بشر بن منقذ عبدی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'دست' به 'دست') |
|||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== اظهار ارادت به [[امام علی]] {{ع}} و فرزندانش == | == اظهار ارادت به [[امام علی]] {{ع}} و فرزندانش == | ||
* [[نصر بن مزاحم]] می‌نویسد: در یکی از روزهای اولیه [[جنگ صفین]] که [[معاویه]] [[پرچم‌های جنگ]] را در | * [[نصر بن مزاحم]] می‌نویسد: در یکی از روزهای اولیه [[جنگ صفین]] که [[معاویه]] [[پرچم‌های جنگ]] را در دست سران [[قبیله]] [[مضر]] مثل: [[بسر بن ارطاة]]، [[عبیدالله بن عمر]]، [[عبدالرحمان بن خالد بن ولید]] و... قرار داد، یکی از [[طایفه]] کنده به نام [[عبدالله بن حارث سکونی]] به [[اعتراض]] برخاست و بر ضد [[معاویه]] و این که بعضی را بر بعضی ترجیح داده است، [[سخن]] گفت و اشعاری در این باره سرود. [[معاویه]] ناچار شد برای [[رضایت]] سران [[سپاه]] خود از ابن [[حارث]] سکونی [[تجلیل]] کند و [[حق]] را به او داد؛ اما وقتی سخن [[معاویه]] و [[اعتراض]] [[عبدالله بن حارث سکونی]] به [[سپاهیان]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} رسید، [[اعور شنی]] برخاست و به [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به عنوان [[رضایت]] و رغبت نسبت به هر [[تصمیم]] [[حضرت]]، چنین گفت: ای [[امیرالمؤمنین]]! ما آنچه [[اهل شام]] به [[معاویه]] گفته‌اند و [[اعتراض]] کرده‌اند به شما نمی‌گوییم، بلکه ما می‌گوییم: [[خداوند]] [[هدایت]] و [[سروری]] و آقایی تو را زیاد کند، تو به [[نور]] [[خدا]] می‌نگری و افرادی را مقدم می‌داری و افرادی را مؤخر، پس هر چه [[دستور]] دهی بر ماست که انجام دهیم و شما [[امام]] ما هستی و اگر از میان ما رفتی این دو فرزندت [[امام حسن|حسن]] و [[حسین]] بعد از شما [[امامان]] ما هستند. این مطالب را گفت، سپس افزود: قصیده ای در این باره سروده‌ام، آیا آن را می‌شنوید؟ [[امام]] {{ع}} فرمود: قصیده‌ات را بخوان. او قصیده را قرائت کرد. پس از این اشعار هر کس در آن جمع امکان یا قدرتی داشت به [[اعور شنی]] هدیه یا تحفه‌ای عطا نمود <ref>وقعة صفین، ص۴۲۵.</ref>. | ||
* سخنان [[اعور شنی]] در آن موقعیت حکایت از [[ایمان قوی]] و [[اعتقاد]] [[راسخ]] او به [[ولایت]] و [[امامت امیرالمؤمنین]] {{ع}} دارد. | * سخنان [[اعور شنی]] در آن موقعیت حکایت از [[ایمان قوی]] و [[اعتقاد]] [[راسخ]] او به [[ولایت]] و [[امامت امیرالمؤمنین]] {{ع}} دارد. | ||
* [[اعور شنی]] سرانجام در سال ۵۰ [[هجری]] در [[شهر کوفه]] در [[حکومت]] [[زیاد بن ابیه]] دار فانی را [[وداع]] گفت و به [[نقلی]]، وی از جمله شیعیانی بود که به | * [[اعور شنی]] سرانجام در سال ۵۰ [[هجری]] در [[شهر کوفه]] در [[حکومت]] [[زیاد بن ابیه]] دار فانی را [[وداع]] گفت و به [[نقلی]]، وی از جمله شیعیانی بود که به دست [[زیاد بن ابیه]] به [[شهادت]] رسیده است<ref>ر. ک: اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.</ref><ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۲۴۳-۲۴۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث بشر بن منقذ عبدی است. بشر بن منقذ عبدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بشر بن منقذ عبدی در تاریخ اسلامی - بشر بن منقذ عبدی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط نداردمقدمه
- بشر بن منقذ معروف به اعور شنی عبدی از قبیله عبید قیس، و مردی شجاع و در شعر و شاعری معروف بود، او اخلاص و ارادت خود نسبت به امیرالمؤمنین (ع) را در میدان‌های جنگ جمل و صفین به نمایش گذاشت و در رکاب آن حضرت دلاورانه مجاهدت کرد[۱].
- اشعار و سروده‌های او در میدان نبرد حکایت از عشق و علاقه او به علی (ع) دارد. ابن مزاحم در وقعة صفین نام او را با لفظ شنّی، یا لفظ أعور و یا أعیور یاد می‌کند[۲][۳]
اظهار ارادت به امام علی (ع) و فرزندانش
- نصر بن مزاحم می‌نویسد: در یکی از روزهای اولیه جنگ صفین که معاویه پرچم‌های جنگ را در دست سران قبیله مضر مثل: بسر بن ارطاة، عبیدالله بن عمر، عبدالرحمان بن خالد بن ولید و... قرار داد، یکی از طایفه کنده به نام عبدالله بن حارث سکونی به اعتراض برخاست و بر ضد معاویه و این که بعضی را بر بعضی ترجیح داده است، سخن گفت و اشعاری در این باره سرود. معاویه ناچار شد برای رضایت سران سپاه خود از ابن حارث سکونی تجلیل کند و حق را به او داد؛ اما وقتی سخن معاویه و اعتراض عبدالله بن حارث سکونی به سپاهیان امیرالمؤمنین (ع) رسید، اعور شنی برخاست و به امیرالمؤمنین (ع) به عنوان رضایت و رغبت نسبت به هر تصمیم حضرت، چنین گفت: ای امیرالمؤمنین! ما آنچه اهل شام به معاویه گفته‌اند و اعتراض کرده‌اند به شما نمی‌گوییم، بلکه ما می‌گوییم: خداوند هدایت و سروری و آقایی تو را زیاد کند، تو به نور خدا می‌نگری و افرادی را مقدم می‌داری و افرادی را مؤخر، پس هر چه دستور دهی بر ماست که انجام دهیم و شما امام ما هستی و اگر از میان ما رفتی این دو فرزندت حسن و حسین بعد از شما امامان ما هستند. این مطالب را گفت، سپس افزود: قصیده ای در این باره سروده‌ام، آیا آن را می‌شنوید؟ امام (ع) فرمود: قصیده‌ات را بخوان. او قصیده را قرائت کرد. پس از این اشعار هر کس در آن جمع امکان یا قدرتی داشت به اعور شنی هدیه یا تحفه‌ای عطا نمود [۴].
- سخنان اعور شنی در آن موقعیت حکایت از ایمان قوی و اعتقاد راسخ او به ولایت و امامت امیرالمؤمنین (ع) دارد.
- اعور شنی سرانجام در سال ۵۰ هجری در شهر کوفه در حکومت زیاد بن ابیه دار فانی را وداع گفت و به نقلی، وی از جمله شیعیانی بود که به دست زیاد بن ابیه به شهادت رسیده است[۵][۶]
منابع
پانویس
- ↑ اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.
- ↑ وقعه صفین، ص۴۰۵، و ر. ک: ص۴۶۵.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۲-۲۴۳.
- ↑ وقعة صفین، ص۴۲۵.
- ↑ ر. ک: اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۳-۲۴۴.