بیعت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۰

مقدمه

بیعت به معنای عهد و پیمان، از اصولی است که پای‌بند به آن در نظام سیاسی و اجتماعی مسلمانان امری مؤکد بوده است. مطابق با فرهنگ حاکم بر نظام، اگر فردی بیعتی را بر گردن می‌گرفت و دست در دست خلیفه می‌نهاد، تعهد بر عهد خویش را همچون عهد با خدا تلقّی می‌کرد و بر آن ثابت‌قدم بود. از این‌رو امام (ع) درباره بیعت‌شکنی زبیر می‌فرماید: زبیر خیال کرد با دست بیعت کرده و با قلب بیعت نکرده و می‌تواند مخالفت کند، اما باید به بیعت خود وفادار باشد. از این‌رو اگر فردی با مدیر خود به نشانی بیعت دست داد، ضروری است که به بیعت خود وفادار باشد^[۱]^[۲].

ویژگی‌های بیعت

بیعت مردم با امام علی (ع)

منابع

دین‌پرور، سیدجمال‌الدین، دانشنامه نهج البلاغه ج۱

پانویس

↑ «يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْه»؛ ‏ نهج البلاغه، خطبه ۸.
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 181.

[1] «يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْه»؛ ‏ نهج البلاغه، خطبه ۸.

[2] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 181.

[۱]

[۲]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 == مقدمه ==
-[[بیعت]] به معنای [[عهد]] و [[پیمان]]، از اصولی است که پای‌بند به آن در [[نظام]] [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[مسلمانان]] امری مؤکد بوده است. مطابق با [[فرهنگ]] [[حاکم]] بر [[نظام]]، اگر فردی بیعتی را بر گردن می‌گرفت و دست در دست [[خلیفه]] می‌نهاد، [[تعهد]] بر [[عهد]] خویش را همچون [[عهد]] با [[خدا]] تلقّی می‌کرد و بر آن ثابت‌قدم بود. از این‌رو [[امام]] {{ع}} درباره [[بیعت‌شکنی]] [[زبیر]] می‌فرماید: [[زبیر]] [[خیال]] کرد با دست [[بیعت]] کرده و با [[قلب]] [[بیعت]] نکرده و می‌تواند [[مخالفت]] کند، اما باید به [[بیعت]] خود [[وفادار]] باشد. از این‌رو اگر فردی با مدیر خود به نشانی [[بیعت]] دست داد، ضروری است که به [[بیعت]] خود [[وفادار]] باشد<ref>{{متن حدیث|يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْه}}؛ ‏ نهج البلاغه، خطبه ۸.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 181.</ref>.
+[[بیعت]] به معنای [[عهد]] و [[پیمان]]، از اصولی است که پای‌بند به آن در [[نظام]] [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[مسلمانان]] امری مؤکد بوده است. مطابق با [[فرهنگ]] [[حاکم]] بر [[نظام]]، اگر فردی بیعتی را بر گردن می‌گرفت و دست در دست [[خلیفه]] می‌نهاد، [[تعهد]] بر [[عهد]] خویش را همچون [[عهد]] با [[خدا]] تلقّی می‌کرد و بر آن ثابت‌قدم بود. از این‌رو [[امام]] {{ع}} درباره [[بیعت‌شکنی]] [[زبیر]] می‌فرماید: [[زبیر]] [[خیال]] کرد با دست [[بیعت]] کرده و با [[قلب]] [[بیعت]] نکرده و می‌تواند [[مخالفت]] کند، اما باید به [[بیعت]] خود [[وفادار]] باشد. از این‌رو اگر فردی با مدیر خود به نشانی [[بیعت]] دست داد، ضروری است که به [[بیعت]] خود [[وفادار]] باشد<ref>{{متن حدیث|يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِيجَةَ فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ وَ إِلَّا فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْه}}؛ ‏ نهج البلاغه، خطبه ۸.</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 181.</ref>.
 == [[ویژگی‌های بیعت]] ==