جعفر (کنیه امام مهدی): تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
جعفر از القاب [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} شمرده شده است. شیخ صدوق در "[[کمال الدین (کتاب)|کمال الدین]]" روایت کرده از حمزه بن الفتح که گفت: "مولودی برای ابی محمد {{ع}} زاده شد که امر فرمود به کتمان او." حسن بن منذر از او پرسید که: "اسم او چیست؟" گفت: "نامیده شده محمّد و کنیه گذاشته شد به جعفر." ظاهراً مراد، کنیه معروفه نباشد، بلکه مقصود آن است که تصریح به اسم آن جناب نمی‌کنند، بلکه تعبیر می‌کنند از او به کنایه به جعفر، از ترس عمویش جعفر، که شیعیان چون با یکدیگر سخن می‌گویند، بگویند: "دیدیم جعفر را" و یا "او امام است" یا "از او توقیع رسید" و مانند | جعفر از [[القاب]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} شمرده شده است. [[شیخ صدوق]] در "[[کمال الدین (کتاب)|کمال الدین]]" [[روایت]] کرده از [[حمزه]] بن الفتح که گفت: "مولودی برای ابی محمد{{ع}} زاده شد که امر فرمود به [[کتمان]] او." [[حسن بن منذر]] از او پرسید که: "اسم او چیست؟" گفت: "نامیده شده [[محمّد]] و کنیه گذاشته شد به جعفر." ظاهراً مراد، کنیه معروفه نباشد، بلکه مقصود آن است که تصریح به اسم آن جناب نمی‌کنند، بلکه تعبیر می‌کنند از او به کنایه به جعفر، از [[ترس]] عمویش جعفر، که [[شیعیان]] چون با یکدیگر سخن می‌گویند، بگویند: "دیدیم جعفر را" و یا "او [[امام]] است" یا "از او [[توقیع]] رسید" و مانند اینها تا [[تابعان]] جعفر نفهمند، مقصود کیست. | ||
در "[[غیبت]]" [[نعمانی]] نیز دو خبر از [[امام محمد باقر]]{{ع}} است که در آن "جعفر" از القاب حضرت شمرده شده که کنیه گذاشته شد به عموی خود یا از او کنایه کند به عمویش<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۴۶؛ [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۸۲.</ref> | |||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۹
مقدمه
جعفر از القاب حضرت مهدی(ع) شمرده شده است. شیخ صدوق در "کمال الدین" روایت کرده از حمزه بن الفتح که گفت: "مولودی برای ابی محمد(ع) زاده شد که امر فرمود به کتمان او." حسن بن منذر از او پرسید که: "اسم او چیست؟" گفت: "نامیده شده محمّد و کنیه گذاشته شد به جعفر." ظاهراً مراد، کنیه معروفه نباشد، بلکه مقصود آن است که تصریح به اسم آن جناب نمی‌کنند، بلکه تعبیر می‌کنند از او به کنایه به جعفر، از ترس عمویش جعفر، که شیعیان چون با یکدیگر سخن می‌گویند، بگویند: "دیدیم جعفر را" و یا "او امام است" یا "از او توقیع رسید" و مانند اینها تا تابعان جعفر نفهمند، مقصود کیست.
در "غیبت" نعمانی نیز دو خبر از امام محمد باقر(ع) است که در آن "جعفر" از القاب حضرت شمرده شده که کنیه گذاشته شد به عموی خود یا از او کنایه کند به عمویش[۱].[۲]
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
- ↑ نجم الثاقب، باب دوم.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۴۶؛ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۸۲.