بیعت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> |
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۱۴
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بیعت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- بیعت به معنای عهد و پیمان، از اصولی است که پایبند به آن در نظام سیاسی و اجتماعی مسلمانان امری مؤکد بوده است. مطابق با فرهنگ حاکم بر نظام، اگر فردی بیعتی را بر گردن میگرفت و دست در دست خلیفه مینهاد، تعهد بر عهد خویش را همچون عهد با خدا تلقّی میکرد و بر آن ثابتقدم بود. از اینرو امام(ع) درباره بیعتشکنی زبیر میفرماید: زبیر خیال کرد با دست بیعت کرده و با قلب بیعت نکرده و میتواند مخالفت کند، اما باید به بیعت خود وفادار باشد. از اینرو اگر فردی با مدیر خود به نشانی بیعت دست داد، ضروری است که به بیعت خود وفادار باشد[۱][۲].
ویژگیهای بیعت
بیعت مردم با امام علی (ع)
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْه»؛ نهج البلاغه، خطبه ۸.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 181.