مصیبت و بیماری در سیره پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابن‌شهرآشوب')
 
خط ۱۳: خط ۱۳:


== [[پیامبر]] {{صل}} در هنگام بلا‌==
== [[پیامبر]] {{صل}} در هنگام بلا‌==
* [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} نیز مانند دیگر [[پیامبران الهی]]، در راه [[تبلیغ]] [[دین]] [[مصائب]] و گرفتاری‌های بسیاری را [[تحمل]] کردند. استقامتی که [[رسول خدا]] {{صل}} در برابر مشکلات [[رسالت]] و [[هدایت مردم]] از خود نشان دادند بسیار شگفت است و با اینکه خود فرموده‌اند که در میان [[انبیای الهی]]، بیش از همه به [[بلا]] و [[مصیبت]] دچار شده‌اند<ref>المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۳، ص ۱۳۰؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج ۳، ص ۲۴۷ و علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج ۲، ص ۵۳۷.</ref>؛ اما کسی همچون ایشان در راه [[حق]]، [[شکیبا]] و پایدار نبود<ref>کشف الغمه، ص ۵۳۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۱۷.</ref>.
* [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} نیز مانند دیگر [[پیامبران الهی]]، در راه [[تبلیغ]] [[دین]] [[مصائب]] و گرفتاری‌های بسیاری را [[تحمل]] کردند. استقامتی که [[رسول خدا]] {{صل}} در برابر مشکلات [[رسالت]] و [[هدایت مردم]] از خود نشان دادند بسیار شگفت است و با اینکه خود فرموده‌اند که در میان [[انبیای الهی]]، بیش از همه به [[بلا]] و [[مصیبت]] دچار شده‌اند<ref>المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۳، ص ۱۳۰؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج ۳، ص ۲۴۷ و علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج ۲، ص ۵۳۷.</ref>؛ اما کسی همچون ایشان در راه [[حق]]، [[شکیبا]] و پایدار نبود<ref>کشف الغمه، ص ۵۳۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۱۷.</ref>.
* [[رسول خدا]] {{صل}} در [[مصائب]] گله نمی‌کرد و از بزرگ و کوچک آن شکایتی نداشت و در برابر شداید [[ثابت قدم]] بود و مشکلات بر [[صبر]] ایشان می‌افزود<ref>ماوردی، اعلام النبوة، ص ۲۱۷.</ref>. هرگز از آن [[حضرت]]، [[سستی]] دیده نشد و هرگز اظهار دلتنگی و شکایت نکرد؛ این صفات به فرموده خود آن [[حضرت]]، از نشانه‌های [[انسان]] [[صابر]] است:‌ "نشانه‌های [[انسان]] [[صابر]]، سه چیز است: اول آنکه، [[سستی]] نمی‌کند؛ دوم آنکه، دلتنگی نمی‌کند و سوم آنکه از پروردگارش [[شکوه]] نمی‌کند؛ زیرا اگر [[سستی]] کند، [[حق]] را تباه می‌کند و اگر دلتنگی کند، [[شکر]] او را به جا نیاورده است و اگر [[شکوه]] کند، مطمئناً از پروردگارش [[نافرمانی]] خواهد کرد"<ref>{{متن حدیث| عَلَامَةُ الصَّابِرِ فِي‌ ثَلَاثٍ‌ أَوَّلُهَا أَنْ لَا يَكْسَلَ وَ الثَّانِيَةُ أَنْ لَا يَضْجَرَ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا يَشْكُوَ مِنْ رَبِّهِ تَعَالَى لِأَنَّهُ إِذَا كَسِلَ فَقَدْ ضَيَّعَ الْحَقَّ وَ إِذَا ضَجِرَ لَمْ يُؤَدِّ الشُّكْرَ وَ إِذَا شَكَا مِنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ عَصَاهُ}}؛ شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۲، ص ۴۹۸ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۱۶، ص ۲۳.</ref>. و می‌فرمودند: "هر بنده‌ای که بر مصیبتی از [[مصائب]] [[صبر]] کند، از گناهانش [[پاک]] می‌شود"<ref>حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۳۵۹.</ref> نیز فرموده‌اند: "هرگاه [[خداوند]] بنده‌ای را [[دوست]] داشته باشد، او را [[مبتلا]] می‌کند؛ اگر [بنده‌اش] [[صبر]] کرد، او را به خود نزدیک می‌کند و اگر به آن [[بلا]] [[راضی]] بود، او را [[خالص]] می‌کند و [برای خود] برمی‌گزیند"<ref>مسکن الفؤاد، ص ۸۴ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۲۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۱۷-۶۱۸.</ref>.
* [[رسول خدا]] {{صل}} در [[مصائب]] گله نمی‌کرد و از بزرگ و کوچک آن شکایتی نداشت و در برابر شداید [[ثابت قدم]] بود و مشکلات بر [[صبر]] ایشان می‌افزود<ref>ماوردی، اعلام النبوة، ص ۲۱۷.</ref>. هرگز از آن [[حضرت]]، [[سستی]] دیده نشد و هرگز اظهار دلتنگی و شکایت نکرد؛ این صفات به فرموده خود آن [[حضرت]]، از نشانه‌های [[انسان]] [[صابر]] است:‌ "نشانه‌های [[انسان]] [[صابر]]، سه چیز است: اول آنکه، [[سستی]] نمی‌کند؛ دوم آنکه، دلتنگی نمی‌کند و سوم آنکه از پروردگارش [[شکوه]] نمی‌کند؛ زیرا اگر [[سستی]] کند، [[حق]] را تباه می‌کند و اگر دلتنگی کند، [[شکر]] او را به جا نیاورده است و اگر [[شکوه]] کند، مطمئناً از پروردگارش [[نافرمانی]] خواهد کرد"<ref>{{متن حدیث| عَلَامَةُ الصَّابِرِ فِي‌ ثَلَاثٍ‌ أَوَّلُهَا أَنْ لَا يَكْسَلَ وَ الثَّانِيَةُ أَنْ لَا يَضْجَرَ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا يَشْكُوَ مِنْ رَبِّهِ تَعَالَى لِأَنَّهُ إِذَا كَسِلَ فَقَدْ ضَيَّعَ الْحَقَّ وَ إِذَا ضَجِرَ لَمْ يُؤَدِّ الشُّكْرَ وَ إِذَا شَكَا مِنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ عَصَاهُ}}؛ شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۲، ص ۴۹۸ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۱۶، ص ۲۳.</ref>. و می‌فرمودند: "هر بنده‌ای که بر مصیبتی از [[مصائب]] [[صبر]] کند، از گناهانش [[پاک]] می‌شود"<ref>حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۳۵۹.</ref> نیز فرموده‌اند: "هرگاه [[خداوند]] بنده‌ای را [[دوست]] داشته باشد، او را [[مبتلا]] می‌کند؛ اگر [بنده‌اش] [[صبر]] کرد، او را به خود نزدیک می‌کند و اگر به آن [[بلا]] [[راضی]] بود، او را [[خالص]] می‌کند و [برای خود] برمی‌گزیند"<ref>مسکن الفؤاد، ص ۸۴ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۲۷.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۱۷-۶۱۸.</ref>.



نسخهٔ کنونی تا ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۲۸

مقدمه

  • مصیبت، در لغت، از ماده "صاب یصوب" و به معنای رسیدن چیزی به طور صحیح به چیزی و برخورد آن با هدف است[۱]؛ اما در اصطلاح، به معنای گرفتاری‌ها و مشکلات بزرگ و کوچکی است که به افراد می‌رسد[۲]. گرچه مفهوم مصیبت درباره خیر و شر به کار رفته؛ اما غالباً درباره معانی شر استفاده شده است[۳][۴].

مصیبت؛ آزمون اولیای الهی‌

پیامبر (ص) در هنگام بلا‌

کمک گرفتن از نماز و روزه

حال آن حضرت هنگام بیماری

منابع

پانویس

  1. الزبیدی، تاج العروس، ج ۲، ص ۱۵۳ - ۱۵۶ و ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۳۵ - ۵۳۷.
  2. محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج۲، ص۱۷۵.
  3. عبدالله بن عمر بیضاوی، انوار التنزیل و اسرار التأویل، ج ۱، ص ۱۱۵ و الجامع لاحکام القرآن، ص ۱۷۵.
  4. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۶.
  5. شهید ثانی، مسکن الفؤاد، ص ۱۲۳.
  6. کلینی،، الکافی، ج ۲، ص۲۵۲؛ تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، ص ۱۱۳ - ۱۱۴ و نعمان بن محمد تمیمی مغربی، دعائم الاسلام، ‌ ج۲، ص ۱۴۰.
  7. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۶.
  8. المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۳، ص ۱۳۰؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج ۳، ص ۲۴۷ و علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج ۲، ص ۵۳۷.
  9. کشف الغمه، ص ۵۳۷.
  10. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۷.
  11. ماوردی، اعلام النبوة، ص ۲۱۷.
  12. « عَلَامَةُ الصَّابِرِ فِي‌ ثَلَاثٍ‌ أَوَّلُهَا أَنْ لَا يَكْسَلَ وَ الثَّانِيَةُ أَنْ لَا يَضْجَرَ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا يَشْكُوَ مِنْ رَبِّهِ تَعَالَى لِأَنَّهُ إِذَا كَسِلَ فَقَدْ ضَيَّعَ الْحَقَّ وَ إِذَا ضَجِرَ لَمْ يُؤَدِّ الشُّكْرَ وَ إِذَا شَكَا مِنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ عَصَاهُ»؛ شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۲، ص ۴۹۸ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۱۶، ص ۲۳.
  13. حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۳۵۹.
  14. مسکن الفؤاد، ص ۸۴ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۲۷.
  15. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۷-۶۱۸.
  16. مستدرک الوسائل، ص ۴۸۱ و قطب الدین راوندی، الدعوات، ص ۲۸۷.
  17. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۸.
  18. « اللَّهُمَ‌ قَدْ فَعَلْتُ‌ مَا أَمَرْتَنَا فَأَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا»؛ مسکن الفؤاد، ص ۵۰ و مستدرک الوسائل، ج ۶، ص ۳۹۵. اشاره به آیه ۴۵ سوره بقره است: ﴿وَاسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاةِ.
  19. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۸.
  20. محمد بن فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج ۲، ص ۴۲۳ و الجامع لاحکام القرآن، ص ۱۷۵
  21. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۸.
  22. الطبرانی، المعجم الکبیر، ج ۱۲، ص ۱۹۸؛ کنزالعمال، ج ۳، ص ۳۰۰؛ فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج ۱، ص ۴۳۷ و مستدرک الوسائل، ج۳، ص۴۰۲.
  23. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۸.
  24. محمد بن همام اسکافی، تمحیص، ص ۳۴ و مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۳۵.
  25. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۹.
  26. بخاری، صحیح، ج ۷، ص ۳؛ احمد بن حنبل، مسند، ج ۶، ص ۱۸۱ و مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۸، ص ۱۴.
  27. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۹.
  28. مکارم الاخلاق، ص۳۵۷.
  29. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۹.
  30. شیخ مفید، الامالی، ۱۴۱۳ ق، ص ۸؛ الدعوات، ص ۱۶۷ و مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۶۸.
  31. مکارم الاخلاق، ص۳۵۹.
  32. امام مالک، کتاب الموطأ، ۱۹۸۵ م، ج ۲، ص ۹۴۰.
  33. شیخ مفید، الاختصاص، ص ۲۵؛ محمد بن محمد کوفی، الجعفریات، ص ۲۲۱ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعة ج ۲، ص ۴۳۳.
  34. الکافی، ج ۲، ص ۵۶۷؛ الدعوات، ص ۱۹۲ و کفعمی، المصباح، ص ۱۵۱.
  35. الکافی، ج ۳، ص ۱۱۵؛ مکارم الاخلاق، ص ۳۵۹ و الدعوات، ص ۱۶۷.
  36. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۱۹.