ابوجحیفه وهب بن عبدالله سوائی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '[[رده:قبیله ' به '[[رده:') |
||
| خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده: | [[رده:بنی عامر بن صعصعه]] | ||
نسخهٔ ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صحابه است. ابوجحیفه وهب بن عبدالله سوائی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابوجحیفه وهب بن عبدالله سوائی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد| ابوجحیفه وهب بن عبدالله سوائی | |
|---|---|
 تصویر نمادین جنگ صفین | |
| نام کامل | وهب بن عبدالله بن مسلمه |
| جنسیت | مرد |
| کنیه | ابوجحیفه |
| لقب | |
| از قبیله | بنی عامر بن صعصعه |
| پسر | عون بن وهب بن عبدالله بن مسلمه |
| محل تولد | مدینه |
| محل زندگی | کوفه |
| درگذشت | ۷۲ هجری، کوفه |
| از اصحاب | |
| حضور در جنگ | |
| فعالیت‌های او | |
وهب بن عبدالله بن مسلمه مشهور به ابوجحیفه، از صحابه پیامبر (ص) و از یاران امام علی (ع) بود. وی از پیامبر روایت نقل کرده است و نام او را در شمار راویان حدیث غدیر یاد کرده‌اند. ابوجحیفه در هنگام رحلت پیامبر هنوز به بلوغ نرسیده بود.
ابوجحیفه در تمام جنگ‌ها در رکاب امام علی (ع) حاضر بود و مورد اعتماد و محبت امام (ع) قرار داشت. امام علی (ع) لقب وهب الخیر و وهب الله را به وی داد. شریف رضی در نهج البلاغه روایتی را از قول او نقل می‌کند: ابوجُحَیفه گوید از امیرمؤمنان –درود خدا بر او- شنیدم که می‌فرمود: نخستین جهادی که در آن شکست می‌خورید، جهاد با دست‌هاتان است و آن‌گاه جهاد با زبانتان و سپس جهاد با قلبتان. پس از آنکه قلباً کار نیک را نشناسد و از کار زشت بیزاری نجوید، باژگونه شود، پس ارزش‌ها در دیدگاه او سقوط کند و پستی‌ها اوج گیرد[۱][۲]
ابو جحیفه عبدالله وهب سوائی
صحابی رسول خدا، ساکن کوفه، از اصحاب امیرالمؤمنین علی(ع) و رئیس بیت المال و شرطه آن حضرت که امام او را و وهب الخیر می‌خواند. وی در دوره حکومت بشر بن مروان در عراق درگذشت و آخرین کسی از صحابه رسول خدا بود که در کوفه وفات یافت. احادیث او در کتب صحاح اهل سنت آمده است[۳][۴]
جستارهای وابسته
- بنی عامر بن صعصعه (قبیله)
- عون بن وهب بن عبدالله بن مسلمه (فرزند)
منابع
پانویس
- ↑ « [إِنَّ أَوَّلَ] أَوَّلُ مَا تُغْلَبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْجِهَادِ الْجِهَادُ بِأَیْدِیکُمْ ثُمَّ بِأَلْسِنَتِکُمْ ثُمَّ بِقُلُوبِکُمْ فَمَنْ لَمْ یَعْرِفْ بِقَلْبِهِ مَعْرُوفاً وَ لَمْ یُنْکِرْ مُنْکَراً قُلِبَ فَجُعِلَ أَعْلَاهُ أَسْفَلَهُ وَ أَسْفَلُهُ أَعْلَاه»؛ نهج البلاغه، حکمت ٣٧٥.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۸۱- ۸۲.
- ↑ خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۸، ص۱۲۵، ریحانه ج۷، ص ۵۱، شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۱۳، ص ۲۰۲.
- ↑ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲، ص ۲۱۱۳.