بشر بن منقذ عبدی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * )) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{منابع}} | |||
* [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|'''اصحاب امام علی''']] | * [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|'''اصحاب امام علی''']] | ||
نسخهٔ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۵۶
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث بشر بن منقذ عبدی است. "بشر بن منقذ عبدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- بشر بن منقذ معروف به اعور شنی عبدی از قبیله عبید قیس، و مردی شجاع و در شعر و شاعری معروف بود، او اخلاص و ارادت خود نسبت به امیرالمؤمنین(ع) را در میدان‌های جنگ جمل و صفین به نمایش گذاشت و در رکاب آن حضرت دلاورانه مجاهدت کرد[۱].
- اشعار و سروده‌های او در میدان نبرد حکایت از عشق و علاقه او به علی(ع) دارد. ابن مزاحم در وقعه صفین نام او را با لفظ شنّی، یا لفظ أعور و یا أعیور یاد می‌کند[۲].[۳]
اظهار ارادت به امام علی(ع) و فرزندانش
- نصر بن مزاحم می‌نویسد: در یکی از روزهای اولیه جنگ صفین که معاویه پرچم‌های جنگ را در دست سران قبیله مضر مثل: بسر بن ارطاة، عبیدالله بن عمر، عبدالرحمان بن خالد بن ولید و... قرار داد، یکی از طایفه کنده به نام عبدالله بن حارث سکونی به اعتراض برخاست و بر ضد معاویه و این که بعضی را بر بعضی ترجیح داده است، سخن گفت و اشعاری در این باره سرود. معاویه ناچار شد برای رضایت سران سپاه خود از ابن حارث سکونی تجلیل کند و حق را به او داد؛ اما وقتی سخن معاویه و اعتراض عبدالله بن حارث سکونی به سپاهیان امیرالمؤمنین(ع) رسید، اعور شنی برخاست و به امیرالمؤمنین(ع) به عنوان رضایت و رغبت نسبت به هر تصمیم حضرت، چنین گفت: ای امیرالمؤمنین! ما آنچه اهل شام به معاویه گفته‌اند و اعتراض کرده‌اند به شما نمی‌گوییم، بلکه ما می‌گوییم: خداوند هدایت و سروری و آقایی تو را زیاد کند، تو به نور خدا می‌نگری و افرادی را مقدم می‌داری و افرادی را مؤخر، پس هر چه دستور دهی بر ماست که انجام دهیم و شما امام ما هستی و اگر از میان ما رفتی این دو فرزندت حسن و حسین بعد از شما امامان ما هستند. این مطالب را گفت، سپس افزود: قصیده ای در این باره سروده‌ام، آیا آن را می‌شنوید؟ امام(ع) فرمود: قصیده‌ات را بخوان. او قصیده را قرائت کرد. پس از این اشعار هر کس در آن جمع امکان یا قدرتی داشت به اعور شنی هدیه یا تحفه‌ای عطا نمود [۴].
- سخنان اعور شنی در آن موقعیت حکایت از ایمان قوی و اعتقاد راسخ او به ولایت و امامت امیرالمؤمنین(ع) دارد.
- اعور شنی سرانجام در سال ۵۰ هجری در شهر کوفه در حکومت زیاد بن ابیه دار فانی را وداع گفت و به نقلی، وی از جمله شیعیانی بود که به دست زیاد بن ابیه به شهادت رسیده است[۵].[۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
{- ↑ اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.
- ↑ وقعه صفین، ص۴۰۵، و ر.ک: ص۴۶۵.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۲-۲۴۳.
- ↑ وقعة صفین، ص۴۲۵.
- ↑ ر.ک: اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۳-۲۴۴.