محمد بن ادریس شافعی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی') |
جز (جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه ') |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[ابوعبدالله محمد بن ادریس بن عباس بن عثمان شافعی قرشی مطلبی]] پیشوای [[شافعیان]] است که در سال | [[ابوعبدالله محمد بن ادریس بن عباس بن عثمان شافعی قرشی مطلبی]] پیشوای [[شافعیان]] است که در سال ۱۵۰ه در غزّه، از شهرهای [[فلسطین]] و به قولی در [[یمن]] زاده شد. پدرش [[ادریس]] از [[بنی هاشم]]، و مادرش از [[طایفه]] اَزْد بود. بر پایه روایتی که خود [[روایتگر]] آن است، دو ساله بوده که به همراه مادرش راهی [[مکه]] شد و در آنجا [[تعلیم و تربیت]] یافت. [[دانش‌اندوزی]] را از سنین [[نوجوانی]] آغاز کرد و در مکه و [[مدینه]] نزد استادان بزرگی چون [[مالک بن انس]]، [[سفیان بن عیینه]]، [[محمد بن حسن شیبانی]]، [[زهری]] و [[اسماعیل بن علیه]] به فراگیری [[فقه]] و [[حدیث]] پرداخته و بهره‌ها برده است.<ref>تاریخ بغداد ۲/۵۶.</ref> | ||
گفته شده که شافعی پیش از پرداختن جدی به فقه و حدیث، به مدت بیست سال در میان [[اعراب]] نواحی مختلف به فراگیری و [[آموختن]] [[ادبیات عرب]]، [[شناخت]] معانی و کاربرد لغات [[عربی]]، اشعار و [[اخبار]] اعراب و [[حفظ قرآن]] مشغول بود و چون در این امور به کمال رسید و زمینه ورود به فقه و حدیث را فراهم آورد پا در این عرصه نهاد و به زودی از برجسته‌ترین [[عالمان]] و [[فقیهان]] [[روزگار]] خویش گردید.<ref>تاریخ الاسلام ۱۴/۳۰۸.</ref> | گفته شده که شافعی پیش از پرداختن جدی به فقه و حدیث، به مدت بیست سال در میان [[اعراب]] نواحی مختلف به فراگیری و [[آموختن]] [[ادبیات عرب]]، [[شناخت]] معانی و کاربرد لغات [[عربی]]، اشعار و [[اخبار]] اعراب و [[حفظ قرآن]] مشغول بود و چون در این امور به کمال رسید و زمینه ورود به فقه و حدیث را فراهم آورد پا در این عرصه نهاد و به زودی از برجسته‌ترین [[عالمان]] و [[فقیهان]] [[روزگار]] خویش گردید.<ref>تاریخ الاسلام ۱۴/۳۰۸.</ref> | ||
شافعی طی دو [[سفر]] در سال‌های ۱۹۵ و | شافعی طی دو [[سفر]] در سال‌های ۱۹۵ و ۱۹۸ه به [[بغداد]] رفت و در مدتی که در آنجا اقامت داشت، مجلس درسی برپا ساخته و به تعلیم و تربیت شاگردانی چند پرداخت.<ref> المنتظم ۱۰/۱۳۵.</ref> از [[شاگردان]] شافعی باید از [[احمد بن حنبل]] پیشوای [[حنبلیان]]، [[ابوثور]]، [[حسین بن علی کرابیسی]] و [[ابوعبید قاسم بن سلام]] نام برد.<ref>تاریخ مدینة دمشق ۵۱/۲۶۷.</ref> شافعی به تعلیم و تربیت دانشوران اهتمام بسیار داشت. [[ربیع بن سلیمان]] از شاگردان وی در این باره می‌‌گوید: شافعی پس از ادای [[فریضه]] صبح تا هنگام زوال به [[تدریس]] [[علوم]] مختلف نظیر [[قرائت قرآن]]، [[حدیث]] و [[تفسیر]] آن، [[مناظره]] و بحث [[کلامی]]، ادبیات عرب، انساب، عروض و [[شعر]] مشغول بود و گروه گروه در مجلس درس وی حاضر می‌‌شدند. | ||
او علاوه بر [[تدریس]]، مناظرات مختلفی با برخی از [[دانشمندان]] هم عصر خویش از جمله [[محمد بن حسن شیبانی]] [[فقیه]] و اصولی مشهور و [[شاگرد]] برجسته [[ابوحنیفه]] و [[اسحاق بن راهویه]] از فقهای معروف [[خراسان]] داشته و بر ایشان فایق آمده است.<ref>معجم الادباء ۱۷/۲۹۳ و ۳۰۴.</ref> وی در فن [[تیراندازی]]<ref>تاریخ بغداد ۲/۵۹.</ref> و [[شعر]] نیز توانا بود و [[نیک]] می‌‌سرود. برخی از اشعار او را [[ابن خلّکان]] ذکر کرده است<ref>وفیات الاعیان ۴/۱۶۶.</ref>. | او علاوه بر [[تدریس]]، مناظرات مختلفی با برخی از [[دانشمندان]] هم عصر خویش از جمله [[محمد بن حسن شیبانی]] [[فقیه]] و اصولی مشهور و [[شاگرد]] برجسته [[ابوحنیفه]] و [[اسحاق بن راهویه]] از فقهای معروف [[خراسان]] داشته و بر ایشان فایق آمده است.<ref>معجم الادباء ۱۷/۲۹۳ و ۳۰۴.</ref> وی در فن [[تیراندازی]]<ref>تاریخ بغداد ۲/۵۹.</ref> و [[شعر]] نیز توانا بود و [[نیک]] می‌‌سرود. برخی از اشعار او را [[ابن خلّکان]] ذکر کرده است<ref>وفیات الاعیان ۴/۱۶۶.</ref>. | ||
به [[اتفاق]] [[اهل سنت]]، وی فردی [[موثق]]، امانت‌دار و با [[ورع]] بود و به گفته [[احمد بن حنبل]]، در چهار رشته [[دانش]] رایج آن [[روزگار]] یعنی [[فقه]]، لغت‌شناسی، [[تسلط]] بر [[اختلاف]] آرا و اقوال [[علما]] و معانی و بیان [[فیلسوف]] بود. [[شافعی]] در نهایت به سال | به [[اتفاق]] [[اهل سنت]]، وی فردی [[موثق]]، امانت‌دار و با [[ورع]] بود و به گفته [[احمد بن حنبل]]، در چهار رشته [[دانش]] رایج آن [[روزگار]] یعنی [[فقه]]، لغت‌شناسی، [[تسلط]] بر [[اختلاف]] آرا و اقوال [[علما]] و معانی و بیان [[فیلسوف]] بود. [[شافعی]] در نهایت به سال ۱۹۹ه به [[مصر]] بازگشت و تا پایان [[عمر]] در همان جا اقامت داشت و در سال ۲۰۴ه درگذشت.<ref>تاریخ مدینة دمشق ۵۱/۳۵۰ و ۴۳۲.</ref> [[مزار]] او در مصر، در [[قبرستان]] قرافة الصغری مشهور است.<ref>وفیات الاعیان ۴/۱۶۵.</ref> | ||
وی دارای آثار و تألیفات متعددی بوده که عبارت‌اند از: الطهارة مسألة المنی استقبال القبله الامامه ایجاب الجمعه صلاة العیدین صلاة الکسوف صلاة الاستسقاء صلاة الجنائز الحکم فی تارک الصلاة الصلاة الواجبة و التطوع و الصیام الزکاة الکبیر زکاة الفطر زکاة مال الیتیم الصیام المناسک الکبیر المناسک الاوسط مختصر المناسک الصید و الذبائح البیوع الصرف و التجاره الرهن الصغیر الرهن الکبیر الرساله احکام القرآن اختلاف الحدیث جماع العلم الیمین مع الشاهد الشهادات الاجارات الکبیر کری الابل و الرواحل ردّ المواریث اختلاف الأجیر و المستأجر الدعوی و البیّنات الاقرار و المواهب الاجارات املاءً بیان فرض الله صفة نهی النبی {{صل}} النفقه علی الأقارب المزارعه المساقاة الوصایا الوصایا بالعتق الوصیة للوارث وصیة الحامل صدقة الحیّ عن المیت المکاتب المدبّر عتق امهات الاولاد الجنایة علی امّ الولد الولاء و الحلف التعریض بالخطبه الصداق عشرة النساء تحریم مایجمع من النساء الشغار اباحة الطلاق العدّه الایلاء الخلع و النشوز الرضاع الظهار اللعان ادب القاضی الشروط اختلاف العراقیین اختلاف علی و عبدالله سیر الاوزاعی الغصب الاستحقاق الأقضیة الصلح اقرار احد الابنین بأخ قتال اهل البغی الأساری و الغلول القسامة الجزیة القطع فی السرقة الحدود المرتدّ الکبیر المرتد الصغیر الساحر و الساحرة القراض الایمان و النذور الأشربة الودیعة العمری بیع المصاحف خطأ الطبیب بلوغ الرشد جنایة معلم الکتاب جنایة البیطار و الحجام اصطدام الفرسین و النفسین اختلاف الزوجین فی متاع البیت صفة النفی فضائل قریش و الانصار الولیمة صول الفحل الضحایا البحیرة و السائبة الاعتکاف قسم الصدقات الشفعة السبق و الرمی الرجعة اللقطة اللقیط و المنبوذ الحوالة و الکفالة کری الارض التفلیس فرض الصدقة قسم الفیء القرعة صلاة الخوف الدیات الجهاد جراح العمد الخرص العتق عمارة الارضین ابطال الاستحسان العقول الاولیاء الردّ علی محمد بن الحسن صاحب الرأی سیر الواقدی حبل الحبلة خلاف مالک و الشافعی قطّاع الطریق اختلاف اهل العراق علی علیّ و عبدالله دیات الخطا قتال المشرکین الاقرار بالحکم الظاهر الاجناس غسل المیت اتباع امر رسول الله {{صل}} مسألة الجنین وصیة الشافعی ذبائح بنی اسرائیل ما ینجّس الماء ممّا خالطه الامالی فی الطلاق مختصر البویطی<ref>معجم الادباء ۱۷/۳۲۴ ـ ۳۲۷.</ref> الامالی الاّم<ref>الوافی بالوفیات ۲/۱۷۶.</ref> المبسوط فی الفقه<ref> الفهرست (الندیم) ۲۶۴.</ref> که به نظر می‌‌رسد تمام کتاب‌هایی که یاقوت آنها را به صورت مستقل و جداگانه برمی شمرد، ابواب کتاب المبسوط است ثبات النبوة و الردّ علی البراهمة التنقیح فی علم القیافه الحجة العراقی رسالة فی بیان الناسخ و المنسوخ من القرآن و السنة مدافع القرآن و مختصر الربیع.<ref>هدیة العارفین ۲/۹.</ref>محمد بن غانم اشعار شافعی را در دیوانی جمع‌آوری کرده است<ref>تاریخ الاسلام ۱۴/۳۳۸.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۷۰۶-۷۰۷.</ref> | وی دارای آثار و تألیفات متعددی بوده که عبارت‌اند از: الطهارة مسألة المنی استقبال القبله الامامه ایجاب الجمعه صلاة العیدین صلاة الکسوف صلاة الاستسقاء صلاة الجنائز الحکم فی تارک الصلاة الصلاة الواجبة و التطوع و الصیام الزکاة الکبیر زکاة الفطر زکاة مال الیتیم الصیام المناسک الکبیر المناسک الاوسط مختصر المناسک الصید و الذبائح البیوع الصرف و التجاره الرهن الصغیر الرهن الکبیر الرساله احکام القرآن اختلاف الحدیث جماع العلم الیمین مع الشاهد الشهادات الاجارات الکبیر کری الابل و الرواحل ردّ المواریث اختلاف الأجیر و المستأجر الدعوی و البیّنات الاقرار و المواهب الاجارات املاءً بیان فرض الله صفة نهی النبی {{صل}} النفقه علی الأقارب المزارعه المساقاة الوصایا الوصایا بالعتق الوصیة للوارث وصیة الحامل صدقة الحیّ عن المیت المکاتب المدبّر عتق امهات الاولاد الجنایة علی امّ الولد الولاء و الحلف التعریض بالخطبه الصداق عشرة النساء تحریم مایجمع من النساء الشغار اباحة الطلاق العدّه الایلاء الخلع و النشوز الرضاع الظهار اللعان ادب القاضی الشروط اختلاف العراقیین اختلاف علی و عبدالله سیر الاوزاعی الغصب الاستحقاق الأقضیة الصلح اقرار احد الابنین بأخ قتال اهل البغی الأساری و الغلول القسامة الجزیة القطع فی السرقة الحدود المرتدّ الکبیر المرتد الصغیر الساحر و الساحرة القراض الایمان و النذور الأشربة الودیعة العمری بیع المصاحف خطأ الطبیب بلوغ الرشد جنایة معلم الکتاب جنایة البیطار و الحجام اصطدام الفرسین و النفسین اختلاف الزوجین فی متاع البیت صفة النفی فضائل قریش و الانصار الولیمة صول الفحل الضحایا البحیرة و السائبة الاعتکاف قسم الصدقات الشفعة السبق و الرمی الرجعة اللقطة اللقیط و المنبوذ الحوالة و الکفالة کری الارض التفلیس فرض الصدقة قسم الفیء القرعة صلاة الخوف الدیات الجهاد جراح العمد الخرص العتق عمارة الارضین ابطال الاستحسان العقول الاولیاء الردّ علی محمد بن الحسن صاحب الرأی سیر الواقدی حبل الحبلة خلاف مالک و الشافعی قطّاع الطریق اختلاف اهل العراق علی علیّ و عبدالله دیات الخطا قتال المشرکین الاقرار بالحکم الظاهر الاجناس غسل المیت اتباع امر رسول الله {{صل}} مسألة الجنین وصیة الشافعی ذبائح بنی اسرائیل ما ینجّس الماء ممّا خالطه الامالی فی الطلاق مختصر البویطی<ref>معجم الادباء ۱۷/۳۲۴ ـ ۳۲۷.</ref> الامالی الاّم<ref>الوافی بالوفیات ۲/۱۷۶.</ref> المبسوط فی الفقه<ref> الفهرست (الندیم) ۲۶۴.</ref> که به نظر می‌‌رسد تمام کتاب‌هایی که یاقوت آنها را به صورت مستقل و جداگانه برمی شمرد، ابواب کتاب المبسوط است ثبات النبوة و الردّ علی البراهمة التنقیح فی علم القیافه الحجة العراقی رسالة فی بیان الناسخ و المنسوخ من القرآن و السنة مدافع القرآن و مختصر الربیع.<ref>هدیة العارفین ۲/۹.</ref>محمد بن غانم اشعار شافعی را در دیوانی جمع‌آوری کرده است<ref>تاریخ الاسلام ۱۴/۳۳۸.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۷۰۶-۷۰۷.</ref> | ||
نسخهٔ ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۴
محمد بن ادریس شافعی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محمد بن ادریس شافعی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابوعبدالله محمد بن ادریس بن عباس بن عثمان شافعی قرشی مطلبی پیشوای شافعیان است که در سال ۱۵۰ه در غزّه، از شهرهای فلسطین و به قولی در یمن زاده شد. پدرش ادریس از بنی هاشم، و مادرش از طایفه اَزْد بود. بر پایه روایتی که خود روایتگر آن است، دو ساله بوده که به همراه مادرش راهی مکه شد و در آنجا تعلیم و تربیت یافت. دانش‌اندوزی را از سنین نوجوانی آغاز کرد و در مکه و مدینه نزد استادان بزرگی چون مالک بن انس، سفیان بن عیینه، محمد بن حسن شیبانی، زهری و اسماعیل بن علیه به فراگیری فقه و حدیث پرداخته و بهره‌ها برده است.[۱]
گفته شده که شافعی پیش از پرداختن جدی به فقه و حدیث، به مدت بیست سال در میان اعراب نواحی مختلف به فراگیری و آموختن ادبیات عرب، شناخت معانی و کاربرد لغات عربی، اشعار و اخبار اعراب و حفظ قرآن مشغول بود و چون در این امور به کمال رسید و زمینه ورود به فقه و حدیث را فراهم آورد پا در این عرصه نهاد و به زودی از برجسته‌ترین عالمان و فقیهان روزگار خویش گردید.[۲]
شافعی طی دو سفر در سال‌های ۱۹۵ و ۱۹۸ه به بغداد رفت و در مدتی که در آنجا اقامت داشت، مجلس درسی برپا ساخته و به تعلیم و تربیت شاگردانی چند پرداخت.[۳] از شاگردان شافعی باید از احمد بن حنبل پیشوای حنبلیان، ابوثور، حسین بن علی کرابیسی و ابوعبید قاسم بن سلام نام برد.[۴] شافعی به تعلیم و تربیت دانشوران اهتمام بسیار داشت. ربیع بن سلیمان از شاگردان وی در این باره می‌‌گوید: شافعی پس از ادای فریضه صبح تا هنگام زوال به تدریس علوم مختلف نظیر قرائت قرآن، حدیث و تفسیر آن، مناظره و بحث کلامی، ادبیات عرب، انساب، عروض و شعر مشغول بود و گروه گروه در مجلس درس وی حاضر می‌‌شدند.
او علاوه بر تدریس، مناظرات مختلفی با برخی از دانشمندان هم عصر خویش از جمله محمد بن حسن شیبانی فقیه و اصولی مشهور و شاگرد برجسته ابوحنیفه و اسحاق بن راهویه از فقهای معروف خراسان داشته و بر ایشان فایق آمده است.[۵] وی در فن تیراندازی[۶] و شعر نیز توانا بود و نیک می‌‌سرود. برخی از اشعار او را ابن خلّکان ذکر کرده است[۷].
به اتفاق اهل سنت، وی فردی موثق، امانت‌دار و با ورع بود و به گفته احمد بن حنبل، در چهار رشته دانش رایج آن روزگار یعنی فقه، لغت‌شناسی، تسلط بر اختلاف آرا و اقوال علما و معانی و بیان فیلسوف بود. شافعی در نهایت به سال ۱۹۹ه به مصر بازگشت و تا پایان عمر در همان جا اقامت داشت و در سال ۲۰۴ه درگذشت.[۸] مزار او در مصر، در قبرستان قرافة الصغری مشهور است.[۹]
وی دارای آثار و تألیفات متعددی بوده که عبارت‌اند از: الطهارة مسألة المنی استقبال القبله الامامه ایجاب الجمعه صلاة العیدین صلاة الکسوف صلاة الاستسقاء صلاة الجنائز الحکم فی تارک الصلاة الصلاة الواجبة و التطوع و الصیام الزکاة الکبیر زکاة الفطر زکاة مال الیتیم الصیام المناسک الکبیر المناسک الاوسط مختصر المناسک الصید و الذبائح البیوع الصرف و التجاره الرهن الصغیر الرهن الکبیر الرساله احکام القرآن اختلاف الحدیث جماع العلم الیمین مع الشاهد الشهادات الاجارات الکبیر کری الابل و الرواحل ردّ المواریث اختلاف الأجیر و المستأجر الدعوی و البیّنات الاقرار و المواهب الاجارات املاءً بیان فرض الله صفة نهی النبی (ص) النفقه علی الأقارب المزارعه المساقاة الوصایا الوصایا بالعتق الوصیة للوارث وصیة الحامل صدقة الحیّ عن المیت المکاتب المدبّر عتق امهات الاولاد الجنایة علی امّ الولد الولاء و الحلف التعریض بالخطبه الصداق عشرة النساء تحریم مایجمع من النساء الشغار اباحة الطلاق العدّه الایلاء الخلع و النشوز الرضاع الظهار اللعان ادب القاضی الشروط اختلاف العراقیین اختلاف علی و عبدالله سیر الاوزاعی الغصب الاستحقاق الأقضیة الصلح اقرار احد الابنین بأخ قتال اهل البغی الأساری و الغلول القسامة الجزیة القطع فی السرقة الحدود المرتدّ الکبیر المرتد الصغیر الساحر و الساحرة القراض الایمان و النذور الأشربة الودیعة العمری بیع المصاحف خطأ الطبیب بلوغ الرشد جنایة معلم الکتاب جنایة البیطار و الحجام اصطدام الفرسین و النفسین اختلاف الزوجین فی متاع البیت صفة النفی فضائل قریش و الانصار الولیمة صول الفحل الضحایا البحیرة و السائبة الاعتکاف قسم الصدقات الشفعة السبق و الرمی الرجعة اللقطة اللقیط و المنبوذ الحوالة و الکفالة کری الارض التفلیس فرض الصدقة قسم الفیء القرعة صلاة الخوف الدیات الجهاد جراح العمد الخرص العتق عمارة الارضین ابطال الاستحسان العقول الاولیاء الردّ علی محمد بن الحسن صاحب الرأی سیر الواقدی حبل الحبلة خلاف مالک و الشافعی قطّاع الطریق اختلاف اهل العراق علی علیّ و عبدالله دیات الخطا قتال المشرکین الاقرار بالحکم الظاهر الاجناس غسل المیت اتباع امر رسول الله (ص) مسألة الجنین وصیة الشافعی ذبائح بنی اسرائیل ما ینجّس الماء ممّا خالطه الامالی فی الطلاق مختصر البویطی[۱۰] الامالی الاّم[۱۱] المبسوط فی الفقه[۱۲] که به نظر می‌‌رسد تمام کتاب‌هایی که یاقوت آنها را به صورت مستقل و جداگانه برمی شمرد، ابواب کتاب المبسوط است ثبات النبوة و الردّ علی البراهمة التنقیح فی علم القیافه الحجة العراقی رسالة فی بیان الناسخ و المنسوخ من القرآن و السنة مدافع القرآن و مختصر الربیع.[۱۳]محمد بن غانم اشعار شافعی را در دیوانی جمع‌آوری کرده است[۱۴].[۱۵]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ تاریخ بغداد ۲/۵۶.
- ↑ تاریخ الاسلام ۱۴/۳۰۸.
- ↑ المنتظم ۱۰/۱۳۵.
- ↑ تاریخ مدینة دمشق ۵۱/۲۶۷.
- ↑ معجم الادباء ۱۷/۲۹۳ و ۳۰۴.
- ↑ تاریخ بغداد ۲/۵۹.
- ↑ وفیات الاعیان ۴/۱۶۶.
- ↑ تاریخ مدینة دمشق ۵۱/۳۵۰ و ۴۳۲.
- ↑ وفیات الاعیان ۴/۱۶۵.
- ↑ معجم الادباء ۱۷/۳۲۴ ـ ۳۲۷.
- ↑ الوافی بالوفیات ۲/۱۷۶.
- ↑ الفهرست (الندیم) ۲۶۴.
- ↑ هدیة العارفین ۲/۹.
- ↑ تاریخ الاسلام ۱۴/۳۳۸.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۷۰۶-۷۰۷.