«[[نصب]] الاهی [[امام]]»، اصطلاحی در [[فرهنگ]] [[کلامی]] [[شیعه]] است و به مفهوم [[انتصاب]] افراد [[معصوم]] از سوی [[خداوند]] می‌باشد، تا به [[جانشینی]] از [[پیامبر]] نقش و [[وظایف]] او را در [[جامعه انسانی]] ایفا کند. با این مبنای کلامی، شیعه «[[امامت]]» را بعد از «[[نبوت]]» جزء [[اصول دین]] می‌شمارد و [[معتقد]] است امام به عنوان [[خلیفه خدا]] و [[نبی]]، [[برترین]] [[مردمان]] در [[فضل]] و [[کمال]]، دارای [[مقام عصمت]] و برخوردار از [[علم]] الاهی و [[جامع]] تمام [[شئون پیامبر]]{{صل}} به جز [[دریافت وحی]] است.
از آنجا که [[شناخت]] چنین کسی برای [[بشریت]] ممکن نیست، براساس [[قاعده لطف]] و [[ضرورت بعثت]] [[انبیا]]، نصب چنین فردی از سوی خداوند [[واجب]] است؛ زیرا، بدون [[نصب امام]]، شکل‌گیری، [[تکامل]] و [[مدیریت جامعه]] [[توحیدی]] ناممکن می‌شود و در نتیجه، [[نقض غرض]] در [[هدف آفرینش]] خداوند پیش می‌آید. علاوه بر این، بر اساس [[داوری]] [[عقل]] [[سلیم]]، بی‌توجهی به [[سرنوشت]] [[امت اسلام]]، بر اثر عدم نصب [[جانشین]] از سوی [[پیامبر اسلام]] نیز [[قبیح]] می‌باشد.
براساس این [[دلائل عقلی]]، شیعه «به نصب امام» به [[امر خداوند]] و توسط [[پیامبر گرامی اسلام]] [[اعتقاد]] دارد و صدها [[دلیل نقلی]] در کتاب، مانند آیات: [[آیه تطهیر|تطهیر]]<ref>سوره أحزاب، آیه ۳۳.</ref>، [[تبلیغ]]<ref>سوره مائده، آیه ۶۷.</ref>، [[ولایت]]، اولی‌الأمر<ref>سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>، إبتلا<ref>سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>، إکمال [[دین]]<ref>سوره مائده، آیه ۳.</ref> و... بر این امر [[دلالت]] دارند که [[حدیث غدیر]]، [[منزلت]] و صدها دلیل نقلی دیگر از [[سیره]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}}، موجود در [[منابع شیعه]] و [[اهل سنت]] آن را تبیین و [[تفسیر]] می‌کنند<ref>الإنصاف فی النص علی الأئمة{{ع}}، ص۲۶؛ اثبات الهدایة، ج۲، ص۳۲۲- ۳۲۳.</ref>.
