اوفی بن موله عنبری تمیمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پانویس == {{پانویس}} {{ +== پانویس == {{پانویس}} {{)) |
|||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:IM009658.jpg|22px]] [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «اوفی بن موله عنبری تمیمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۰۰
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
ضبط نام پدرش را به اختلاف، «مَوَلَه» و «مَولَه» گفته‌اند، چنان که با تصحیفاتی «مواله» [۱]، «موکه»[۲] و «مرکه»[۳] نیز آمده است. نسب او را چنین گفته‌اند: اوفی بن مولة بن عتبة بن ملاس بن عبد شمس بن سعد بن زید بن مناة بن تمیم[۴] با توجه به انتساب او به عنبری[۵]، باید در نسب یاد شده افتادگی باشد. بغوی[۶] به جای «عنبری»، او را به «عنزی» منسوب کرده است که اشتباه بودن آن را ابن اثیر[۷] ذیل ایاس بن قتاده یادآور شده است.
بغوی[۸]، ابونعیم[۹] و دیگران [۱۰] او را صحابی دانسته‌اند. براساس روایتی که از او نقل شده، اوفی بن موله خدمت رسول خدا(ص) رسید و آن حضرت قطعه زمینی از سرزمین غَمِیم[۱۱] به او داد با این شرط که کسانی که در راه مانده‌اند (ابن السبیل) اطعام کند.
رسول خدا(ص) این فرمان را بر پوست سرخی نوشت[۱۲]
ابن عبدالبر[۱۳] و ذهبی[۱۴] سند این حدیث را قوی ندانسته‌اند. به نظر می‌رسد وی تا پس از تأسیس بصره زنده بوده است؛ چراکه وی را از اهل بصره شمرده‌اند[۱۵].[۱۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن سعد، ج۷، ص۶۲.
- ↑ خویی، ج۴، ص۱۵۴.
- ↑ طوسی، ص۷.
- ↑ ابن سعد، ج۷، ص۶۲ و ۱۲۸.
- ↑ عنبری بن عمرو بن تمیم، ر.ک: ابن سلام، ص۲۳۷؛ سمعانی، ج۴، ص۲۴۵؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۳۱.
- ↑ بغوی، ج۱، ص۲۳۷.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۳۴۰.
- ↑ بغوی، ج۱، ص۲۳۷.
- ↑ ابونعیم، ج۱، ص۳۶۲.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۱،ص۲۱۲؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۳۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۳۰۹.
- ↑ مکانی نزدیک مدینه بین رابغ و جحفه، یاقوت حموی، ج۴، ص۲۱۴.
- ↑ بغوی، ج۱، ص۲۳۷ و ۲۳۸؛ طبرانی، ج۱، ص۲۹۲؛ یاقوت حموی، ج۴، ص۲۱۵؛ احمدی میانجی، ج۱، ص۳۲۰.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۱۲.
- ↑ ذهبی، ج۱، ص۳۸.
- ↑ ابونعیم، ج۱، ص۳۶۲؛ ذهبی، ج۱، ص۳۸.
- ↑ هدایت‌پناه، محمد رضا، مقاله «اوفی بن موله عنبری تمیمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۷۵.