ابر در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
(←مقدمه) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = ابر | | موضوع مرتبط = ابر | ||
| خط ۷: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[توده]] بخار آب متصاعد از [[زمین]]. | [[توده]] بخار آب متصاعد از [[زمین]]. | ||
'''[[طهارت]]:''' [[آفتاب]] در صورتی که چیزی مانند [[ابر]] مانع تابش آن شود، [[پاک]] کننده نیست. | |||
'''[[طهارت]]:''' [[آفتاب]] در صورتی که چیزی مانند [[ابر]] مانع تابش آن شود، [[پاک]] کننده نیست. <ref>العروة الوثقی، ج۱، ص:۱۳۰.</ref> | |||
'''[[صلات]]:''' اگر ابر مانع حصول [[یقین]] به داخل شدن وقت [[نماز]] شود، به فتوای مشهور، [[نمازگزار]] در صورت [[ظن]] به دخول وقت میتواند نماز بخواند. <ref>الحدائق الناضرة، ج۶، ص:۳۰۱</ref> هنگام [[کسوف]] یا [[خسوف]] اگر ابر، [[خورشید]] یا ماه را بپوشاند، [[نماز آیات]] ساقط نمیشود. <ref>المعتبر، ج۲، ص:۳۴۱</ref> | '''[[صلات]]:''' اگر ابر مانع حصول [[یقین]] به داخل شدن وقت [[نماز]] شود، به فتوای مشهور، [[نمازگزار]] در صورت [[ظن]] به دخول وقت میتواند نماز بخواند. <ref>الحدائق الناضرة، ج۶، ص:۳۰۱</ref> هنگام [[کسوف]] یا [[خسوف]] اگر ابر، [[خورشید]] یا ماه را بپوشاند، [[نماز آیات]] ساقط نمیشود. <ref>المعتبر، ج۲، ص:۳۴۱</ref> | ||
'''[[صوم]]:''' روزی که [[انتظار]] میرود اوّل [[ماه رمضان]] یا شوّال باشد، اگر به سبب مانعی مانند وجود ابر، در آن شب، [[هلال]] ماه دیده نشود، آن [[روز]]، [[یوم]] الشک است. <ref>الحدائق الناضرة، ج۱۳، ص:۴۲</ref> اگر روزهدار در هوای ابری، با [[ظنّ]] به دخول شب [[افطار]] کند، سپس معلوم گردد [[مغرب]] نبوده، روزهاش صحیح است و [[قضا]] ندارد. <ref>العروة الوثقی، ج۲، ص:۲۱۱؛ مستمسک العروة، ج۸، ص:۳۹۲</ref> | '''[[صوم]]:''' روزی که [[انتظار]] میرود اوّل [[ماه رمضان]] یا شوّال باشد، اگر به سبب مانعی مانند وجود ابر، در آن شب، [[هلال]] ماه دیده نشود، آن [[روز]]، [[یوم]] الشک است. <ref>الحدائق الناضرة، ج۱۳، ص:۴۲</ref> اگر روزهدار در هوای ابری، با [[ظنّ]] به دخول شب [[افطار]] کند، سپس معلوم گردد [[مغرب]] نبوده، روزهاش صحیح است و [[قضا]] ندارد. <ref>العروة الوثقی، ج۲، ص:۲۱۱؛ مستمسک العروة، ج۸، ص:۳۹۲</ref> | ||
'''[[حج]]:''' [[سوار شدن]] بر ماشین سقفدار برای مُحرم جایز نیست؛ لکن در هوای ابری، برخی جایز دانستهاند. <ref>مناسک حج (مراجع)، ص:۲۰۰</ref> [[راه رفتن]] [[محرم]] زیر ابری که مانع تابش آفتاب است، جایز میباشد <ref>مناسک الحج (تبریزی)، ص:۱۳۰.</ref><ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۲۲۹.</ref> | '''[[حج]]:''' [[سوار شدن]] بر ماشین سقفدار برای مُحرم جایز نیست؛ لکن در هوای ابری، برخی جایز دانستهاند. <ref>مناسک حج (مراجع)، ص:۲۰۰</ref> [[راه رفتن]] [[محرم]] زیر ابری که مانع تابش آفتاب است، جایز میباشد <ref>مناسک الحج (تبریزی)، ص:۱۳۰.</ref><ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۲۲۹.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ابر است. ابر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابر در قرآن - ابر در فقه اسلامی - ابر در معارف مهدویت - ابر در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
طهارت: آفتاب در صورتی که چیزی مانند ابر مانع تابش آن شود، پاک کننده نیست. [۱]
صلات: اگر ابر مانع حصول یقین به داخل شدن وقت نماز شود، به فتوای مشهور، نمازگزار در صورت ظن به دخول وقت میتواند نماز بخواند. [۲] هنگام کسوف یا خسوف اگر ابر، خورشید یا ماه را بپوشاند، نماز آیات ساقط نمیشود. [۳]
صوم: روزی که انتظار میرود اوّل ماه رمضان یا شوّال باشد، اگر به سبب مانعی مانند وجود ابر، در آن شب، هلال ماه دیده نشود، آن روز، یوم الشک است. [۴] اگر روزهدار در هوای ابری، با ظنّ به دخول شب افطار کند، سپس معلوم گردد مغرب نبوده، روزهاش صحیح است و قضا ندارد. [۵]
حج: سوار شدن بر ماشین سقفدار برای مُحرم جایز نیست؛ لکن در هوای ابری، برخی جایز دانستهاند. [۶] راه رفتن محرم زیر ابری که مانع تابش آفتاب است، جایز میباشد [۷][۸]
منابع
پانویس
- ↑ العروة الوثقی، ج۱، ص:۱۳۰.
- ↑ الحدائق الناضرة، ج۶، ص:۳۰۱
- ↑ المعتبر، ج۲، ص:۳۴۱
- ↑ الحدائق الناضرة، ج۱۳، ص:۴۲
- ↑ العروة الوثقی، ج۲، ص:۲۱۱؛ مستمسک العروة، ج۸، ص:۳۹۲
- ↑ مناسک حج (مراجع)، ص:۲۰۰
- ↑ مناسک الحج (تبریزی)، ص:۱۳۰.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۲۲۹.