|
|
| (۱۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = سوره | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[سوره انفال در علوم قرآنی]]| پرسش مرتبط = }} |
|
| |
|
| {{امامت}}
| | == مقدمه == |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| | "أنفال" به معنای منابع و [[ثروت‌های عمومی]] در [[طبیعت]] (جنگل، دریا و [[معدن]]) است. در نخستین [[آیه]] این [[سوره]] [[حکم]] ثروت‌های عمومی و اینکه از آن کیست و چگونه و در چه راهی [[مصرف]] می‌شود بیان شده است. این سوره پس از [[هجرت به مدینه]] و وقوع [[جنگ بدر]] در [[ماه رمضان]]، در [[سال دوم هجری]] نازل شده است. |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[سوره انفال در قرآن]] - [[سوره انفال در علوم قرآنی]]</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
|
| |
|
| ==مقدمه==
| | به دو دلیل به این سوره "[[انفال]]" می‌گویند: |
| [[سوره انفال]] به اتفاق همه [[مفسران]] [[مدنی]] است،<ref>زادالمسیر، ج۳، ص۳۱۶؛ نهج‌البیان، ج۲، ص ۳۷۸؛ بصائرذوی التمییز، ج ۱، ص ۲۲۲. </ref> مگر ۷ [[آیه]] که [[ابن‌عباس]] آنها را مدنی نمی‌داند و هشتمین [[سوره]] در ترتیب [[مصحف]] است که بین دو [[سوره اعراف]] و [[توبه]] قرار گرفته است. این سوره هشتاد و هشتمین سوره در ترتیب [[نزول]] است که پس از [[سوره بقره]] و پیش از [[سوره آل‌عمران]] نازل شده است <ref>مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۶۱۳؛ التمهید، ج ۱، ص ۱۳۷.</ref> و با فرض نزول ۸۶ سوره در [[مکه]] <ref> الاتقان، ج ۱، ص ۲۰؛ التمهید، ج ۱، ص ۱۳۷.</ref> این سوره، دومین سوره‌ای است که در [[مدینه]] نازل شده است،<ref> الاتقان، ج ۱، ص ۲۰؛ التمهید، ج ۱، ص ۱۳۷.</ref> با این حال آرای دیگر آن را اولین،<ref> روض الجنان، ج ۹، ص ۵۴.</ref> سومین، چهارمین و پنجمین سوره مدنی معرفی کرده است؛<ref>الاتقان، ج ۱، ص ۱۸ ـ ۲۰؛ التحریر و التنویر، ج ۹، ص ۲۴۶؛ التفسیر الحدیث، ج ۷، ص ۷.</ref> ولی با توجه به [[آیات]] {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا وَمَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُولَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref>«از تو درباره جنگ در ماه حرام می‌پرسند، بگو: جنگ در آن (گناهی) بزرگ است و (گناه) باز داشتن (مردم) از راه خداوند و ناسپاسی به او و (باز داشتن مردم از) مسجد الحرام و بیرون راندن اهل آن از آن، در نظر خداوند بزرگ‌تر است و آشوب (شرک) از کشتار (هم) بزرگ‌تر است؛ و (این کافران) پیاپی با شما جنگ می‌کنند تا اگر بتوانند شما را از دینتان بازگردانند، و کردار کسانی از شما که از دین خود بازگردند و در کفر بمیرند، در این جهان و جهان واپسین، تباه است و آنان دمساز آتش و در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۲۱۷.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان کسانی که ایمان آوردند و در راه خداوند هجرت و جهاد کردند، به بخشایش خداوند امید دارند و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۲۱۸.</ref> که اولین سوره مدنی و ناظر به [[سریّه]] [[عبدالله بن جحش]] و مربوط به زمانی قبل از [[جنگ بدر]] <ref>اسباب‌النزول، ص ۶۱ ـ ۶۲؛ مجمع البیان، ج ۲، ص ۵۵۱، ۵۵۳.</ref> و اینکه نزول سوره انفال پس از جنگ بدر بوده، نظر نخست ترجیح دارد.<ref>التفسیر الحدیث، ج ۷، ص ۸.</ref> البته به سبب تنوع و گستردگی موضوعات در سوره بقره احتمال نزول بخش‌هایی از آن به دنبال سوره انفال [[قوی]] به نظر می‌رسد، زیرا سوره بقره به یکباره نازل نشده است؛ ولی وقتی گفته می‌شود: سوره‌ای پس از سوره دیگر نازل شده است مقصود اوایل سوره‌هاست.<ref> فی ظلال القرآن، ج ۳، ص ۱۴۲۹؛ التحریر والتنویر، ج ۹، ص ۲۴۶.</ref>
| | # واژه "انفال" در آغاز این سوره دو بار به‌کار رفته و در هیچ جای دیگر [[قرآن]] نیامده است. |
| | # [[احکام]] [[انفال]] و ثروت‌های عمومی در این سوره آمده است. |
|
| |
|
| برخی، آیات {{متن قرآن|وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُواْ لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُواْ قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاء لَقُلْنَا مِثْلَ هَذَا إِنْ هَذَا إِلاَّ أَسَاطِيرُ الأَوَّلِينَ وَإِذْ قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن كَانَ هَذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاء أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ وَمَا لَهُمْ أَلاَّ يُعَذِّبَهُمُ اللَّهُ وَهُمْ يَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَمَا كَانُواْ أَوْلِيَاءهُ إِنْ أَوْلِيَاؤُهُ إِلاَّ الْمُتَّقُونَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ وَمَا كَانَ صَلاتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُكَاءً وَتَصْدِيَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّواْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ }}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است. و چون آیات ما بر آنان خوانده می‌شد می‌گفتند: شنیدیم و اگر می‌خواستیم مانند آن می‌گفتیم؛ این (آیات) جز افسانه‌های پیشینیان نیست. و (یاد کن) آنگاه را که گفتند: بار خداوندا! اگر این (آیات) که از سوی توست راستین است بر ما از آسمان سنگ ببار یا بر (سر) ما عذابی دردناک بیاور. و خداوند بر آن نیست تا تو در میان آنان هستی آنان را عذاب کند و تا آمرزش می‌خواهند خداوند بر آن نیست که عذاب کننده آنها باشد. و چرا خداوند عذابشان نکند با آنکه (مردم را) از مسجد الحرام باز می‌دارند در حالی که سرپرست آن نمی‌باشند- که سرپرست آن جز پرهیزگاران نیستند- اما بیشتر آنان نمی‌دانند. و نماز آنان نزد خانه (ی کعبه) جز سوت کشیدن و کف زدن نبود پس عذاب را برای کفری که می‌ورزیدید بچشید! بی‌گمان کافران دارایی‌های خود را برای بازداشتن (مردم) از راه خدا می‌بخشند؛ به زودی (همه) آن را خواهند بخشید آنگاه برای آنان مایه دریغ خواهد بود سپس مغلوب می‌گردند و کافران به سوی دوزخ گرد آورده می‌شوند» سوره انفال، آیه ۳۰-۳۶.</ref> این سوره را مکّی دانسته‌اند،<ref>تفسیر الجلالین، ص ۱۸۰.</ref> شاید به این دلیل که آن [[آیات]] از رخدادهای [[مکه]] گزارش داده است؛ اما این نظر پذیرفته نیست، زیرا افزون بر وجود [[روایت]] صحیح دال بر [[مدنی]] بودن این آیات، آیات فراوانی از این دست وجود دارد که در [[مدینه]] نازل شده؛ اما ناظر به حوادث پیش از [[هجرت]] در [[مکّه]] است؛ مانند [[آیه]] {{متن قرآن|وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخَافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«و به یاد آورید هنگامی را که شما در این (سر) زمین گروه اندکی بودید ناتوان به شمار آمده، که می‌هراسیدید مردم (مشرک) شما را بربایند، تا اینکه (خداوند) به شما جا داد و با یاوری خویش از شما پشتیبانی کرد و از چیزهای پاکیزه روزیتان داد باشد که سپاس گزارید» سوره انفال، آیه ۲۶.</ref> که از ایّام [[ضعف]] [[مسلمانان]] در مکه سخن گفته است،<ref>فی‌ظلال القرآن، ج ۳، ص ۱۴۳۰؛ المکی والمدنی فی‌القرآن، ج ۲، ص ۵۴۴ ـ ۵۶۷.</ref> افزون بر این، این نظر با [[انسجام]] و [[هماهنگی]] موجود میان آیات این سوره ناسازگار است.<ref>التفسیر الحدیث، ج ۷، ص ۷؛ المیزان، ج ۹، ص ۸.</ref> ادعای مکی بودن آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«ای پیامبر! تو را خداوند و مؤمنان پیرو تو، بس» سوره انفال، آیه ۶۴.</ref> نیز به سبب [[وحدت سیاق]] و روایاتِ [[مخالف]]، پذیرفتنی نیست.<ref>التمهید، ج ۱، ص ۲۲۸.</ref>
| | از [[سیاق آیات]] این سوره به‌دست می‌آید که این سوره در [[مدینه]] و بعد از واقعه جنگ بدر نازل شده، به [[شهادت]] این که پاره‌ای از [[اخبار]] این [[جنگ]] را نقل می‌کند و مسائل متفرقه‌ای در باره [[جهاد]] و [[غنیمت]] [[جنگی]] و انفال و در آخر اموری را مربوط به [[هجرت]] ذکر می‌نماید |
|
| |
|
| [[زمان]] [[نزول]] این سوره ۱۹ ماه پس از هجرت و بعد از [[جنگ بدر]] بوده و در مصحفهای رایج که آیاتش به سبک [[کوفی]] تنظیم شده<ref>تاریخ قرآن، ص ۵۷۰.</ref> دارای ۷۵ آیه <ref> فی ظلال القرآن، ج ۳، ص ۱۴۲۹؛ التحریر و التنویر، ج ۹، ص ۲۴۴.</ref> و ۱۲۴۳ کلمه است.<ref>المعجم الاحصایی، ج ۱، ص ۳۰۱.</ref> [[قاریان]] [[شام]] با [[وقف]] کردن بر {{متن قرآن|ثُمَّ يُغْلَبُونَ}}<ref> سوره انفال، آیه ۳۶.</ref> و {{متن قرآن|مَفْعُولًا}}<ref> سوره نساء، آیه ۴۷.</ref> آن دو را آیه‌ای مستقل شمرده، شمار آیات این سوره را ۷۷ دانسته‌اند. بصری‌ها نیز هرچند مانند شامی‌ها دو مورد یاد شده را آیه‌ای مستقل شمرده‌اند؛ ولی با یک آیه قرار دادن آیات ۶۲ ـ ۶۳ شمار آیات سوره را ۷۶ دانسته‌اند. حجازی‌ها فقط در آیه ۴۲ با کوفی‌ها [[مخالفت]] کرده‌اند و با وقف کردن بر {{متن قرآن|مَفْعُولًا}}<ref> سوره نساء، آیه ۴۷.</ref> آن را آیه‌ای مستقل دانسته، در نتیجه، شمار آیات سوره را به ۷۶ رسانده‌اند.<ref>البیان فی عد آی القرآن، ص ۱۵۸؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۷۹۴؛ بصائر ذوی التمییز، ج ۱، ص ۲۲۲.</ref> | | == ویژگی‌های سوره انفال == |
| | # این سوره ۷۵ آیه به عدد [[کوفی]]، ۷۶ آیه به عدد حجازی و [[بصری]]، ۷۷ آیه به عدد شامی، ۱۲۴۴ یا ۱۲۹۵ کلمه و ۵۳۸۸ یا ۵۲۸۰ حرف دارد. |
| | # در ترتیب [[نزول]]، هشتاد و هشتمین سوره قرآن است که پس از [[سوره بقره]] و پیش از [[سوره آل عمران]] نازل شد و در [[مصحف]] موجود هشتمین سوره قرآن است. |
| | # از سوره‌های [[مدنی]] است، مگر [[آیات]] {{متن قرآن|وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُواْ لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُواْ قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاء لَقُلْنَا مِثْلَ هَذَا إِنْ هَذَا إِلاَّ أَسَاطِيرُ الأَوَّلِينَ وَإِذْ قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن كَانَ هَذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاء أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ وَمَا لَهُمْ أَلاَّ يُعَذِّبَهُمُ اللَّهُ وَهُمْ يَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَمَا كَانُواْ أَوْلِيَاءهُ إِنْ أَوْلِيَاؤُهُ إِلاَّ الْمُتَّقُونَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ وَمَا كَانَ صَلاتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُكَاءً وَتَصْدِيَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّواْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است. و چون آیات ما بر آنان خوانده می‌شد می‌گفتند: شنیدیم و اگر می‌خواستیم مانند آن می‌گفتیم؛ این (آیات) جز افسانه‌های پیشینیان نیست. و (یاد کن) آنگاه را که گفتند: بار خداوندا! اگر این (آیات) که از سوی توست راستین است بر ما از آسمان سنگ ببار یا بر (سر) ما عذابی دردناک بیاور. و خداوند بر آن نیست تا تو در میان آنان هستی آنان را عذاب کند و تا آمرزش می‌خواهند خداوند بر آن نیست که عذاب کننده آنها باشد. و چرا خداوند عذابشان نکند با آنکه (مردم را) از مسجد الحرام باز می‌دارند در حالی که سرپرست آن نمی‌باشند- که سرپرست آن جز پرهیزگاران نیستند- اما بیشتر آنان نمی‌دانند. و نماز آنان نزد خانه (ی کعبه) جز سوت کشیدن و کف زدن نبود پس عذاب را برای کفری که می‌ورزیدید بچشید! بی‌گمان کافران دارایی‌های خود را برای بازداشتن (مردم) از راه خدا می‌بخشند؛ به زودی (همه) آن را خواهند بخشید آنگاه برای آنان مایه دریغ خواهد بود سپس مغلوب می‌گردند و کافران به سوی دوزخ گرد آورده می‌شوند» سوره انفال، آیه ۳۰-۳۶.</ref>. |
| | # از نظر کمیت، به مقدار نیم جزء از قرآن است. |
| | # نخستین سوره از سور مثانی است. |
| | # شش آیه [[ناسخ و منسوخ]] دارد. |
|
| |
|
| این سوره از [[زمان پیامبر]]{{صل}} و [[صحابه]] به [[انفال]] [[شهرت]] داشته است، زیرا در نخستین [[آیه]] آن، این واژه دو بار تکرار و درباره آن سخن گفته شده است.<ref>بصائرذوی التمییز، ج ۱، ص ۲۲۲؛ التحریر و التنویر، ج ۹، ص ۲۴۵.</ref> این [[سوره]] "[[بدر]]" نیز نامیده شده، چون درباره [[جنگ بدر]] نازل شده است.<ref> الاتقان، ج ۱، ص ۱۱۹.</ref> در برخی نقل‌ها از آن به "سوره‌الجهاد" یاد شده است، زیرا پس از [[نزول]] این سوره [[پیامبر]] [[تلاوت]] آن را در [[جنگ‌ها]] برای تقویت [[روحیه]] [[رزمندگان]] [[سنّت]] قرار داد. این رویّه در [[زمان]] [[خلفا]] نیز ادامه داشته است.<ref>تاریخ دمشق، ج ۶۰، ص ۱۴۵؛ تاریخ طبری، ج ۳، ص ۱۹۹؛ تفسیر بقاعی، ج ۳، ص ۱۸۲.</ref> | | نام دیگر این سوره، "[[بدر]]" است؛ زیرا داستان جنگ بدر در این سوره بیان شده است. برخی گفته‌اند چون این سوره در جنگ بدر نازل شد به آن بدر گفته‌اند. |
|
| |
|
| [[روایات]] درباره اینکه [[سوره انفال]] و [[توبه]] هریک سوره‌ای مستقل یا [[سوره توبه]] متمّم سوره انفال است [[اختلاف]] دارد.<ref> تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۷۳؛ الدرالمنثور، ج ۴، ص ۱۲۰؛ المیزان، ج ۹، ص ۱۴۹ ـ ۱۵۰.</ref> فاصله نشدن {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}<ref>«به نام خداوند بخشنده بخشاینده» سوره فاتحه، آیه ۱.</ref> بین این دو سوره سبب شده است تا برخی آن دو را یک سوره بدانند،<ref> روح المعانی، مج ۶، ج ۱۰، ص ۲۳۰.</ref> به هر روی این دو سوره "قرینتین" خوانده شده <ref>الدرالمنثور، ج ۴، ص ۱۲۰.</ref> و در تقسیم‌بندی [[سوره‌ها]] هفتمین عضو مجموعه "السبع الطوال" به شمار آمده است، هرچند بنا به نظر برخی این دو سوره از این مجموعه خارج و [[سوره یونس]] هفتمین عضو این مجموعه است.<ref>التفسیر الکبیر، ج ۱۵، ص ۲۱۶؛ روح المعانی، مج ۶، ج ۱۰، ص ۲۳۰ ـ ۲۳۲.</ref> | | == مباحث مهم و اساسی سوره انفال == |
| | # بیان دو حکم مهم [[حکومتی]] و [[اقتصادی]]: |
| | ## احکام انفال و ثروت‌های عمومی؛ |
| | ## احکام[[خمس]] و [[موارد مصرف]] آن. |
| | # ماجرای جنگ بدر؛ |
| | # [[صلح]] و [[آشتی]] میان [[مسلمانان]]؛ |
| | # [[اطاعت از رهبری]] و محور بودن نظریات او؛ |
| | # [[ضرورت آمادگی]] رزمی با تمام توان در مقابل [[دشمن]]؛ |
| | # موارد [[جنگ]] و [[صلح]] و شرایط و معیارهای آنها؛ |
| | # [[صبر]] و [[استقامت]] در برابر دشمن<ref>فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائرذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۲۲۲؛ سخاوی، علی بن محمد، جمال القراء و کمال الاقراء، جلد۱، صفحه ۴۴۰؛هاشم زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۱۷۴، مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۷، صفحه ۷۷؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن;صفحه ۵۸۴؛سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، لاتقان فی علوم القرآن;جلد۱;صفحه ۵۸و۴۱؛زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن(باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۴، جمعی از محققان;علوم القرآن عندالمفسرین;جلد۱;صفحه ۳۱۷؛زرقانی، محمد عبد العظیم، مناهل العرفان فی علوم القرآن، جلد۱،صفحه ۲۰۱؛طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۹،صفحه ۵.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص ۲۷۸۴.</ref> |
|
| |
|
| درباره پیوند این سوره با سوره پیشین ([[اعراف]]) گفته‌اند: چون [[خداوند]] در [[سوره اعراف]] داستان‌های [[انبیا]]{{عم}} را بیان کرد و در پایان آن از [[پیامبر اسلام]]{{صل}} یاد کرد سوره انفال را با یاد آن [[حضرت]] شروع کرد و سپس در ادامه آن به ماجراهایی که بین آن حضرت و قومش واقع شده است پرداخت.<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۷۹۴؛ المنیر، ج ۹، ص ۲۳۶.</ref> بسیاری معتقدند آیه ۶۵ این سوره با [[آیه]] پس از آن [[نسخ]] شده است،<ref>جامع البیان، مج ۶، ج ۱۰، ص ۵۰ ـ ۵۴؛ فتح المنان، ص ۳۱۱ ـ ۳۱۵؛ النسخ فی القرآن، ج ۲، ص ۸۲۸.</ref> حتی برخی ادّعای [[اجماع]] بر نسخ آن کرده‌اند،<ref>التبیان، ج ۵، ص ۱۵۴؛ روض الجنان، ج ۹، ص ۱۴۷.</ref> زیرا در آیه اول [[خداوند]] [[فرمان]] می‌دهد که هر [[مسلمان]] باید در [[جهاد]] در برابر ۱۰ [[کافر]] [[پایداری]] کند؛ ولی در آیه دوم این نسبت به دو برابر تقلیل یافته است؛ ولی جمعی نسخ را نپذیرفته و هر دو [[حکم]] را [[ثابت]] می‌دانند و می‌گویند: این دو حکم مربوط به دو گروه مختلف با شرایط متفاوت است؛ [[حکم]] نخست برای زمانی است که [[غالب]] افراد مسلمان خود ساخته و [[قوی]] الایمان باشند و حکم دوم مربوط به زمانی است که وضعیت [[مسلمانان]] از [[جهت]] [[قوّت]] [[ایمان]] چنین نباشد،<ref>نمونه، ج ۹، ص ۲۳۹.</ref> افزون بر این برخی، [[آیات]] ۱، ۳۳، ۳۹، ۶۱ و ۷۲ این [[سوره]] را نیز [[منسوخ]] دانسته‌اند؛<ref>قلائدالمرجان، ص ۱۱۱ ـ ۱۱۳؛ التمهید، ج ۲، ص ۳۵۲ ـ ۳۵۵.</ref> لیکن صحّت این ادّعاها قویا مورد تردید است<ref>الاتقان، ج ۲، ص ۴۵ ـ ۵۲؛ البیان، ص ۲۸۷، ۳۵۲.</ref>.<ref>[[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>
| | == جستارهای وابسته == |
| | {{مدخل وابسته}} |
| | * [[آشتی]] |
| | * [[آمادگی رزمی]] |
| | * [[اطاعت از رهبری]] |
| | * [[انفال]] |
| | * [[جنگ]] |
| | * [[جنگ بدر]] |
| | * [[خمس]] |
| | * [[صبر]] |
| | * [[صلح]] |
| | {{پایان مدخل وابسته}} |
|
| |
|
| ==[[آیات نامدار]]== | | == منابع == |
| آیه اول به نام [[انفال]]، ۴۱ به [[خمس]]، ۶۱ به سَلْم، ۶۲ به نَصْر، ۶۵ ـ ۶۶ به عدد مقاتلین و ۷۲ به توارث بالایمان نامگذاری شده است. (آیات نامدار)<ref>[[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>
| | {{منابع}} |
| | | # [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']] |
| ==[[سبب نزول]]==
| | {{پایان منابع}} |
| این سوره درباره [[جنگ بدر]] و حلّ مشکلاتی که در این باره برای مسلمانان پیش آمده بود نازل شده است <ref>التحریر و التنویر، ج ۹، ص ۲۴۴ ـ ۲۴۵؛ الموسوعة القرآنیه، ج ۳، ص ۱۷۷؛ المیزان، ج ۹، ص ۸.</ref>.<ref>[[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>
| | == پانویس == |
| | |
| ==فضای [[نزول]]==
| |
| [[سوره انفال]] در [[سال دوم هجری]] و پس از [[پیروزی]] مسلمانان در جنگ بدر نازل شد <ref>المیزان، ج ۹، ص ۴.</ref> و در آن ضمن اشاره به رخداد جنگ بدر و حوادثی که به وقوع این پیروزی سرنوشت‌ساز انجامید از [[امدادهای غیبی]] خداوند یاد می‌کند.<ref>[[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>
| |
| | |
| ==غرض و محتوای [[سوره]]==
| |
| [[سیاق]] [[سوره انفال]] نشان می‌دهد که غرض اصلی سوره بیان شرایط بهره‌مندی [[مؤمنان]] از [[امدادهای غیبی]] و [[نصرت الهی]] است که مهم‌ترین شرط آن، [[اطاعت از خدا]] و [[رسول]] است و در کنار آن به نتایج این [[اطاعت]] و پیامدهای [[سرپیچی]] از [[فرمان خداوند]] اشاره می‌کند.
| |
| | |
| [[آیات]] نخست سوره انفال {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الأَنفَالِ قُلِ الأَنفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُواْ اللَّهَ وَأَصْلِحُواْ ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَّهُمْ دَرَجَاتٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ}}<ref>«از تو از انفال می‌پرسند بگو: انفال از آن خداوند و پیامبر است پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید و اگر مؤمنید از خداوند و پیامبرش فرمان برید. مؤمنان، تنها آن کسانند که چون یاد خداوند پیش آید دل‌هاشان بیمناک می‌شود و چون آیات او را بر آنان بخوانند بر ایمانشان می‌افزاید و بر پروردگارشان توکّل می‌کنند. کسانی که نماز را بر پا می‌دارند و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم می‌بخشند. آنانند که به راستی مؤمنند؛ آنها نزد پروردگارشان پایه‌ها و آمرزش و روزی ارجمندی دارند» سوره انفال، آیه ۱-۴.</ref> به بیان [[حکم خداوند]] درباره "[[انفال]]" و [[وظایف]] مؤمنان و ویژگی‌های آنان اختصاص دارد و به آنان یادآور می‌شود که [با این [[پیروزی]]] از مسیر [[تقوا]] و [[توحید]] و [[اطاعت پیامبر]]{{صل}} خارج نشوند و با یکدیگر [[سازش]] کنند. آنگاه برای مؤمنان صفاتی همچون [[هراس]] از [[عظمت]] [[الهی]]، [[افزایش ایمان]] بر اثر استماع [[آیات خدا]]،<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۷۹۸ ـ ۷۹۹.</ref> [[توکل]]، برپا داشتن [[نماز]] و [[انفاق]] از [[مال]] را ذکر می‌کند؛ صفاتی که همگی در آماده کردن نفس برای تقوا، [[اصلاح ذات البین]] و اطاعت از خدا و رسولش مؤثر است.
| |
| | |
| [[نظم]] آیات سوره از [[آیه]] ۵ تا انتهای آن چنین است که ابتدا در هر فرازی برخی از امدادهای غیبی الهی را بیان می‌کند و سپس بر بخشی از وظایف مؤمنان که لازمه استمرار [[نصرت]] و [[یاری الهی]] است تأکید می‌کند یا به فرجام شوم [[کافران]] و [[منافقان]] و خصلت‌هایی که موجب [[عذاب]] و دوری آنان از [[رحمت]] و نصرت الهی شده است اشاره می‌کند.
| |
| | |
| آیات {{متن قرآن|كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ يُجَادِلُونَكَ فِي الْحَقِّ بَعْدَمَا تَبَيَّنَ كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَهُمْ يَنظُرُونَ وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَن يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ لِيُحِقَّ الْحَقَّ وَيُبْطِلَ الْبَاطِلَ وَلَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ}}<ref>«چنان که پروردگارت تو را از خانه‌ات به درستی بیرون آورد با آنکه بی‌گمان دسته‌ای از مؤمنان ناخرسند بودند با تو درباره حقّ پس از آشکار شدن آن چالش می‌ورزیدند گویی آنان را به سوی مرگ می‌رانند و آنان می‌نگرند. و (یاد کن) آنگاه را که خداوند به شما وعده می‌فرمود که (پیروزی بر) یکی از دو دسته از آن شما باشد و شما دوست می‌داشتید که آن دسته بی‌جنگ‌افزار از آن شما گردد اما خداوند می‌خواست که حقّ را با کلمات خویش تحقّق بخشد و ریشه کافران را بر کند. تا حقّ را تحقّق بخشد و باطل را تباه گرداند هرچند بزهکاران نپسندند» سوره انفال، آیه ۵-۸.</ref> به نخستین نمونه از امدادهای غیبی، یعنی خارج شدن [[پیامبر]]{{صل}} به [[امر الهی]] از [[مدینه]] و آماده شدن ایشان برای [[جنگ با کفار]] [[قریش]]، اشاره می‌کند. این [[اقدام]] در حالی صورت گرفت که بسیاری از مؤمنان از [[ترس]] [[مرگ]] و [[احساس]] [[ناتوانی]] در برابر [[لشکریان]] [[دشمن]] از چنین اقدامی بیمناک و علاقمند بودند که یا اصلاً درگیری صورت نگیرد یا دست کم به جای [[جنگ]] با لشکریان قریش به کاروان تجارتی آنها [[یورش]] برند؛ اما [[خداوند]] زمینه‌ای فراهم کرد تا [[جنگ بدر]] که نقطه عطفی در پیروزی‌های بعدی [[مسلمانان]] به شمار می‌رفت صورت گیرد و با [[پیروزی]] آنان [[حق]] تقویت و ریشه [[کافران]] قطع شود.
| |
| | |
| [[آیات]] {{متن قرآن| إِذْ تَسْتَغِيثُونَ رَبَّكُمْ فَاسْتَجَابَ لَكُمْ أَنِّي مُمِدُّكُم بِأَلْفٍ مِّنَ الْمَلائِكَةِ مُرْدِفِينَ وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلاَّ بُشْرَى وَلِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُكُمْ وَمَا النَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِندِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ إِذْ يُغَشِّيكُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً مِّنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُم مِّن السَّمَاء مَاء لِّيُطَهِّرَكُم بِهِ وَيُذْهِبَ عَنكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الأَقْدَامَ إِذْ يُوحِي رَبُّكَ إِلَى الْمَلائِكَةِ أَنِّي مَعَكُمْ فَثَبِّتُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ سَأُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُواْ الرُّعْبَ فَاضْرِبُواْ فَوْقَ الأَعْنَاقِ وَاضْرِبُواْ مِنْهُمْ كُلَّ بَنَانٍ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَمَن يُشَاقِقِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ذَلِكُمْ فَذُوقُوهُ وَأَنَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابَ النَّارِ }}<ref>«یاد کن) آنگاه را که از پروردگارتان فریادخواهی می‌کردید و به شما پاسخ داد که من با هزار فرشته پیاپی امدادگر شما خواهم بود. و خداوند آن را جز مژده‌ای (برایتان) قرار نداد و اینکه دلتان بدان آرام یابد و یاری جز از سوی خداوند نیست که خداوند پیروزمندی فرزانه است. (یاد کن) آنگاه را که (خداوند) خوابی سبک را بر شما فرا می‌پوشاند تا از سوی او آرامشی (برای شما) باشد و از آسمان آبی فرو می‌باراند تا شما را بدان پاکیزه گرداند و پلیدی شیطان را از شما بزداید و دل‌هایتان را نیرومند سازد و گام‌ها (یتان) را بدان استوار دارد. (یاد کن) آنگاه را که پروردگارتان به فرشتگان وحی می‌فرمود که من با شمایم پس مؤمنان را استوار دارید؛ من در دل کافران بیم خواهم افکند بنابراین، (با شمشیر) بر فراز گردن‌ها (شان/ بر سرشان) بزنید و دستشان را کوتاه کنید. این بدان روست که اینان با خداوند و پیامبرش مخالفت ورزیدند و هر کس با خداوند و پیامبرش مخالفت ورزد بی‌گمان خداوند سخت کیفر است. چنین است، آن را بچشید و (بدانید که) عذاب دوزخ برای کافران است» سوره انفال، آیه ۹-۱۴.</ref> به دومین و سومین [[امداد الهی]] در [[جنگ بدر]] می‌پردازد. به گزارش این آیات دومین [[امداد]] [[غیبی]] و [[یاری الهی]] زمانی نمایان شد که به سبب کثرت نفرات [[دشمن]] و فزونی تجهیزات آنان عرصه بر [[مؤمنان]] تنگ شده بود و [[پیامبر]]{{صل}} و یارانش از [[خداوند]] [[تقاضای کمک]] می‌کردند و در این هنگام خداوند ۱۰۰۰ [[فرشته]] را به کمک مؤمنان فرستاد. با [[نزول فرشتگان]] [[آرامش]] و [[اطمینان]] به اردوگاه مسلمانان بازگشت و [[رعب]] و [[وحشت]] سراپای کافران را فراگرفت. این [[آرامش]] چنان بود که [[خواب]] مؤمنان را فرا گرفت و به آنان [[قدرت]] و توان مجددی بخشید.
| |
| | |
| سومین امداد الهی [[باران]] [[رحمت الهی]] بود که به صورت غیر منتظره بارید و موجب شد که مسلمانان که به آب دسترسی نداشتند [[سیراب]] شوند و امکان [[غسل]] و [[وضو]] برای آنان فراهم شود و [[ثبات قدم]] یابند.
| |
| | |
| در آیات {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُواْ زَحْفاً فَلاَ تُوَلُّوهُمُ الأَدْبَارَ وَمَن يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلاَّ مُتَحَرِّفاً لِّقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلَى فِئَةٍ فَقَدْ بَاء بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ رَمَى وَلِيُبْلِيَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْهُ بَلاء حَسَنًا إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ذَلِكُمْ وَأَنَّ اللَّهَ مُوهِنُ كَيْدِ الْكَافِرِينَ إِن تَسْتَفْتِحُواْ فَقَدْ جَاءَكُمُ الْفَتْحُ وَإِن تَنتَهُواْ فَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَإِن تَعُودُواْ نَعُدْ وَلَن تُغْنِيَ عَنكُمْ فِئَتُكُمْ شَيْئًا وَلَوْ كَثُرَتْ وَأَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَأَنتُمْ تَسْمَعُونَ وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ قَالُوا سَمِعْنَا وَهُمْ لاَ يَسْمَعُونَ إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لاَ يَعْقِلُونَ وَلَوْ عَلِمَ اللَّهُ فِيهِمْ خَيْرًا لَّأَسْمَعَهُمْ وَلَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوْا وَّهُم مُّعْرِضُونَ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَجِيبُواْ لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُم لِمَا يُحْيِيكُمْ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنكُمْ خَاصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ وَاذْكُرُواْ إِذْ أَنتُمْ قَلِيلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ فِي الأَرْضِ تَخَافُونَ أَن يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُم بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ وَاعْلَمُواْ أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِن تَتَّقُواْ اللَّهَ يَجْعَل لَّكُمْ فُرْقَاناً وَيُكَفِّرْ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ }}<ref>«ای مؤمنان! چون با انبوه کافران رویاروی شدید از آنان واپس مگریزید! و هر کس در آن روز از آنان واپس گریزد - مگر آنکه برای کارزاری (بهتر) کناره جوید یا جوینده جایی (بهتر) نزد گروهی (خودی) باشد- خشم خداوند را به گردن گرفته و جایگاه (نهایی) او دوزخ است و (این) پایانه، بد است. پس شما آنان را نکشتید که خداوند آنان را کشت، و چون تیر افکندی تو نیفکندی بلکه خداوند افکند و (چنین کرد) تا مؤمنان را از سوی خود نعمتی نیکو دهد که خداوند شنوایی داناست. چنین است؛ و خداوند نیرنگ کافران را بیرنگ می‌کند. (ای کافران!) اگر پیروزی می‌خواستید پیروزی به سراغتان آمد و اگر (از کفر و دشمنی) دست بردارید برای شما بهتر است و اگر باز گردید ما نیز باز می‌گردیم و گروه شما هرگز دستتان را نخواهند گرفت هرچند بسیار باشند و (بدانید که) خداوند با مؤمنان است. ای مؤمنان! از خداوند و پیامبر او فرمان برید و در حالی که سخن او را می‌شنوید از او رو مگردانید. و چون کسانی نباشید که گفتند: شنیدیم با آنکه نمی‌شنیدند. بدترین جنبندگان نزد خداوند ناشنوایانی گنگند که خرد نمی‌ورزند. و اگر خداوند در آنان خیری می‌یافت ایشان را شنوا می‌کرد و اگر هم شنواشان کرده بود باز پشت می‌کردند در حالی که روی گردان بودند. ای مؤمنان! (ندای) خداوند و پیامبر را هر گاه شما را به چیزی فرا خوانند که به شما زندگی می‌بخشد پاسخ دهید و بدانید که خداوند میان آدمی و دل او میانجی می‌شود و (بدانید که) به نزد وی گرد آورده می‌شوید.و از فتنه‌ای پروا کنید که (چون درگیرد) تنها به کسانی از شما که ستم کردند نمی‌رسد (بلکه دامنگیر همه می‌شود) و بدانید که به راستی خداوند سخت کیفر است. و به یاد آورید هنگامی را که شما در این (سر) زمین گروه اندکی بودید ناتوان به شمار آمده، که می‌هراسیدید مردم (مشرک) شما را بربایند، تا اینکه (خداوند) به شما جا داد و با یاوری خویش از شما پشتیبانی کرد و از چیزهای پاکیزه روزیتان داد باشد که سپاس گزارید. ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید. و بدانید که دارایی‌ها و فرزندانتان مایه آزمونند و اینکه خداوند است که پاداشی سترگ نزد اوست. ای مؤمنان! اگر از خداوند پروا کنید در شما نیروی شناخت درستی از نادرستی می‌نهد و از گناهانتان چشم می‌پوشد و شما را می‌آمرزد و خداوند دارای بخشش سترگ است» سوره انفال، آیه ۱۵-۲۹.</ref> از مؤمنان می‌خواهد وقتی با گروه فراوانی از [[دشمنان]] مواجه می‌شوند به آنان پشت نکنند، مگر برای تهاجم [[مجدد]] یا [[پیوستن]] به گروهی از [[مجاهدان]]، از [[خدا]] و پیامبرش [[اطاعت]] کرده و از [[اوامر و نواهی]] او روی برنگردانند و به سخنان او گوش دهند، به [[معارف]] [[توحیدی]] که باعث [[حیات]] فردی و [[اجتماعی]] انسان‌هاست توجه کرده، [[دعوت]] خدا و رسولش را [[اجابت]] کنند و بدانند که دور شدن از [[عبودیت]] خدا فتنه‌های بسیاری را در [[جامعه اسلامی]] دامن می‌زند، به خدا و رسولش [[خیانت]] نکنند و مبادا به بهانه [[حفظ]] [[اموال]] و فرزندانشان دست از [[حمایت]] [[دین]] بردارند و [[تقوا]] پیشه کنند تا خداوند نیز قدرت تشخیص حق از [[باطل]] را به آنان [[عنایت]] کند.
| |
| | |
| آیات {{متن قرآن|وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُواْ لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُواْ قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاء لَقُلْنَا مِثْلَ هَذَا إِنْ هَذَا إِلاَّ أَسَاطِيرُ الأَوَّلِينَ وَإِذْ قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن كَانَ هَذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاء أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ وَمَا لَهُمْ أَلاَّ يُعَذِّبَهُمُ اللَّهُ وَهُمْ يَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَمَا كَانُواْ أَوْلِيَاءهُ إِنْ أَوْلِيَاؤُهُ إِلاَّ الْمُتَّقُونَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ وَمَا كَانَ صَلاتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُكَاءً وَتَصْدِيَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّواْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ لِيَمِيزَ اللَّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَيَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلَىَ بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ جَمِيعًا فَيَجْعَلَهُ فِي جَهَنَّمَ أُوْلَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ قُل لِلَّذِينَ كَفَرُواْ إِن يَنتَهُواْ يُغْفَرْ لَهُم مَّا قَدْ سَلَفَ وَإِنْ يَعُودُواْ فَقَدْ مَضَتْ سُنَّةُ الأَوَّلِينَ وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ وَإِن تَوَلَّوْا فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَوْلاكُمْ نِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ }}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است. و چون آیات ما بر آنان خوانده می‌شد می‌گفتند: شنیدیم و اگر می‌خواستیم مانند آن می‌گفتیم؛ این (آیات) جز افسانه‌های پیشینیان نیست. و (یاد کن) آنگاه را که گفتند: بار خداوندا! اگر این (آیات) که از سوی توست راستین است بر ما از آسمان سنگ ببار یا بر (سر) ما عذابی دردناک بیاور. و خداوند بر آن نیست تا تو در میان آنان هستی آنان را عذاب کند و تا آمرزش می‌خواهند خداوند بر آن نیست که عذاب کننده آنها باشد. و چرا خداوند عذابشان نکند با آنکه (مردم را) از مسجد الحرام باز می‌دارند در حالی که سرپرست آن نمی‌باشند- که سرپرست آن جز پرهیزگاران نیستند- اما بیشتر آنان نمی‌دانند. و نماز آنان نزد خانه (ی کعبه) جز سوت کشیدن و کف زدن نبود پس عذاب را برای کفری که می‌ورزیدید بچشید! بی‌گمان کافران دارایی‌های خود را برای بازداشتن (مردم) از راه خدا می‌بخشند؛ به زودی (همه) آن را خواهند بخشید آنگاه برای آنان مایه دریغ خواهد بود سپس مغلوب می‌گردند و کافران به سوی دوزخ گرد آورده می‌شوند. تا خداوند ناپاک را از پاک جدا گرداند و ناپاک (ها) را بر یکدیگر نهد پس آن همه را بر هم انبارد آنگاه در دوزخ نهد؛ (آری) آنانند که زیانکارند. به کافران بگو: اگر (از کفر) باز ایستند گذشته‌هایشان بخشوده می‌گردد و اگر (به آن) باز گردند، (بدانند که) سنّت پیشینیان گذشته است. و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است. و اگر رو بگردانند بدانید که خداوند سرور شماست؛ نیک است این یار و نیک است این یاور» سوره انفال، آیه ۳۰-۴۰.</ref> به ترسیم چهارمین تابلو از [[امدادهای غیبی]] [[الهی]] و [[نصرت]] او به مؤمنان می‌پردازد و چهره [[واقعی]] [[مخالفان پیامبر]] را که همه توان و امکانات خود را برای جلوگیری از [[رشد]] [[دعوت پیامبر]]{{صل}} به کار گرفتند افشا می‌کند. آنان نقشه می‌کشیدند تا [[پیامبر]] را به [[زندان]] افکنند، یا بکشند یا از [[مکه]] [[اخراج]] کنند؛ ولی هیچ یک از توطئه‌های آنان کارساز نشد و نتوانستند به اهداف خود دست یابند. ادامه [[آیات]] [[دلایل]] [[شکست]] و ناکامی آنها را بر اثر اموری همچون [[حق‌ستیزی]]، به سخره گرفتن [[اعمال عبادی]]، جلوگیری از گرویدن [[مردم]] به [[آیین توحیدی]] و هزینه کردن در این [[راه]] می‌داند و به آنان یادآور می‌شود که یا از [[مخالفت]] [[دست]] بردارند یا خود را برای نابودی و شکست آماده کنند.
| |
| | |
| در آیات {{متن قرآن|وَاعْلَمُواْ أَنَّمَا غَنِمْتُم مِّن شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ إِن كُنتُمْ آمَنتُمْ بِاللَّهِ وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى عَبْدِنَا يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ إِذْ أَنتُم بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيَا وَهُم بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوَى وَالرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنكُمْ وَلَوْ تَوَاعَدتُّمْ لاَخْتَلَفْتُمْ فِي الْمِيعَادِ وَلَكِن لِّيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولاً لِّيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَن بَيِّنَةٍ وَيَحْيَى مَنْ حَيَّ عَن بَيِّنَةٍ وَإِنَّ اللَّهَ لَسَمِيعٌ عَلِيمٌ إِذْ يُرِيكَهُمُ اللَّهُ فِي مَنَامِكَ قَلِيلاً وَلَوْ أَرَاكَهُمْ كَثِيرًا لَّفَشِلْتُمْ وَلَتَنَازَعْتُمْ فِي الأَمْرِ وَلَكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ وَإِذْ يُرِيكُمُوهُمْ إِذِ الْتَقَيْتُمْ فِي أَعْيُنِكُمْ قَلِيلاً وَيُقَلِّلُكُمْ فِي أَعْيُنِهِمْ لِيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولاً وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الأُمُورُ }}<ref>«و اگر به خداوند و به آنچه بر بنده خویش، روز بازشناخت درستی از نادرستی (در جنگ بدر)، روز رویارویی آن دو گروه (مسلمان و مشرک) فرو فرستادیم ایمان دارید بدانید که آنچه غنیمت گرفته‌اید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و یتیمان و بینوایان و ماندگان در راه (از خاندان او) است و خداوند بر هر کاری تواناست. (یاد کن) آنگاه را که شما بر کناره نزدیک‌تر (مدینه) بودید و آنان بر کناره دورتر و آن کاروان (تجاری قریش) پایین‌تر از شما بودند و اگر با هم وعده (ی کارزار) می‌گذاشتید در آن خلاف می‌کردید امّا خداوند بر آن بود تا کار انجام یافتنی را به پایان رساند تا هر کس که نابود می‌شود از روی برهانی باشد و هر کس زنده می‌ماند (نیز) با برهانی؛ و بی‌گمان خداوند شنوایی داناست. (یاد کن) آنگاه را که خداوند آنان را به تو در خوابت «اندک» نشان داد و اگر آنان را «بسیار» نشان داده بود سست می‌شدید و در کار (جنگ) اختلاف می‌یافتید ولی خداوند (شما را) در امان داشت که او به اندیشه‌ها داناست. و آنگاه را (یاد کن) که آنان را- چون رویاروی شدید- به چشمتان اندک نمود و شما را نیز در چشم آنان، اندک نشان داد تا خداوند کاری انجام یافتنی را به پایان برد و کارها به خداوند باز گردانده می‌شود» سوره انفال، آیه ۴۱-۴۴.</ref> [[حکم خداوند]] را درباره [[غنایم جنگی]] با تفصیل بیشتری [[یادآوری]] و اعلام می‌کند که ۵۱ از [[غنایم]] را باید در [[راه خدا]] و رسولش و [[نیازمندان]] ([[یتیمان]]، [[مسکینان]]، در راه‌ماندگان) هزینه کنید و بدین وسیله [[ایمان]] خود را به [[خدا]] و [[تعالیم]] پیامبر{{صل}} نشان دهید تا [[خداوند]] نیز [[لطف]] خود را شامل حال شما گرداند، آنگاه سه نمونه دیگر از [[امدادهای الهی]] را که به [[برکت]] [[پایبندی]] [[مؤمنان]] به اصل [[توحید]] و [[اطاعت از رسول خدا]] فراهم آمده است یادآور می‌شود، تا آنان را به اجرای این [[حکم الهی]] نیز [[تشویق]] کند.
| |
| | |
| پنجمین، ششمین و هفتمین [[امداد غیبی]] که در این [[سوره]] از آن یاد شده است به مقدمات [[جنگ بدر]] مربوط می‌شود و می‌فرماید: اگر شما با محاسبات عادی خود می‌خواستید عمل کنید قطعا از [[جنگ]] خودداری می‌کردید، زیرا بیشتر [[مسلمانان]] تحت تأثیر موقعیت [[ضعیف]] و کمبود نفرات خود و امکانات و نفرات گسترده [[دشمن]] قرار داشتند؛ اما خداوند حوادثی را پیش آورد که [[برتری]] ظاهری آنها در نظر مؤمنان اندک جلوه کند و هر دو گروه بر انجام جنگ مصمم شوند، تا کاری که می‌بایست انجام گیرد تحقق بخشد و در پرتو این [[پیروزی]] غیر منتظره و [[معجزه]] آسا [[حق]] از [[باطل]] شناخته شود. نخستین حادثه این بود که کاروان تجاری [[مکه]] توانست با [[تغییر]] مسیر از دست [[مسلمانان]] بگریزد و چون [[کافران]] در موقعیت [[برتری]] قرار داشتند مسلمانان نیز از این [[تصمیم]] استقبال می‌کردند؛ اما بر خلاف تصمیم اولیه هر دو گروه، موقعیت برای وقوع درگیری نظامی فراهم شد. برای جلوگیری از [[سستی]] مسلمانان و [[ایجاد اختلاف]] میان آنان نیز [[خداوند]] [[لشکر]] کافران را در دیدگان مسلمانان اندک و ناچیز جلوه داد و پیش از آن نیز [[لشکریان]] [[دشمن]] را در [[خواب]] به [[پیامبر]]{{صل}}، اندک و [[ناتوان]] نشان داد و مژده [[فتح]] و [[پیروزی]] به [[مسلمین]] داد. بدین‌وسیله همه چیز برای آغاز [[جنگ]] آماده شد تا به [[یاری]] خداوند، مسلمانان به پیروزی بی‌نظیری دست یابند.
| |
| | |
| [[آیات]] {{متن قرآن|وَأَطِيعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَارِهِم بَطَرًا وَرِئَاء النَّاسِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَاللَّهُ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ وَإِذْ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ وَقَالَ لاَ غَالِبَ لَكُمُ الْيَوْمَ مِنَ النَّاسِ وَإِنِّي جَارٌ لَّكُمْ فَلَمَّا تَرَاءَتِ الْفِئَتَانِ نَكَصَ عَلَى عَقِبَيْهِ وَقَالَ إِنِّي بَرِيءٌ مِّنكُمْ إِنِّي أَرَى مَا لاَ تَرَوْنَ إِنِّيَ أَخَافُ اللَّهَ وَاللَّهُ شَدِيدُ الْعِقَابِ إِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ غَرَّ هَؤُلاء دِينُهُمْ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ وَلَوْ تَرَى إِذْ يَتَوَفَّى الَّذِينَ كَفَرُواْ الْمَلائِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ وَذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِيقِ ذَلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيكُمْ وَأَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلاَّمٍ لِّلْعَبِيدِ كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ كَفَرُواْ بِآيَاتِ اللَّهِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقَابِ ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ كَذَّبُواْ بِآيَاتِ رَبِّهِمْ فَأَهْلَكْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَكُلٌّ كَانُواْ ظَالِمِينَ إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُواْ فَهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! چون با دسته‌ای (از دشمن) رویاروی شدید استوار باشید و خداوند را بسیار یاد کنید باشد که رستگار گردید و از خداوند و پیامبرش فرمانبرداری کنید و در هم نیفتید که سست شوید و شکوهتان از میان برود و شکیبا باشید که خداوند با شکیبایان است. و چون کسانی نباشید که از دیار خویش با سرمستی و برای نمایش به مردم بیرون می‌آیند و (مردم را) از راه خداوند باز می‌دارند و خداوند به آنچه انجام می‌دهند نیک داناست. و (یاد کن) آنگاه را که شیطان کردارهای آنان را (در چشمشان) آراست و گفت: امروز هیچ‌یک از مردم بر شما پیروز نخواهد شد و من پناه‌دهنده شمایم و چون دو دسته رویاروی شدند پشت کرد و گفت: من از شما بیزارم، من چیزی می‌بینم که شما نمی‌بینید، من از خداوند می‌هراسم و خداوند سخت کیفر است. و (یاد کن) آنگاه را که منافقان و بیماردلان می‌گفتند: اینان را دینشان فریفته است در حالی که هر کس بر خداوند توکّل کند بی‌گمان خداوند پیروزمندی فرزانه است. و کاش می‌دیدی هنگامی را که فرشتگان جان کافران را می‌گیرند به چهره و پشت آنان می‌کوبند و (می‌گویند) عذاب (آتش) سوزان را بچشید! آن، برای کارهایی است که کرده‌اید و (بدانید) که خداوند به بندگان، ستمگر نیست. (روش اینان) چون روش فرعونیان و کسان پیش از ایشان است که به آیات خداوند کفر ورزیدند و خداوند آنان را برای گناهانشان فرو گرفت و خداوند توانمندی سخت‌کیفر است. آن، از این روست که خداوند نعمتی را که به گروهی بخشیده است نمی‌گرداند تا آنان آنچه در خود دارند بگردانند و بی‌گمان خداوند شنوایی داناست. چون روش فرعونیان و کسان پیش از ایشان که آیات پروردگارشان را دروغ شمردند و ما برای گناهانشان آنان را نابود و فرعونیان را غرق کردیم و همگی ستمگر بودند. بی‌گمان بدترین جنبندگان نزد خداوند کافرانند که ایمان نمی‌آورند» سوره انفال، آیه ۴۵-۵۵.</ref> بخشی دیگر از [[وظایف مسلمانان]] را ذکر می‌کند و از آنان می‌خواهد تا اگر در برابر گروهی از [[دشمنان]] قرار گرفتند با [[یاد خدا]] در برابر آنان [[ثابت قدم]] و [[استوار]] باشند و در پرتو [[اطاعت از خدا]] و رسولش از [[نزاع]] و [[اختلاف]] بپرهیزند تا [[قدرت]] و [[عزت]] آنان از بین نرود.<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۸۴۲؛ المیزان، ج ۹، ص ۹۴.</ref> رفتارهای [[ناپسند]] و خودخواهانه کافران و [[منافقان]] را تکرار نکنند که به [[سرنوشت]] آنها دچار می‌شوند. آنان با [[غرور]] و سرمستی و به قصد [[خودنمایی]] به میدان جنگ آمده، خود را شکست‌ناپذیر می‌دانستند و به پیمان‌های خود پایبند نبودند و حق‌طلبان را [[تحقیر]] می‌کردند؛ اما سرانجام با [[ذلت]] و [[عذاب]] [[جان]] داده، به سرنوشت [[قوم فرعون]] دچار شدند. آری خداوند نعمتی را که بر قومی ارزانی داشت تغییر نمی‌دهد، مگر آنکه خود با [[اعمال ناشایست]] آن را تغییر دهند، و به [[مؤمنین]] توصیه می‌کند کاری نکنید که خداوند [[نعمت]] و یاری خود را از شما دریغ کند.
| |
| | |
| آیات بعدی {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ الَّذِينَ عَاهَدتَّ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لاَ يَتَّقُونَ فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِم مَّنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِيَانَةً فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَى سَوَاء إِنَّ اللَّهَ لاَ يُحِبُّ الْخَائِنِينَ وَلاَ يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ سَبَقُواْ إِنَّهُمْ لاَ يُعْجِزُونَ وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِن دُونِهِمْ لاَ تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنتُمْ لاَ تُظْلَمُونَ وَإِن جَنَحُواْ لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ وَإِن يُرِيدُواْ أَن يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللَّهُ هُوَ الَّذِيَ أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِينَ وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنفَقْتَ مَا فِي الأَرْضِ جَمِيعًا مَّا أَلَّفْتْ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ يَفْقَهُونَ الآنَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنكُمْ وَعَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفًا فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ صَابِرَةٌ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُواْ أَلْفَيْنِ بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ مَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَن يَكُونَ لَهُ أَسْرَى حَتَّى يُثْخِنَ فِي الأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَاللَّهُ يُرِيدُ الآخِرَةَ وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ لَّوْلاَ كِتَابٌ مِّنَ اللَّهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمْ فِيمَا أَخَذْتُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ فَكُلُواْ مِمَّا غَنِمْتُمْ حَلالاً طَيِّبًا وَاتَّقُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّمَن فِي أَيْدِيكُم مِّنَ الأَسْرَى إِن يَعْلَمِ اللَّهُ فِي قُلُوبِكُمْ خَيْرًا يُؤْتِكُمْ خَيْرًا مِّمَّا أُخِذَ مِنكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ وَإِن يُرِيدُواْ خِيَانَتَكَ فَقَدْ خَانُواْ اللَّهَ مِن قَبْلُ فَأَمْكَنَ مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ آوَواْ وَّنَصَرُواْ أُوْلَئِكَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَلَمْ يُهَاجِرُواْ مَا لَكُم مِّن وَلاَيَتِهِم مِّن شَيْءٍ حَتَّى يُهَاجِرُواْ وَإِنِ اسْتَنصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَيْنَكُمْ وَبَيْنَهُم مِّيثَاقٌ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ إِلاَّ تَفْعَلُوهُ تَكُن فِتْنَةٌ فِي الأَرْضِ وَفَسَادٌ كَبِيرٌ وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ آوَواْ وَّنَصَرُواْ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَّهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مِن بَعْدُ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ مَعَكُمْ فَأُولَئِكَ مِنكُمْ وَأُوْلُواْ الأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ }}<ref>«بی‌گمان بدترین جنبندگان نزد خداوند کافرانند که ایمان نمی‌آورند همان کسانی از ایشان که با آنان پیمان بستی سپس هر بار پیمان خود را می‌شکنند و پرهیزگاری نمی‌ورزند. پس چون در جنگ بر آنان دست یافتی با (تار و مار کردن) آنها، کسانی را که در پس ایشانند پراکنده ساز! باشد که در یاد گیرند. و اگر از گروهی بیم خیانتی (در پیمان) داری به گونه برابر (پیمانشان را) به سوی آنها بیفکن که خداوند خیانتکاران را دوست نمی‌دارد. و کافران هرگز نپندارند که پیش افتاده‌اند بی‌گمان آنان (ما را) به ستوه نمی‌آورند. و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید که بدان دشمن خداوند و دشمن خود را به هراس می‌افکنید؛ و نیز جز آنها کسانی دیگر را که شما نمی‌شناسید (اما) خداوند آنان را می‌شناسد؛ و آنچه در راه خداوند ببخشید، به شما تمام باز خواهند داد و بر شما ستم نخواهد رفت. و اگر به سازش گرایند، تو نیز بدان گرای و بر خداوند توکّل کن که او شنوای داناست. و اگر بخواهند تو را فریب دهند بی‌گمان خداوند تو را بسنده است؛ هموست که تو را با یاوری خویش و با مؤمنان پشتیبانی کرد. و دل‌های آنان را با هم پیوستگی داد ؛ اگر همه آنچه را در زمین است می‌بخشیدی میان دل‌های آنها پیوستگی نمی‌دادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد؛ بی‌گمان او پیروزمندی فرزانه است. ای پیامبر! تو را خداوند و مؤمنان پیرو تو، بس. ای پیامبر! مؤمنان را به کارزار برانگیز، اگر از شما بیست تن شکیبا باشند بر دویست تن پیروز می‌گردند و اگر از شما صد تن باشند بر هزار تن از کافران پیروز می‌شوند زیرا آنان گروهی هستند که درنمی‌یابند. اکنون خداوند بر شما آسان گرفت و معلوم داشت که در شما ناتوانی هست؛ اگر از شما صد تن شکیبا باشند بر دویست تن پیروز می‌گردند و اگر از شما هزار تن باشند بر دو هزار تن به اذن خداوند پیروز می‌شوند و خداوند با شکیبایان است. بر هیچ پیامبری روا نیست که اسیرانی داشته باشد تا (آنگاه که) در (سر) زمین (خویش دشمن را) از توان بیندازد؛ (شما از گرفتن اسیر) کالای ناپایدار این جهان را می‌خواهید و خداوند جهان واپسین را (برای شما) می‌خواهد و خداوند پیروزمندی فرزانه است. اگر در آنچه گرفته‌اید نوشته‌ای از خداوند، از پیش نبود، به یقین عذابی سترگ به شما می‌رسید. از آنچه غنیمت گرفته‌اید حلال و پاک بخورید و از خداوند پروا کنید، به راستی خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است. ای پیامبر! به اسیرانی که در دست دارید بگو: اگر خداوند در دل‌هایتان خیری ببیند به شما بهتر از آنچه از شما ستانده‌اند خواهد رساند و شما را می‌آمرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است. و اگر بخواهند به تو خیانت ورزند (باکی نیست) به خداوند نیز پیش از این خیانت کرده‌اند و (خداوند تو را) بر آنان دستیابی داد و خداوند دانایی فرزانه است. کسانی که ایمان آورده و هجرت گزیده‌اند و در راه خداوند با مال و جانشان جهاد کرده‌اند و کسانی که (به آنان) پناه داده و یاری رسانده‌اند دوستان یکدیگرند و کسانی که ایمان آورده و هجرت نکرده‌اند شما را با آنان هیچ پیوندی نیست تا آنکه هجرت گزینند و اگر از شما در دین یاری بجویند باید یاری کنید مگر در برابر گروهی که میان شما و آنان پیمانی است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست. و کافران (نیز) دوستان یکدیگرند و اگر آن (دستور) را انجام ندهید در زمین، آشوب و تباهی بزرگی رخ خواهد داد.و کسانی که ایمان آورده و هجرت گزیده و در راه خداوند جهاد کرده‌اند و کسانی که (به آنان) پناه داده و یاری رسانده‌اند به راستی مؤمن‌اند؛ آنان آمرزش و روزی ارجمندی دارند. و کسانی که پس از آن ایمان آورده و هجرت گزیده و همراه شما جهاد کرده‌اند از شمایند و در کتاب خداوند خویشاوندان (در ارث‌بری) نسبت به همدیگر (از دیگران) سزاوارترند؛ بی‌گمان خداوند به هر چیزی داناست» سوره انفال، آیه ۵۵-۷۵.</ref> روش [[مقابله با دشمنان]] [[حیله‌گر]] و [[پیمان‌شکن]] را در [[زمان]] [[جنگ]] و [[صلح]] به مسلمانان یادآور می‌شود و به آنان می‌گوید: با [[پیمان‌شکنان]] به [[سختی]] برخورد کنید و اگر به آنها دست یافتید آنان را تار و مار کنید و اگر از [[خیانت]] آنها [[بیم]] دارید [[پیمان]] خود را با آنان [[لغو]] کنید، [[آمادگی نظامی]] خود را همواره در برابر [[دشمنان]] [[حفظ]] کنید و اسبهای ورزیده و سایر امکانات مورد نیاز را فراهم آورید. البته تا زمانی که آنان به [[صلح]] و [[آرامش]] [[تمایل]] دارند شما نیز با آنها [[کارزار]] نکنید.
| |
| | |
| آنگاه از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌خواهد تا [[مؤمنان]] را به [[جنگ]] با [[کافران]] [[تشویق]] کند و به آنان یادآور می‌شود که اگر [[ایمان]] و [[استقامت]] داشته باشند هر ۱۰۰ [[نفر]] از آنها [[توانایی]] مقابله با ۱۰۰۰ نفر از کافران را خواهد داشت، گرچه هم‌اکنون بر اثر [[ضعف ایمانی]] <ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۸۵۶؛ المیزان، ج ۹، ص ۱۲۳.</ref> برخی [[مسلمانان]] هر ۱۰۰ نفر از آنها تنها در برابر ۲۰۰ نفر از کافران یارای [[مقاومت]] دارد. سپس نمونه‌ای از نشانه‌های [[دنیاطلبی]] و [[ضعف]] [[ایمان مسلمانان]] را که بر اثر آن، توانایی مقابله آنان با کافران کاهش یافته ذکر می‌کند. در بحبوحه جنگ و قبل از آنکه شدت جنگ فرو نشیند برخی از مسلمانان به گرفتن [[اسیر]] [[اقدام]] کردند، تا پس از پایان جنگ بتوانند در برابر [[آزاد]] ساختن آنها مبالغی از [[خویشاوندان]] [[اسیران]] دریافت کنند. بی‌تردید گرفتن اسیر در میدان جنگ [[قدرت]] تهاجمی مسلمانان را کاهش داده و شماری از آنها به جای [[نبرد]] باید به [[مراقبت]] از اسیران بپردازند، آن هم در شرایطی که از ابتدا شمار مسلمانان از کافران کمتر بود و اگر [[قضای الهی]] به [[یاری]] مسلمانان تعلق نگرفته بود چه بسا کافران به سبب همین [[اشتباه]] بر مسلمانان چیره شده، ضربه سختی به آنان می‌زدند.
| |
| | |
| [[آیات]] پایانی [[سوره]] همچون آیات آغازین آن از مؤمنان می‌خواهد یکدیگر را یاری دهند و به آنان [[محبت]] داشته باشند و در این رابطه تفاوتی میان مؤمنان [[مهاجر]] و غیر [[مهاجر]] نیست؛ اما رشته [[دوستی]] [[مؤمنان]] و [[کافران]] باید گسسته شود<ref>[[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>
| |
| | |
| ==[[فضیلت]] [[سوره]]==
| |
| از [[پیامبر]]{{صل}} [[روایت]] شده است که هرکس [[سوره انفال]] را بخواند [[خداوند]] [[پاداش]] روزه‌دارِ [[نمازگزار]] به او [[عطا]] می‌کند.<ref>بصائر ذوی التمییز، ج ۱، ص ۲۲۶.</ref> از [[امام صادق]]{{ع}} نیز نقل است که هرکس سوره انفال و [[برائت]] را هر ماه [[تلاوت]] کند [[نفاق]] در [[دل]] او داخل نشود و از [[شیعیان]] [[واقعی]] [[امیر مؤمنان]]{{ع}} باشد <ref> ثواب الاعمال، ص ۱۰۶، ۲۳۷.</ref> و در [[روز قیامت]] همراه شیعیان آن [[حضرت]] از سفره‌های [[بهشت]] بهره‌مند شود تا [[مردمان]] از حساب فارغ شوند<ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۷۳؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۷۹۴.</ref>.<ref>[[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>
| |
| | |
| ==منابع==
| |
| * [[پرونده:000056.jpg|22px]] [[سید عبدالرسول حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد خامه‌گر|خامه‌گر]]، [[سوره انفال (مقاله)|مقاله «سوره انفال»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۵''']]
| |
| | |
| ==پانویس== | |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
|
| |
|
| {{قرآن کریم}}
| | [[رده:سوره‌های قرآن]] |
| | |
| [[رده:مدخل]] | |
| [[رده:سوره انفال]]
| |
این مدخل زیرشاخهٔ بحث سوره است. سوره انفال از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سوره انفال در علوم قرآنی - پرسش مرتبط ندارد