در [[شب قدر]]، بنا بر [[آیات]] [[سوره دخان]] و [[قدر]]، اوّلاً، [[قرآن]] بر [[زمین]] نازل می‌شود و ثانیاً، تفصیل و تقدیر امور تا سال [[آینده]] در قالب همین امر توسط [[ملائکه]] بر [[عالم دنیا]] واقع می‌گردد و [[قلب]] [[مطهّر]] [[امام]] هر [[زمان]]، ظرف [[نزول]] ملائک و [[ابلاغ]] امور عالم در آن سال است. به این ترتیب، می‌توانیم [[قیاس]] استثنایی زیر را تشکیل دهیم: اگر در شب قدر قرآن توسط ملائکه [[الهی]] بر زمین نازل می‌شود، تنها ظرف قلب مطهّر امام [[معصوم]] است که [[تحمل]] دریافت و حمل آن را دارد.
ولکن بنا بر آیات سوره دخان و قدر، قطع قرآن توسط ملائکه الهی در شب قدر بر عالم دنیا نازل می‌شود.
در نتیجه: در همه زمان‌ها باید امامی معصوم در میان [[امّت]] باشد تا ظرف [[نزول قرآن]] و دریافت تفصیل امور در شب قدر وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، مخاطبی برای نزول ملائک و ظرفی برای دریافت تفصیل امور در عالم دنیا حاضر باشد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۴۸۰.</ref>
