بشارت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
|||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = نبوت | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[بشارت در قرآن]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== | == معناشناسی == | ||
بشارت، مصدر ثلاثی مجرد بر وزن فعالة است. برخی ریشه آن را "بُشر" به معنای [[سرور]] می‌دانند<ref>الفروق اللغویه، ص۱۰۰.</ref> که به آن بُشری نیز می‌گویند<ref>مفردات، ص۱۲۵، «بشر»؛ بصائر ذوی التمییز، ج۲، ص۲۰۰.</ref>. معادل آن در [[فارسی]] مژده و خبر خوش است<ref>لغت نامه، ج۳، ص۴۱۷۰؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۵۴۰، «بشارت».</ref>. در تفاوت بشارت و خبر گفته شده: بشارت خبر سرورانگیزی است که برای اولین بار داده می‌شود<ref>المبسوط، ج۶، ص۲۴۸؛ التبیان، ج۱، ص۱۰۷؛ عمدة الحفاظ، ج۱، ص۱۹۳.</ref>. بر مبنای این اشتقاق برخی [[مفسران]] کاربرد بشارت در خبرهای ناگوار را کاربردی استعاری و برای ریشخند<ref>الکشاف، ج۱، ص۵۷۷؛ تفسیر المنار، ج۹، ص۵۱۴؛ | بشارت، مصدر ثلاثی مجرد بر وزن فعالة است. برخی ریشه آن را "بُشر" به معنای [[سرور]] می‌دانند<ref>الفروق اللغویه، ص۱۰۰.</ref> که به آن بُشری نیز می‌گویند<ref>مفردات، ص۱۲۵، «بشر»؛ بصائر ذوی التمییز، ج۲، ص۲۰۰.</ref>. معادل آن در [[فارسی]] مژده و خبر خوش است<ref>لغت نامه، ج۳، ص۴۱۷۰؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۵۴۰، «بشارت».</ref>. در تفاوت بشارت و خبر گفته شده: بشارت خبر سرورانگیزی است که برای اولین بار داده می‌شود<ref>المبسوط، ج۶، ص۲۴۸؛ التبیان، ج۱، ص۱۰۷؛ عمدة الحفاظ، ج۱، ص۱۹۳.</ref>. بر مبنای این اشتقاق برخی [[مفسران]] کاربرد بشارت در خبرهای ناگوار را کاربردی استعاری و برای ریشخند<ref>الکشاف، ج۱، ص۵۷۷؛ تفسیر المنار، ج۹، ص۵۱۴؛ الاتقان، ج۲، ص۱۲۴.</ref> یا مجاز با رابطه تضاد بیان کرده‌اند <ref>البرهان فی علوم القرآن، ج۲، ص۳۹۷؛ الاتقان، ج۲، ص۱۰۲.</ref> که همراه قرینه به کار می‌رود: {{متن قرآن|فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ }}<ref> به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره آل عمران، آیه:۲۱.</ref>؛ {{متن قرآن|فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ }}<ref> او را به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره لقمان، آیه:۷.</ref>؛ {{متن قرآن|فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ }}<ref> پس، آنان را به عذابی دردناک نوید بخش!؛ سوره انشقاق، آیه:۲۴.</ref><ref>مقاییس اللغه، ج۱، ص۲۵۱؛ لسان‌العرب، ج۱، ص۴۱۴، «بشر».</ref> برخی دیگر اشتقاق این واژه را از "بَشرة" به معنای ظاهر پوست گرفته<ref>الفروق اللغویه، ص۱۰۰.</ref> و بر همین اساس بشارت را عبارت از هر‌خبر خوش یا غم‌انگیزی که اثر آن در چهره نمایان شود می‌دانند<ref>تفسیر ثعالبی، ج۱، ص۵۵؛ رحمة من الرحمن، ج۱، ص۴۲۸.</ref>؛ اما با وجود این همگان، کاربرد آن را در خبرهای خوش پذیرفته‌اند<ref>التعریفات، ص۶۶؛ رحمة من الرحمن، ج۴، ص۴۷۲؛ کشاف اصطلاحات الفنون، ص۳۳۶.</ref>.<ref>[[اعظم حیدری|حیدری، اعظم]]، [[بشارت (مقاله)|بشارت]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]]، ص ۵۶۵.</ref> | ||
== بشارت یکی از [[فلسفه‌های بعثت]] == | |||
{{اصلی|فلسفه بعثت}} | |||
[[هدف از خلقت انسان]] و جنّ این است که آن دو به [[اختیار]]، خدای خویش را [[عبادت]] کنند. و روشن است که [[بعثت پیامبران]] و [[رسولان]] هم برای ایجاد شرایط لازم و زمینه‌های این [[هدف]] مهمّ صورت گرفته است. و برای تکمیل این امر [[بهشت]] و جهنّم را [[آفریده]] و در [[کتب آسمانی]] که بر پیامبرانش نازل فرموده آن دو را به خوبی توصیف و بیان کرده است؛ بلکه در موارد لازم پیامبرانش را به نظاره آن دو فراخوانده است که در این میان [[دیدار]] [[پیامبر گرامی اسلام]] از [[بهشت و دوزخ]] در [[شب معراج]] معروف و مشهور است. و آن دو را جزای [[اعمال]] بندگانش قرار داده و [[ثواب]] و عقابش را بر آن دو مترتّب کرده است. و جهت [[ترغیب]] بندگانش به [[عبادت]] خویش، [[ثواب]] [[اعمال]] آنها را چندین برابر کرده ولی [[عقاب]] را تنها به اندازه [[کردار]] آنها [[تعیین]] فرموده است. و هیچ [[پیامبری]] را برای [[بشر]] [[مبعوث]] نکرده است جز اینکه بعد از [[دعوت به خدا]] و [[هدایت]] [[خلق]] و بیان [[دستورها]] و [[فرمان‌های الهی]] آنها را به [[بهشت]] [[الهی]] بشارت داده و نعمت‌های آن را برایشان بیان کرده و از جهنّم و عذابهای آن بر [[حذر]] داشته و [[انذار]] نموده‌اند. [[خدای تعالی]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ }}<ref> و ما پیامبران را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم پس کسانی که ایمان آورند و به راه آیند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند؛ سوره انعام، آیه:۴۸.</ref>و با وجود اینکه [[اخلاص]] در [[عبادت]] مطلوب اوست ولی [[عبادت]] برای رسیدن به [[بهشت]] و دوری از [[آتش]] جهنّم هم پذیرفته شده و [[عبادت]] به شمار آمده است. پس بشارتها و انذارهای [[پیامبران الهی]] موجب می‌شود که تعداد زیادی از [[بندگان الهی]] راه [[احتیاط]] را پیش گرفته و به خاطر رسیدن به [[بهشت]] و اجتناب از [[عذاب]] به [[عبادت]] [[خدای تعالی]] روی آورند و از دستورهای [[حق]] سر پیچی نکنند<ref>[[محمد بیابانی اسکوئی]]، [[نبوت (کتاب)|نبوت]]، ص۹۸.</ref>. | [[هدف از خلقت انسان]] و جنّ این است که آن دو به [[اختیار]]، خدای خویش را [[عبادت]] کنند. و روشن است که [[بعثت پیامبران]] و [[رسولان]] هم برای ایجاد شرایط لازم و زمینه‌های این [[هدف]] مهمّ صورت گرفته است. و برای تکمیل این امر [[بهشت]] و جهنّم را [[آفریده]] و در [[کتب آسمانی]] که بر پیامبرانش نازل فرموده آن دو را به خوبی توصیف و بیان کرده است؛ بلکه در موارد لازم پیامبرانش را به نظاره آن دو فراخوانده است که در این میان [[دیدار]] [[پیامبر گرامی اسلام]] از [[بهشت و دوزخ]] در [[شب معراج]] معروف و مشهور است. و آن دو را جزای [[اعمال]] بندگانش قرار داده و [[ثواب]] و عقابش را بر آن دو مترتّب کرده است. و جهت [[ترغیب]] بندگانش به [[عبادت]] خویش، [[ثواب]] [[اعمال]] آنها را چندین برابر کرده ولی [[عقاب]] را تنها به اندازه [[کردار]] آنها [[تعیین]] فرموده است. و هیچ [[پیامبری]] را برای [[بشر]] [[مبعوث]] نکرده است جز اینکه بعد از [[دعوت به خدا]] و [[هدایت]] [[خلق]] و بیان [[دستورها]] و [[فرمان‌های الهی]] آنها را به [[بهشت]] [[الهی]] بشارت داده و نعمت‌های آن را برایشان بیان کرده و از جهنّم و عذابهای آن بر [[حذر]] داشته و [[انذار]] نموده‌اند. [[خدای تعالی]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ }}<ref> و ما پیامبران را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم پس کسانی که ایمان آورند و به راه آیند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند؛ سوره انعام، آیه:۴۸.</ref>و با وجود اینکه [[اخلاص]] در [[عبادت]] مطلوب اوست ولی [[عبادت]] برای رسیدن به [[بهشت]] و دوری از [[آتش]] جهنّم هم پذیرفته شده و [[عبادت]] به شمار آمده است. پس بشارتها و انذارهای [[پیامبران الهی]] موجب می‌شود که تعداد زیادی از [[بندگان الهی]] راه [[احتیاط]] را پیش گرفته و به خاطر رسیدن به [[بهشت]] و اجتناب از [[عذاب]] به [[عبادت]] [[خدای تعالی]] روی آورند و از دستورهای [[حق]] سر پیچی نکنند<ref>[[محمد بیابانی اسکوئی]]، [[نبوت (کتاب)|نبوت]]، ص۹۸.</ref>. | ||
==[[سنت]] [[دینی]] [[تبشیر]] و [[انذار]]== | == [[سنت]] [[دینی]] [[تبشیر]] و [[انذار]] == | ||
==بشارت‌های [[دنیوی]] و [[اخروی]]== | == بشارت‌های [[دنیوی]] و [[اخروی]] == | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:000056.jpg|22px]] [[اعظم حیدری|حیدری، اعظم]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵''']] | # [[پرونده:000056.jpg|22px]] [[اعظم حیدری|حیدری، اعظم]]، [[بشارت (مقاله)|'''بشارت''']]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵''']] | ||
# [[پرونده:151728.jpg|22px]] [[محمد بیابانی اسکوئی|بیابانی اسکوئی، محمد]]، [[نبوت - بیابانی اسکوئی (کتاب)|'''نبوت''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:فلسفه نبوت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۲۵
این مدخل زیرشاخهٔ بحث نبوت است. بشارت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بشارت در قرآن - پرسش مرتبط نداردمعناشناسی
بشارت، مصدر ثلاثی مجرد بر وزن فعالة است. برخی ریشه آن را "بُشر" به معنای سرور می‌دانند[۱] که به آن بُشری نیز می‌گویند[۲]. معادل آن در فارسی مژده و خبر خوش است[۳]. در تفاوت بشارت و خبر گفته شده: بشارت خبر سرورانگیزی است که برای اولین بار داده می‌شود[۴]. بر مبنای این اشتقاق برخی مفسران کاربرد بشارت در خبرهای ناگوار را کاربردی استعاری و برای ریشخند[۵] یا مجاز با رابطه تضاد بیان کرده‌اند [۶] که همراه قرینه به کار می‌رود: 
فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ 
[۷]؛ فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ [۸]؛ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ [۹][۱۰] برخی دیگر اشتقاق این واژه را از "بَشرة" به معنای ظاهر پوست گرفته[۱۱] و بر همین اساس بشارت را عبارت از هر‌خبر خوش یا غم‌انگیزی که اثر آن در چهره نمایان شود می‌دانند[۱۲]؛ اما با وجود این همگان، کاربرد آن را در خبرهای خوش پذیرفته‌اند[۱۳].[۱۴]
بشارت یکی از فلسفه‌های بعثت
هدف از خلقت انسان و جنّ این است که آن دو به اختیار، خدای خویش را عبادت کنند. و روشن است که بعثت پیامبران و رسولان هم برای ایجاد شرایط لازم و زمینه‌های این هدف مهمّ صورت گرفته است. و برای تکمیل این امر بهشت و جهنّم را آفریده و در کتب آسمانی که بر پیامبرانش نازل فرموده آن دو را به خوبی توصیف و بیان کرده است؛ بلکه در موارد لازم پیامبرانش را به نظاره آن دو فراخوانده است که در این میان دیدار پیامبر گرامی اسلام از بهشت و دوزخ در شب معراج معروف و مشهور است. و آن دو را جزای اعمال بندگانش قرار داده و ثواب و عقابش را بر آن دو مترتّب کرده است. و جهت ترغیب بندگانش به عبادت خویش، ثواب اعمال آنها را چندین برابر کرده ولی عقاب را تنها به اندازه کردار آنها تعیین فرموده است. و هیچ پیامبری را برای بشر مبعوث نکرده است جز اینکه بعد از دعوت به خدا و هدایت خلق و بیان دستورها و فرمان‌های الهی آنها را به بهشت الهی بشارت داده و نعمت‌های آن را برایشان بیان کرده و از جهنّم و عذابهای آن بر حذر داشته و انذار نموده‌اند. خدای تعالی می‌فرماید: وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ [۱۵]و با وجود اینکه اخلاص در عبادت مطلوب اوست ولی عبادت برای رسیدن به بهشت و دوری از آتش جهنّم هم پذیرفته شده و عبادت به شمار آمده است. پس بشارتها و انذارهای پیامبران الهی موجب می‌شود که تعداد زیادی از بندگان الهی راه احتیاط را پیش گرفته و به خاطر رسیدن به بهشت و اجتناب از عذاب به عبادت خدای تعالی روی آورند و از دستورهای حق سر پیچی نکنند[۱۶].
سنت دینی تبشیر و انذار
بشارت‌های دنیوی و اخروی
منابع
پانویس
- ↑ الفروق اللغویه، ص۱۰۰.
- ↑ مفردات، ص۱۲۵، «بشر»؛ بصائر ذوی التمییز، ج۲، ص۲۰۰.
- ↑ لغت نامه، ج۳، ص۴۱۷۰؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۵۴۰، «بشارت».
- ↑ المبسوط، ج۶، ص۲۴۸؛ التبیان، ج۱، ص۱۰۷؛ عمدة الحفاظ، ج۱، ص۱۹۳.
- ↑ الکشاف، ج۱، ص۵۷۷؛ تفسیر المنار، ج۹، ص۵۱۴؛ الاتقان، ج۲، ص۱۲۴.
- ↑ البرهان فی علوم القرآن، ج۲، ص۳۹۷؛ الاتقان، ج۲، ص۱۰۲.
- ↑ به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره آل عمران، آیه:۲۱.
- ↑ او را به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره لقمان، آیه:۷.
- ↑ پس، آنان را به عذابی دردناک نوید بخش!؛ سوره انشقاق، آیه:۲۴.
- ↑ مقاییس اللغه، ج۱، ص۲۵۱؛ لسان‌العرب، ج۱، ص۴۱۴، «بشر».
- ↑ الفروق اللغویه، ص۱۰۰.
- ↑ تفسیر ثعالبی، ج۱، ص۵۵؛ رحمة من الرحمن، ج۱، ص۴۲۸.
- ↑ التعریفات، ص۶۶؛ رحمة من الرحمن، ج۴، ص۴۷۲؛ کشاف اصطلاحات الفنون، ص۳۳۶.
- ↑ حیدری، اعظم، بشارت، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵، ص ۵۶۵.
- ↑ و ما پیامبران را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم پس کسانی که ایمان آورند و به راه آیند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند؛ سوره انعام، آیه:۴۸.
- ↑ محمد بیابانی اسکوئی، نبوت، ص۹۸.