>
| |
| | |
| ==احمد بن زیاد بن حفص همدانی ==
| |
| «احمد بن زیاد بن حفص همدانی» فقط در سند یک [[روایت]] [[تفسیر کنز الدقائق]]، به نقل از کتاب [[توحید]] [[شیخ صدوق]] آمده است:
| |
| | |
| {{متن حدیث|و فی کتاب التوحید حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِيَادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدَانِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ قَالَ سَمِعْتُ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ{{ع}} يَقُولُ لَا يُخَلِّدُ اللَّهُ فِي النَّارِ إِلَّا أَهْلَ الْكُفْرِ وَ الْجُحُودِ وَ أَهْلَ الضَّلَالِ وَ الشِّرْكِ}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۶۳؛ به نقل از: التوحید، ص۴۰۷، ح۶.</ref>.
| |
| | |
| در نام [[راوی]] تصحیف رخ داده و «حفص» [[مصحف]] «جعفر» است؛ زیرا در منبع اصلی<ref>ر.ک: التوحید، ص۴۰۷، ح۶.</ref>، [[تفسیر البرهان]]<ref>ر.ک: البرهان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۶۸، ح۱ ۲۳۲؛ ج۳، ص۸۱۲، ح۷۱۳۱.</ref>، [[تفسیر نورالثقلین]]<ref>ر.ک: تفسیر نور الثقلین، ج۱، ص۹۳، ح۲۵۹.</ref> و خاتمة مستدرک الوسائل<ref>ر.ک: مستدرک الوسائل، الخاتمة ج۵، ص۱۴۵.</ref> «احمد بن زیاد بن جعفر همدانی» ثبت شده است. <ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۲۸۶.</ref>
| |
|
| |
|
| == منابع == | | == منابع == |
| خط ۵۷: |
خط ۲۴: |
| [[رده:اعلام]] | | [[رده:اعلام]] |
| [[رده:رجال تفسیری]] | | [[رده:رجال تفسیری]] |
| | [[رده:بنی‌همدان]] |
این مدخل زیرشاخهٔ بحث مفسران است. احمد بن زیاد بن جعفر همدانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: احمد بن زیاد بن جعفر همدانی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد