مبانی مشروعیت حزب چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات پرسش | موضوع اصلی = فقه سیاسی (پرسش)|بانک جمع پرسش و پاسخ فق...» ایجاد کرد) |
|||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
:::::#[[اصل اباحه]]؛ | :::::#[[اصل اباحه]]؛ | ||
:::::#[[امر به معروف و نهی از منکر]]؛ | :::::#[[امر به معروف و نهی از منکر]]؛ | ||
:::::#[[نصیحت]] و [[نظارت | :::::#[[نصیحت]] و [[نظارت بر حکومت]]؛ | ||
:::::#[[حسبه]]؛ | :::::#[[حسبه]]؛ | ||
:::::#[[شورا]]؛ | :::::#[[شورا]]؛ | ||
:::::#[[تعاون]] | :::::#[[تعاون بر خیر]]؛ | ||
:::::#[[عدالت]] و [[رفع ظلم]]»<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[آزادی در فقه و حدود آن (کتاب)|آزادی در فقه و حدود آن]]، ص ۲۶۵.</ref> | :::::#[[عدالت]] و [[رفع ظلم]]»<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[آزادی در فقه و حدود آن (کتاب)|آزادی در فقه و حدود آن]]، ص ۲۶۵.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۵ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۰۱
| مبانی مشروعیت حزب چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جمع پرسش و پاسخ فقه سیاسی |
| مدخل اصلی | حزب |
مبانی مشروعیت حزب چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث فقه سیاسی است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی فقه سیاسی مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین دکتر محمد حسن قدردان قراملکی در کتاب «آزادی در فقه و حدود آن» در این‌باره گفته است:
- «یکی از مباحث فقه سیاسی، مشروعیت تشکیل حزب است که برخی از اندیشوران سنی و شیعه با ادله مختلف، از جمله عامل تفرقه بودن حزب، به مخالفت با آن پرداخته‌اند[۱]؛ اما به نظر می‌رسد اصل حزب، حکم استحباب یا وجوب و لااقل اباحه دارد و به تعبیر امام خمینی “این طور نیست که حزب بد باشد یا هر حزبی خوب باشد، میزان ایده خوب است”[۲]. در این جا برای پرهیز از اطاله کلام، مبانی مشروعیت احزاب در فقه را فهرست می‌کنیم:
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع فقه سیاسی
پانویس
- ↑ ر.ک: مبارکفوری، محمد عماله، الاحزاب السیاسیه حلال أم حرام؛ محمد عبدالقادر ابوفارس، التعددیة فی ظل الدولة الاسلامیه؛ سید صادق حقیقت، «جایگاه احزاب در اندیشه سیاسی اسلامی»، مجله علوم سیاسی، ش۳.
- ↑ صحیفه نور، ج۱۶، ص۱۳۳.
- ↑ قدردان قراملکی، محمد حسن، آزادی در فقه و حدود آن، ص ۲۶۵.