مفاد آیه ابتلا چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-رده:پرسش‌ +رده:پرسش)؛ زیباسازی)
جز (جایگزینی متن - 'پرسش)|بانک جمع پرسش' به 'پرسش)|بانک جامع پرسش')
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات پرسش
{{جعبه اطلاعات پرسش
| موضوع اصلی        = [[امامت (پرسش)|بانک جمع پرسش و پاسخ امامت]]
| موضوع اصلی        = [[امامت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ امامت]]
| موضوع فرعی        =  مفاد [[آیه ابتلا]] چیست؟
| موضوع فرعی        =  مفاد [[آیه ابتلا]] چیست؟
| تصویر            = 110050.jpg
| تصویر            = 110050.jpg

نسخهٔ ‏۲۸ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۲

مفاد آیه ابتلا چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ امامت
مدخل بالاتر[ امامت در قرآن
مدخل اصلیآیه ابتلا

مفاد آیه ابتلا چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.

پاسخ

رضا محمدی

حجت الاسلام و المسلمین رضا محمدی، در کتاب «امام‌شناسی» در این‌باره گفته است:

«از این آیه چند نکته به دست می‌آید:

  1. اینکه مقام امامت غیر از مقام نبوّت است.
  2. اینکه مقام امامت برتر از مقام نبوّت است. زیرا ابراهیم(ع) قبل از اینکه به امامت منصوب شود مقام‌های عبودیّت، نبوّت، رسالت و خلّت را به دست آورده بود[۱].
  3. امامت انتصابی و به وسیله جعل الهی است و مردم در تعیین و نصب امام نقشی ندارند؛ چون خداوند می‌فرماید: "من تو را امام قرار دادم ﴿إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا و عهد من به ظالمین نمی‌رسد ﴿لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ".
  4. امام باید در تمام دوران عمر معصوم باشد؛ زیرا گناهکار به قول قرآن ظالم است و عهد الهی (امامت) به ظالم نمی‌رسد؛ چنان که امام نباید هیچ‌گاه در طول عمر شرک ورزیده باشد؛ زیرا شرک ظلم بسی بزرگ است.
  5. اینکه این آیه، امامت ابراهیم(ع) و بعضی فرزندانش را اثبات می‌کند و بر حسب روایات، پیامبر اسلام(ص) از ابتدای رسالت، امام بود.
  6. مردم نیازمند امام هستند و این از مهم‌ترین نیازهای مردم محسوب می‌شود؛ چون اگر مردم چنین نیازی نداشتند جعل امام از سوی خداوند لغو و عبث بود و خدای حکیم محال است کار عبث کند[۲].

منبع‌شناسی جامع امامت

پانویس

  1. اصول کافی، ج۱، ص۲۴۶، باب طبقات انبیاء و ائمه، حدیث ۲ و ۴.
  2. محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۲۰-۲۱.