شیوع: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}}))
 
(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[شیوع در قرآن]] - [[شیوع در حدیث]] - [[شیوع در فقه سیاسی]] | پرسش مرتبط  = شیوع (پرسش)}}


{{امامت}}
== مقدمه ==
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شیوع در قرآن]] - [[شیوع در حدیث]] - [[شیوع در فقه سیاسی]] </div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[شیوع (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
 
==مقدمه==
از "شیع" به معنای توّسع در امری<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۶۶.</ref> یا اشاعة ([[بدی]] در مورد کسی را شایع‌ کردن)<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.</ref>. مصدرِ أشاعه و [[تشیع]] در معنای افشا کردن، انتشار دادن، آشکار کردن، شایع‌ کردن<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.</ref> و گسترش‌ دادن.
از "شیع" به معنای توّسع در امری<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۶۶.</ref> یا اشاعة ([[بدی]] در مورد کسی را شایع‌ کردن)<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.</ref>. مصدرِ أشاعه و [[تشیع]] در معنای افشا کردن، انتشار دادن، آشکار کردن، شایع‌ کردن<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.</ref> و گسترش‌ دادن.


خط ۱۸: خط ۱۰:
[[انگیزه]] غالب این اتهامات در [[جامعه]]، [[کینه]]، [[حسد]] و [[برتری‌طلبی]] (ولو [[اخلاقی]]) [[شایعه]] سازان و شایعه ‌پراکنان نسبت به افرادی است که از این طریق در صدد [[تخریب]] [[شخصیت]]، [[هتک حرمت]] و ریختن آبروی آنان هستند<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۱۸۲-۱۸۳.</ref>.
[[انگیزه]] غالب این اتهامات در [[جامعه]]، [[کینه]]، [[حسد]] و [[برتری‌طلبی]] (ولو [[اخلاقی]]) [[شایعه]] سازان و شایعه ‌پراکنان نسبت به افرادی است که از این طریق در صدد [[تخریب]] [[شخصیت]]، [[هتک حرمت]] و ریختن آبروی آنان هستند<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۱۸۲-۱۸۳.</ref>.


در [[فرهنگ]] [[سیاسی]] نیز از جمله ترفندهای ضد اخلاقی در خارج کردن [[رقیب]] از عرصه [[رقابت]] و [[قدرت]] یا [[تخریب]] [[شخصیت]] [[پیشوایان]] و [[صاحبان قدرت]]، [[اتهام]] ناروا و زشتکاری به آنهاست<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۱.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۳۸۱-۳۸۲.</ref>
در [[فرهنگ]] [[سیاسی]] نیز از جمله ترفندهای ضد اخلاقی در خارج کردن رقیب از عرصه [[رقابت]] و [[قدرت]] یا [[تخریب]] [[شخصیت]] [[پیشوایان]] و [[صاحبان قدرت]]، [[اتهام]] ناروا و زشتکاری به آنهاست<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۱.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۳۸۱-۳۸۲.</ref>


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
* [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]
* [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده: مدخل]]
[[رده: مدخل]]
[[رده:شیوع]]
[[رده:شیوع]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۳

مقدمه

از "شیع" به معنای توّسع در امری[۱] یا اشاعة (بدی در مورد کسی را شایع‌ کردن)[۲]. مصدرِ أشاعه و تشیع در معنای افشا کردن، انتشار دادن، آشکار کردن، شایع‌ کردن[۳] و گسترش‌ دادن.

إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ[۴].

این آیه شریفه نهی از شایعه‌ کردن فحشا و اعمال زشت در مورد مؤمنان مانند اتهام زنا، لواط و... را در بر دارد[۵]. فراگیر شدن اتهام فحشا درباره مؤمنان در جامعه حرمت و آبروی آنها را از بین می‌برد و بی‌آبرویی و هتک حرمت از خسارت‌هایی است که گاهی قابل جبران نیست؛ علاوه بر این، شایع ‌شدنِ فحشا در مورد افراد، فی ‌نفسه در جامعه ایجاد آسیب می‌کند و باعث آسان انگاری و جرئت‌ یافتن افراد سست ‌ایمان و فاسق در اقدام به آن می‌گردد[۶].

انگیزه غالب این اتهامات در جامعه، کینه، حسد و برتری‌طلبی (ولو اخلاقی) شایعه سازان و شایعه ‌پراکنان نسبت به افرادی است که از این طریق در صدد تخریب شخصیت، هتک حرمت و ریختن آبروی آنان هستند[۷].

در فرهنگ سیاسی نیز از جمله ترفندهای ضد اخلاقی در خارج کردن رقیب از عرصه رقابت و قدرت یا تخریب شخصیت پیشوایان و صاحبان قدرت، اتهام ناروا و زشتکاری به آنهاست[۸].[۹]

منابع

پانویس

  1. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۶۶.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.
  3. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۳۵.
  4. «بی‌گمان کسانی که دوست دارند درباره مؤمنان، (تهمت) کار زشت شایع شود عذابی دردناک در این جهان و در جهان واپسین خواهند داشت و خداوند می‌داند و شما نمی‌دانید» سوره نور، آیه ۱۹.
  5. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۵، ص۹۳.
  6. وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۱۸۲-۱۸۳.
  7. وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۸، ص۱۸۲-۱۸۳.
  8. علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۱.
  9. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۸۱-۳۸۲.