صفویه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] ==پانویس== {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} == پانویس == {{پانویس}}))
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = شیعه
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  =
}}


: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
== مقدمه ==
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[صفویه در تاریخ اسلامی]] - [[صفویه در کلام اسلامی]]</div>
سلسله‌ای از [[سلاطین]] [[ایران]] که [[شیعه]] [[مذهب]] و با مسلک تصوّف بودند و در قرن دهم هجری [[حکومتی]] مذهبی در [[ایران]] بر سر کار آوردند. صفویان منسوب به جدّشان صفی الدین اردبیلی‌اند و شاه [[اسماعیل]] صفوی اولین [[پادشاه]] این سلسله، [[مذهب]] شیعۀ [[اثنی عشری]] را به عنوان [[مذهب]] رسمی [[ایران]] اعلام کرد و مدّت‌ها با [[حکومت]] [[سنّی]] [[مذهب]] عثمانی‌ها و ازبک‌ها جنگید و [[حکومتی]] متمرکز و [[شیعی]] در [[ایران]] ایجاد کرد. اوج [[اقتدار]] این سلسله در زمان شاه [[عباس]] صفوی بود. ساختار [[دینی]] [[حکومت]] در آن دوره بر [[مذهب شیعه]] شکل گرفت و شماری از علمای بزرگ [[شیعه]] نیز با [[حکومت]] صفوی [[همکاری]] و تفاهم داشتند و از این رهگذر، به نشر مبانی [[شیعه]] و ترویج [[روایات]] [[اهل بیت]] و [[فقه]] [[جعفری]] پرداختند، همچون: [[محقق کرکی]]، [[شیخ بهایی]]، [[میرداماد]]، [[ملاّ صدرا]]، [[فیض کاشانی]] و دیگران.<ref>ر.ک: دائرة المعارف تشیع ج ۱۰ص۳۵۴ پیدایش دولت صفوی ترجمه آژند.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۶۵.</ref>
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[صفویه (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
سلسله‌ای از [[سلاطین]] [[ایران]] که [[شیعه]] [[مذهب]] و با مسلک تصوّف بودند و در [[قرن دهم]] [[هجری]] [[حکومتی]] مذهبی در [[ایران]] بر سر کار آوردند. صفویان منسوب به جدّشان [[صفی]] الدین اردبیلی‌اند و شاه [[اسماعیل]] صفوی اولین [[پادشاه]] این سلسله، [[مذهب]] شیعۀ [[اثنی عشری]] را به عنوان [[مذهب]] رسمی [[ایران]] اعلام کرد و مدّت‌ها با [[حکومت]] [[سنّی]] [[مذهب]] عثمانی‌ها و ازبک‌ها جنگید و [[حکومتی]] متمرکز و [[شیعی]] در [[ایران]] ایجاد کرد. اوج [[اقتدار]] این سلسله در زمان شاه [[عباس]] صفوی بود. ساختار [[دینی]] [[حکومت]] در آن دوره بر [[مذهب شیعه]] شکل گرفت و شماری از علمای بزرگ [[شیعه]] نیز با [[حکومت]] صفوی [[همکاری]] و تفاهم داشتند و از این رهگذر، به نشر مبانی [[شیعه]] و [[ترویج]] [[روایات]] [[اهل بیت]] و [[فقه]] [[جعفری]] پرداختند، همچون: [[محقق کرکی]]، [[شیخ بهایی]]، [[میرداماد]]، [[ملاّ صدرا]]، [[فیض کاشانی]] و دیگران.<ref>ر.ک. دائرة المعارف تشیع ج ۱۰ص۳۵۴ پیدایش دولت صفوی ترجمه آژند</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۶۵.</ref>


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۴: خط ۱۸:


{{حکومت‌های شیعی}}
{{حکومت‌های شیعی}}
[[رده:صفویه]]
 
[[رده:حکومت‌های شیعه]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۲

مقدمه

سلسله‌ای از سلاطین ایران که شیعه مذهب و با مسلک تصوّف بودند و در قرن دهم هجری حکومتی مذهبی در ایران بر سر کار آوردند. صفویان منسوب به جدّشان صفی الدین اردبیلی‌اند و شاه اسماعیل صفوی اولین پادشاه این سلسله، مذهب شیعۀ اثنی عشری را به عنوان مذهب رسمی ایران اعلام کرد و مدّت‌ها با حکومت سنّی مذهب عثمانی‌ها و ازبک‌ها جنگید و حکومتی متمرکز و شیعی در ایران ایجاد کرد. اوج اقتدار این سلسله در زمان شاه عباس صفوی بود. ساختار دینی حکومت در آن دوره بر مذهب شیعه شکل گرفت و شماری از علمای بزرگ شیعه نیز با حکومت صفوی همکاری و تفاهم داشتند و از این رهگذر، به نشر مبانی شیعه و ترویج روایات اهل بیت و فقه جعفری پرداختند، همچون: محقق کرکی، شیخ بهایی، میرداماد، ملاّ صدرا، فیض کاشانی و دیگران.[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. ر.ک: دائرة المعارف تشیع ج ۱۰ص۳۵۴ پیدایش دولت صفوی ترجمه آژند.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۶۵.