نیایش چهل و پنجم

مقدمه

این نیایش آن حضرت است در وداع با ماه رمضان. از زیباترین نیایش‌های امام زین‌العابدین(ع) خداحافظی با ماه رمضان است. امام ابتدا به ستایش خدا لب می‌گشاید: «ای خداوندی که در برابر نعمت‌هایی که بندگانت را ارزانی می‌داری به پاداشت رغبتی نیست؛

ای خداوندی که از بخشیدن پشیمان نمی‌شوی؛

ای خداوندی که پاداش عمل بنده را نه برابر عمل، بلکه بیش از آن می‌دهی؛

نعمتت بی‌هیچ سابقه است و عفو تو بر مقتضای فضل و احسان توست و عقوبتت بر آیین عدالت است و هر چه تقدیر کنی خیر ما در آن است؛

اگر عطا کنی، عطای خویش به منّت نیامیزی و اگر منع کنی، منع‌کردنت نه از روی ستم باشد؛

پاداش نیک‌دهی کسی را که سپاست گوید، با آنکه تو خود او را سپاس‌گفتن الهام کردی؛

جزای خیر دهی کسی را که تو را بستاید، با آنکه تو خود او را ستایشگری آموخته‌ای».

آن‌گاه موضوع بسیار مهم توبه را، همراه با چلچراغی از آیات قرآن، این‌گونه بیان می‌کند: «ای خداوند، تویی که درِ عفو به روی بندگانت گشوده‌ای و آن را توبه نامیده‌ای. و برای رسیدن به این در، آیاتی را که بر پیامبرت وحی کرده‌ای، راهنما ساخته‌ای، تا کسی آن در گم نکند؛ که تو، ای خداوندی که بزرگ و متعالی است نام تو، خود گفته‌ای: به درگاه خدا توبه کنید، توبه‌ای از روی اخلاص، باشد که پروردگارتان، گناهانتان را محو کند و شما را به بهشت‌هایی داخل کند که در آن نهرها جاری است. در آن روز، خدا پیامبر(ص) و کسانی را که به او ایمان آورده‌اند فرو نگذارد، و نورشان پیشاپیش و در سمت راستشان در حرکت باشد». می‌گویند: «ای پروردگار ما، نور ما را برای ما به کمال رسان و ما را بیامرز، که تو بر هر کاری توانای». پس کسی که از دخول به چنین سرایی - سرای توبه - پس از گشودن در و برگماشتن راهنما غفلت ورزد، چه عذر تواند آورد؟

ای خدای من، تو کسی هستی که در معامله با بندگان خود، همواره به سود آنان در بها می‌افزایی و می‌خواهی که در معامله با تو سود برند و به افزون‌دهی و نزول بر آستان تو کامیاب شوند، که تو خود گفته‌ای «- بزرگ و متعالی است نام تو و بلند است مرتبت تو - هرکس کار نیکی انجام دهد، ده برابر به او پاداش داده شود و هر که کار بدی انجام دهد، تنها همانند آن کیفر بیند». و نیز تو خود گفته‌ای: «مثل آنان که مال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند مثل دانه‌ای است که هفت خوشه برآورد، و در هر خوشه‌ای صد دانه باشد، خدا پاداش هرکه را که بخواهد، چند برابر می‌کند». و نیز تو خود گفته‌ای: «کیست که به خدا قرض‌الحسنه دهد، تا خدا بر آن چند برابر بیفزاید». و نظایر این آیات که در قرآن در باب مضاعف شدن حسنات نازل کرده‌ای.

بارخدایا، تویی که به وسیله وحیی که از عالم غیب فرستادی و به ترغیب خویش، آدمیان را به چیزهایی راه نمودی که اگر پنهان می‌داشتی، از دیدگانشان پنهان می‌بود. گوششان از شنیدن آواز آن ناتوان و اندیشه‌هایشان از تصور آن عاجز می‌آمد، که تو خود گفته‌ای: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم. مرا سپاس گویید و ناسپاسی من مکنید». و نیز گفته‌ای: «اگر مرا سپاس گویید بر نعمت شما می‌افزایم و اگر کفران کنید بدانید که عذاب من سخت است». و گفته‌ای: «بخوانید مرا، تا شما را پاسخ گویم. آنهایی که از پرستش من سرکشی می‌کنند زودا که در عین خواری به جهنم در آیند».

سپس امواج محبت امام عارفان به اوج خود می‌رسد و در خداحافظی با یکی از مظاهر مهم رحمت الهی (ماه رمضان) این‌گونه نجوا می‌کند: «ای خداوند، اینک با او وداع می‌کنیم، همانند وداع با عزیزی که فراقش بر ما گران است و رفتنش ما را غمگین و گرفتار وحشت تنهایی کند، عزیزی که او را بر ما پیمانی است که باید نگه داریم و حرمتی که باید رعایت کنیم و حقی که باید ادا نماییم. پس، اکنون می‌گوییم: بدرود ای بزرگ‌ترین ماه خداوند و ای عید اولیای خدا.

بدرود ای گرامی‌ترین اوقاتی که ما را مصاحب و یار بودی، ای بهترین ماه در همه روزها و ساعت‌ها؛

بدرود ای ماه دست‌یافتن به آرزوها، ای ماه سرشار از اعمال شایسته بندگان خداوند؛

بدرود ای یار و قرینی که چون باشی، قَدرت بس جلیل است و چون رخت بر بندی، فراقت رنج‌افزا شود. ای مایه امید ما که دوریَت برای ما بس دردناک است؛

بدرود ای همدم ما که چون بیایی، شادمانی و آرامش بر دل ما آری و چون بروی، رفتنت وحشت‌خیز است و تألم افزای؛

بدرود ای همسایه‌ای که تا با ما بودی، دل‌های ما را رقت بود و گناهان ما را نقصان؛

بدرود ای یاریگر ما که در برابر شیطان یاریمان دادی و ای مصاحبی که راه‌های نیکی و فضیلت را پیش پای ما هموار ساختی؛

بدرود که آزادشدگان از عذاب خداوند، در تو چه بسیارند، و چه نیک‌بخت است آنکه حرمت تو نگه‌داشت؛

بدرود که چه بسا گناهان که از نامه عمل ما زدودی و چه بسا عیب‌ها که پوشیده داشتی؛

بدرود که درنگ تو برای گنهکاران چه به درازا کشید و هیبت تو در دل مؤمنان چه بسیار بود؛

بدرود ای ماهی که هیچ ماه دیگر را توان همسری با تو نیست؛

بدرود ای ماهی که تا تو بودی، امن و سلامت بود؛

بدرود ای آنکه نه در مصاحبت تو کراهت بود و نه در معاشرتت ناپسندی؛

بدرود که سرشار از برکات بر ما درآمدی و ما را از آلودگی‌های گناه شست‌وشو دادی؛

بدرود که به هنگام وداع از تو نه غباری به دل داریم و نه از روزه‌ات ملالتی در خاطر؛

بدرود که هنوز فرا نرسیده از آمدنت شادمان بودیم و هنوز رخت بر نبسته از رفتنت اندهناک؛

بدرود که چه بدی‌ها که با آمدنت از ما دور شد و چه خیرات که ما را نصیب آمد؛

بدرود تو را و آن شب قدر تو را که از هزار ماه بهتر است؛

بدرود که دیروز که در میان ما بودی آزمند ماندنت بودیم و فردا که از میان ما خواهی رفت آتش اشتیاق در دل ما شعله خواهد کشید؛

بدرود تو را و آن فضل و کرم تو را که اینک از آن محروم مانده‌ایم و بر آن برکات که پیش از این ما را داده بودی و اینک از کفَش داده‌ایم».

در پایان این مناجات عاشقانه امام درخواست‌های خویش را با خداوند متعال در میان می‌گذارد..

جستارهای وابسته

• ماه رمضان

منابع

1. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش چهل و پنجم»، دانشنامه صحیفه سجادیه