اطعام در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
}} | }} | ||
==تأمین و [[اطعام]] [[نیازمندان]]== | == تأمین و [[اطعام]] [[نیازمندان]] == | ||
تأمین یا اطعام نیازمندان از بارزترین مصارف [[صدقه]]، [[زکات]]، [[خمس]] و [[انفاق]] می‌باشد که در [[آیات]] متعدد بر آن تأکید شده و مؤمنانی که به هر دلیل در ادای آن، [[سهل‌انگاری]] می‌کنند، [[نکوهش]] و [[تهدید]] شده‌اند. اطعام - به خلاف خمس و زکات [[واجب]] - حد مشخص ندارد و افراد متمکن باید رفع نیازهای ضروری [[مستمندان]] را سقف کمک خویش قرار دهند. به بیان [[علامه]]: مراد از اطعام [[مسکین]]، انفاق بر تهی‌دستان [[جامعه]] است، به قدری که بتوانند کمر راست کنند و حوایج‌شان برطرف شود و اطعام مسکین اشاره است به [[حق‌الناس]]<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۵۳.</ref>. [[تفسیر نمونه]] نیز می‌نویسد: اگر نگاه به دنیای امروز کنیم که طبق [[اخبار]] منتشره هر سال میلیون‌ها نفر از [[گرسنگی]] می‌میرند، در حالی که در مناطق دیگر [[دنیا]] آن [[قدر]] غذای اضافی به زباله‌دان‌ها می‌ریزند که حسابی برای آن نیست؛ اهمیت این [[دستور]] [[اسلامی]] از یکسو و دوری دنیای امروز از [[موازین اخلاقی]] از سوی دیگر، روشن می‌گردد<ref>ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۵۷.</ref>. جالب اینکه [[قرآن]] علاوه بر اطعام، به عنوان یک [[وظیفه]] شخصی، توصیه و [[تشویق]] دیگران به اطعام نیازمندان را نیز جزو [[وظایف]] [[قطعی]] [[مؤمنان]] مقرر کرده و بدین وسیله به بسط [[فرهنگ]] اطعام در جامعه [[ترغیب]] کرده است. همان‌گونه که در قبل اشاره شد، مستحق دریافت [[صدقات]]، [[فقرا]] و مساکین‌اند. این دو به رغم اشتراک در نیاز [[مالی]] و [[استحقاق]] دریافت اعانات، از جهاتی نیز با یکدیگر تمایز دارند. به بیان برخی [[اهل]] لغت: مسکین به کسی اطلاق می‌شود که به دلیل [[بیماری]]، [[پیری]]، [[ضعف]] جسمی یا فقدان امکانات از سعی و تلاش برای توسعه [[معیشت]] خود بسیار [[ناتوان]] است. در حالی که “فقیر” به‌رغم فقدان بالفعل، از تمکن لازم برای تلاش و تحصیل طعام یا تهیه وسایل لازم برای بسط [[معیشت]] خویش برخوردار است<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴ ص۲۰۱.</ref><ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۴۸۰.</ref> | تأمین یا اطعام نیازمندان از بارزترین مصارف [[صدقه]]، [[زکات]]، [[خمس]] و [[انفاق]] می‌باشد که در [[آیات]] متعدد بر آن تأکید شده و مؤمنانی که به هر دلیل در ادای آن، [[سهل‌انگاری]] می‌کنند، [[نکوهش]] و [[تهدید]] شده‌اند. اطعام - به خلاف خمس و زکات [[واجب]] - حد مشخص ندارد و افراد متمکن باید رفع نیازهای ضروری [[مستمندان]] را سقف کمک خویش قرار دهند. به بیان [[علامه]]: مراد از اطعام [[مسکین]]، انفاق بر تهی‌دستان [[جامعه]] است، به قدری که بتوانند کمر راست کنند و حوایج‌شان برطرف شود و اطعام مسکین اشاره است به [[حق‌الناس]]<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۵۳.</ref>. [[تفسیر نمونه]] نیز می‌نویسد: اگر نگاه به دنیای امروز کنیم که طبق [[اخبار]] منتشره هر سال میلیون‌ها نفر از [[گرسنگی]] می‌میرند، در حالی که در مناطق دیگر [[دنیا]] آن [[قدر]] غذای اضافی به زباله‌دان‌ها می‌ریزند که حسابی برای آن نیست؛ اهمیت این [[دستور]] [[اسلامی]] از یکسو و دوری دنیای امروز از [[موازین اخلاقی]] از سوی دیگر، روشن می‌گردد<ref>ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۵۷.</ref>. جالب اینکه [[قرآن]] علاوه بر اطعام، به عنوان یک [[وظیفه]] شخصی، توصیه و [[تشویق]] دیگران به اطعام نیازمندان را نیز جزو [[وظایف]] [[قطعی]] [[مؤمنان]] مقرر کرده و بدین وسیله به بسط [[فرهنگ]] اطعام در جامعه [[ترغیب]] کرده است. همان‌گونه که در قبل اشاره شد، مستحق دریافت [[صدقات]]، [[فقرا]] و مساکین‌اند. این دو به رغم اشتراک در نیاز [[مالی]] و [[استحقاق]] دریافت اعانات، از جهاتی نیز با یکدیگر تمایز دارند. به بیان برخی [[اهل]] لغت: مسکین به کسی اطلاق می‌شود که به دلیل [[بیماری]]، [[پیری]]، [[ضعف]] جسمی یا فقدان امکانات از سعی و تلاش برای توسعه [[معیشت]] خود بسیار [[ناتوان]] است. در حالی که “فقیر” به‌رغم فقدان بالفعل، از تمکن لازم برای تلاش و تحصیل طعام یا تهیه وسایل لازم برای بسط [[معیشت]] خویش برخوردار است<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴ ص۲۰۱.</ref><ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۴۸۰.</ref> | ||
==[[آیات]] [[قرآنی]] مرتبط== | == [[آیات]] [[قرآنی]] مرتبط == | ||
# [[اطعام]] [[نیازمندان]] از جمله [[سنن]] اولیای [[خداوند]]: {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>. | # [[اطعام]] [[نیازمندان]] از جمله [[سنن]] اولیای [[خداوند]]: {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>. | ||
# اطعام در [[روز]] [[تنگدستی]] از جمله ویژگی‌های سعادت‌یافتگان: {{متن قرآن|...أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ * يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ * أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ *... أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ}}<ref>«یا خوراک دادن در روز گرسنگی * به یتیمی خویشاوند * یا به بینوایی زمینگیر *... آنان، خجستگانند» سوره بلد، آیه ۱۴-۱۸.</ref>. | # اطعام در [[روز]] [[تنگدستی]] از جمله ویژگی‌های سعادت‌یافتگان: {{متن قرآن|...أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ * يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ * أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ *... أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ}}<ref>«یا خوراک دادن در روز گرسنگی * به یتیمی خویشاوند * یا به بینوایی زمینگیر *... آنان، خجستگانند» سوره بلد، آیه ۱۴-۱۸.</ref>. | ||
# [[الزام]] [[مؤمنان]] به اطعام نیازمندان: {{متن قرآن|...وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ}}<ref>«...و بینوای مستمند را خوراک دهید» سوره حج، آیه ۲۸.</ref>. | # [[الزام]] [[مؤمنان]] به اطعام نیازمندان: {{متن قرآن|...وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ}}<ref>«...و بینوای مستمند را خوراک دهید» سوره حج، آیه ۲۸.</ref>. | ||
#عدم [[تشویق]] به اطعام نیازمندان، از علل تنگ شدن [[روزی‌ها]]: {{متن قرآن|وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ * كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ * وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ}}<ref>«و چون پروردگارش او را بیازماید و روزی‌اش را بر او تنگ گیرد می‌گوید پروردگارم مرا خوار داشت * نه چنین است، بلکه شما یتیم را گرامی نمی‌دارید * و بر خوراک دادن به بینوا، یکدیگر را برنمی‌انگیزید» سوره فجر، آیه ۱۶-۱۸.</ref>. | # عدم [[تشویق]] به اطعام نیازمندان، از علل تنگ شدن [[روزی‌ها]]: {{متن قرآن|وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ * كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ * وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ}}<ref>«و چون پروردگارش او را بیازماید و روزی‌اش را بر او تنگ گیرد می‌گوید پروردگارم مرا خوار داشت * نه چنین است، بلکه شما یتیم را گرامی نمی‌دارید * و بر خوراک دادن به بینوا، یکدیگر را برنمی‌انگیزید» سوره فجر، آیه ۱۶-۱۸.</ref>. | ||
در آیاتی نیز، به جلب [[خشنودی خداوند]] به عنوان محوری‌ترین [[غایت]] در اطعام نیازمندان توجه داده<ref>{{متن قرآن|إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا}} «(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۹.</ref> و [[بی‌اعتقادی]] به [[روز قیامت]] را عامل مهمی در بی‌توجهی به [[حقوق]] نیازمندان شمرده است<ref>{{متن قرآن|أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ * فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ * وَلا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ}} «آیا آن کس را که (روز) پاداش و کیفر را دروغ می‌شمارد دیده‌ای؟ * او همان کسی است که یتیم را می‌راند * و (مردم را) به سیر کردن مستمند برنمی‌انگیزد» سوره ماعون، آیه ۱-۳.</ref>. عدم [[مشارکت]] در [[اطعام]] [[نیازمندان]]، همچنین از جمله علل [[ابتلا]] به [[عذاب]] [[جهنم]] ذکر شده است<ref>{{متن قرآن|مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ * قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ * وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ}} «چه شما را به دوزخ درآورد؟ * گویند: ما از نمازگزاران نبودیم * و به بینوایان خوراک نمی‌دادیم» سوره مدثر، آیه ۴۲-۴۴.</ref>. | در آیاتی نیز، به جلب [[خشنودی خداوند]] به عنوان محوری‌ترین [[غایت]] در اطعام نیازمندان توجه داده<ref>{{متن قرآن|إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا}} «(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۹.</ref> و [[بی‌اعتقادی]] به [[روز قیامت]] را عامل مهمی در بی‌توجهی به [[حقوق]] نیازمندان شمرده است<ref>{{متن قرآن|أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ * فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ * وَلا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ}} «آیا آن کس را که (روز) پاداش و کیفر را دروغ می‌شمارد دیده‌ای؟ * او همان کسی است که یتیم را می‌راند * و (مردم را) به سیر کردن مستمند برنمی‌انگیزد» سوره ماعون، آیه ۱-۳.</ref>. عدم [[مشارکت]] در [[اطعام]] [[نیازمندان]]، همچنین از جمله علل [[ابتلا]] به [[عذاب]] [[جهنم]] ذکر شده است<ref>{{متن قرآن|مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ * قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ * وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ}} «چه شما را به دوزخ درآورد؟ * گویند: ما از نمازگزاران نبودیم * و به بینوایان خوراک نمی‌دادیم» سوره مدثر، آیه ۴۲-۴۴.</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اطعام است. اطعام از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اطعام در قرآن - اطعام در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط نداردتأمین و اطعام نیازمندان
تأمین یا اطعام نیازمندان از بارزترین مصارف صدقه، زکات، خمس و انفاق می‌باشد که در آیات متعدد بر آن تأکید شده و مؤمنانی که به هر دلیل در ادای آن، سهل‌انگاری می‌کنند، نکوهش و تهدید شده‌اند. اطعام - به خلاف خمس و زکات واجب - حد مشخص ندارد و افراد متمکن باید رفع نیازهای ضروری مستمندان را سقف کمک خویش قرار دهند. به بیان علامه: مراد از اطعام مسکین، انفاق بر تهی‌دستان جامعه است، به قدری که بتوانند کمر راست کنند و حوایج‌شان برطرف شود و اطعام مسکین اشاره است به حق‌الناس[۱]. تفسیر نمونه نیز می‌نویسد: اگر نگاه به دنیای امروز کنیم که طبق اخبار منتشره هر سال میلیون‌ها نفر از گرسنگی می‌میرند، در حالی که در مناطق دیگر دنیا آن قدر غذای اضافی به زباله‌دان‌ها می‌ریزند که حسابی برای آن نیست؛ اهمیت این دستور اسلامی از یکسو و دوری دنیای امروز از موازین اخلاقی از سوی دیگر، روشن می‌گردد[۲]. جالب اینکه قرآن علاوه بر اطعام، به عنوان یک وظیفه شخصی، توصیه و تشویق دیگران به اطعام نیازمندان را نیز جزو وظایف قطعی مؤمنان مقرر کرده و بدین وسیله به بسط فرهنگ اطعام در جامعه ترغیب کرده است. همان‌گونه که در قبل اشاره شد، مستحق دریافت صدقات، فقرا و مساکین‌اند. این دو به رغم اشتراک در نیاز مالی و استحقاق دریافت اعانات، از جهاتی نیز با یکدیگر تمایز دارند. به بیان برخی اهل لغت: مسکین به کسی اطلاق می‌شود که به دلیل بیماری، پیری، ضعف جسمی یا فقدان امکانات از سعی و تلاش برای توسعه معیشت خود بسیار ناتوان است. در حالی که “فقیر” به‌رغم فقدان بالفعل، از تمکن لازم برای تلاش و تحصیل طعام یا تهیه وسایل لازم برای بسط معیشت خویش برخوردار است[۳][۴]
آیات قرآنی مرتبط
- اطعام نیازمندان از جمله سنن اولیای خداوند:
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا
[۵]. - اطعام در روز تنگدستی از جمله ویژگی‌های سعادت‌یافتگان: ...أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ * يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ * أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ *... أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ[۶].
- الزام مؤمنان به اطعام نیازمندان: ...وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ[۷].
- عدم تشویق به اطعام نیازمندان، از علل تنگ شدن روزی‌ها: وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ * كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ * وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ[۸].
در آیاتی نیز، به جلب خشنودی خداوند به عنوان محوری‌ترین غایت در اطعام نیازمندان توجه داده[۹] و بی‌اعتقادی به روز قیامت را عامل مهمی در بی‌توجهی به حقوق نیازمندان شمرده است[۱۰]. عدم مشارکت در اطعام نیازمندان، همچنین از جمله علل ابتلا به عذاب جهنم ذکر شده است[۱۱].
برخی آیات نیز اطعام نیازمندان را از جمله مصارف کفارات مقرر و معین ذکر کرده است: روزه‌خواری[۱۲]؛ نقض قسم[۱۳]: صید در حال احرام[۱۴]؛ حلق راس[۱۵]؛ ظهار[۱۶]؛ قتل خطا[۱۷]سنت آیینی “قربانی” نیز اعم از الزامی و استحبابی با هدف اطعام نیازمندان تشریع شده است[۱۸][۱۹]
منابع
پانویس
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۵۳.
- ↑ ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۵۷.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴ ص۲۰۱.
- ↑ شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۴۸۰.
- ↑ «و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.
- ↑ «یا خوراک دادن در روز گرسنگی * به یتیمی خویشاوند * یا به بینوایی زمینگیر *... آنان، خجستگانند» سوره بلد، آیه ۱۴-۱۸.
- ↑ «...و بینوای مستمند را خوراک دهید» سوره حج، آیه ۲۸.
- ↑ «و چون پروردگارش او را بیازماید و روزی‌اش را بر او تنگ گیرد می‌گوید پروردگارم مرا خوار داشت * نه چنین است، بلکه شما یتیم را گرامی نمی‌دارید * و بر خوراک دادن به بینوا، یکدیگر را برنمی‌انگیزید» سوره فجر، آیه ۱۶-۱۸.
- ↑ إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا «(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۹.
- ↑ أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ * فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ * وَلا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ «آیا آن کس را که (روز) پاداش و کیفر را دروغ می‌شمارد دیده‌ای؟ * او همان کسی است که یتیم را می‌راند * و (مردم را) به سیر کردن مستمند برنمی‌انگیزد» سوره ماعون، آیه ۱-۳.
- ↑ مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ * قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ * وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ «چه شما را به دوزخ درآورد؟ * گویند: ما از نمازگزاران نبودیم * و به بینوایان خوراک نمی‌دادیم» سوره مدثر، آیه ۴۲-۴۴.
- ↑ أَيَّامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ «روزهایی برشمرده را (روزه بدارید) و از شما هر که بیمار یا در سفر باشد شماری از روزهای دیگر (روزه بر او واجب است) و بر آنان که به دشواری آن را بر می‌تابند (به جای هر روز) جایگزینی است (به اندازه) خوراک مستمندی و هر که خود خواسته، خیری (بیش) دهد، برای او بهتر است. و اگر بدانید روزه داشتن برای شما بهتر است» سوره بقره، آیه ۱۸۴.
- ↑ لَا يُؤَاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِي أَيْمَانِكُمْ وَلَكِنْ يُؤَاخِذُكُمْ بِمَا عَقَّدْتُمُ الْأَيْمَانَ فَكَفَّارَتُهُ إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ مِنْ أَوْسَطِ مَا تُطْعِمُونَ أَهْلِيكُمْ أَوْ كِسْوَتُهُمْ أَوْ تَحْرِيرُ رَقَبَةٍ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ ذَلِكَ كَفَّارَةُ أَيْمَانِكُمْ إِذَا حَلَفْتُمْ وَاحْفَظُوا أَيْمَانَكُمْ كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ «خداوند شما را در سوگندهای بیهوده بازخواست نمی‌کند اما از سوگندهایی که آگاهانه خورده‌اید باز می‌پرسد بنابراین کفّاره (شکستن) آن، خوراک دادن به ده مستمند است از میانگین آنچه به خانواده خود می‌دهید یا (تهیّه) لباس آنان و یا آزاد کردن یک بنده؛ پس هر که (هیچ‌یک را) نیابد (کفاره آن) سه روز روزه است؛ این کفّاره سوگندهای شماست هرگاه سوگند خورید (و بشکنید)؛ حرمت سوگندهای خود را بدارید؛ خداوند این چنین آیات خود را برای شما روشن می‌گرداند باشد که سپاس گزارید» سوره مائده، آیه ۸۹.
- ↑ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَأَنْتُمْ حُرُمٌ وَمَنْ قَتَلَهُ مِنْكُمْ مُتَعَمِّدًا فَجَزَاءٌ مِثْلُ مَا قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ يَحْكُمُ بِهِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْيًا بَالِغَ الْكَعْبَةِ أَوْ كَفَّارَةٌ طَعَامُ مَسَاكِينَ أَوْ عَدْلُ ذَلِكَ صِيَامًا لِيَذُوقَ وَبَالَ أَمْرِهِ عَفَا اللَّهُ عَمَّا سَلَفَ وَمَنْ عَادَ فَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِنْهُ وَاللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ «ای مؤمنان! شکار را در حالی که در احرام هستید نکشید و هر کسی به عمد آن را بکشد، کیفرش چهارپایی است همگون آنچه کشته است، چنانکه دو (گواه) دادگر از خودتان بر (همگونی) آن (با شکار) حکم کنند، قربانی‌یی که به (قربانگاه) کعبه برسد؛ یا کفّاره‌ای است برابر با اط» سوره مائده، آیه ۹۵.
- ↑ وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ وَلَا تَحْلِقُوا رُءُوسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ ذَلِكَ لِمَنْ لَمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ «و حجّ و عمره را برای خداوند تمام (و کامل) بجا آورید، پس اگر بازداشته شدید؛ از قربانی آنچه دست دهد (قربانی کنید)، و سر نتراشید تا هنگامی که قربانی به قربانگاه خود برسد، و اگر کسی از شما بیمار بود یا در سر آسیبی داشت (و ناچار از تراشیدن سر شد) بر (عهده) او (جایگزینی) است از روزه گرفتن یا صدقه دادن یا قربانی کردن و چون ایمن شدید آنکه از عمره به حجّ تمتّع می‌پردازد آنچه از قربانی دست دهد (قربانی کند)، و هر کس (که قربانی) نیافت روزه سه روز از ایّام حج و هفت روز هنگامی که (از حج) بازگشتید (بر عهده اوست)؛ این ده روز کامل است؛ این (حکم تمتّع) برای کسی است که خانواده‌اش ساکن مکّه نباشند و از خداوند پروا کنید و بدانید که خداوند سخت کیفر است» سوره بقره، آیه ۱۹۶.
- ↑ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ شَهْرَيْنِ مُتَتَابِعَيْنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا فَمَنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَإِطْعَامُ سِتِّينَ مِسْكِينًا ذَلِكَ لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ أَلِيمٌ «و هر کس نیافت، روزه دو ماه پیاپی پیش از آنکه با همدیگر تماسی بگیرند (بر عهده اوست) و آنکه یارایی ندارد، خوراک دادن به شصت مستمند (بر عهده اوست)، این بدان روست که به خداوند و پیامبرش ایمان آورید و اینها احکام خداوند است و کافران عذابی دردناک خواهند داشت» سوره مجادله، آیه ۴.
- ↑ وَكَتَبْنَا عَلَيْهِمْ فِيهَا أَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ وَالْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَالْأَنْفَ بِالْأَنْفِ وَالْأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَالسِّنَّ بِالسِّنِّ وَالْجُرُوحَ قِصَاصٌ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ «و بر آنان در آن (تورات) مقرّر داشتیم که: آدمی در برابر آدمی و چشم در برابر چشم و بینی در برابر بینی و گوش در برابر گوش و دندان در برابر دندان است و (نیز) زخم‌ها قصاص دارند و هر کس از آن در گذرد کفّاره (گناهان) اوست و آن کسان که بنابر آنچه خداوند فرو فرستاده است داوری نکنند ستمگرند» سوره مائده، آیه ۴۵.
- ↑ وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَكُمْ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ لَكُمْ فِيهَا خَيْرٌ فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ كَذَلِكَ سَخَّرْنَاهَا لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ * لَنْ يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَكِنْ يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْكُمْ كَذَلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ «و (قربانی) شتران تنومند را برای شما از نشانه‌های (بندگی) خداوند قرار داده‌ایم، شما را در آنها خیری است پس نام خداوند را بر آنها در حالی که بر پا ایستاده‌اند ببرید (و آنها را نحر کنید) و چون پهلوهاشان به خاک رسید (و جان دادند) از (گوشت) آنها بخورید و به مستمند خواهنده و خویشتندار بخورانید؛ بدین‌گونه آنها را برای شما رام کرده‌ایم باشد که سپاس گزارید * هرگز گوشت و خون آنها به خداوند نمی‌رسد اما پرهیزگاری شما (در قربانی کردن آنها) به او می‌رسد؛ بدین‌گونه آنها را برای شما رام گردانید تا خداوند را برای آنکه راهنمایی‌تان کرد بزرگ دارید و نیکوکاران را نوید ده» سوره حج، آیه ۳۶-۳۷؛ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُحِلُّوا شَعَائِرَ اللَّهِ وَلَا الشَّهْرَ الْحَرَامَ وَلَا الْهَدْيَ وَلَا الْقَلَائِدَ وَلَا آمِّينَ الْبَيْتَ الْحَرَامَ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنْ رَبِّهِمْ وَرِضْوَانًا وَإِذَا حَلَلْتُمْ فَاصْطَادُوا وَلَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ أَنْ صَدُّوكُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ أَنْ تَعْتَدُوا وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ «ای مؤمنان! (حرمت) شعائر خداوند را و نیز (حرمت) ماه حرام و قربانی‌های بی‌نشان و قربانی‌های دارای گردن‌بند و (حرمت) زیارت‌کنندگان بیت الحرام را که بخشش و خشنودی پروردگارشان را می‌جویند؛ نشکنید و چون از احرام خارج شدید می‌توانید شکار کنید و نباید دشمنی با گروهی که شما را از (ورود به) مسجد الحرام باز داشتند، وادارد که به تجاوز دست یازید؛ و یکدیگر را در نیکی و پرهیزگاری یاری کنید و در گناه و تجاوز یاری نکنید و از خداوند پروا کنید، بی‌گمان خداوند سخت کیفر است» سوره مائده، آیه ۲.
- ↑ شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۴۸۰.