نص‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[نص‌گرایی در حدیث]] - [[نص‌گرایی در فقه اسلامی]] - [[نص‌گرایی در کلام اسلامی]] - [[نص‌گرایی در فقه سیاسی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[شیعه]] تنها [[راه]] [[سعادت]] را تلقی همه آنچه مربوط به [[زندگی بشری]] است، از [[دین]] می‌داند. این نگاه البته در میان نحله‌های [[عامه]] نیز وجود دارد؛ اما [[ضعف]] [[منابع روایی]] در میان ایشان، منابعی چون [[قیاس]] و [[استحسان]] را جایگزین کرده است. غنای منابع روایی [[شیعیان]] در کنار بنیان‌های [[اعتقادی]] ایشان سبب شد که توجه به روش‌های دیگر در کنار [[نص]] بسیار کم‌رنگ شود. اهمیت و [[ضرورت]] مواجهه با نص در نگرش‌های [[فقهی]] شیعه سبب شد که علومی چون [[رجال]] و درایه شکل گیرد و بسیار گسترده و پر حجم شود. این دو [[علم]] در نهایت [[وظیفه]] [[تعیین]] [[روایات]] مورد [[اعتماد]] از غیر آن را دارد. نص‌گرایی در روش [[اجتهادی]] به معنای آن است که آن‌گاه که نصی در تعیین [[حکم]] موضوعی وجود دارد، [[رجوع]] به منابع دیگر صحیح نیست. محوریت نص در روش اجتهادی سنتی به معنای [[مخالفت]] با [[عقل‌گرایی]] تلقی نمی‌شود؛ زیرا [[عقل]] نیز یکی از منابع اربعه [[کشف]] [[احکام]] است که جایگاه آن در [[استنباط احکام]] با عنوان [[ملازمات عقلیه]] در [[علم اصول]] بررسی شده است.<ref>[[اصغرآقا مهدوی|مهدوی]] و [[سید محمد صادق کاظمی|کاظمی]]، [[کلیات فقه سیاسی (کتاب)|کلیات فقه سیاسی]]، ص ۷۰.</ref> | [[شیعه]] تنها [[راه]] [[سعادت]] را تلقی همه آنچه مربوط به [[زندگی بشری]] است، از [[دین]] می‌داند. این نگاه البته در میان نحله‌های [[عامه]] نیز وجود دارد؛ اما [[ضعف]] [[منابع روایی]] در میان ایشان، منابعی چون [[قیاس]] و [[استحسان]] را جایگزین کرده است. غنای منابع روایی [[شیعیان]] در کنار بنیان‌های [[اعتقادی]] ایشان سبب شد که توجه به روش‌های دیگر در کنار [[نص]] بسیار کم‌رنگ شود. اهمیت و [[ضرورت]] مواجهه با نص در نگرش‌های [[فقهی]] شیعه سبب شد که علومی چون [[رجال]] و درایه شکل گیرد و بسیار گسترده و پر حجم شود. این دو [[علم]] در نهایت [[وظیفه]] [[تعیین]] [[روایات]] مورد [[اعتماد]] از غیر آن را دارد. نص‌گرایی در روش [[اجتهادی]] به معنای آن است که آن‌گاه که نصی در تعیین [[حکم]] موضوعی وجود دارد، [[رجوع]] به منابع دیگر صحیح نیست. محوریت نص در روش اجتهادی سنتی به معنای [[مخالفت]] با [[عقل‌گرایی]] تلقی نمی‌شود؛ زیرا [[عقل]] نیز یکی از منابع اربعه [[کشف]] [[احکام]] است که جایگاه آن در [[استنباط احکام]] با عنوان [[ملازمات عقلیه]] در [[علم اصول]] بررسی شده است.<ref>[[اصغرآقا مهدوی|مهدوی]] و [[سید محمد صادق کاظمی|کاظمی]]، [[کلیات فقه سیاسی (کتاب)|کلیات فقه سیاسی]]، ص ۷۰.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
* [[عقل‌گرایی]] | * [[عقل‌گرایی]] | ||
{{پایان | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
==پرسش مستقیم== | == پرسش مستقیم == | ||
*[[نص‌گرایی از منظر روش اجتهادی در روش‌شناسی فقه سیاسی به چه معناست؟ (پرسش)]] | * [[نص‌گرایی از منظر روش اجتهادی در روش‌شناسی فقه سیاسی به چه معناست؟ (پرسش)]] | ||
{{پایان | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۲: | ||
[[رده:نص‌گرایی]] | [[رده:نص‌گرایی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۰
نص‌گرایی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: نص‌گرایی در حدیث - نص‌گرایی در فقه اسلامی - نص‌گرایی در کلام اسلامی - نص‌گرایی در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
شیعه تنها راه سعادت را تلقی همه آنچه مربوط به زندگی بشری است، از دین می‌داند. این نگاه البته در میان نحله‌های عامه نیز وجود دارد؛ اما ضعف منابع روایی در میان ایشان، منابعی چون قیاس و استحسان را جایگزین کرده است. غنای منابع روایی شیعیان در کنار بنیان‌های اعتقادی ایشان سبب شد که توجه به روش‌های دیگر در کنار نص بسیار کم‌رنگ شود. اهمیت و ضرورت مواجهه با نص در نگرش‌های فقهی شیعه سبب شد که علومی چون رجال و درایه شکل گیرد و بسیار گسترده و پر حجم شود. این دو علم در نهایت وظیفه تعیین روایات مورد اعتماد از غیر آن را دارد. نص‌گرایی در روش اجتهادی به معنای آن است که آن‌گاه که نصی در تعیین حکم موضوعی وجود دارد، رجوع به منابع دیگر صحیح نیست. محوریت نص در روش اجتهادی سنتی به معنای مخالفت با عقل‌گرایی تلقی نمی‌شود؛ زیرا عقل نیز یکی از منابع اربعه کشف احکام است که جایگاه آن در استنباط احکام با عنوان ملازمات عقلیه در علم اصول بررسی شده است.[۱]
جستارهای وابسته
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ مهدوی و کاظمی، کلیات فقه سیاسی، ص ۷۰.