عهد الهی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

پیمان الهی: عهدی که خداوند با انسان بسته و میثاق پروردگار، در برخی روایات به ولایت و امامت ائمه (ع) تفسیر شده است.

مقدمه

در آیۀ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ[۱] نیز عهد به امامت تفسیر شده است[۲]. روایات متعدّدی می‌گوید که خداوند با پیامبر عهد کرد که علی (ع) را به وصایت تعیین کند، از پیامبران نیز در مورد ولایت علی (ع) پیمان گرفته است: «إِنَّ اللَّهَ أَخَذَ عَهْدَ النَّبِيِّينَ بِوَلَايَةِ عَلِيٍّ»[۳] و این مضمون که رسول خدا (ص) ضمن خبر دادن از حوادث و فتنه‌های آینده به علی بن ابی طالب (ع)، از او پیمان گرفت که صبر کند، در احادیث متعددی آمده است[۴] نیز پیمان گرفتن رسول خدا (ص) از علی (ع) که با ناکثین و قاسطین و مارقین بجنگد. در حدیثی هم بیان شده که ولایت علی (ع) عهدی الهی با پیامبر است[۵].[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد؛ سوره بقره، آیه۱۲۴.
  2. بحار الأنوار، ج ۲۵ ص ۲۰۲.
  3. بحار الأنوار، ج ۲۶ ص ۲۸۱، ج ۱۱ ص ۲۶۲.
  4. از جمله: بحار الأنوار، ج ۲۷ ص ۲۱۷ و ج ۲۸ ص ۴۵.
  5. بحار الأنوار، ج ۳۷ ص ۱۴۱.
  6. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۵۴.