وهب بن منبه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل...» ایجاد کرد) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:000054.jpg|22px]] [[محمد هادی معرفت|معرفت، محمد هادی]]، [[اسرائیلیات (مقاله)|مقاله «اسرائیلیات»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۳''']] | # [[پرونده:000054.jpg|22px]] [[محمد هادی معرفت|معرفت، محمد هادی]]، [[اسرائیلیات (مقاله)|مقاله «اسرائیلیات»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۳''']] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۵:۲۳
مقدمه
ابوعبدالله وهب بن منبه صنعانی. پدرش منبه از اهالی خراسان و از شهر هرات بود که کسرای ایران، او را اخراج کرد و به یمن فرستاد. [۱] وهب از دانشمندان بزرگ اهل‌کتاب در یمن بود که در سال ۳۴ هجری متولّد شد. وی مورّخ بود و از علوم اهل‌کتاب بهره فراوان داشت. [۲] نقل شده که وی حدود ۷۰ و چند کتاب از کتاب‌های پیشینیان را خوانده است. [۳]
در روایتی، او عبدالله بن سلام و کعب‌الاحبار را داناترین زمان خویش، و خود را داناتر از آن دو می‌دانست. [۴] وی در پیدایش و نشر اندیشه‌های خرافی نقش بسزایی داشت، به‌گونه‌ای که محمد رشید رضا او و کعب‌الاحبار را بدترین و ریاکارترین افراد در برابر مسلمانان دانسته و می‌نویسد: هیچ خرافه‌ای در کتاب‌های تفسیری و تاریخی درباره آفرینش موجودات، پیامبران، امّت‌های آنان و رستاخیز، به کتاب‌های تفسیر و تاریخ اسلامی راه نیافت، جز آنکه این دو در آن نقش داشتند. [۵] وی در سال ۱۱۰ یا ۱۱۶ هجری بر اثر ضربات یوسف بن عمر، والی یمن و عراق درگذشت[۶].[۷].[۸]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ تهذیب التهذیب، ج ۱۱، ص۱۴۸.
- ↑ تذکرة الحفاظ، ج ۱، ص۱۰۰ ـ ۱۰۱؛ الاعلام، ج ۸، ص۱۲۵.
- ↑ تهذیب التهذیب، ج ۱۱، ص۱۴۷.
- ↑ تذکرة الحفاظ، ج ۱، ص۱۰۱.
- ↑ اضواء علی‌السنة المحمدیه، ص۱۷۴.
- ↑ تهذیب‌التهذیب، ج ۱۱، ص۱۴۸؛ الاعلام، ج ۸، ص۱۲۶، ۲۴۳.
- ↑ معرفت، محمد هادی، مقاله «اسرائیلیات»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۳، ج۳.
- ↑ معرفت، محمد هادی، مقاله «اسرائیلیات»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۳، ج۳.