مدیریت زمان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'jpg|22px]] 22px دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
* مدیریت زمان می‌تواند زمینه‌ساز بهره‌گیری بهینه از [[فرصت‌ها]] باشد. [[انسان]] در برابر [[عمر]] خویش [[مسئول]] است و باید در محضر [[پروردگار]] پاسخ‌گو باشد. از این‌رو در [[احادیث]] تأکید شده است، [[انسان]] در [[روز قیامت]] قدم از قدم برنمی‌دارد، مگر اینکه از چند چیز سؤال شود و یکی از آنها [[نعمت]] [[عمر]] است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۳.</ref>. | * مدیریت زمان می‌تواند زمینه‌ساز بهره‌گیری بهینه از [[فرصت‌ها]] باشد. [[انسان]] در برابر [[عمر]] خویش [[مسئول]] است و باید در محضر [[پروردگار]] پاسخ‌گو باشد. از این‌رو در [[احادیث]] تأکید شده است، [[انسان]] در [[روز قیامت]] قدم از قدم برنمی‌دارد، مگر اینکه از چند چیز سؤال شود و یکی از آنها [[نعمت]] [[عمر]] است<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۳.</ref>. | ||
== اصول مدیریت زمان == | == اصول مدیریت زمان == | ||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
* [[هدف]] عبارت است از آن [[حقیقت]] مطلوب که [[اشتیاق]] وصول به آن، محرک [[انسان]] به انجام دادن [[کارها]] و [[انتخاب]] وسیله‌هایی است که آن [[حقیقت]] را قابل وصول می‌کند. تعیین [[هدف]]، مقدمه [[برنامه‌ریزی]] و اجراست. [[انسان]] بدون [[هدف]] در [[زندگی]] سرگردان است و نمی‌تواند تصمیم [[درستی]] در ارتباط با امور خویش بگیرد. | * [[هدف]] عبارت است از آن [[حقیقت]] مطلوب که [[اشتیاق]] وصول به آن، محرک [[انسان]] به انجام دادن [[کارها]] و [[انتخاب]] وسیله‌هایی است که آن [[حقیقت]] را قابل وصول می‌کند. تعیین [[هدف]]، مقدمه [[برنامه‌ریزی]] و اجراست. [[انسان]] بدون [[هدف]] در [[زندگی]] سرگردان است و نمی‌تواند تصمیم [[درستی]] در ارتباط با امور خویش بگیرد. | ||
* [[امام]] {{ع}} به این موضوع توجه داشته و آسیب‌های آن‌را نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] [[فرزند]] خویش را "آرزومند دست‌نایافتنی‌ها" توصیف می‌کند. مقتضای سن [[جوانی]] [[آرزوهای دور و دراز]] است که [[انسان]] را در پرده [[غفلت]] فرو می‌برد. [[امام]] از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر می‌کند و می‌فرماید: زیان‌کارترینِ [[مردم]] از نظر [[داد و ستد]] و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جست‌وجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا [[بخت]] یارش نشود، پس با آن [[حسرت]] از [[دنیا]] رود و با سنگینیِ [[گناه]] به سرای باقی شتابد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲</ref>. | * [[امام]] {{ع}} به این موضوع توجه داشته و آسیب‌های آن‌را نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] [[فرزند]] خویش را "آرزومند دست‌نایافتنی‌ها" توصیف می‌کند. مقتضای سن [[جوانی]] [[آرزوهای دور و دراز]] است که [[انسان]] را در پرده [[غفلت]] فرو می‌برد. [[امام]] از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر می‌کند و می‌فرماید: زیان‌کارترینِ [[مردم]] از نظر [[داد و ستد]] و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جست‌وجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا [[بخت]] یارش نشود، پس با آن [[حسرت]] از [[دنیا]] رود و با سنگینیِ [[گناه]] به سرای باقی شتابد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲</ref>. | ||
* از منظر [[امام علی]] {{ع}} در تعیین [[هدف]]، عنصر استعداد و [[توانایی]] [[آدمی]] نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار می‌دهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و [[توانایی]] موجب [[مخالفت]] فرد و اتلاف زمان می‌شود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.</ref>. | * از منظر [[امام علی]] {{ع}} در تعیین [[هدف]]، عنصر استعداد و [[توانایی]] [[آدمی]] نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار می‌دهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و [[توانایی]] موجب [[مخالفت]] فرد و اتلاف زمان می‌شود<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.</ref>. | ||
=== اولویت‌بندی و [[برنامه‌ریزی]] === | === اولویت‌بندی و [[برنامه‌ریزی]] === | ||
* [[انسان]] در [[مدیریت]] زمان، به اولویت‌بندی، [[برنامه‌ریزی]] و زمان‌بندی امور می‌پردازد، زیرا [[انسان]] [[فرصت]] انجام همه امور را ندارد و باید آنها را دسته‌بندی کند و بخش‌های مهم‌تر را در [[اولویت]] قرار دهد. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: به‌راستی که [[خداوند]] روزیِ شما را ضمانت کرده و شمایان را به کار و تلاش [[فرمان]] داده است، پس مبادا خواستن آنچه برایتان ضمانت شده، سزاوارتر از کاری باشد که از شما خواسته شده است. از این‌رو نحوه زمان‌بندی برای انجام هر کار به [[میزان]] [[نیاز]] و [[اولویت]] آن است. برای مثال، امور [[مستحب]] اگر به امور [[واجب]] ضرر بزند، باید آن را ترک کرد. چنانچه [[مستحبات]] به [[واجبات]] ضرر رساند، موجب [[قرب به خدا]] نخواهد بود<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>. | * [[انسان]] در [[مدیریت]] زمان، به اولویت‌بندی، [[برنامه‌ریزی]] و زمان‌بندی امور می‌پردازد، زیرا [[انسان]] [[فرصت]] انجام همه امور را ندارد و باید آنها را دسته‌بندی کند و بخش‌های مهم‌تر را در [[اولویت]] قرار دهد. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: به‌راستی که [[خداوند]] روزیِ شما را ضمانت کرده و شمایان را به کار و تلاش [[فرمان]] داده است، پس مبادا خواستن آنچه برایتان ضمانت شده، سزاوارتر از کاری باشد که از شما خواسته شده است. از این‌رو نحوه زمان‌بندی برای انجام هر کار به [[میزان]] [[نیاز]] و [[اولویت]] آن است. برای مثال، امور [[مستحب]] اگر به امور [[واجب]] ضرر بزند، باید آن را ترک کرد. چنانچه [[مستحبات]] به [[واجبات]] ضرر رساند، موجب [[قرب به خدا]] نخواهد بود<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>. | ||
* از سوی دیگر زمان‌بندی و [[برنامه‌ریزی]] در امور، وقت [[آدمی]] را وسعت می‌بخشد و [[فرصت]] استفاده مطلوب از [[فرصت‌ها]] را به‌دست می‌دهد. [[امام علی]] {{ع}} [[برنامه‌ریزی]] را مایه [[صلاح]] و [[پایداری]] [[زندگی]] می‌داند. اهمیت توجه به لحظه‌ها و روزهای [[زندگی]] که در حال گذر است و [[فرصت‌ها]] با [[گذشت]] زمان، یکی پس از دیگری از بین می‌روند، مورد توجه [[امام]] است. از این‌رو [[امام]] به تقسیم مناسب زمان و اختصاص هر یک به بخشی از فعالیت‌های حیاتی سفارش می‌کند و می‌فرماید:[[شب]] و روز [[مؤمن]] به سه برنامه می‌گذرد: زمانی به [[راز]] و [[نیاز]] با [[خدا]]، زمانی به تأمین معاش و زمانی دیگر به بهره‌بردرایِ [[نیکو]] از لذّت‌های [[حلال]]. [[عاقل]] نباید جز در پی این سه باشد: تأمین [[زندگی]]، گاهی در راه [[رستخیز]] و لذّت [[حلال]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸۲</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>. | * از سوی دیگر زمان‌بندی و [[برنامه‌ریزی]] در امور، وقت [[آدمی]] را وسعت می‌بخشد و [[فرصت]] استفاده مطلوب از [[فرصت‌ها]] را به‌دست می‌دهد. [[امام علی]] {{ع}} [[برنامه‌ریزی]] را مایه [[صلاح]] و [[پایداری]] [[زندگی]] می‌داند. اهمیت توجه به لحظه‌ها و روزهای [[زندگی]] که در حال گذر است و [[فرصت‌ها]] با [[گذشت]] زمان، یکی پس از دیگری از بین می‌روند، مورد توجه [[امام]] است. از این‌رو [[امام]] به تقسیم مناسب زمان و اختصاص هر یک به بخشی از فعالیت‌های حیاتی سفارش می‌کند و می‌فرماید:[[شب]] و روز [[مؤمن]] به سه برنامه می‌گذرد: زمانی به [[راز]] و [[نیاز]] با [[خدا]]، زمانی به تأمین معاش و زمانی دیگر به بهره‌بردرایِ [[نیکو]] از لذّت‌های [[حلال]]. [[عاقل]] نباید جز در پی این سه باشد: تأمین [[زندگی]]، گاهی در راه [[رستخیز]] و لذّت [[حلال]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸۲</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>. | ||
* [[بدیهی]] است که در [[مدیریت]] صحیح [[زندگی]]، ارزیابی و آسیب‌شناسی فرصت‌های از دست رفته و عدم کسب موفقیت، امری ضروری است. [[امام علی]] {{ع}} [[حسابرسی]] دقیق را عامل موفقیت و راه [[مبارزه]] با [[سستی]] و [[تنبلی]] می‌داند و در [[نهج البلاغه]] می‌فرماید: ای [[بندگان خدا]]، خود را بسنجید، پیش از آن‌که شما را بسنجند و از خود حساب بکشید، پیش از آن‌که از شما حساب کشند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۹</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۴- ۴۴۵.</ref>. | * [[بدیهی]] است که در [[مدیریت]] صحیح [[زندگی]]، ارزیابی و آسیب‌شناسی فرصت‌های از دست رفته و عدم کسب موفقیت، امری ضروری است. [[امام علی]] {{ع}} [[حسابرسی]] دقیق را عامل موفقیت و راه [[مبارزه]] با [[سستی]] و [[تنبلی]] می‌داند و در [[نهج البلاغه]] می‌فرماید: ای [[بندگان خدا]]، خود را بسنجید، پیش از آن‌که شما را بسنجند و از خود حساب بکشید، پیش از آن‌که از شما حساب کشند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۹</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۴- ۴۴۵.</ref>. | ||
* این‌گونه [[مدیریت]] در [[زندگی]]، ثمره تلاش [[آدمی]] را دو چندان می‌کند و امکان استفاده بهینه از [[فرصت‌ها]] را توسعه می‌دهد. در نتیجه [[آدمی]] از [[فرصت]] محدود [[عمر]] می‌تواند بهره کافی ببرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۵.</ref>. | * این‌گونه [[مدیریت]] در [[زندگی]]، ثمره تلاش [[آدمی]] را دو چندان می‌کند و امکان استفاده بهینه از [[فرصت‌ها]] را توسعه می‌دهد. در نتیجه [[آدمی]] از [[فرصت]] محدود [[عمر]] می‌تواند بهره کافی ببرد<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۴۵.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۳
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- مدیریت زمان می‌تواند زمینه‌ساز بهره‌گیری بهینه از فرصت‌ها باشد. انسان در برابر عمر خویش مسئول است و باید در محضر پروردگار پاسخ‌گو باشد. از این‌رو در احادیث تأکید شده است، انسان در روز قیامت قدم از قدم برنمی‌دارد، مگر اینکه از چند چیز سؤال شود و یکی از آنها نعمت عمر است[۱].
اصول مدیریت زمان
هدفمندی
- هدف عبارت است از آن حقیقت مطلوب که اشتیاق وصول به آن، محرک انسان به انجام دادن کارها و انتخاب وسیله‌هایی است که آن حقیقت را قابل وصول می‌کند. تعیین هدف، مقدمه برنامه‌ریزی و اجراست. انسان بدون هدف در زندگی سرگردان است و نمی‌تواند تصمیم درستی در ارتباط با امور خویش بگیرد.
- امام (ع) به این موضوع توجه داشته و آسیب‌های آن‌را نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در نامه ۳۱ نهج البلاغه فرزند خویش را "آرزومند دست‌نایافتنی‌ها" توصیف می‌کند. مقتضای سن جوانی آرزوهای دور و دراز است که انسان را در پرده غفلت فرو می‌برد. امام از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر می‌کند و می‌فرماید: زیان‌کارترینِ مردم از نظر داد و ستد و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جست‌وجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا بخت یارش نشود، پس با آن حسرت از دنیا رود و با سنگینیِ گناه به سرای باقی شتابد[۲].
- از منظر امام علی (ع) در تعیین هدف، عنصر استعداد و توانایی آدمی نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار می‌دهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و توانایی موجب مخالفت فرد و اتلاف زمان می‌شود[۳].
اولویت‌بندی و برنامه‌ریزی
- انسان در مدیریت زمان، به اولویت‌بندی، برنامه‌ریزی و زمان‌بندی امور می‌پردازد، زیرا انسان فرصت انجام همه امور را ندارد و باید آنها را دسته‌بندی کند و بخش‌های مهم‌تر را در اولویت قرار دهد. امام (ع) می‌فرماید: به‌راستی که خداوند روزیِ شما را ضمانت کرده و شمایان را به کار و تلاش فرمان داده است، پس مبادا خواستن آنچه برایتان ضمانت شده، سزاوارتر از کاری باشد که از شما خواسته شده است. از این‌رو نحوه زمان‌بندی برای انجام هر کار به میزان نیاز و اولویت آن است. برای مثال، امور مستحب اگر به امور واجب ضرر بزند، باید آن را ترک کرد. چنانچه مستحبات به واجبات ضرر رساند، موجب قرب به خدا نخواهد بود[۴][۵].
- از سوی دیگر زمان‌بندی و برنامه‌ریزی در امور، وقت آدمی را وسعت می‌بخشد و فرصت استفاده مطلوب از فرصت‌ها را به‌دست می‌دهد. امام علی (ع) برنامه‌ریزی را مایه صلاح و پایداری زندگی می‌داند. اهمیت توجه به لحظه‌ها و روزهای زندگی که در حال گذر است و فرصت‌ها با گذشت زمان، یکی پس از دیگری از بین می‌روند، مورد توجه امام است. از این‌رو امام به تقسیم مناسب زمان و اختصاص هر یک به بخشی از فعالیت‌های حیاتی سفارش می‌کند و می‌فرماید:شب و روز مؤمن به سه برنامه می‌گذرد: زمانی به راز و نیاز با خدا، زمانی به تأمین معاش و زمانی دیگر به بهره‌بردرایِ نیکو از لذّت‌های حلال. عاقل نباید جز در پی این سه باشد: تأمین زندگی، گاهی در راه رستخیز و لذّت حلال[۶][۷].
- بدیهی است که در مدیریت صحیح زندگی، ارزیابی و آسیب‌شناسی فرصت‌های از دست رفته و عدم کسب موفقیت، امری ضروری است. امام علی (ع) حسابرسی دقیق را عامل موفقیت و راه مبارزه با سستی و تنبلی می‌داند و در نهج البلاغه می‌فرماید: ای بندگان خدا، خود را بسنجید، پیش از آن‌که شما را بسنجند و از خود حساب بکشید، پیش از آن‌که از شما حساب کشند[۸][۹].
- این‌گونه مدیریت در زندگی، ثمره تلاش آدمی را دو چندان می‌کند و امکان استفاده بهینه از فرصت‌ها را توسعه می‌دهد. در نتیجه آدمی از فرصت محدود عمر می‌تواند بهره کافی ببرد[۱۰].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۳.
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۳۸
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۴.
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۳۸۲
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۴.
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۸۹
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۴- ۴۴۵.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۵.