احمر بن سلیم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پانویس == {{پانویس}} {{ +== پانویس == {{پانویس}} {{))
جز (جایگزینی متن - ':2.jpg' به ':IM009658.jpg')
خط ۱۲: خط ۱۲:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:2.jpg|22px]] [[سید محمود سامانی|سامانی، سید محمود]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «احمر بن سلیم»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']]
# [[پرونده:IM009658.jpg|22px]] [[سید محمود سامانی|سامانی، سید محمود]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «احمر بن سلیم»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ ‏۲۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۴۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

تنها ذهبی[۱] نام جد احمر بن سلیم را هم نام خود وی احمر دانسته است. اما دیگر صحابه‌نگاران بدون اشاره به نام جد و نسبش، نام وی و پدرش را به اختلاف «احمر بن سلیم»[۲] و «سلیم بن احمر» ضبط کرده‌اند[۳] که دومی تصحیف به قلب [۴] است.

ابن اثیر[۵] و ابن حجر[۶] دو مدخل به وی اختصاص داده و هر دو در حرف سین، شرح حال او را به حرف الف ارجاع داده‌اند؛ از این‌رو آن دو، یک نفر بیشتر نیستند. ابوموسی مدینی [۷] به استناد اینکه وی رسول خدا(ص) را دیده، نامش را در فهرست صحابه آورده است[۸]. اما افزون بر آن، این موضوع به روایت وی از رسول خدا(ص)، که از طریق یزید بن شخیر نقل شده نیز مستند است[۹] که آن حضرت فرمود: «خداوند بنده‌اش را به آنچه به وی ارزانی داشته می‌آزماید. اگر به قسمت خویش خشنود بود، خداوند آن را وسعت می‌بخشد و بر وی مبارک می‌گرداند؛ وگرنه، بر وی مبارک نخواهد بود»[۱۰].[۱۱]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ذهبی، ج۱، ص۹.
  2. ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۶؛ ابن حجر، ج۱، ص۱۹۶ و ج۳، ص۱۳۹؛ زبیدی، ج۳، ص۱۵۷.
  3. ابن عبدالبر، ج۱، ص۱۶۷؛ ابن خلکان، ج۸، ص۳۰۹.
  4. جابه جایی نام
  5. ابن اثیر، ج۲، ص۱۳۹.
  6. ابن حجر، ج۱، ص۳۲۵ و ج۳، ص۱۳۹ و ۲۰۰.
  7. محمد بن عمر، م ۵۸۱ نویسنده ذیل معرفة الصحابة لابی نعیم
  8. ابن حجر، ج۱، ص۱۹۶.
  9. ذهبی، ج۱، ص۹؛ ابن اثیر، ج۱، ص۱۷۶.
  10. ابن عبدالبر، ج۱، ص۱۶۷؛ نیز ر.ک: ابن ابی الدنیا، ص۸۲ که بدون نام بردن از احمر، روایت یاد شده را به نقل یزید بن شخیر از فردی از قبیله بنی سلیم آورده است.
  11. سامانی، سید محمود، مقاله «احمر بن سلیم»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۳.