تألیف قلوب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}} ') |
(←پانویس) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[تألیف قلوب در لغت]] - [[تألیف قلوب در فقه اسلامی]] - [[تألیف قلوب در فقه سیاسی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
به‌معنای جمع کردن [[دل‌ها]] و [[متحد]] ساختن قلب‌هاست. بیشتر [[مردم]] یکی از دو حال را دارند، یا [[صلاح]] [[واقعی]] خود را تشخیص نمی‌دهند؛ لذا به اموری که به ضرر آنها است تن می‌دهند و یا اینکه [[مصلحت]] را تشخیص می‌دهند، ولی به خاطر [[منافع دنیوی]] به آن [[رضایت]] ندارند. یگانه کسی که بین این دو حالت را جمع می‌کند و [[اتحاد]] می‌بخشد، [[امام عصر]]{{ع}} است؛ لذا در [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: {{عربی|"أَيْنَ مُؤَلِّفُ شَمْلِ الصَّلَاحِ وَ الرِّضَا"}}؛ کجاست آن‌که میان پراکندگی، صلاح و [[رضا]] را جمع کند؟ و در دعای [[امیر المؤمنین]]{{ع}} درباره آن حضرت آمده: "و پراکندگی [[امت]] را با او جمع فرما". و در [[حدیثی]] آمده: "به وسیله او میان دل‌های مختلف و پراکنده، [[الفت]] و [[اتّحاد]] داده می‌شود"<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref>. و از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده که: "[[خداوند]] به وسیله آن حضرت، بین دل‌های پراکنده و مخالف یکدیگر، [[ائتلاف]] می‌بخشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۳۹.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۱۷.</ref> | |||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||
| خط ۱۲: | خط ۹: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۵: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اصطلاحات قرآنی]] | |||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات فقهی]] | ||
[[رده: | |||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۱۹
تألیف قلوب از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تألیف قلوب در لغت - تألیف قلوب در فقه اسلامی - تألیف قلوب در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
به‌معنای جمع کردن دل‌ها و متحد ساختن قلب‌هاست. بیشتر مردم یکی از دو حال را دارند، یا صلاح واقعی خود را تشخیص نمی‌دهند؛ لذا به اموری که به ضرر آنها است تن می‌دهند و یا اینکه مصلحت را تشخیص می‌دهند، ولی به خاطر منافع دنیوی به آن رضایت ندارند. یگانه کسی که بین این دو حالت را جمع می‌کند و اتحاد می‌بخشد، امام عصر(ع) است؛ لذا در دعای ندبه می‌خوانیم: "أَيْنَ مُؤَلِّفُ شَمْلِ الصَّلَاحِ وَ الرِّضَا"؛ کجاست آن‌که میان پراکندگی، صلاح و رضا را جمع کند؟ و در دعای امیر المؤمنین(ع) درباره آن حضرت آمده: "و پراکندگی امت را با او جمع فرما". و در حدیثی آمده: "به وسیله او میان دل‌های مختلف و پراکنده، الفت و اتّحاد داده می‌شود"[۱]. و از امام صادق(ع) روایت شده که: "خداوند به وسیله آن حضرت، بین دل‌های پراکنده و مخالف یکدیگر، ائتلاف می‌بخشد"[۲].[۳]
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
- ↑ نجم الثاقب، باب دوم.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۳۹.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۱۷.