شبهه در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
| موضوع مرتبط = شبهه | | موضوع مرتبط = شبهه | ||
| عنوان مدخل = شبهه | | عنوان مدخل = شبهه | ||
| مداخل مرتبط = [[شبهه در لغت]] - [[شبهه در کلام اسلامی]] - [[شبهه در معارف دعا و زیارات]] - [[شبهه در معارف و سیره سجادی]] | | مداخل مرتبط = [[شبهه در لغت]] - [[شبهه در نهج البلاغه]] - [[شبهه در کلام اسلامی]] - [[شبهه در معارف دعا و زیارات]] - [[شبهه در معارف و سیره سجادی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
«شبهه» در لغت در معانی مختلفی چون ایراد و اشکال، ابهام و پیچیدگی، مشابهت و پوشیدگی و امری که در آن [[حکم]] به صواب یا [[خطا]] نتوان کرد، استعمال شده است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۳، ص۴۰۴؛ اسماعیل بن عباد صاحب، المحیط فی اللغة، ج۳، ص۳۹۶؛ اسماعیل بن حماد جوهری، الصحاح، ج۶، ص۲۲۳۶؛ محمود بن زمخشری، اساس البلاغه، ج۱، ص۳۲۰؛ نشوان حمیری، شمس العلوم، ج۱، ص۳۳۵۸؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۵۰۴؛ محمد بن محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس، ج۱۹، ص۵۰؛ محمد حیدری، معجم الأفعال المتداوله، ج۱، ص۳۷۱؛ ابی البقاء الکفوی، الکلیات، ص۴۵۲؛ جعفر شریعتمداری، شرح و تفسیر لغات بر اساس تفسیر نمونه، ج۴، ص۱۳۹۳.</ref>. | «شبهه» در لغت در معانی مختلفی چون ایراد و اشکال، ابهام و پیچیدگی، مشابهت و پوشیدگی و امری که در آن [[حکم]] به صواب یا [[خطا]] نتوان کرد، استعمال شده است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۳، ص۴۰۴؛ اسماعیل بن عباد صاحب، المحیط فی اللغة، ج۳، ص۳۹۶؛ اسماعیل بن حماد جوهری، الصحاح، ج۶، ص۲۲۳۶؛ محمود بن زمخشری، اساس البلاغه، ج۱، ص۳۲۰؛ نشوان حمیری، شمس العلوم، ج۱، ص۳۳۵۸؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۵۰۴؛ محمد بن محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس، ج۱۹، ص۵۰؛ محمد حیدری، معجم الأفعال المتداوله، ج۱، ص۳۷۱؛ ابی البقاء الکفوی، الکلیات، ص۴۵۲؛ جعفر شریعتمداری، شرح و تفسیر لغات بر اساس تفسیر نمونه، ج۴، ص۱۳۹۳.</ref>. صاحب مقائیس اللغة، اصل ماده «ش، ب، ه» را در تشابه و مشاکلت میان دو شیء از لحاظ رنگ و وصف معنا می‌کند<ref>ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۳، ص۲۴۳.</ref>. | ||
صاحب مقائیس اللغة، اصل ماده «ش، ب، ه» را در تشابه و مشاکلت میان دو شیء از لحاظ رنگ و وصف معنا می‌کند<ref>ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۳، ص۲۴۳.</ref> | |||
و {{متن قرآن|تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ}}<ref>«و نادانان گفتند: چرا خداوند با ما سخن نمی‌گوید یا برای ما نشانه ای نمی‌آید؟ کسانی که پیش از اینان بودند نیز همانند گفتار آنان را گفتند، دل‌هاشان همگون است؛ ما نشانه‌های (خود) را برای گروهی که یقین دارند روشن گردانده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۱۸.</ref> در [[کفر]] و [[فسوق]] دل‌هایشان یکی است<ref>فخر الدین طریحی، مجمع البحرین، ج۶، ص۳۴۹؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص۴۲۳.</ref>. | {{متن قرآن|وَلَكِنْ شُبِّهَ لَهُمْ}}<ref>«و (این) گفتارشان که «ما مسیح عیسی فرزند مریم، پیامبر خداوند را کشتیم» در حالی که او را نکشتند و به صلیب نکشیدند، بلکه بر آنان مشتبه شد و آنان که در این (کار) اختلاف کردند نسبت بدان در تردیدند، هیچ دانشی بدان ندارند، جز پیروی از گمان و به یقین او را نکشت» سوره نساء، آیه ۱۵۷.</ref>. {{متن قرآن|وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا}}<ref>«و به کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید ده که بوستان‌هایی خواهند داشت که جویبارهایی از بن آنها روان است. هرگاه میوه‌ای از آن بوستان‌ها روزی آنان گردد، می‌گویند این همان است که از پیش روزی ما شده بود و همانند آن برای آنان آورده می‌شود و آنها در آن همسرانی پاکیزه دارند و در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۲۵.</ref> برخی از آنها به بعضی دیگر، از جهت رنگ و مزه و [[حقیقت]] شبیه است، که این همانندی در کمال و خوبی است و {{متن قرآن|تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ}}<ref>«و نادانان گفتند: چرا خداوند با ما سخن نمی‌گوید یا برای ما نشانه ای نمی‌آید؟ کسانی که پیش از اینان بودند نیز همانند گفتار آنان را گفتند، دل‌هاشان همگون است؛ ما نشانه‌های (خود) را برای گروهی که یقین دارند روشن گردانده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۱۸.</ref> در [[کفر]] و [[فسوق]] دل‌هایشان یکی است<ref>فخر الدین طریحی، مجمع البحرین، ج۶، ص۳۴۹؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص۴۲۳.</ref>. | ||
صاحب التحقیق می‌نویسد: | |||
در واقع معنای این واژه، مناسبت و مشاکلت میان دو چیز در صورت شیء است و این بر خلافِ مماثلت است که | صاحب التحقیق می‌نویسد: در واقع معنای این واژه، مناسبت و مشاکلت میان دو چیز در صورت شیء است و این بر خلافِ مماثلت است که همسانی در ماده و ذات وجود دارد<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۲.</ref>. تعریف «[[شبهه]]» در [[کلام]] [[مولای متقیان]]{{ع}} این‌گونه است: {{متن حدیث|إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ}}<ref>سید، رضی، نهج‌البلاغه، ص۹۱ (خطبه ۳۸)؛ عبدالمجید معادی‌خواه، فرهنگ آفتاب ج۶، ص۳۳۲۸.</ref>؛ شبهه را از این جهت شبهه نامند که خود را شبیه به [[حق]] می‌گرداند. جمع واژه شبهه، «شُبَه» و «[[شبهات]]» است<ref>محمد بن محمد ازهری، المحکم و المحیط الأعظم، ج۴، ص۱۹۳؛ محمد بن یعقوب فیروزآبادی، قاموس المحیط، ج۴، ص۲۹۹؛ نشوان حمیری، شمس العلوم، ج۶، ص۸.</ref>.<ref>[[نفیسه ابوالحسنی|ابوالحسنی، نفیسه]]، [[خاتمیت در قرآن (کتاب)|خاتمیت در قرآن]]، ص ۲۷.</ref> | ||
تعریف «[[شبهه]]» در [[کلام]] [[مولای متقیان]]{{ع}} این‌گونه است: {{متن حدیث|إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ}}<ref>سید، رضی، نهج‌البلاغه، ص۹۱ (خطبه ۳۸)؛ عبدالمجید معادی‌خواه، فرهنگ آفتاب ج۶، ص۳۳۲۸.</ref>؛ شبهه را از این جهت شبهه نامند که خود را شبیه به [[حق]] می‌گرداند. | |||
جمع واژه شبهه، «شُبَه» و «[[شبهات]]» است<ref>محمد بن محمد ازهری، المحکم و المحیط الأعظم، ج۴، ص۱۹۳؛ محمد بن یعقوب فیروزآبادی، قاموس المحیط، ج۴، ص۲۹۹؛ نشوان حمیری، شمس العلوم، ج۶، ص۸.</ref>.<ref>[[نفیسه ابوالحسنی|ابوالحسنی، نفیسه]]، [[خاتمیت در قرآن | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:IM010661.jpg|22px]] [[نفیسه ابوالحسنی|ابوالحسنی، نفیسه]]، [[خاتمیت در قرآن (کتاب)|'''خاتمیت در قرآن''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۱: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:مفاهیم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث شبهه است. شبهه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: شبهه در لغت - شبهه در نهج البلاغه - شبهه در کلام اسلامی - شبهه در معارف دعا و زیارات - شبهه در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
«شبهه» در لغت در معانی مختلفی چون ایراد و اشکال، ابهام و پیچیدگی، مشابهت و پوشیدگی و امری که در آن حکم به صواب یا خطا نتوان کرد، استعمال شده است[۱]. صاحب مقائیس اللغة، اصل ماده «ش، ب، ه» را در تشابه و مشاکلت میان دو شیء از لحاظ رنگ و وصف معنا می‌کند[۲].
﴿وَلَكِنْ شُبِّهَ لَهُمْ﴾[۳]. ﴿وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا﴾[۴] برخی از آنها به بعضی دیگر، از جهت رنگ و مزه و حقیقت شبیه است، که این همانندی در کمال و خوبی است و ﴿تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ﴾[۵] در کفر و فسوق دل‌هایشان یکی است[۶].
صاحب التحقیق می‌نویسد: در واقع معنای این واژه، مناسبت و مشاکلت میان دو چیز در صورت شیء است و این بر خلافِ مماثلت است که همسانی در ماده و ذات وجود دارد[۷]. تعریف «شبهه» در کلام مولای متقیان(ع) این‌گونه است: «إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ»[۸]؛ شبهه را از این جهت شبهه نامند که خود را شبیه به حق می‌گرداند. جمع واژه شبهه، «شُبَه» و «شبهات» است[۹].[۱۰]
منابع
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۳، ص۴۰۴؛ اسماعیل بن عباد صاحب، المحیط فی اللغة، ج۳، ص۳۹۶؛ اسماعیل بن حماد جوهری، الصحاح، ج۶، ص۲۲۳۶؛ محمود بن زمخشری، اساس البلاغه، ج۱، ص۳۲۰؛ نشوان حمیری، شمس العلوم، ج۱، ص۳۳۵۸؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۵۰۴؛ محمد بن محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس، ج۱۹، ص۵۰؛ محمد حیدری، معجم الأفعال المتداوله، ج۱، ص۳۷۱؛ ابی البقاء الکفوی، الکلیات، ص۴۵۲؛ جعفر شریعتمداری، شرح و تفسیر لغات بر اساس تفسیر نمونه، ج۴، ص۱۳۹۳.
- ↑ ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۳، ص۲۴۳.
- ↑ «و (این) گفتارشان که «ما مسیح عیسی فرزند مریم، پیامبر خداوند را کشتیم» در حالی که او را نکشتند و به صلیب نکشیدند، بلکه بر آنان مشتبه شد و آنان که در این (کار) اختلاف کردند نسبت بدان در تردیدند، هیچ دانشی بدان ندارند، جز پیروی از گمان و به یقین او را نکشت» سوره نساء، آیه ۱۵۷.
- ↑ «و به کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید ده که بوستان‌هایی خواهند داشت که جویبارهایی از بن آنها روان است. هرگاه میوه‌ای از آن بوستان‌ها روزی آنان گردد، می‌گویند این همان است که از پیش روزی ما شده بود و همانند آن برای آنان آورده می‌شود و آنها در آن همسرانی پاکیزه دارند و در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۲۵.
- ↑ «و نادانان گفتند: چرا خداوند با ما سخن نمی‌گوید یا برای ما نشانه ای نمی‌آید؟ کسانی که پیش از اینان بودند نیز همانند گفتار آنان را گفتند، دل‌هاشان همگون است؛ ما نشانه‌های (خود) را برای گروهی که یقین دارند روشن گردانده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۱۸.
- ↑ فخر الدین طریحی، مجمع البحرین، ج۶، ص۳۴۹؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص۴۲۳.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۲.
- ↑ سید، رضی، نهج‌البلاغه، ص۹۱ (خطبه ۳۸)؛ عبدالمجید معادی‌خواه، فرهنگ آفتاب ج۶، ص۳۳۲۸.
- ↑ محمد بن محمد ازهری، المحکم و المحیط الأعظم، ج۴، ص۱۹۳؛ محمد بن یعقوب فیروزآبادی، قاموس المحیط، ج۴، ص۲۹۹؛ نشوان حمیری، شمس العلوم، ج۶، ص۸.
- ↑ ابوالحسنی، نفیسه، خاتمیت در قرآن، ص ۲۷.