ابوبصیره انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] ==پانویس== {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} ==پانویس== {{پانویس}}))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
خط ۹: خط ۹:
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:1100558.jpg|22px]] [[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|'''مقاله «ابوبصیره انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱''']]
# [[پرونده:1100558.jpg|22px]] [[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|'''مقاله «ابوبصیره انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱''']]

نسخهٔ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۱۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

به گزارش ابن عبدالبر[۱] سیف بن عمر وی را در شمار انصاری که در یمامه حضور داشتند آورده و خبری درباره او نقل کرده است[۲]. منظور ابن عبدالبر، گزارشی است که طبری[۳] نیز آن را آورده است. براساس این گزارش، در جنگ یمامه مردی از بنو عامر حضور داشت که گردنش از همه فربه‌تر بود و به او اغلب بن عامر می‌گفتند. زمانی که مشرکان گریختند و مسلمانان آنان را محاصره کردند، اغلب خود را به مُردن زد. هنگامی که مسلمانان بر کشته‌ها می‌گذشتند، ابوبصیره و همراهانش، اغلب را دیدند که میان کشته‌ها افتاده و پنداشتند او مرده است. مسلمانان به ابوبصیره گفتند: آیا تو همچنان می‌پنداری که شمشیرت برّان است؟ پس گردن مرده اغلب را بزن. اگر سرش را جدا کردی، هرچه درباره شمشیرت به ما گفته‌اند درست است. ابوبصیره در حالی که گمان می‌کرد او مرده است به سمت وی رفت، ولی همین که به او نزدیک شد، اغلب برخاست و شروع به فرار کرد و ابوبصیره در حالی که می‌گفت: من ابوبصیره انصاری هستم. او را تعقیب کرد و اغلب نیز سرعت می‌گرفت و از او دور می‌شد و می‌گفت: دویدن برادر کافرت را چگونه می‌بینی؟ تا آنکه گریخت[۴] عسکری[۵] به دلیل ناشناخته بودن ضحاک، منبع خبر سیف بن عمر، ابوبصیره را صحابی ساختگی می‌داند.[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۷.
  2. ابن اثیر، ج۶، ص۳۳۰ و ۳۴؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۸ به نقل از ابن عبدالبر.
  3. طبری، ج۳، ص۲۹۵ و ۲۹۶.
  4. طبری، ج۳، ص۲۹۵-۲۹۶.
  5. عسکری، ج۳، ص۲۶۷.
  6. خانجانی، قاسم، مقاله «ابوبصیره انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۱۵۶.