بحث:ابوسفیان: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «==نویسنده: آقای پورانزاب== ==مقدمه== *ابوسفیان از سران قریش بود و بازرگانی می...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
||
| (۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
*ابوسفیان از سران [[قریش]] بود و بازرگانی می‌کرد. مادرش [[صفیه]] نام داشت و پدرش حرب، که در روزگار خود از سران و بلندپایگان [[قریش]] و دودمان [[بنی‌امیه]] بود. ابوسفیان از [[دشمنان]] سرسخت [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بود. [[جنگ بدر]]، [[احد]] و [[خندق]] به طراحی ابوسفیان بر [[پیامبر اکرم]] تحمیل شد. | *ابوسفیان از سران [[قریش]] بود و بازرگانی می‌کرد. مادرش [[صفیه]] نام داشت و پدرش حرب، که در روزگار خود از سران و بلندپایگان [[قریش]] و دودمان [[بنی‌امیه]] بود. ابوسفیان از [[دشمنان]] سرسخت [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بود. [[جنگ بدر]]، [[احد]] و [[خندق]] به طراحی ابوسفیان بر [[پیامبر اکرم]] تحمیل شد. | ||
*ابوسفیان پس از [[دشمنی]] فراوان و جنگ‌های متعدد، در [[سال هشتم هجری]] به‌هنگام [[فتح مکه]] به‌ناچار [[اسلام]] آورد. [[پیامبر]] به او [[امان]] داد و او را به [[امارت]] [[نجران]] فرستاد. او پس از [[وفات]] [[پیامبر اکرم]] خود را به [[مدینه]] رساند. | *ابوسفیان پس از [[دشمنی]] فراوان و جنگ‌های متعدد، در [[سال هشتم هجری]] به‌هنگام [[فتح مکه]] به‌ناچار [[اسلام]] آورد. [[پیامبر]] به او [[امان]] داد و او را به [[امارت]] [[نجران]] فرستاد. او پس از [[وفات]] [[پیامبر اکرم]] خود را به [[مدینه]] رساند. | ||
*ابوسفیان از [[خلافت ابوبکر]] ناراضی بود و او را مردی از کم‌ارج‌ترین قبائل می‌دانست و در صدد [[فتنه‌انگیزی]] علیه او بود. از سوی دیگر به‌دلیل بروز [[فتنه]] در [[جامعه]] [[مسلمین]] [[موقعیت]] را برای [[فتنه‌انگیزی]] و ایجاد [[شورش]] در [[جامعه]] مناسب می‌دید. از این‌رو [[عبّاس بن عبدالمطلب]]، [[عموی پیامبر]] را پیش انداخت تا به بهانه [[بیعت با امام]]، [[فتنه]] آغاز کند. [[امام]]{{ع}} که تنها به [[مصالح]] [[جامعه]] نوپای [[اسلامی]] می‌اندیشید، از این [[فتنه]] [[آگاه]] بود و چنین فرمود: "ای [[مردم]]، امواج [[فتنه]] را با [[کشتی نجات]] بشکنید، راه [[اختلاف]] و درگیری را سدّ کنید و تاج [[کبر]] و [[غرور]] را از سر برگیرید. پیروز آن کسی است که به [[پشتیبانی]] [[یاران]] به‌پا خیزد وگرنه آرام گیرد و راحت گذارد، زیرا این [[خلافت]] و [[ریاست]]، به گندابه‌ای مانَد یا لقمه‌ای گلوگیر و مرگ‌آور باشد. اکنون [[زمان قیام]] نیست، که میوه نارس چیدن، چون کشت در [[زمین]] غیر، بهره بیگانه است. اگر از [[خلافت]] سخن گویم، شیفته آنم خوانند و اگر دم فروبندم، هراس از [[مرگ]] را به من بندند. دریغا چه دور است این نسبت، پس از آن همه [[جبهه]] و [[جهاد]]. به [[خدا]] [[سوگند]]، [[فرزند]] [[ابوطالب]] با [[مرگ]] مأنوس‌تر از کودک به سینه [[مادر]] است. نه، چنین نیست. [[سکوت]] من از دانشی است که اگر آن‌را [[آشکار]] سازم، پریشان و بی‌تاب شوید، همان‌گونه که ریسمان در [[چاه]] عمیق به شدّت و [[تعادل]] از | *ابوسفیان از [[خلافت ابوبکر]] ناراضی بود و او را مردی از کم‌ارج‌ترین قبائل می‌دانست و در صدد [[فتنه‌انگیزی]] علیه او بود. از سوی دیگر به‌دلیل بروز [[فتنه]] در [[جامعه]] [[مسلمین]] [[موقعیت]] را برای [[فتنه‌انگیزی]] و ایجاد [[شورش]] در [[جامعه]] مناسب می‌دید. از این‌رو [[عبّاس بن عبدالمطلب]]، [[عموی پیامبر]] را پیش انداخت تا به بهانه [[بیعت با امام]]، [[فتنه]] آغاز کند. [[امام]]{{ع}} که تنها به [[مصالح]] [[جامعه]] نوپای [[اسلامی]] می‌اندیشید، از این [[فتنه]] [[آگاه]] بود و چنین فرمود: "ای [[مردم]]، امواج [[فتنه]] را با [[کشتی نجات]] بشکنید، راه [[اختلاف]] و درگیری را سدّ کنید و تاج [[کبر]] و [[غرور]] را از سر برگیرید. پیروز آن کسی است که به [[پشتیبانی]] [[یاران]] به‌پا خیزد وگرنه آرام گیرد و راحت گذارد، زیرا این [[خلافت]] و [[ریاست]]، به گندابه‌ای مانَد یا لقمه‌ای گلوگیر و مرگ‌آور باشد. اکنون [[زمان قیام]] نیست، که میوه نارس چیدن، چون کشت در [[زمین]] غیر، بهره بیگانه است. اگر از [[خلافت]] سخن گویم، شیفته آنم خوانند و اگر دم فروبندم، هراس از [[مرگ]] را به من بندند. دریغا چه دور است این نسبت، پس از آن همه [[جبهه]] و [[جهاد]]. به [[خدا]] [[سوگند]]، [[فرزند]] [[ابوطالب]] با [[مرگ]] مأنوس‌تر از کودک به سینه [[مادر]] است. نه، چنین نیست. [[سکوت]] من از دانشی است که اگر آن‌را [[آشکار]] سازم، پریشان و بی‌تاب شوید، همان‌گونه که ریسمان در [[چاه]] عمیق به شدّت و [[تعادل]] از کف دهد"<ref>{{متن حدیث|أَيُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجَاةِ وَ عَرِّجُوا عَنْ طَرِيقِ الْمُنَافَرَةِ وَ ضَعُوا تِيجَانَ الْمُفَاخَرَةِ أَفْلَحَ مَنْ نَهَضَ بِجَنَاحٍ أَوِ اسْتَسْلَمَ فَأَرَاحَ هَذَا مَاءٌ آجِنٌ وَ لُقْمَةٌ يَغَصُّ بِهَا آكِلُهَا وَ مُجْتَنِي الثَّمَرَةِ لِغَيْرِ وَقْتِ إِينَاعِهَا كَالزَّارِعِ بِغَيْرِ أَرْضِهِ فَإِنْ أَقُلْ يَقُولُوا حَرَصَ عَلَى الْمُلْكِ وَ إِنْ أَسْكُتْ يَقُولُوا جَزِعَ مِنَ الْمَوْتِ هَيْهَاتَ بَعْدَ اللَّتَيَّا وَ الَّتِي وَ اللَّهِ لَابْنُ أَبِي طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْيِ أُمِّهِ بَلِ انْدَمَجْتُ عَلَى مَكْنُونِ عِلْمٍ لَوْ بُحْتُ بِهِ لَاضْطَرَبْتُمْ اضْطِرَابَ الْأَرْشِيَةِ فِي الطَّوِيِّ الْبَعِيدَة}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۵</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۸۴- ۸۵.</ref>. | ||
*ابوسفیان در زمان [[خلافت عمر]]، فرزندش [[معاویه]] را از [[مخالفت]] با او بر حذر داشت. در زمان [[عثمان]] که [[بنی‌امیه]] به‌دلیل نسبت خویشاوندی با [[خلیفه]] بر مسند [[قدرت]] نشستند، ابوسفیان به آنها سفارش کرد: اکنون که گوی [[خلافت]] به‌دست شما افتاده، آن‌را دست به دست بگردانید و نگذارید از دستتان خارج شود. [[تاریخ]] دقیق [[مرگ]] ابوسفیان مشخص نیست، اما اقوال مختلف [[مرگ]] او را بین سال‌های ۳۰ تا ۳۳ قمری ذکر کرده‌اند <ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۸۵.</ref>. | *ابوسفیان در زمان [[خلافت عمر]]، فرزندش [[معاویه]] را از [[مخالفت]] با او بر حذر داشت. در زمان [[عثمان]] که [[بنی‌امیه]] به‌دلیل نسبت خویشاوندی با [[خلیفه]] بر مسند [[قدرت]] نشستند، ابوسفیان به آنها سفارش کرد: اکنون که گوی [[خلافت]] به‌دست شما افتاده، آن‌را دست به دست بگردانید و نگذارید از دستتان خارج شود. [[تاریخ]] دقیق [[مرگ]] ابوسفیان مشخص نیست، اما اقوال مختلف [[مرگ]] او را بین سال‌های ۳۰ تا ۳۳ قمری ذکر کرده‌اند <ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۸۵.</ref>. | ||
==نسب== | ==نسب== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۳
نویسنده: آقای پورانزاب
مقدمه
- ابوسفیان از سران قریش بود و بازرگانی می‌کرد. مادرش صفیه نام داشت و پدرش حرب، که در روزگار خود از سران و بلندپایگان قریش و دودمان بنی‌امیه بود. ابوسفیان از دشمنان سرسخت پیامبر اکرم(ص) بود. جنگ بدر، احد و خندق به طراحی ابوسفیان بر پیامبر اکرم تحمیل شد.
- ابوسفیان پس از دشمنی فراوان و جنگ‌های متعدد، در سال هشتم هجری به‌هنگام فتح مکه به‌ناچار اسلام آورد. پیامبر به او امان داد و او را به امارت نجران فرستاد. او پس از وفات پیامبر اکرم خود را به مدینه رساند.
- ابوسفیان از خلافت ابوبکر ناراضی بود و او را مردی از کم‌ارج‌ترین قبائل می‌دانست و در صدد فتنه‌انگیزی علیه او بود. از سوی دیگر به‌دلیل بروز فتنه در جامعه مسلمین موقعیت را برای فتنه‌انگیزی و ایجاد شورش در جامعه مناسب می‌دید. از این‌رو عبّاس بن عبدالمطلب، عموی پیامبر را پیش انداخت تا به بهانه بیعت با امام، فتنه آغاز کند. امام(ع) که تنها به مصالح جامعه نوپای اسلامی می‌اندیشید، از این فتنه آگاه بود و چنین فرمود: "ای مردم، امواج فتنه را با کشتی نجات بشکنید، راه اختلاف و درگیری را سدّ کنید و تاج کبر و غرور را از سر برگیرید. پیروز آن کسی است که به پشتیبانی یاران به‌پا خیزد وگرنه آرام گیرد و راحت گذارد، زیرا این خلافت و ریاست، به گندابه‌ای مانَد یا لقمه‌ای گلوگیر و مرگ‌آور باشد. اکنون زمان قیام نیست، که میوه نارس چیدن، چون کشت در زمین غیر، بهره بیگانه است. اگر از خلافت سخن گویم، شیفته آنم خوانند و اگر دم فروبندم، هراس از مرگ را به من بندند. دریغا چه دور است این نسبت، پس از آن همه جبهه و جهاد. به خدا سوگند، فرزند ابوطالب با مرگ مأنوس‌تر از کودک به سینه مادر است. نه، چنین نیست. سکوت من از دانشی است که اگر آن‌را آشکار سازم، پریشان و بی‌تاب شوید، همان‌گونه که ریسمان در چاه عمیق به شدّت و تعادل از کف دهد"[۱][۲].
- ابوسفیان در زمان خلافت عمر، فرزندش معاویه را از مخالفت با او بر حذر داشت. در زمان عثمان که بنی‌امیه به‌دلیل نسبت خویشاوندی با خلیفه بر مسند قدرت نشستند، ابوسفیان به آنها سفارش کرد: اکنون که گوی خلافت به‌دست شما افتاده، آن‌را دست به دست بگردانید و نگذارید از دستتان خارج شود. تاریخ دقیق مرگ ابوسفیان مشخص نیست، اما اقوال مختلف مرگ او را بین سال‌های ۳۰ تا ۳۳ قمری ذکر کرده‌اند [۳].
نسب
ابوسفیان پیش از مسلمان شدن
ابوسفیان پس از مسلمان شدن
ابوسفیان پس از رحلت پیامبر(ص)
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ «أَيُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجَاةِ وَ عَرِّجُوا عَنْ طَرِيقِ الْمُنَافَرَةِ وَ ضَعُوا تِيجَانَ الْمُفَاخَرَةِ أَفْلَحَ مَنْ نَهَضَ بِجَنَاحٍ أَوِ اسْتَسْلَمَ فَأَرَاحَ هَذَا مَاءٌ آجِنٌ وَ لُقْمَةٌ يَغَصُّ بِهَا آكِلُهَا وَ مُجْتَنِي الثَّمَرَةِ لِغَيْرِ وَقْتِ إِينَاعِهَا كَالزَّارِعِ بِغَيْرِ أَرْضِهِ فَإِنْ أَقُلْ يَقُولُوا حَرَصَ عَلَى الْمُلْكِ وَ إِنْ أَسْكُتْ يَقُولُوا جَزِعَ مِنَ الْمَوْتِ هَيْهَاتَ بَعْدَ اللَّتَيَّا وَ الَّتِي وَ اللَّهِ لَابْنُ أَبِي طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْيِ أُمِّهِ بَلِ انْدَمَجْتُ عَلَى مَكْنُونِ عِلْمٍ لَوْ بُحْتُ بِهِ لَاضْطَرَبْتُمْ اضْطِرَابَ الْأَرْشِيَةِ فِي الطَّوِيِّ الْبَعِيدَة»؛ نهج البلاغه، خطبه ۵
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۸۴- ۸۵.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۸۵.